Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2009

Αντί ευχής ... μια προσευχή

Γνωρίζω Ένα Θεό Αγάπη. Ένα Θεό Έλεος και Προσφορά. Απεριόριστο και Απέραντο. Γνωρίζω Ένα Θεό που υπάρχει στα πάντα μα και μέσα μου, που μου λέει ότι είμαστε Ένα και που ζητά από μένα να Του μιλάω όπως μιλάω στον Εαυτό μου και να είμαι συνεχώς σε επαφή μαζί Του. Να τον νιώθω τόσο κοντά μου και τόσο προσιτό, που να τον εκδηλώνω όλες τις ώρες, χωρίς φόβο, χωρίς εμπόδια, χωρίς να νιώθω απόσταση από Αυτόν.

Γνωρίζω Ένα Θεό που η Αγάπη Του διαχέεται σε όλους τους κόσμους και πάλλει και δονεί και ρέει και διοχετεύει την Ενέργεια της Ζωής, Άπειρα και Απεριόριστα, χωρίς φραγμούς.

Γνωρίζω Ένα Θεό, που ήρθε στη γη και πήρε μορφή και μίλησε και είπε στον Άνθρωπο να Τον ακολουθήσει για να γίνει Ένα μαζί Του.


Γνωρίζω Ένα Θεό Άπειρο και Απεριόριστο, που αν και είναι πάνω από το χώρο και το χρόνο, από τα πλαίσια της ύλης και τους περιορισμούς των καταστάσεων, που έχω να αντιμετωπίσω, μπορεί να κατανοήσει, μπορεί να δει, μπορεί να προνοήσει για όλα αυτά. Γιατί βρίσκεται και μέσα στην ύλη μου, βρίσκεται και μέσα στη διάσταση του χωροχρόνου, που ζω, βρίσκεται και μέσα στη γη, για να τα εξελίξει και να οδηγήσει όλα στη Θέωση, στο Ένα Πεδίο, το Απέραντο, το Άχρονο και το Άχωρο, που διέπει τα πάντα και περικλείει τα πάντα.

Δεν μπορώ να δεχτώ τον επιμέρους Θεό της πλάνης, δεν μπορώ να δεχτώ τον Θεό των περιορισμένων τοποθετήσεων, δεν μπορώ να δεχτώ τον Θεό που τιμωρεί και εκδικείται, τον Θεό που μοναδικός Του σκοπός είναι να δείχνει στον άνθρωπο τα λάθη και τις ατέλειες του, με τρόπο ανελέητο. Δεν μπορώ να δεχτώ ένα Θεό που έχει πλάσει ο άνθρωπος για τον άνθρωπο, θεωρώντας τον εαυτό του στην κατώτατη βαθμίδα της εξέλιξης, όταν ο ίδιος βρίσκεται στην ανώτατη, όταν ο ίδιος είναι Θεός.



Σ’ αυτόν τον Θεό δεν μπορώ να απευθύνω άλλη δέηση, όταν έχω λάβει την κατάφαση την εσωτερική εντός μου, όταν έχω επισφραγίσει με την Χάρη Του τις αιτήσεις μου, με την Ευλογία Του και τη Θεία Σφραγίδα Του της Πάλλουσας Υπόστασης Του.

Σου εναποθέτω τον Εαυτό μου, Εαυτέ, κραδαινόμενο από Αγάπη δικιά Σου, Αγάπη Θεία, κραδαινόμενο από την Πίστη της Συνειδητής Θέωσης, κραδαινόμενο από την Ένωση της Μίας Υπόστασης μέσα στα πάντα. Και αιτώ μόνο Θεέ Αγάπη, Θεέ Φως και Θεέ Απειρότητα, να με βοηθήσεις να προχωρήσω στη συνειδητή έκφραση του Εαυτού μου, του Εαυτού Αγάπη και Φως, Απειρότητα, Βοήθεια και Προσφορά.

Να προχωρήσω ερευνώντας τα βάθη Σου, για να τα κατακτήσω εκ νέου, με Συνείδηση Θεού και όχι ανθρώπου, Απειρότητας και όχι περιορισμού.

Αμήν



Αγαπητοί μου συνοδοιπόροι

Καλά Χριστούγεννα

Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009

Ο καθρέπτης των σχέσεων


Υπάρχει μια θαυμάσια ιστορία από την παράδοση των Σούφι.

Κάποιος έφτασε σε ένα χωριό και πήγε να επισκεφτεί τον σοφότερο γέροντα. «Σκέφτομαι να έρθω να εγκατασταθώ εδώ», είπε ο επισκέπτης, «μα δεν έχω ακόμα πάρει την απόφαση. Αναρωτιέμαι τι είδους χωριό είναι αυτό. Μπορείς να μου πεις μερικά πράγματα για τους κατοίκους της περιοχής ;» Ο γέροντας του απάντησε : «Πες μου, τι είδους άνθρωποι ζούσαν εκεί που κατοικούσες μέχρι σήμερα ;» «Ήταν ληστές, απατεώνες και ψεύτες», του απάντησε ο επισκέπτης. «Ξέρεις κάτι ;» του είπε ο γέροντας. «Τέτοιου είδους άνθρωποι είναι και οι κάτοικοι αυτού του τόπου». Ο επισκέπτης έφυγε από το χωριό και δεν ξαναγύρισε. Μισή ώρα αργότερα, ένας άλλος άνδρας μπήκε στο χωριό. Αναζήτησε κι αυτός τον δάσκαλο και όταν τον βρήκε του είπε : «Τι είδους άνθρωποι μένουν σ’ αυτό το χωριό;» Και πάλι ο δάσκαλος τον ρώτησε : «Τι είδους άνθρωποι κατοικούσαν εκεί που έμενες παλιά ;» «Οι πιο καλοί, οι πιο ευγενικοί, οι πιο συμπονετικοί», απάντησε ο επισκέπτης. «Θα μου λείψουν πάρα πολύ». «Ακριβώς τέτοιου είδους άνθρωποι ζουν και εδώ», του απάντησε ο δάσκαλος.

Η ιστορία αυτή μας υπενθυμίζει ότι τα χαρακτηριστικά που διακρίνουμε πιο ξεκάθαρα στους άλλους είναι αυτά που υπερισχύουν μέσα μας. Από τη στιγμή που θα μπορέσουμε να κοιτάξουμε μέσα στον καθρέπτη των σχέσεων, θα αρχίσουμε να διακρίνουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα του εαυτού μας.
.
Μέσα από τον καθρέφτη των σχέσεων – όλων των σχέσεων – βιώνουμε διευρυμένες καταστάσεις συνείδησης. Τόσο εκείνοι που αγαπάμε όσο και αυτοί τους οποίους αντιπαθούμε, αποτελούν καθρέφτες του εαυτού μας. Ποιοι άνθρωποι μας έλκουν ; Εκείνοι που έχουν τα ίδια χαρακτηριστικά με εμάς, αλλά και ακόμα περισσότερα. Θέλουμε να βρισκόμαστε κοντά τους επειδή υποσυνείδητα διαισθανόμαστε πως κάνοντας το, ίσως μπορέσουμε κι εμείς να εκδηλώσουμε περισσότερα από αυτά τα χαρακτηριστικά. Κατά τον ίδιο τρόπο μας απωθούν οι άνθρωποι εκείνοι οι οποίοι αντανακλούν χαρακτηριστικά τα οποία δεν θέλουμε να παραδεχτούμε ότι κι εμείς διαθέτουμε. Αν λοιπόν νιώθετε μια έντονη αντιπάθεια για κάποιον, τότε να είστε σίγουροι πως έχετε κάποια κοινά χαρακτηριστικά, τα οποία αρνήστε να αναγνωρίσετε στον εαυτό σας. Αν ήσασταν πρόθυμοι να αποδεχτείτε την ύπαρξη τους, αυτός ο άνθρωπος δε θα σας αναστάτωνε τόσο πολύ.
.
Αναγνωρίζοντας το γεγονός πως μπορούμε να διακρίνουμε χαρακτηριστικά του εαυτού μας στους άλλους, κάθε σχέση γίνεται ένα εργαλείο για την εξέλιξη της συνείδησης μας. Και καθώς συντελείται αυτή η εξέλιξη, βιώνουμε διευρυμένες καταστάσεις συνείδησης.

