Λύτρωση

Βρεθήκαμε χθες, στον ίδιο χώρο, σε μια εκδήλωση. Με τον άνθρωπο από τον οποίον είχα δεχθεί μια αδικαιολόγητη συκοφαντική επίθεση. Είχα γράψει σχετικά στο άρθρο «Ο Παράδεισος» στο Ξάνθη Φιλοσοφείν :

.

http://nekthl.blogspot.com/2010/02/blog-post_05.html

Μερικές ψυχρές ματιές και απόσταση ασφαλείας. Έτσι για να μη τρακάρουμε. Όλοι οι κοινοί μας φίλοι είχαν δώσει δίκιο σε μένα. Μέσα μου ακούστηκε η γνωστή φωνή : Μπορείς να συγχωρήσεις ; Μπορείς να ξεχάσεις ; Μπορείς να πεις «δεν πειράζει» ; Μπορείς να πεις «άνθρωποι είμαστε, όλοι κάνουμε λάθη»; Μπορείς να τον αγκαλιάσεις ;

Οι απόπειρες να αδιαφορήσω για τα ερωτήματα απέτυχαν παταγωδώς. Η φωνή δυνάμωνε συνεχώς. «Μπορείς να τον αγκαλιάσεις» ;

Και ξαφνικά η εικόνα από το παραμύθι του Paulo Coelho : Στην κόλαση παραμένουν όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους φίλους τους … Και η αφύπνιση. Αυτό που λέει ο Coelho ισχύει και για τις δύο πλευρές … και για κείνον… και για μένα !

Δεν το άντεξα άλλο αυτό. Είπα θα το ξεριζώσω αυτό το αγκάθι που μου έκαιγε το στήθος. Δε θα μείνω άλλο στην κόλαση. Πήρα φόρα κι έπεσα πάνω του ! Και τον αγκάλιασα σφιχτά. Πρόλαβα να πω λίγα λόγια :

.

«Θέλω να ξέρεις, πως ποτέ δεν είχα τίποτα μαζί σου μέχρι τώρα κι ούτε πρόκειται εσκεμμένα να γίνει οτιδήποτε από μέρος μου στο μέλλον. Σε βλέπω ακόμα σαν αδελφό μου. Για όσα λάθη πιθανόν να έχω κάνει θεώρησε το μια στιγμή ασυνειδησίας από μέρος μου.»

Αυτό που ακολούθησε από κει και πέρα είναι δύσκολο με λόγια να το περιγράψω. Ένα θαύμα ! Ένας γνωστός στο τέλος μου είπε : «αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δύσκολα θα το πίστευα αυτό που έγινε»

Μετά την πρώτη έκπληξη από την σφιχτή αγκαλιά μου, που δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια να αντιδράσει, και ακούγοντας τα λόγια μου ο φίλος μου κατέρρευσε στην κυριολεξία. Έπεσε πάνω στον ώμο μου και αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο ξέσπασε σε ένα απίστευτο κλάμα, που όμοιο του δεν έχω ξανακούσει, με λυγμούς και αναφιλητά. Ενώ είναι μεγαλύτερός μου, ένοιωσα ότι είχα ένα μωρό στην αγκαλιά μου και του ψιθύριζα συνεχώς «ηρέμησε» και έπερνα πάντα την ίδια απάντηση «συγγνώμη». Μείναμε για πέντε λεπτά αγκαλιασμένοι και ξεκομμένοι από το υπόλοιπο περιβάλλον. Για μια στιγμή σήκωσα τα μάτια και είδα γύρω μου πρόσωπα σαστισμένα και βουρκωμένα από τη συγκίνηση. Ζήτησα ένα ποτήρι νερό και τον βοήθησα να καθίσει. Καιρό είχα να δακρύσω. Ήταν τα δάκρυα της ανακούφισης από το αγκάθι που βγήκε. Και μας πονούσε και τους δύο αφόρητα.

Η ζωή είναι γεμάτη μαγικές στιγμές. Η ζωή μας δίνει συνεχώς μαθήματα αφύπνισης. Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε. Κάθε μέρα ας προσπαθώ να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης , ό,τι κι αν συμβεί. Αν υπάρχει μια λέξη που θα μπορούσε πραγματικά να περιλάβει την λέξη αγάπη είναι η λέξη "ζωή". Η αγάπη είναι ζωή σε όλες τις μορφές της. Κι αν χάσεις την αγάπη, χάνεις τη ζωή.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...