Τετάρτη 31 Μαρτίου 2010

Πάσχα

.
Πέρα από όσα γνωρίζουμε, το Πάσχα είναι μια εσωτερική Πνευματική κατάσταση, την οποία κάθε ανθρώπινη υπόσταση αργά ή γρήγορα, θα διέλθει.
.
Είναι η στιγμή που κάθε φραγμός της άγνοιας εξουδετερώνεται, που τα πέπλα που καλύπτουν την αλήθεια πέφτουν, που ανθίζει στον άνθρωπο η ουσιαστική ζωή που ήδη υπάρχει μέσα του, αλλά βρίσκεται σε αδράνεια..
.
Είναι η ώρα που το Ουράνιο Φως θα δημιουργήσει τον κατάλληλο κλονισμό σε κάθε διάνοια, κλονισμός που είναι απαραίτητος για την περαιτέρω εξέλιξη και μεταστροφή της ανθρώπινης υπόστασης.
.

.
Είναι η Αγάπη που θα δημιουργήσει το κατάλληλο ρήγμα στην ανθρώπινη ψυχή, ώστε μέσω αυτού να εκχυθεί το Φως της Αλήθειας μέχρι τα βάθη της, ανασύροντας τους απόκρυφους πολύτιμους θησαυρούς της, που θα δώσουν το σήμα της έναρξης της μεταμόρφωσης του ανθρώπου.


Είναι καιρός να κατανοήσει ο άνθρωπος, πως το Πάσχα θα το βιώσει ο ίδιος, θα περάσει όλες τις καταστάσεις που το αποτελούν, μέχρι να φτάσει το τελικό στάδιο, που είναι η Ανάστασή του.
.
Η εορτή του Πάσχα είναι ένας συμβολισμός που έχει σχέση με την όλη πορεία του ανθρώπου, μέχρι να φτάσει τον προορισμό του, που δεν είναι άλλος, από την Ένωση του με τη Μία Θεία Ουσία, την Συμπαντική Θεότητα, της οποίας εκδήλωση και μόριο είναι ο ίδιος.
.

.
.
Αγαπημένοι μου συνοδοιπόροι
.
Καλή μας Ανάσταση
.
.
.


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Δευτέρα 29 Μαρτίου 2010

Η εν Δελφοίς σοφία

Δελφικά Παραγγέλματα

Αριθμούνται σε 145 και αποτελούνται από 2 εως 5 λέξεις εμποτισμένες με σοφία. Οι σοφοί που τα παρέδωσαν είναι οι:

Θαλής ο Μιλήσιος, Πιττακός ο Μυτιληναίος, Βίας ο Πριηνεύς, Σόλων ο Αθηναίος, Κλεόβουλος ο Ρόδιος, Περίανδρος ο Κορίνθιος, Χείλων ο Λακεδαιμόνιος.

Ήταν χαραγμένα στους Δελφούς, στον πρόσθιο τοίχο του Πρόναου ή επί των παραστάδων της πύλης του μεγάλου ναού ή επί του υπέρθυρου ή επί των πολλών στηλών, που είχαν τοποθετηθεί στις πλευρές του ναού περιμετρικά.

Τα 2 παραγγέλματα ( ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ και ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ) βρεθήκαν στον πρόναο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς εκατέρωθεν του ιερού γράμματος Ε.

ΕΠΟΥ ΘΕΩ . Να ακολουθείς τον Θεό.

ΘΕΟΥΣ ΣΕΒΟΥ. Να σέβεσαι τους θεούς.

ΓΟΝΕΙΣ ΑΙΔΟΥ. Να σέβεσαι τους γονείς σου.

ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΝ ΑΙΔΟΥ. Να σέβεσαι τους μεγαλύτερους.

ΙΚΕΤΑΣ ΑΙΔΟΥ. Να σέβεσαι τους ικέτες.

ΣΕΑΥΤΟΝ ΑΙΔΟΥ. Να σέβεσαι τον εαυτό σου.

ΦΟΝΟΥ ΑΠΕΧΟΥ. Να μη φονεύεις.

ΟΡΚΩ ΜΗ ΧΡΩ. Να μην ορκίζεσαι.

ΟΥΣ ΤΡΕΦΕΙΣ, ΑΓΑΠΑ. Να αγαπάς αυτούς που τρέφεις.