Την επόμενη φορά που θα νιώσετε έλξη για κάποιον, αναρωτηθείτε τι ακριβώς σας προσέλκυσε. Η ομορφιά του, η χάρη, η κομψότητα του, η επιρροή, η δύναμη, ή η ευφυΐα του ; Ό,τι και αν είναι αυτό, να ξέρετε πως διαθέτετε και εσείς την ίδια ιδιότητα. Δώστε προσοχή σε αυτά τα συναισθήματα και ίσως αρχίσετε να αποκτάτε καλύτερη συνείδηση του εαυτού σας.
.
Φυσικά το ίδιο ισχύει και για τους ανθρώπους που σας απωθούν. Καθώς πλησιάζετε όλο και περισσότερο στον αληθινό σας εαυτό, θα πρέπει να κατανοήσετε και να αποδεχτείτε και τα λιγότερο ελκυστικά χαρακτηριστικά σας. Η θεμελιώδης φύση του σύμπαντος είναι η συνύπαρξη των αντίθετων αξιών. Δεν μπορείτε να φανείτε γενναίοι αν δεν έχετε και λίγη δειλία μέσα σας. Δεν μπορείτε να είστε ενάρετοι αν δεν έχετε και την ικανότητα να κάνετε κακό.
.
Περνάμε ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας αρνούμενοι πως διαθέτουμε μια τέτοια σκοτεινή πλευρά, και καταλήγουμε να προβάλλουμε αυτά τα χαρακτηριστικά σε άλλους ανθρώπους στη ζωή μας. Σας έχει τύχει να γνωρίσετε άτομα τα οποία επιλέγουν πάντα «λάθος» ανθρώπους στη ζωή τους ; Συνήθως δε μπορούν να κατανοήσουν γιατί τους συμβαίνει συνεχώς κάτι τέτοιο. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό δεν είναι ότι τα άτομα αυτά έλκουν το σκοτάδι. Η πραγματική αιτία συνίσταται στο ότι δεν είναι πρόθυμα να αναγνωρίσουν την ύπαρξη του στη δική τους ζωή. Κάθε φορά που γνωρίζουμε ένα πρόσωπο που μας προκαλεί αντιπάθεια, μας προσφέρεται μια ευκαιρία προκειμένου να αποδεχτούμε το παράδοξο της συνύπαρξης των αντιθέτων και να ανακαλύψουμε μια καινούργια πλευρά του εαυτού μας. Είναι ένα ακόμα βήμα προς την ανάπτυξη του πνευματικού μας εαυτού. Οι πιο φωτισμένοι άνθρωποι στον κόσμο αποδέχονται πλήρως το γεγονός ότι είναι ικανοί τόσο για το καλό όσο και για το κακό. Όταν συναναστρέφεστε ανθρώπους που αναγνωρίζουν τις αρνητικές τους ιδιότητες, ποτέ δε θα αισθανθείτε ότι σας κρίνουν. Σε επικρίσεις καταφεύγουν μόνο όσοι αντιμετωπίζουν το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος, ως ιδιότητες που οι ίδιοι δε διαθέτουν.


Όταν είμαστε πρόθυμοι να αποδεχτούμε τόσο τη φωτεινή όσο και τη σκοτεινή μας πλευρά, τότε μπορούμε να αρχίσουμε να θεραπεύουμε τον εαυτό μας, αλλά και να αποκαθιστούμε τις σχέσεις μας. Αρχίστε φέρνοντας στο νου σας το πιο αντιπαθητικό άτομο που θα μπορούσατε να σκεφτείτε. Σκεφτείτε για παράδειγμα τον Αδόλφο Χίτλερ και πείτε : «Σε τι θα μπορούσα να μοιάζω εγώ με τον Χίτλερ ;» Οι περισσότεροι άνθρωποι αρνούνται πως μπορεί να έχουν έστω και την παραμικρή ομοιότητα μαζί του. Σκεφτείτε όμως καλύτερα. Δεν έχετε ποτέ εκφράσει προκατάληψη απέναντι σε μια ομάδα ανθρώπων μόνο και μόνο επειδή έχουν μια συγκεκριμένη εθνικότητα ή ένα συγκεκριμένο χρώμα δέρματος, ή μια συγκεκριμένη προφορά ή κάποια αναπηρία ; Αν μπορείτε να ανακαλέσετε στη μνήμη σας έστω και ένα τέτοιο είδους συμβάν, τότε θα πρέπει να αποδεχτείτε την ομοιότητα σας με τον Αδόλφο Χίτλερ. Όλοι είμαστε πολυδιάστατα όντα. Οτιδήποτε υφίσταται κάπου στον κόσμο, υφίσταται και μέσα σας. Όταν αποδεχόμαστε αυτές τις διαφορετικές πλευρές του εαυτού μας, αναγνωρίζουμε τη σύνδεση μας με την συμπαντική συνείδηση και διευρύνουμε την προσωπική μας επίγνωση.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Βασιλοπαίδες


Χρόνους πολλούς μετά την τελευταία γέννησή μου
παλεύοντας να βρω το "ποιος",
το "από πού" και το "γιατί",
μέσα σε ερήμους, δάση
και σε ανήλιαγες στοές οδοιπορούσα.




Αυτό που μοίρασε τον Εαυτό Του σε κομμάτια
κι όμως Ανέπαφο και Άφθαρτο παρέμεινε
τα θολωμένα παιδικά μου βήματα οδήγησε κοντά σας,
σε σας που πάντα κατοικούσατε μαζί μου
μέσα στα δώματα του Σύμπαντος
μες στα παλάτια του Πατρός τα άχρονα
και στις αυλές τις αστρικές,

εκεί που δίχως λέξη ν' ανταλλάξουμε
όλοι γνωρίζαμε πως είμαστε Ένα.



Πριν καταλάβω, πριν να θυμηθώ,
ένας ζητιάνος νόμιζα πως είμαι,
ένας παρίας άχρηστος κι ασήμαντος,
φριχτό φορτίο περιττό πάνω στους ώμους της ζωής.



