Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Υλικές, συναισθηματικές, διανοητικές δεσμεύσεις


Το ουσιαστικότερο βήμα που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος είναι να σβήσει τον δικό του «ήλιο» που αντιμάχεται «Εκείνον». Να καταργήσει το προσωπικό του «εγώ», για να ενταχθεί αυτόματα στην κατάσταση πριν από την πτώση. Στην εποχή που ο ομφάλιος λώρος τον συνέδεε ακόμα με το Θείο. Την εποχή που η Γνώση εισέρρεε άφθονη, λούζοντας το «Είναι» του με Φως. Η Γνώση που ανοίγοντας το δρόμο της Ψυχής καλεί το Πνεύμα να ανταποκριθεί προς την Αλήθεια. Καλεί το Πνεύμα να απαγκιστρωθεί από τις άγκυρες που το κρατούν στη γη, να πετάξει και να ενωθεί με το Θεό, που σαν πρωταρχική ιδέα ενυπήρχε μέσα του.




Η αιτία που μας κρατάει δέσμιους της γης και δεν μας αφήνει να πετάξουμε είναι κυρίως η εξάρτηση μας από την ύλη. Εκτός όμως από την ύλη, αλυσίδες που δένουν το πνεύμα μας στις μορφικές εκδηλώσεις μιας δεδομένης χρονικής στιγμής, μπορούν επίσης να γίνουν το συναίσθημα και η διάνοια. Όσο αυτά κυριαρχούν, το πνεύμα μας καθηλώνεται στο χώρο και το χρόνο, χάνοντας τη γνώση της οικουμενικότητας των αισθήσεων. Δυστυχώς οι πιο λεπτές μορφές δεσμεύσεων είναι πάντα και οι πιο επικίνδυνες. Γιατί θέλοντας και μη, όταν τις παρατηρούμε από την υλική μας κατάσταση, τις μεγαλοποιούμε, τις ωραιοποιούμε και τις θεωρούμε οικουμενικές.





Στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης, όταν αυτή δεν είναι παρά ένα συναίσθημα, παραμερίζεται η Οικουμενική Αγάπη. Στο όνομα της παντογνωσίας όταν αυτή δεν είναι παρά διανοητικές, εξωτερικές γνώσεις, δεν δίνεται χώρος στη Θεία Γνώση. Έτσι ο άνθρωπος τελματώνεται στην ύλη με την ψευδαίσθηση της σωστής επιλογής. Αυτή είναι και η δυσκολότερη κατάσταση. Η ψευδαίσθηση της σωστής επιλογής είναι εκείνη που αποκοιμίζει την αναζήτηση της τελείωσης.




Οι άνθρωποι που έχουν πνευματικές ανησυχίες, που έχουν διαμορφώσει διαχρονικά ένα πνεύμα υψηλό και ένα ήθος αξιόλογο, κατά κανόνα ξεπερνούν τις βαριές υλικές δεσμεύσεις, αλλά κινδυνεύουν να τελματωθούν από λεπτότερες και πιο αιθέριες. Αυτό που θα πρέπει να καταδειχθεί σ’ αυτή την ομάδα ανθρώπων, είναι να μάθουν να κοιτάζουν μέσα τους. Μπορεί να είναι ήδη προετοιμασμένοι αρκετά να δεχθούν την Θεία Αλήθεια. Όμως πρέπει να καταλάβουν ότι Αυτή δεν είναι εκείνη που μέχρι σήμερα κατείχαν. Δεν είναι αυτή που έχουν κατά καιρούς ανακαλύψει σε κείμενα ή σε εξωτερικά τυπικά.