ΕΣΤΙΑΝ ΤΙΜΑ. Να τιμάς το σπίτι σου.

ΓΑΜΟΥΣ ΚΡΑΤΕΙ. Να σέβεσαι τον γάμο σου.

ΓΑΜΕΙΝ ΜΕΛΛΟΝ ΚΑΙΡΟΝ ΓΝΩΘΙ. Να παντρεύεσαι την κατάλληλη στιγμή.

ΕΞ ΕΥΓΕΝΩΝ ΓΕΝΝΑ. Να προσπαθείς να συγγενεύσεις με καλούς ανθρώπους.

Ο ΜΕΛΛΕΙΣ ΔΟΣ. Να δίνεις αυτό που πρόκειται να δώσεις.

ΗΤΤΩ ΥΠΕΡ ΔΙΚΑΙΟΥ. Να μάχεσαι ( ή να καταβάλλεσαι ) για το δίκαιο.

ΦΡΟΝΕΙ ΘΝΗΤΑ . Να σκέφτεσαι όπως αρμόζει σε θνητό.

ΕΥ ΠΑΣΧΕ ΘΝΗΤΟΣ. Να υπομένεις ό,τι συμβεί ως θνητός.

ΑΡΧΕ ΣΕΑΥΤΟΥ. Να κυριαρχείς στον εαυτό σου.

ΘΥΜΟΥ ΚΡΑΤΕΙ. Να συγκρατείς το θυμό σου.

ΟΜΙΛΕΙ ΠΡΑΩΣ. Να ομιλείς με πραότητα.

ΗΔΟΝΗΣ ΚΡΑΤΕΙΝ. Να είσαι εγκρατής.

ΓΛΩΤΤΑΝ ΙΣΧΕ. Nα συγκρατείς τη γλώσσα σου.

ΓΛΩΤΤΗΣ ΑΡΧΕ. Να κυριαρχείς στη γλώσσα σου.

ΜΗ ΘΡΑΣΥΝΟΥ. Μην είσαι θρασύς.

ΑΡΡΗΤΑ ΜΗ ΛΕΓΕ. Μην αποκαλύπτεις μυστικά.

ΛΕΓΕ ΕΙΔΩΣ. Να μιλάς όταν γνωρίζεις.

ΟΦΘΑΛΜΟΥ ΚΡΑΤΕΙ. Να ελέγχεις ό,τι βλέπεις.

ΠΙΝΩΝ ΑΡΜΟΖΕ. Όταν πίνεις να είσαι συγκρατημένος.

ΑΚΟΥΣΑΣ ΝΟΕΙ. Να κατανοείς αφού ακούσεις.

ΦΡΟΝΗΣΙΝ ΑΣΚΕΙ. Να καλλιεργείς τη φρόνηση.

ΜΕΛΕΤΕΙ ΤΟ ΠΑΝ. Να μελετάς τα πάντα.

ΒΟΥΛΕΥΟΥ ΧΡΟΝΩ. Να υπολογίζεις τον χρόνο.

ΓΝΟΥΣ ΠΡΑΤΤΕ. Να πράττεις με επίγνωση, με αυτογνωσία.

ΠΑΣΙ ΔΙΑΛΕΓΟΥ. Να συνδιαλέγεσαι με όλους.

ΑΚΟΥΕ ΠΑΝΤΑ. Να ακούς τα πάντα.

ΑΚΟΥΩΝ ΟΡΑ. Όταν ακούς, να βλέπεις.

ΔΟΞΑΝ ΔΙΩΚΕ. Να επιδιώκεις τη δόξα.

ΔΟΞΑΝ ΜΗ ΛΕΙΠΕ. Να μην αποφεύγεις τη δόξα.

ΚΑΛΟΝ ΛΕΓΕ. Να λες το ορθό, το δίκαιο, την αλήθεια.

ΠΑΝΤΑΣ ΕΥΛΟΓΕΙ. Να λες καλά λόγια για όλους.

ΕΥΓΕΝΕΙΑΝ ΑΣΚΕΙ. Να ασκείσαι στην ευγένεια.

ΦΙΛΟΦΡΟΝΕΙ ΠΑΣΙΝ. Να έχεις φιλικά αισθήματα για όλους.

ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΟΣ ΓΙΝΟΥ. Να είσαι ευπροσήγορος και παρηγορητικός.

ΕΥΦΗΜΟΣ ΙΣΘΙ. Να έχεις καλή φήμη.

ΕΥΦΗΜΙΑΝ ΑΣΚΕΙ. Να χρησιμοποιείς την καλή σου φήμη ( προκειμένου να επηρεάσεις καταστάσεις ).

ΦΥΛΑΚΗΝ ΠΡΟΣΕΧΕ. Να είσαι σε εγρήγορση ( να μην εφησυχάζεις, να είσαι σε επιφυλακή ).

ΟΜΟΙΟΙΣ ΧΡΩ. Να συναναστρέφεσαι με τους όμοιους σου.

ΟΡΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ. Να κοιτάς ( προνοείς ) το μέλλον σου.

ΥΒΡΙΝ ΜΙΣΕΙ. Να μισείς την ύβρη.

ΕΥΧΟΥ ΔΥΝΑΤΑ. Να εύχεσαι όσα μπορούν να γίνουν.

ΧΡΗΣΜΟΥΣ ΘΑΥΜΑΣΕ. Να εκτιμάς τους χρησμούς.

ΦΙΛΟΙΣ ΒΟΗΘΕΙ. Να βοηθάς τους φίλους.

ΦΙΛΙΑΝ ΑΓΑΠΑ. Να αγαπάς τη φιλία.

ΦΙΛΟΙΣ ΕΥΝΟΕΙ. Να ευνοείς (βοηθάς) τους φίλους.

ΦΙΛΙΑΝ ΦΥΛΑΤΤΕ. Να διατηρείς τη φιλία.

ΦΙΛΩ ΧΑΡΙΖΟΥ. Να είσαι πάντα διαθέσιμος στους φίλους.

ΝΕΩΤΕΡΟΝ ΔΙΔΑΣΚΕ. Να διδάσκεις τους νεότερους.

ΥΙΟΥΣ ΠΑΙΔΕΥΕ. Να εκπαιδεύεις τα παιδιά σου.

ΣΟΦΙΑΝ ΖΗΤΕΙ. Να αναζητάς τη σοφία.

ΜΑΝΘΑΝΩΝ ΜΗ ΚΑΜΝΕ. Να μην κουράζεσαι να μαθαίνεις.

ΓΝΩΘΙ ΜΑΘΩΝ. Να γνωρίζεις αφού μάθεις (να αποκτάς γνώση, να γνωρίζεις από τις εμπειρίες).

ΣΟΦΟΙΣ ΧΡΩ. Να συναναστρέφεσαι με σοφούς ή να χρησιμοποιείς τη σοφία τους.

ΦΙΛΟΣΟΦΟΣ ΓΙΝΟΥ. Να αγαπάς τη σοφία.

ΣΑΥΤΟΝ ΙΣΘΙ. Να είσαι ο εαυτός σου.

ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ. Να γνωρίζεις τον εαυτό σου.

ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΑΝΤΕΧΟΥ. Να προσηλώνεσαι στην εκπαίδευσή σου και να υπομένεις τις δυσκολίες της.

ΗΘΟΣ ΔΟΚΙΜΑΖΕ. Να επιδοκιμάζεις το ήθος.

ΤΕΧΝΗ ΧΡΩ. Να ασκείς ή να χρησιμοποιείς την τέχνη.

ΕΥΕΡΓΕΣΙΑΣ ΤΙΜΑ.
Να εκτιμάς τις ευεργεσίες που σου γίνονται.


ΑΓΑΘΟΥΣ ΤΙΜΑ. Να τιμάς τους αγαθούς.

ΕΠΑΙΝΕΙ ΑΡΕΤΗΝ. Να επαινείς τον ενάρετο.

ΤΥΧΗΝ ΝΟΜΙΖΕ. Να έχεις κατά νου το τυχαίο που θα συμβεί.

ΤΥΧΗ ΜΗ ΠΙΣΤΕΥΕ.
Να μην πιστεύεις στην τύχη ή να μη γίνεσ
αι τυχοδιώκτης.

ΤΥΧΗΝ ΣΤΕΡΓΕ. Να αποδέχεσαι την τύχη (τα μοιραία γεγονότα - ατυχίες της ζωής σου).