Τώρα γεμίσαν λάμψη απόκοσμη οι οφθαλμοί
κι άστραψαν γλώσσες πύρινες ανάμεσα στα φρύδια.
Τώρα Εκείνο που Προέλευση
και Προορισμός μας είναι,
Αυτό που Αρχή και Τέλος Προαιώνιο υπήρξε,
το Άφατο, το Απερίγραπτο, το Παν,
που μας απέστειλε μες στη Σοφία Του
ν' ανταμωθούμε,
τώρα Εκείνο γίνεται Ψίθυρος
Άγιος
και Ήχος Μυστικός
κι όλο μας λέει σε εμάς τους άσημους και ταπεινούς
πως γεννηθήκαμε μαζί
σε Νεφελώματα πορφύρας
κι όλοι αδέρφια είμαστε επουράνια
πρίγκηπες κι αρχοντόπουλα
βασιλοπαίδες...


Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2009

Ο εν ημίν Θεός

Αγωνίζεται ο καημένος ο άνθρωπος ! Προσπαθεί παρατηρώντας την φύση και συλλέγοντας πληροφορίες από το περιβάλλον του, να ανιχνεύσει τα απόκρυφα του σύμπαντος. Προχωρεί με έπαρση και αμφισβητεί, σαν αντίζηλος πολλές φορές, το μυστήριο της θεότητας. Αντίθετα, στον εσώτερο του κόσμο, εξακολουθεί να είναι αδικαιολόγητα καθυστερημένος…

Κι όμως στην πορεία του αυτή, ο άνθρωπος δεν είναι μόνος. Έχει μέσα του ένα πολύτιμο, ισχυρό και μεγάλο συγγενικό προστάτη :
Τον ίδιο τον Θεό !

Από τα βάθη της ιστορίας και των αιώνων, ακόμη και σήμερα συνεχίζει να ρωτά του άπιστους ο στωικός Επίκτητος :
«Ω εσύ άνθρωπε, που είσαι απόσπασμα του Θεού και έχεις μέσα σου ένα μέρος από Εκείνον ! Γιατί αγνοείς αυτή σου τη συγγένεια ;»


Γνώρισε ποτέ ο άνθρωπος τον Θεό του ; Τον ξέρει ; Κι όμως, Εκείνος, που ξέρει τις ανθρώπινες αδυναμίες, πρώτος έδωσε χέρι γνωριμίας στον άνθρωπο, με το παράγγελμα γνώθι σαυτόν, που, όπως λέει η παράδοση, εκμυστηρεύτηκε στο σοφό Χίλωνα, για το χατίρι της τότε ταλαίπωρης ανθρωπότητας. Τι έκανε από τότε ο άνθρωπος ; Πόσο γνώρισε τον εαυτό του ύστερα από έναν Σωκράτη κι έναν Ιησού ; Το κώνειο κι ο σταυρός συνθέτουν το ποινικό μητρώο της ανθρωπότητας ! Ανεπίδεκτος μάθησης ο άνθρωπος ! Απόκαμε η ιστορία να επαναλαμβάνει τα τραγικά ολισθήματά του ! Όταν ρώτησαν τον Διογένη πως μπορούν να διορθωθούν οι διεφθαρμένοι άνθρωποι, είπε : «Για να ξαναγίνουν οι άνθρωποι εικόνες του Θεού, είναι ανάγκη να ξαναχωνευθούν και να χαραχθούν από την αρχή». Ο μέγας χαράκτης της νέας αυτής απεικόνισης, που υπαινίσσεται ο Κορίνθιος σοφός, δεν είναι άλλος από την επαναστατική παιδεία του εαυτού μας !

Φανερή είναι πλέον η ανάγκη να στραφούμε στον εαυτό μας. Ίσως ακόμη και σήμερα, να βρισκόμαστε σε μια προανθρωπιστική περίοδο της ιστορίας του ιδιόρρυθμου γένους μας, που θα μας οδηγήσει κάποτε σε μια νέα και πιο βελτιωμένη ανθρωπιστική φάση. Ίσως ! Ας μην είμαστε τόσο βιαστικοί, όταν μάλιστα υπάρχει μπροστά μας μια αιωνιότητα… Ας γνωρίζουμε μόνο, πως η αγάπη στο συνάνθρωπο, βαθμολογεί την εξέλιξη μας !



Η παιδεία του εαυτού μας είναι μια μέθοδος ανύψωσης του ανθρώπου σε ανώτερες πνευματικές καταστάσεις, που μόνο η αγνή συνείδηση μπορεί να κατανοήσει. Με άλλα λόγια είναι ο μοναδικός δρόμος για την ανακάλυψη του εν ημίν «Θεού», που θα μας οδηγήσει στο «γνώθι σαυτόν». Ποιες είναι οι βασικές αρχές που μπορούν να στηρίξουν μια τέτοια υπερβατική παιδεία ;

Σε αρχική προτεραιότητα ανήκει το μυστήριο ! Το μυστήριο της Αγάπης και της Σοφίας, που δεν μπορείς να το πλησιάσεις, παρά μόνο με ευλάβεια, με σιωπή και προπαντός με συνειδητή πίστη. Η αρχική μας, λοιπόν, πράξη δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένη στον Δημιουργό της Σοφίας, που μας τίμησε με την πνευματική συγγένεια του. Ο Φάουστ λέει: «Μοιάζεις με το πνεύμα που εννοείς.» Πρώτη συνεπώς δουλειά στον σοφό άνθρωπο, είναι η προσφυγή του σ’ Εκείνον, που μοιάζει, την πηγή της σοφίας.

Σε δεύτερη σειρά προτεραιότητας έρχεται ο άνθρωπος, σαν το τελειότερο κτίσμα της Δημιουργίας. Ποιος όμως ; ο αδιάφορος ή εκείνος, που ψάχνει ζωηρά για να ανακαλύψει την αιτία της ύπαρξης του ; Οι μύστες λένε : «Η ζωή αρνείται να παραδώσει τα μυστικά της στον οκνηρό άνθρωπο». Αυτός λοιπόν, που θέλει να ερευνήσει τον εαυτό του, δεν παίρνει από το δάσκαλο έτοιμο αυτό το ίδιο το μυστικό της γνώσης, αλλά προσπαθεί να βιώσει μέσα του το σύμβολο του μυστικού και να αποκτήσει τη γνώση μόνος του. Έτσι κάθε άνθρωπος, γίνεται ταυτόχρονα μαθητής και παιδαγωγός του εαυτού του.

Η τρίτη και τελευταία σειρά προτεραιότητας, παραχωρείται στην ίδια την παιδεία. Εδώ, πολλές πηγές μελέτης, όπως η φιλοσοφία, οι πνευματικές επιστήμες, η ψυχολογία, ο εσωτερισμός κλπ, διεκδικούν τα επίδοξα πρωτεία μιας τέτοιας παιδείας.


Ο παραλογισμός αυτοκαταστρέφεται. Η εγκατάλειψη του εσωτερικού κόσμου εκδικείται τον άνθρωπο με το τανταλικό μαρτύριο της συνειδησιακής κρισιμότητας. Βέβαια το πρόβλημα της εποχής μας δεν είναι νέο. Ενάρετοι και διεστραμμένοι δίνουν πάντοτε την παρουσία τους σ’ αυτό τον κόσμο. Μέσα στο ατέλειωτο παιχνίδι του «τροχού» της ζωής, οι «μεσαίωνες» ακολουθούν τους «χρυσούς αιώνες» και η δόξα των αξιών εναλλάσσεται με την ταπείνωση της απαξίας. Σε μια παρόμοια καμπή βρίσκεται και η εποχή μας με τα μεγάλα επιτεύγματα, αλλά και τις τραγικές ανησυχίες για έναν επερχόμενο ηθικό ξεπεσμό της.