Το γεγονός ότι μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχουν Ακτίνες Φωτός, δυσκολεύει τα πράγματα. Ο Θείος Σπινθήρας, που κατοικεί μέσα τους, αναγνωρίζει τις ακτίνες φωτός που διασώθηκαν ανάμεσα στο πλήθος των επίκτητων γνώσεων και ανταποκρίνεται σ’ αυτά τα ψήγματα Αλήθειας, γιατί διψάει για την Αλήθεια. Εκεί λοιπόν που βρίσκει αυτά τα ψήγματα έλκεται ισχυρά και νομίζει ότι αν παραμείνει και ψάξει και «μυηθεί» περισσότερο, τότε θα μπει στην Αλήθεια. Γι’ αυτό επιμένει, γι’ αυτό έλκεται και ίσως πολλές φορές γι’ αυτό τελματώνεται.



Αυτό που είναι απαραίτητο να κατανοήσει ο άνθρωπος, είναι ότι ενώ σε εξωτερικούς χώρους μπορεί να βρει ίχνη Αλήθειας, μέσα του, στο Άχωρο και Άχρονο, θα βρει την Πλήρη Αλήθεια. Πρέπει να νιώσει ο ίδιος την Αλήθεια. Γιατί ο ίδιος είναι Θεός. Δηλαδή, η Αλήθεια! Πρέπει πρώτα να καταλάβει ότι αυτό που βρήκε έξω από το Θείο Εαυτό του δεν είναι, ούτε μπορεί να εξελιχθεί στην Πλήρη Αλήθεια. Έπειτα, κι αφού έχουμε το δεδομένο ότι ψάχνει, να κάνει μια στροφή 180 μοιρών και να κατανοήσει ότι ο ίδιος έχει την Αλήθεια μέσα του. Αρκεί να καθαρίσει το «Είναι» του και να ψάξει με σεβασμό στο κέντρο των Ουρανών του. Στη σύνδεση του με την Αλήθεια. Στη σύνδεσή του με το Θεό.

.

.

Η γνώσις φυσιεί (προκαλεί έπαρση),

η δε αγάπη οικοδομεί

.

Απόστολος Παύλος





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

"ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ" ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ!

Ναι!!!


Ο “καπετάνιος” επέστρεψε μετά από τις καλοκαιρινές του διακοπές, γεμάτος ενέργεια, όμορφες εικόνες και αναμνήσεις μα προπάντων γεμάτος υπέροχα συναισθήματα, που θα τρέφουν την ψυχή του για πολύ πολύ καιρό!...


Φίλοι μου, ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑ!!!


Ερωτεύτηκα ένα νησί, έναν τόπο μαγικό, που με καλούσε χρόνια κοντά του στον ύπνο και στον ξύπνιο μου και που – επιτέλους – με αξίωσε η ζωή και ο Θεός να πατήσω τα ευλογημένα χώματά του…


Πήγα στην Κρήτη και εκπλήρωσα ένα όνειρο ζωής!


( Τώρα ίσως κάποιοι θεωρήσουν ότι υπερβάλω…

Εντάξει, δεν πήγα και στην Αυστραλία ή στη Λατινική Αμερική και ίσως να μη μοιάζει και μεγάλο κατόρθωμα, αφού πολλοί την έχουν επισκεφτεί αρκετές φορές.

Θα μου πείτε: «Και γιατί δεν πήγαινες τόσα χρόνια; Τόσο δύσκολο ήταν;»

Όχι, δεν ήταν δύσκολο. Το σχεδίασα δυο τρεις φορές και στο παρελθόν.

Εκτός από συγκεκριμένες αντίξοες συνθήκες, που ματαίωσαν το ταξίδι, ίσως

υποσυνείδητα να το ανέβαλα γιατί για μένα αυτός ο τόπος σημαίνει πάρα πολλά πράγματα και δεν ένιωθα έτοιμος να αφεθώ στη μαγεία του και να τον γνωρίσω με τον τρόπο που ήθελα…)


Φέτος όμως είχαν πλέον ωριμάσει οι συνθήκες και η εσωτερική έλξη έγινε ακατανίκητη!

Το αποφάσισα, το σχεδίασα και το πραγματοποίησα με την ακρίβεια και την ευλάβεια ενός προσκυνητή ή ενός ξενιτεμένου, που επιστρέφει σε γη αγαπημένη μετά από χρόνια.