ΕΓΓΥΗΝ ΦΕΥΓΕ. Να αποφεύγεις να εγγυάσαι για κάποιον ή για κάτι.

ΧΑΡΙΝ ΕΚΤΕΛΕΙ. Να υπηρετείς την Χάρη.

ΕΥΤΥΧΙΑΝ ΕΥΧΟΥ. Να εύχεσαι ευτυχία.

ΟΝΕΙΔΟΣ ΕΧΘΑΙΡΕ. Να εχθρεύεσαι τον χλευασμό.

ΥΒΡΙΝ ΑΜΥΝΟΥ. Να προφυλάσσεσαι από την ύβρη.

ΠΡΑΤΤΕ ΔΙΚΑΙΑ.
Να πράττεις δίκαια.


ΚΡΙΝΕ ΔΙΚΑΙΑ. Να κρίνεις δίκαια.

ΑΔΙΚΕΙΝ ΜΙΣΕΙ. Να μισείς την αδικία.

ΑΔΩΡΟΔΟΚΗΤΟΣ ΔΙΚΑΖΕ. Να δικάζεις χωρίς δωροδοκία.

ΑΙΤΙΩ ΠΑΡΟΝΤΑ.
Να αιτιολογείς όσα σου συμβαίνουν.


ΥΙΟΙΣ ΜΗ ΚΑΤΑΘΑΡΡΕΙ. Να μην αποκαρδιώνεις τα παιδιά σου.

ΚΟΙΝΟΣ ΓΙΝΟΥ.
Να είσαι κοινωνικός.


ΑΠΟΚΡΙΝΟΥ ΕΝ ΚΑΙΡΩ. Να αποκρίνεσαι εγκαίρως.

ΠΡΑΤΤΕ ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΩΣ. Να πράττεις με σιγουριά (δίχως αμφιβολίες).

ΕΛΠΙΔΑ ΑΙΝΕΙ. Να δοξάζεις την ελπίδα.

ΤΩ ΒΙΩ ΜΑΧΟΥ. Να μάχεσαι για τη ζωή.

ΑΤΥΧΟΥΝΤΙ ΣΥΝΑΧΘΟΥ.
Να συμπάσχεις με τον δυστυχή.


ΧΡΟΝΟΥ ΦΕΙΔΟΥ.
Να κάνεις οικονομία στον χρόνο σου.


ΠΕΡΑΣ ΕΠΙΤΕΛΕΙ ΜΗ ΑΠΟΔΕΙΛΙΩΝ. Μη διστάζεις να τελειώνεις ό,τι αρχίζεις.

ΕΠΙΤΕΛΕΙ ΣΥΝΤΟΜΩΣ.
Να ολοκληρώνεις το έργο σου χωρίς αναβολή.


ΚΑΙΡΟΝ ΠΡΟΣΔΕΧΟΥ. Να αποδέχεσαι τον χρόνο.

ΓΗΡΑΣ ΠΡΟΣΔΕΧΟΥ. Να αποδέχεσαι το γήρας.

ΑΜΑΡΤΑΝΩΝ ΜΕΤΑΝΟΕΙ.
Να μετανοείς όταν αστοχείς - αποτυγχάνεις.


ΕΡΙΝ ΜΙΣΕΙ.
Να μισείς την έριδα (φιλονικία).


ΟΜΟΝΟΙΑΝ ΔΙΩΚΕ. Να επιδιώκεις την ομόνοια.

ΒΙΑΣ ΜΗ ΕΧΟΥ. Να μην είσαι βίαιος.

ΒΙΑΝ ΜΗΔΕΝ ΠΡΑΤΤΕΙΝ.
Να μην κάνεις τίποτα με βία.


ΝΟΜΩ ΠΕΙΘΟΥ. Να πειθαρχείς στο Νόμο.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΥΝ ΦΟΒΟΥ.
Να φοβάσαι αυτό που επ
ικρατεί, που εξουσιάζει.

ΘΝΗΣΚΕ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ. Να πεθαίνεις για την πατρίδα.


ΕΧΘΡΟΥΣ ΑΜΥΝΟΥ. Να προφυλάσσεσαι από τους εχθρούς σου.