Όμως ο άνθρωπος του 2010 δεν είναι ο πρωτόγονος άνθρωπος που δικαιούται να ζητεί ελαφρυντικά στη χρήση του πνεύματός του. Το επίπεδο «ωριμότητας» του, του δίνει πλέον τις δυνατότητες να καταλάβει, ότι οι αρετές της συναίσθησης, της ανοχής και της συγχώρεσης, δεν είναι τυπικό καθήκον του ηθικού κόσμου, αλλά θετική προσφορά στην ύπαρξη του, γιατί η καλή ή κακή συμπεριφορά του στους άλλους, επιστρέφει αντανακλαστικά στον ίδιο. Ο Απόστολος των Εθνών, δίκαια επισημαίνει : «Αν δάκνητε και κατατρώγητε αλλήλους, προσέχετε μη υπ’ αλλήλων αφανισθήτε». Η ορθή αντίληψη της παραπάνω σκέψης για τον άνθρωπο αποκαλύπτει τον αληθινό θησαυρό της εντολής του Ιησού :
«Αγάπα τον πλησίον σου ως σεαυτόν»

Ας αφυπνίσει, λοιπόν, την συνείδησή του ο άνθρωπος, με τη μέθεξη του στη θεϊκή ιδέα της Αγάπης, τον ιερό αυτό σύνδεσμο της τελειότητας, κι ας αναζητήσει την αληθινή ευτυχία του, εγκαταλείποντας οριστικά τις εγκόσμιες ματαιοδοξίες.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Απόδειξη ενότητας

Κοίταξε μέσα μου.
Αν προσέξεις,
θα δεις κάτω απ' το δέρμα
πίσω απ' τις σάρκες, τα οστά και το αίμα
πίσω απ' τη μάσκα μου την πρόσκαιρη,
θα δεις τις φυσαλίδες της Πνοής
φυλακισμένες μέσα στη λάμψη
μιας φλόγας λευκής

που γλείφει ανελέητη την ύπαρξή μου.


Την αναγνώρισες;
Είναι η ίδια τρομερή κι απόκοσμη φωτιά
που πυρπολεί με όνειρα τον ύπνο σου
που σε υψώνει με τ' αερόστατο του νου
πάνω απ' τον κόσμο
που σε ανύποπτες στιγμές

σ' ενθουσιάζει
σε εκπλήσσει
σε ξυπνά
κι εκστασιάζεσαι
παραδομένος μες στην ποίηση
στη μουσική
στον έρωτα
στην προσευχή

στο πάθος.


Εσύ τη λες ψυχή, εγώ Θεό,
άλλοι δαιμόνιο ιερό
κι όλοι το ίδιο λέμε.
Κι είναι αυτή η αρχική πηγή μας
απόδειξη ενότητας
κοιτίδα της Αγάπης!...

Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Ορθολογισμός ή Διαλογισμός ;

Ξεκινώντας από το «Φιλοσοφικό Καφενείο» όπου τέθηκε το θέμα περνάμε στα «Εσωτερικά Μονοπάτια» για να προχωρήσουμε λίγο τη σκέψη μας.

Διαβάζουμε στις Ουπάνισαντς :

«Είναι κάτι που δε βλέπεται από το μάτι,
Που δε λέγεται με την ομιλία,
Που δε συλλαμβάνεται με το νου.
Κάτι που δεν το ξέρουμε και δεν το καταλαβαίνουμε.
Πως λοιπόν θα μπορούσαμε να το διδάξουμε ;»

Ο Λάο Τσε που ονομάζει την «απόλυτη αλήθεια» των Βουδιστών Τάο, πολλά χρόνια πριν την εμφάνιση του Βούδα, αρχίζει με την παρακάτω φράση την διδασκαλία του Ταο Τε Τσίνγκ :
.
«Το Τάο που μπορεί να εκφραστεί δεν είναι το αιώνιο Τάο».
.
Όποιος παρακολουθεί τα ειδησεογραφικά πρακτορεία και τον διεθνή τύπο, ξέρει καλά πως ο άνθρωπος δεν κατάφερε να γίνει σοφότερος μέσα στις τελευταίες δύο χιλιετίες που μας χωρίζουν από την εποχή του Λάο Τσε, παρά την εκπληκτική ανάπτυξη των ορθολογικών γνώσεων. Και το γεγονός αποτελεί την πιο χειροπιαστή απόδειξη και την αδυναμία της διάδοσης της απόλυτης γνώσης με τις λέξεις.

Ο Τσουάνγκ Τσε είπε :

«Αν η απόλυτη γνώση ήταν κάτι που θα μπορούσε να ειπωθεί, τότε ο καθένας θα την έλεγε στον αδελφό του»

Κατά συνέπεια, η απόλυτη γνώση, ορίζεται σαν μια εντελώς έξω-διανοητική εμπειρία της πραγματικότητας, μια εμπειρία που δεν έχει καμιά σχέση με την συνηθισμένη διανοητική λειτουργία του νου, και πραγματοποιείται μόνο στην περιοχή του «διαλογισμού» της μυστικιστικής διδασκαλίας. Η ύπαρξη της διαλογιστικής κατάστασης, δεν έχει διαπιστωθεί μόνον από τις εμπειρίες των μυστικιστών τόσο της Ανατολη όσο και της Δύσης, αλλά ακόμη και από την ίδια την ψυχολογική έρευνα.

Ο Ουίλιαμς Τζέημς γράφει σχετικά :

«Η συνηθισμένη μας συνείδηση, όπως την αντιλαμβανόμαστε κατά την διάρκεια της εγρήγορσης, που την ονομάζουμε ορθολογική συνείδηση, αποτελεί μόνον έναν ιδιαίτερο τύπο συνείδησης και σε καμιά περίπτωση τον μοναδικό. Πέρα και πίσω από αυτή υπάρχουν κι άλλες μορφές συνείδησης εντελώς διαφορετικές.»


Όπως έγραψα και στο «καφενείο» η σκέψη και η συνειδητότητα δεν είναι συνώνυμα. Η σκέψη είναι μόνο μια μικρή πλευρά της συνειδητότητας. Η σκέψη δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς τη συνειδητότητα, αλλά η συνειδητότητα δεν χρειάζεται τη σκέψη για να υπάρξει.

Φώτιση σημαίνει ανύψωση πάνω από τη σκέψη.


Μπορεί κάποιος χρησιμοποιώντας μόνο τον νου του να φτάσει στην φώτιση ;

Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009

Η επί του όρους ομιλία

Παίρνοντας αφορμή από την αναφορά του delta στο πνευματικό φως, στα θαύματα και στην πορεία μας προς την τελείωση, θέλω να κάνω ένα σύντομο αφιέρωμα στην εμπνευσμένη ερμηνεία της Επί του όρους ομιλίας από τον Emmet Fox. Η ανάλυση είναι μια διασκευασμένη απόδοση των ιδεών του Fox διανθισμένη με λίγες δικές μου παρατηρήσεις.