Για να εξηγηθώ, όχι, δεν είμαι Κρητικός στην καταγωγή, Ηπειρώτης είμαι και Πελοποννήσιος, όμως αυτή η ανεξήγητη γοητεία που ασκεί επάνω μου η Κρήτη ίσως πηγάζει από εμπειρίες και βιώματα προγενέστερων ζωών ( εδώ αγγίζουμε τη μεταφυσική και η φίλη μου η Ρίκη

θα αρχίσει να αγριεύει!...)


Αρκετά όμως με τις ψυχολογικές ερμηνείες…

Ας περάσουμε στο “ψητό”, στο “ζουμί” και στην ουσία…


ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ


Γραφικό σοκάκι στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου


Η μεγαλοπρεπής και ηρωική Μονή Αρκαδίου

Ανώγεια: στο σπίτι του αθάνατου Νίκου Ξυλούρη

Ο φάρος του Ρεθύμνου

Τι "καπετάνιος" θα ήμουν αν δεν είχα το ιστιοφόρο μου;...
Εμπρός, επιβιβαστείτε!...




Στο όμορφο χωριουδάκι Αμάρι του Ρεθύμνου , εκεί που πρωτοπερπάτησε και πρωτομίλησε η..."γοργόνα"!...

Χαρακτηριστική "πυροβολημένη" κρητική ταμπέλα, στο δρόμο προς τα Σφακιά... (Δε θυμίζει κάτι από την είσοδο των πόλεων στο..."Λούκυ Λουκ";...)

Το λιμανάκι στη Χώρα των Σφακίων

Το θρυλικό Φραγκοκάστελλο...

...εκεί που μας περίμενε ένας "δροσουλίτης", ο Μάρκος με τη λύρα και την υπέροχη φωνή του...

Δειλινό στο γραφικό λιμάνι των Χανίων

Φόδελε: στο πατρικό σπίτι και μουσείο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο)


Στο χωριό Επισκοπή Ηρακλείου: στο Πολεμικό και Εθνολογικό Μουσείο του καπετάν Μιχάλη Αργυράκη, εκεί που φυλάσσει σκεπασμένο με την ελληνική σημαία το μοιραίο αυτοκίνητο με το οποίο σκοτώθηκε την Πρωτομαγιά του 1976 ο Αλέκος Παναγούλης

Στη Μυρτιά, στο μουσείο του Νίκου Καζαντζάκη

Στο Χουδέτσι, στο μουσικό εργαστήρι και μουσείο μουσικών οργάνων του Ross Daly (εδώ εντυπωσιακά έγχορδα από την Ινδία, την Περσία και το Κιργιστάν)

[ Στο σημείο αυτό λείπουν οι φωτογραφίες από την πόλη του Ηρακλείου και τον τάφο του Καζαντζάκη. Αυτές βγήκαν με τη φωτογραφική μηχανή της Ρίκης Ματαλλιωτάκη, οπότε θα περιμένουμε να κάνει σχετική ανάρτηση στο μπλογκ της "Λογο-τεχνία"...]

Το φρούριο του Ρεθύμνου, η περίφημη Φορτέτζα

Οι νέοι φίλοι μας, η Ειρήνη ("Με τα φτερά της ψυχής") και ο Γιώργος

Ο Κρητικός ζωγράφος Αλέξανδρος Ανδρουλάκης ("Σολωμάντζαρος")

...και φυσικά, πώς θα μπορούσα να ολοκληρώσω το οδοιπορικό και το παρθενικό μου ταξίδι στη Μεγαλόνησο δίχως να φωτογραφηθώ ως Κρητικός, έτσι για να μου φύγει λίγο ο καημός...

Άχι και να 'ταν μπορετό όντε ξαναγεννιόμουν απού τζη Κρήτης τα βουνά κι εγώ να καταγόμουν!