ΕΠΙ ΡΩΜΗ ΜΗ ΚΑΥΧΩ. Να μην καυχιέσαι για τη δύναμή σου.

ΜΗ ΑΡΧΕ ΥΒΡΙΖΕΙΝ. Να μην κυριαρχείς με αλαζονεία.

ΛΑΒΩΝ ΑΠΟΔΟΣ. Όταν λαμβάνεις να ανταποδίδεις.

ΕΥΓΝΩΜΩΝ ΓΙΝΟΥ. Να είσαι ευγνώμων.

ΠΡΟΝΟΙΑΝ ΤΙΜΑ.
Να εκτιμάς τη (θεϊκή) πρόνοια.


ΥΦΟΡΩ ΜΗΔΕΝΑ. Να μη βλέπεις κανένα με καχυποψία .

ΑΛΛΟΤΡΙΩΝ ΑΠΕΧΟΥ.
Να απέχεις από όσα αλλοτριώνουν την ψυχή.


ΨΕΓΕ ΜΗΔΕΝΑ. Να μην κατηγορείς κανένα.

ΔΙΑΒΟΛΗΝ ΜΙΣEI.
Να μισείς τη διαβολή, να μη συκοφαντείς.


ΦΘΟΝΕΙ ΜΗΔΕΝΙ.
Να μην φθονείς κανένα.


ΑΠΕΧΘΕΙΑΝ ΦΕΥΓΕ.
Να αποφεύγεις την απέχθεια.


ΕΧΘΡΑΣ ΔΙΑΛΥΕ.
Να διαλύεις τις έχθρες.


ΚΑΚΙΑΝ ΜΙΣΕΙ. Να μισείς την κακία.

ΚΑΚΙΑΣ ΑΠΕΧΟΥ. Να απέχεις από την κακία.

ΔΟΛΟΝ ΦΟΒΟΥ. Να φοβάσαι τον δόλο.

ΑΠΟΝΤΙ ΜΗ ΜΑΧΟΥ.
Να μην μάχεσαι (μην κακολογείς) αυτόν που είναι απών.


ΠΛΟΥΤΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣ. Να πλουτίζεις δίκαια.

ΔΙΚΑΙΩΣ ΚΤΩ. Να αποκτάς τίμια (δίκαια).

ΠΟΝΕΙ ΜΕΤ' ΕΥΚΛΕΙΑΣ.
Να κοπιάζεις με τιμή.


ΠΛΟΥΤΩ ΑΠΟΣΤΕΙ. Να απέχεις από τον πλούτο.

ΧΡΩ ΧΡΗΜΑΣΙ. Να εκμεταλλεύεσαι τα χρήματά σου.

ΔΑΠΑΝΩΝ ΑΡΧΟΥ. Να ελέγχεις τις δαπάνες σου.

ΕΧΩΝ ΧΑΡΙΖΟΥ. Όταν έχεις, να χαρίζεις.

ΧΑΡΙΖΟΥ ΕΥΛΑΒΩΣ. Να χαρίζεις με ευλάβεια.

ΚΤΩΜΕΝΟΣ ΗΔΟΥ. Να ευχαριστιέσαι με αυτά που αποκτάς, να μην είσαι άπληστος.

ΕΡΓΑΖΟΥ ΚΤΗΤΑ. Να κοπιάζεις για όσα μπορούν να αποκτηθούν, για όσα είναι εφικτά.

ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ. Κάθε τι που έχει μέτρο είναι άριστο.

ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ. Τίποτα να μην είναι υπερβολικό.

ΕΥΣΕΒΕΙΑΝ ΦΥΛΑΤΤΕ. Να είσαι ευσεβής.

ΑΙΣΧΥΝΗΝ ΣΕΒΟΥ.
Να σέβεσαι τη ντροπή.


ΚΙΝΔΥΝΕΥΕ ΦΡΟΝΙΜΩΣ.
Να κινδυνεύεις με σύνεση και λογική.


ΜΗ ΕΠΙ ΠΑΝΤΙ ΛΥΠΟΥ. Να μη λυπάσαι για το κάθε τι.

ΑΛΥΠΩΣ ΒΙΟΥ.
Να επιδιώκεις να ζεις χωρίς λύπες.

ΤΕΛΕΥΤΩΝ ΑΛΥΠΟΣ. Να πεθαίνεις χωρίς λύπη.