Σύμφωνα με τον Fox, υπάρχει μια μεγάλη Αλήθεια στον κόσμο και γι' αυτή την Αλήθεια ήρθε και μίλησε στον κόσμο ο Ιησούς Χριστός
. Πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ο Ιησούς παρανοήθηκε και παρερμηνεύτηκε οικτρά και από την παρερμηνεία αυτή ξεκίνησε η ολισθαίνουσα πορεία και ο εκφυλισμός της χριστιανικής θρησκείας. Ο Ιησούς δεν οραματίστηκε τη δημιουργία οργανωμένης θρησκείας βασισμένης σε ιεραρχία αξιωματούχων και σε τελετουργικά συστήματα. Η όλη χροιά της διανόησής Του είναι απόλυτα αντιεκκλησιαστική, αφού κατέκρινε και καταπολέμησε την προσήλωση στους τύπους και την υπακοή σε σκληρούς και αυθαίρετους κανόνες. Δίδασκε μόνο ότι ο άνθρωπος πρέπει να κατανοεί και να πράττει τα πάντα μέσα σε ένα πνευματικό φως. Δίδασκε ότι ο άνθρωπος είναι κατά βάση ον πνευματικό και αιώνιο και ότι ο κόσμος της ύλης και η επίγεια ζωή είναι μόνο ένας τομέας της συνολικής αλήθειας που τον αφορά.
Ποια είναι όμως αυτή η Αλήθεια;...


Η μεγάλη Αλήθεια είναι ότι ο εξωτερικός κόσμος υπόκειται στην ανθρώπινη σκέψη και ότι ο άνθρωπος μπορεί να κυριαρχήσει επάνω του αν ελέγξει απόλυτα τις σκέψεις του και αφυπνίσει τη συνειδητότητά του. Οι εμπειρίες όλης της ζωής μας είναι η εξωτερική εκδήλωση των μυστικών μας σκέψεων, είναι επομένως καθαρά θέμα προσωπικής επιλογής και ο καθένας δρέπει τη σοδειά που μόνος του έχει σπείρει. Με βάση την ιδέα αυτή, μπορούμε να κατανοήσουμε τις έννοιες της προσευχής και του θαύματος.
Όλοι οι μεγάλοι μύστες, φιλόσοφοι αλλά και επιστήμονες υποστήριξαν ότι το σύμπαν είναι ένα τέλειο σύστημα νόμου και τάξης. Επειδή όμως ό κόσμος της
ύλης είναι μόνο ένα μικρό τμήμα του, όλοι οι κανόνες του φυσικού πεδίου μπορούν να υπερκερασθούν από μια κατανόηση/συνειδητότητα που έχει ανυψωθεί και τους έχει υπερβεί. Αυτό είναι το λεγόμενο θαύμα. Κάτω λοιπόν από το ίδιο πρίσμα, η προσευχή είναι η ανύψωση της συνειδητότητας πάνω από τους περιορισμούς του φυσικού πεδίου που αφορούν την ύλη.
Αυτό ακριβώς έκανε ο Ιησούς. Ήταν σε θέση μέσω της προσευχής και της άμεσης επαφής του με τη Θεία Χάρη να υπερνικήσει τους περιορισμούς της ύλης και να επιδράσει θαυματουργικά πάνω στους φυσικούς νόμους. Επειδή η σκέψη του καθένα μας ανήκει στο συλλογικό υποσυνείδητο με το οποίο αλληλεπιδρά, κάθε καλή ή κακή σκέψη μας έχει αντίκτυπο σε όλη την ανθρωπότητα του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος. Επομένως, ο Ιησούς υπερνικώντας την ύλη αλλά και τον ίδιο το θάνατο, έκανε έργο α
νυπολόγιστης αξίας για την ανθρωπότητα και γι' αυτό δίκαια καλείται Σωτήρας του κόσμου.


Ο Ιησούς λοιπόν προτείνει να χαράξουμε μια καινούργια πορεία για το νου, βασιζόμενος στην ιδέα πως, αν η νοητική κατάσταση είναι σωστή, τότε και όλα τα υπόλοιπα θα είναι σωστά.
Ας δούμε συνοπτικά το πρώτο μέρος της Επί του όρους ομιλίας, που είναι περισσότερο γνωστό ως Μακαρισμοί:

"Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ου
ρανών."

Οι "πτωχοί τω πνεύματι" είναι αυτοί που έχουν αδειάσει τον εαυτό τους από κάθε επιθυμία να επιβάλλουν την ατομική τους θέληση, που έχουν απορρίψει πλά
νες, στερεότυπα, πεποιθήσεις και προκαταλήψεις, προκειμένου να αναζητήσουν ολόψυχα και ανεμπόδιστα τον Θεό.

"Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσ
ονται."

Οι "πενθούντες" είναι αυτοί που επιλέγουν να πλησιάσουν τον Θεό μέσω της θλίψης και του πένθους, αντί μέσω της συνειδητής στροφής προς Αυτόν. Τα βάσανα και οι επίπονες εμπειρίες δεν είναι "τιμωρία", αλλά το φυσικό επακόλουθο μιας σχέσης αιτίας
-αποτελέσματος. Ο Θεός είναι το Φως, η Θερμότητα και η Αγάπη. Αν επιλέξεις να απομακρυνθείς από το φως, θα βυθιστείς στο σκοτάδι. Αν τραβηχτείς μακριά από τη φωτιά, θα νιώσεις κρύο. Αν απορρίψεις την αγάπη, πρέπει να μάθεις να ζεις μέσα στο φόβο και το μίσος. Είναι απλό. Μαθαίνεις από τα λάθη σου και επιλέγεις πλέον να στραφείς προς ένα νέο τρόπο σκέψης.
Έτσι, το πένθος γίνεται ένα μάθημα ζωής και μια ευεργεσία κρυφή, μέσα από την οποία θα προκύψει η "παρηγορία", δηλ. η εμπειρία της Θεϊκής Παρουσίας.


"Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γην."

Οι "πραείς" είναι όσοι έχουν διευρυμένο νου, βαθειά πίστη, άφεση του εαυτού και εσωτερική κατανόηση ότι το Θέλημα του Θεού, η Σοφία, η Χάρις και η Οικονομία της Διανοίας Του θα φέρνουν πάντοτε κάτι καλύτερο από οτιδήποτε μπορούμε εμ
είς να φανταστούμε ή να ζητήσουμε. Μέσω της πραότητας, της ταπεινότητας και της ένθερμης προσευχής, μπορεί ο άνθρωπος να κυριαρχήσει πάνω στις εξωτερικές εμπειρίες και στις εκδηλώσεις της ζωής, δηλ. να"κληρονομήσει την γην"...

"Μακάριοι οι πεινώντες και διψ
ώντες την δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται."

Η "δικαιοσύνη" δεν είναι μόνο η ορθή συμπεριφορά, αλλά πρωτίστως η ορθή σκέψη για κάθε θέμα, σε κάθε τομέα της ζωής. Ο Ιησούς μιλά συνεχώς για τον μεγάλο κ
οσμικό και απαράβατο Νόμο του Σύμπαντος: "Ό,τι ακριβώς συμβαίνει εντός, συμβαίνει και εκτός" ή αλλιώς, "ό,τι σπέρνεις με τις αόρατες σκέψεις σου, αυτό θερίζεις στον ορατό σου περίγυρο". Αυτό που χρειάζεται είναι να είμαστε πραγματικά και ολόψυχα αφοσιωμένοι στις προσπάθειές μας, να "πεινάμε" και να "διψάμε" για την Αλήθεια και τη Δικαιοσύνη και να προσευχόμαστε συνεχώς για καθοδήγηση, έμπνευση και ενεργό επίδραση του Αγίου Πνεύματος στη ζωή μας.

"Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται."

Δε μιλάει εδώ για την τυπική ελεημοσύνη και τη δωρεά των υλικών αγαθών. Ο Ιησούς μιλούσε συμβολικά. Εκείνο που πραγματικά έχει σημασία εί
ναι να υπάρχει ευσπλαχνία στη σκέψη μας, να είμαστε "ελεήμονες" στις νοητικές μας κρίσεις για τους αδελφούς μας και να τους βοηθούμε να ελευθερώνονται από το ψέμα και την πλάνη. Αν μοιραστούμε μαζί τους το φως, αν τους "ελεήσουμε", δείχνοντάς τους την ατραπό της Αλήθειας, τότε θα ελεηθούμε και θα ευλογηθούμε κι εμείς.



"Μακάριοι οι καθαροί τη καρδία, ότι αυτοί τον Θεόν όψονται."

Τι είναι η "καρδιά" και πώς μπορεί να "καθαριστεί";...Οι "καθαροί τη καρδία" είναι όσοι αναγνωρίζουν τον Θεό ως την αληθινή Αιτία και τη μόνη αληθινή Δύναμη που υπάρχει. Όσοι τον βλέπουν ως την Πηγή της ζωής και όλων των αγαθών και το αποδεικνύουν πρακτικά και συγκεκριμένα, με κάθε σκέψη, λόγο και πράξη τους. Η "καρδιά" δεν είναι φυσικά ο συνειδητός νους, αλλά το αχανές υποσυνείδητο με τα απύθμενα και αχα
ρτογράφητα βάθη. Ο "καθαρισμός" και η αναμόρφωση του υποσυνείδητου μπορούν να επιτευχθούν με τη θερμή προσευχή ( δηλ. την ανύψωση της συνειδητότητας ) και την ειλικρινή πρόθεση να ζήσουμε σε αρμονία με τη Θεϊκή Βούληση. Όποιος το πετύχει αυτό, θα "δει τον Θεό", θα Τον αντιληφθεί πνευματικά και θα κατανοήσει την αληθινή Φύση και Ουσία Του.

"Μακάριοι οι ειρηνοποιοί, ότι αυτοί Υιοί Θεού κληθήσονται."

Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με την παγκόσμια ειρήνη και τον περιορισμό των εξοπλισμών, αλλά με την ειρήνη του πνεύματος. Για να είναι επιτυχημένη η προ
σευχή και η επικοινωνία μας με τον Θεό, πρέπει να κατακτήσουμε την εσωτερική γαλήνη, την ηρεμία της ψυχής, τη σιωπή του διαλογισμού, αυτή την ειρήνη που ξεπερνά τα ανθρώπινα μέτρα και μοιάζει με λεία γυάλινη θάλασσα, που περιβάλλει τον Θρόνο του Θεού. Οι "ειρηνοποιοί" που διαλογίζονται και αυτοσυγκεντρώνονται, ξεπερνούν τους περιορισμούς, ανοίγουν το πνεύμα τους και γίνονται πράγματι "Υιοί Θεού".


"Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία των ουρανών. Μακάριοι εστε όταν ονειδίσωσιν υμάς και διώξωσιν και ειπωσι παν πονηρόν ρήμα καθ' υμών ψευδόμενοι ένεκεν εμού."

Αυτό που εννοεί εδώ ο Ιησούς είναι ότι όλες οι θλίψεις, οι διωγμοί και τα εμπόδια πηγάζουν αποκλειστικά από μέσα μας. Κάθε πνευματική διεργασία συνεπάγεται και μια "μάχη" με την κατώτερη φύση μας, με τον κατώτερο εαυτό μας, που εμμένει σε παλιά πρότυπα σκέψης και μας "προσβάλλει", μας "καταδιώκει" και μας "συκοφαντεί". Όποιος δώσει αυτές τις μάχες και εξελιχθεί πνευματικά, θα γευτεί την ευλογία και τη χαρά της πνευματικής τελείωσης, δηλ. της "βασιλείας των ουρανών".

Κλείνοντας, πρέπει να τονίσουμε ότι, από τη στιγμή που θα κατανοήσει κάποιος την αληθινή έννοια της διδασκαλίας του Ιησού, τα αποτελέσματα που θα έχει στη ζωή του θα εξαρτηθούν αποκλειστικά από την ειλικρίνεια και την ακρίβεια της εφαρμογή
ς των αρχών αυτών σε κάθε τομέα και συναλλαγή της καθημερινότητας. Αυτά που έλεγε ο Ιησούς Χριστός είτε τα εννοούσε έχοντας πλήρη επίγνωσή τους είτε δεν τα πίστευε και συνεπώς έλεγε ανοησίες! Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε μπορούμε να ισχυριζόμαστε πως η διδασκαλία αυτή είναι η θεϊκά εμπνευσμένη Αλήθεια και συγχρόνως να αποφεύγουμε την προσπάθεια πρακτικής εφαρμογής της, θεωρώντας την ουτοπική και ανεδαφική. Κι αυτό είναι ένα μήνυμα που απευθύνω πρώτα στον ίδιο μου τον ασυνεπή εαυτό:

Αν θεωρώ τον Ιησού Χριστό έναν παράλογο ονειροπόλο που πουλούσε κούφια λόγια, τότε αυτόματα αρνούμαι τη θεϊκή Του φύση και κατά αναλογία τη δική μου θεϊκή ουσία, δηλ. την ύπαρξη της χριστικής αλήθειας μέσα στην ψυχή και το πνεύμα
μου.
Αν όμως δέχομαι και ομολογώ πως η διδασκαλία του Χριστού είναι η Οδός προς την πνευματική Αλήθεια και την Φώτιση, τότε οφείλω να προσπαθήσω να προσαρμόσω τον τρόπο ζωής μου και να ευθυγραμμίσω τις σκέψεις, τα λόγια και τις πράξεις μου με τους λόγους και το παράδειγμά Του...


Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

Εσωτερικά μονοπάτια

Για να αναζητήσουμε το πνευματικό φως, θα πρέπει μέσα μας να φωλιάζει μια προδιάθεση, μα το σημαντικότερο είναι να νιώθουμε ότι μέσα μας έχουμε μια μικρή φλόγα, ένα σπινθήρα, έστω βαθιά κρυμμένο, ο οποίος όμως λειτουργεί σαν μαγικό κλειδί που απεγκλωβίζει το πνεύμα, από το υλικό σώμα. Ψάχνοντας γι’ αυτή τη φλόγα μέσα μας, αρχίζει η προσπάθεια, η οδοιπορία, το ταξίδι για την Ιθάκη, που κρατάει όσο ένα όνειρο και που τελικά σε μας εναπόκειται να το μακρύνουμε, να το μεγαλώσουμε τόσο, ώστε να αγκαλιάσει μια ζωή, ολόκληρη τη ζωή μας.

Αν λοιπόν, τον σπινθήρα που έχουμε μέσα μας, τον σπινθήρα της απόλυτης γαλήνης, της αστείρευτης αγάπης, της ανυπέρβλητης συμπόνιας, καταφέρουμε να καταστήσουμε φλόγα που θα αφυπνίσει την διάνοια αλλά και που θα μας επιτρέψει να φτάσουμε στο «Γνώθι σαυτόν» και να μεταλλάξουμε αυτό το φως σε αγάπη αληθινή, ανυπόκριτη και άδολη, τότε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε στα χέρια μας τη δάδα, τον πυρσό που φωτίζει τα μονοπάτια της ζωής, που ξυπνά τις δυνάμεις, οι οποίες μέσα μας ληθαργούν, εκείνες που είναι αναγκαίες για να ξεκινήσουμε για τη μεγάλη αναζήτηση, τη μεγάλη πορεία, την προσπάθεια για την ανεύρεση της Αλήθειας.



Είναι τιτάνιος ο αγώνας του ανθρώπου, γιατί όσο προσπαθεί να φτάσει στην τελείωση, τόσο συναντά το χείλος της Αβύσσου, ξαναγυρνά πίσω, και ξαναμπαίνει στο λαβύρινθο. Ποιος θα είναι εκείνος που θα μπορέσει να αποκτήσει τον μίτο της Αριάδνης ;

Ίσως πολλοί, ίσως κανένας, όμως η ελπίδα θα υπάρχει, γιατί η ελπίδα βρίσκεται μέσα του, είναι ο θείος σπινθήρας. Αν ο σπινθήρας γίνει φλόγα θα την αντέξει ; Ή θα χρειαστεί βοήθεια και θα την ζητά από εκεί απ’ όπου δε θα μπορεί να την λάβει ;

Εν τούτοις, όταν όλες οι ελπίδες μας φαίνονται χαμένες, μερικοί άνθρωποι αναζητούν τα θαύματα. Όταν όλος ο κόσμος λέει «εγκαταλείπω» μερικοί άνθρωποι κάνουν τα δικά τους θαύματα.


Είναι άραγε κατορθωτό να κάνουμε το δικό μας θαύμα ; Να φτάσουμε στην τελείωση ; Ή, η τελείωση είναι Ουτοπία ;
.
Είναι εφικτό να φτάσουμε στην Ιθάκη ; Ή, η Ιθάκη είναι ακόμα μια ψευδαίσθηση ; Μήπως τελικά, είναι το μονοπάτι, η πορεία, το ταξίδι, η αναζήτηση, το πλησίασμα στην Ιθάκη ;
.
Ο καθένας μας καλείται να δώσει την δική του απάντηση, την δική του διάσταση στην υπαρξιακή του αγωνία, να συμβουλευτεί την δική του πυξίδα, να μετρήσει τους ανέμους και να ανοιχτεί στο πέλαγος.


Το ταξίδι έχει αρχίσει και φαίνεται να είναι μεγαλειώδες – σαν τον ανθρώπινο αγώνα, σαν την ανθρώπινη αγωνία με την οποία αναζητούμε το Φως. Το Φως που εμπλουτίζεται με την αγάπη και στηρίζεται στην ελπίδα, για να γλυκαίνει την πορεία μας προς την τελείωση.

Καπετάν Φώτη...
.
Αγαπητοί μου συνταξιδιώτες...
.
… καλό μας ταξίδι …

Τρίτη 1 Δεκεμβρίου 2009

Προσευχή...




Στάθηκα ασάλευτος
με τα μάτια του νου μου κλειστά
και ορθάνοιχτα διάπλατα
της ψυχής μου τα μάτια
με ανάσα αργή το κορμί μετουσίωσα
σ' ένα βότσαλο άυλο
σιωπηλά να βυθίζε
ται
στης Πνοής Σου
την αρχέγονη
λίμνη.

Σαν το γιο που επέστρεψε
εμπειρίες γεμ
άτος
Σου ζητώ καλωσόρισμα
και φιλί ευλογίας.

Σε προσμένω διαυγής
διψασμένος
να σμίξεις
σα βροχή από φως
με το μαύρο μου χώμα.



Στην εγκάρσια τομή της καθόδου μου
στους ισθμούς
στον πυρήνα της ύπαρξης
ταπεινά και αγόγγυστα
ρυμουλκώ
τη ζωή μου

κοντά Σου.

Σα λουλούδι νιογέννητο
σ
αν το θάνατο άστρου
κοινωνώ κάθε κύτταρο
αρμονίας στο Σύμπαν
κι είμαι ήλιος αυτόφωτος
ανατέλλω και δύω

στα νερά
της Μορφής Σου
τ' απύθμενα.



Στους βωμούς των αιθέρων Σου
στους ναούς της Γαλήνης
εξαγνίζω του πνεύματος
το μονάκριβο σκεύος
να υψωθώ μες στα χέρια Σου
Δισκοπότηρο ξέχειλο

από Πίστη
Σοφία
κι Αγάπη.

(Θα χριστώ
Εραστής της Ολότητας
των πλασμάτων Διάκονος
κι Αγωγός

της πανίερης
Χάρης...)




Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Καλωσόρισμα προς τους συνοδοιπόρους!



Κάθομαι μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή και φαντάζομαι την εύλογη απορία όσων επισκέπτονται για πρώτη φορά τα Εσωτερικά Μονοπάτια. Ποιος ο λόγος ύπαρξης ενός ακόμα ιστολογίου εσωτερικής αναζήτησης και φιλοσοφίας;... Σε τι διαφέρει αυτό από όλα τα παρόμοια και τι παραπάνω έχει να πει;... Χρειαζόμαστε πραγματικά ακόμα ένα διαδικτυακό τόπο γεμάτο όμορφα λογάκια, ειδυλλιακές εικόνες, χιλιοειπωμένα αποφθέγματα και περισπούδαστες αναλύσεις φιλοσοφικών θεμάτων;...

Η αλήθεια είναι ότι δεν είναι σκοπός μου να δημιουργήσω ένα ξεχωριστό ιστολόγιο που "θα διαφέρει". Αντιθέτως, πρόθεσή μου είναι να βρούμε μαζί και να μοιραστούμε όσα μας φέρνουν πιο κοντά, όσα κοινά έχουμε ( απόψεις, αντιλήψεις, συναισθήματα, βιώματα, ανησυχίες και προβληματισμούς ) και όχι όσα μας διαφοροποιούν. Κάτι τέτοιο δε σημαίνει φυσικά πως δεν θα ακουστούν και διαφορετικές φωνές. Αυτό είναι απαραίτητο και ζωτικής σημασίας, ένα σημάδι υγιούς και γόνιμου διαλόγου που θα φιλτράρει τις όποιες διαφωνίες μας και τελικά, θα αναδείξει όσα μας ταυτίζουν. Δε στοχεύω λοιπόν στη δόμηση μιας κύριας γραμμής πεποιθήσεων, που θα παίζει το ρόλο της "αυθεντίας" και με την οποία θα πρέπει όλοι να συμφωνούν αναγκαστικά. Ο μόνος όρος για τη συμμετοχή στο ταξίδι ας είναι αυτός:

Η ειλικρινής διάθεση για ουσιαστική επικοινωνία με σεβασμό στην αντίθετη γνώμη και φυσικά, χωρίς να παρατηρηθούν θλιβερά φαινόμενα ανταλλαγής προσβλητικών και υποτιμητικών σχολίων. Κάτι τέτοιο δεν θα ταίριαζε στο επίπεδο της συνειδητότητας που πιστεύω πως έχουν όσοι πραγματικά αναζητούν την Αλήθεια και θα υποβίβαζε το ταξίδι σε ανόητη και χυδαία αντιπαράθεση μεσημεριανών κουτσομπολίστικων εκπομπών...


Ο φίλος Ianis μιλά συχνά για την επίτευξη της κρίσιμης μάζας, δηλ. τη συγκέντρωση όσο το δυνατόν περισσότερων και αγνότερων/καθαρότερων ατομικών στοιχείων, που θα προκαλέσουν την κατάλληλη στιγμή την (πυρηνική/πολιτισμική/συνειδησιακή) έκρηξη. Έρχομαι λοιπόν να ενώσω τη φωνή μου με τη δική σας, να ενώσω τη σιωπή μου με τη δική σας, να συντονίσουμε τους κραδασμούς και τις δονήσεις μας και να γίνουμε μαζί νότες αρμονικά δεμένες πάνω στην ίδια μελωδία που εμπνέεται, συνθέτει και εκτελεί ο Δημιουργός μας...Γνωρίζω πως οι ωραίες φράσεις, οι πετυχημένοι συνδυασμοί λέξεων και οι αφηρημένες ( και παρεξηγημένες ) έννοιες, όπως η Αγάπη, η Ενότητα, η Αλήθεια κ.τ.λ., ίσως κάποιους τους ξενίζουν και ίσως να ακούγονται σαν πομπώδεις ρητορικές μεγαλοστομίες ή έστω αφελείς, γλυκανάλατες και ρομαντικές ανοησίες. Όπως είπα και παραπάνω, η κάθε γνώμη είναι σεβαστή και αυτό είναι για μένα πάγια αντίληψη και στάση ζωής.
Δεν θα επιχειρηματολογήσω υπέρ των εννοιών αυτών. Απλώς, προτιμώ να ακούω μέσα μου εκείνη τη φωνούλα που μου σιγοψιθυρίζει καθημερινά πως όλες αυτές οι όμορφες λεξούλες δεν είναι παρά τα διαφορετικά ( αλλά και συνώνυμα ) επίθετα του Ενός, του Παντός, του ίδιου του Θεού...Άλλωστε, η Αλήθεια δε χρειάζεται υπεράσπιση...

Πριν κλείσω αυτή την "ιδρυτική διακήρυξη", θα ήθελα να κάνω μερικές ακόμα διευκρινίσεις, προς αποφυγήν παρεξηγήσεων και παρερμηνειών:
Κατ' αρχήν, φοβάμαι ότι θα απογοητεύσω κάποιες πληθυσμιακές ομάδες, που πιθανότατα θα εκλάβουν την παράθεση αποφθεγμάτων και την αναφορά σε ιστορικά πρόσωπα ως απόδειξη προσκόλλησης ( ή προσχώρησης ) σε συγκεκριμένες παρατάξεις και οργανώσεις. Εξηγούμαι:

Μολονότι θαυμάζω το πνεύμα, τη σοφία και το ήθος των αρχαίων Ελλήνων, μολονότι σπούδασα Ιστορία του Ελληνικού Πολιτισμού και προσπαθώ να ακολουθώ στη ζωή μου το πρότυπο του "καλού καγαθού", απέχω από κάθε μορφή προγονοπληξίας, αρχαιολατρείας και εθνικιστικού παραληρήματος, που υποστηρίζει το ελληνικό μονοπώλιο στη γνώση και την αλήθεια.
Μολονότι αγαπώ την ιερή μορφή του γλυκύ Ιησού, μολονότι έχω σαν οδηγό στη ζωή μου τη διδασκαλία και το παράδειγμά Του, δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε ορθόδοξο ούτε ανορθόδοξο χριστιανό και γενικά, αρνούμαι οποιαδήποτε οργανωμένη και καλοστημένη επιχείρηση, που καπηλεύεται και ξεπουλά τα υψηλά νοήματα και τις μεγάλες αλήθειες, που σχετίζονται με το Ανώτατο Συμπαντικό Όν. Πώς να οργανώσεις το Άπιαστο, το Ασύλληπτο, το Υπερκόσμιο και το Θεϊκό;...
Μπορώ λοιπόν να δηλώνω περήφανα πως δεν είμαι οπαδός καμίας οργάνωσης, θρησκείας, αίρεσης, δόγματος, παράταξης, εταιρείας ή άλλου ιδεολογικού σχηματισμού. Όπως λέει και ο φίλος Ianis, "ΔΕΝ ΕΚΠΡΟΣΩΠΩ ΚΑΝΕΝΑΝ!"...



Τέλος, θα ήθελα να υπογραμμίσω ότι η δημιουργία αυτού του ιστολογίου δεν έχει ανταγωνιστικό χαρακτήρα προς οποιοδήποτε άλλο ιστολόγιο, που φιλοξενεί συναφή θέματα, ούτε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή σπουδαιότητας. Πολύ περισσότερο, δε μπορεί να συγκριθεί με το "Ξάνθη Φιλοσοφείν", χωρίς το οποίο δεν θα ήμουν σε θέση να τολμήσω τέτοιο εγχείρημα. Δεν φιλοδοξώ να συμπληρώσω ούτε κεραία, δεν είμαι ικανός να αφαιρέσω ούτε σημείο στίξης από την αξία, την ποιότητα και την πληρότητα του φιλοσοφικού καφενείου, που άλλαξε την καθημερινότητά μου εδώ και λίγους μήνες...
Γνωρίζοντας ότι η ονομαστική αναφορά πιθανότατα αδικεί όσους δεν κατονομάζονται, νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τους συνοδοιπόρους που αισθάνομαι λίγο πιο κοντά στην καρδιά και στον τρόπο σκέψης μου. Όλοι τους με κέρδισαν με την καθαρότητα του πνεύματός τους, με τον ψυχικό και εκφραστικό τους πλούτο, την ευαισθησία και τη δίψα τους να βιώσουν την ουσία του να Είσαι, απλά και αβίαστα, έτσι όπως μας διδάσκει η φύση, όταν θυμόμαστε να σιωπούμε και να την αφουγκραζόμαστε...
Δημήτρη (Delta), Λάμπρο (Lamda), Γιάννη (Ianis), Ιπτάμενε Ολλανδέ, Ειρήνη, Χριστίνα, Κέλλυ, Μαργαρίτα, Web-star, Ιλύς του χρόνου, Edelweiss, Πεταλούδα,
σας ευχαριστώ θερμά και ειλικρινά, χωρίς τυπικότητες, ψευτοευγένειες και κολακείες.
Η συναναστροφή μαζί σας με κάνει να γνωρίζω καλύτερα την εσώτερη αληθινή μου Ουσία...
[ Επιφυλάσσομαι για τους φίλους, με τους οποίους δεν έχω ακόμα γνωριστεί και επικοινωνήσει!]
Η ερώτηση λοιπόν παραμένει:
Το χρειαζόμαστε αυτό το νέο ιστολόγιο;...
Ίσως να το χρειαζόμαστε, ίσως και όχι...Αυτό θα το αποκαλύψει ο χρόνος και την απάντηση θα τη δώσουν όσοι συνοδοιπορήσουν μαζί μας...Δε βιάζομαι...Έχω μάθει να ζω, να δουλεύω και να περιμένω "στο ημίφως της υπομονής"...
Καλώς ορίσατε λοιπόν!
NAMASTE...