ΙΔΙΑ ΦΥΛΑΤΤΕ. Να προστατεύεις την ιδιοκτησία σου.

ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΘΗΡΩ.
Να κυνηγάς το καλό σου.


ΣΕΑΥΤΟΝ ΕΥ ΠΟΙΕΙ. Να ευεργετείς τον εαυτό σου ( ή να κάνεις ό,τι καλύτερο για τον εαυτό σου ).

ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΣΤΕΦΑΝΟΥ. Να τιμάς τους προγόνους.

ΕΠΙ ΝΕΚΡΩ ΜΗ ΓΕΛΑ. Να μην περιγελάς τους νεκρούς .

ΕΠΑΓΓΕΛΟΥ ΜΗΔΕΝΙ. Να μη διατάζεις κανένα.

ΠΑΙΣ ΩΝ ΚΟΣΜΙΟΣ ΙΣΘΙ, ΗΒΩΝ ΕΓΚΡΑΤΗΣ, ΜΕΣΟΣ ΔΙΚΑΙΟΣ, ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΣ ΣΟΦΟΣ.
Όταν είσαι παιδί να είσαι κόσμιος, έφηβος εγκρατής, άνδρας δίκαιος, γέροντας σοφός.

Πέμπτη 25 Μαρτίου 2010

Ζωή χωρίς χρώματα ;



Αυτή η Άνοιξη γιατί δεν έχει χρώματα ; Γιατί τόση μελαγχολία, τόση γκρίνια, τόση μιζέρια, τόση κακομοιριά ; Γιατί έχει χαθεί το χαμόγελο από το πρόσωπο των παιδιών μας ; Υποτίθεται ότι ψάχνουμε την ύψιστη αγάπη, υποτίθεται ότι θέλουμε να προσεγγίσουμε τον Θεό αλλά έχουμε τόσο μεγάλη προσκόλληση στα υλικά αγαθά ! Όταν κάθε χρώμα ξεθωριάσει στη ζωή μας, όταν κάθε ελπίδα εξωτερικής βοήθειας σβήσει τότε δε μας μένει άλλη λύση παρά να αλλάξουμε κατεύθυνση.





«Επί αιώνες χτυπούσα την πόρτα του Θεού» λέει ο μεγάλος μύστης και ποιητής Ρουμί, «και όταν άνοιξε επιτέλους, είδα ότι χτυπούσα από μέσα».Στη σημερινή εποχή, στην εποχή της ταχύτητας, στην εποχή του fast food, στην εποχή των γρήγορων μεταφορικών μέσων που ελαχιστοποιούν τις αποστάσεις, ο άνθρωπος κατάφερε να απομακρυνθεί όσο ποτέ άλλοτε από τον ίδιο του τον εαυτό.

Υπήρχε μια φορά ένας σπουδαίος γλύπτης κι επειδή ήταν πολύ διάσημος ερχόταν πολύς κόσμος να δει τα έργα του. Μια μέρα τον επισκέφτηκε μια ομάδα ατόμων και τους οδήγησε στο εργαστήριο του. Τους πήγε στο πρώτο δωμάτιο κι εκεί είδαν μεγάλα κομμάτια μάρμαρο, που είχαν πελεκηθεί λίγο στα πλάγια. Οι επισκέπτες απογοητεύτηκαν. Τους είπε : «Μη βιάζεστε να κρίνετε, ελάτε στο δεύτερο δωμάτιο, όπου συνεχίζω την εργασία μου». Πήγαν λοιπόν στο επόμενο δωμάτιο κι εκεί είδαν ότι τα κομμάτια μαρμάρου είχαν πάρει ένα καλύτερο σχήμα κι εντυπωσιάστηκαν περισσότερο. Ακόμη όμως δεν ήταν ικανοποιημένοι. Τους οδήγησε τότε στο τρίτο δωμάτιο, κι εκεί είδαν έργα τέχνης που ήταν στα αλήθεια καταπληκτικά και εντυπωσιάστηκαν πάρα πολύ. Εκείνος τότε τους είπε : «Ούτε αυτά τα έργα είναι εντελώς έτοιμα. Χρειάζεται να γυαλιστούν και να τελειοποιηθούν».

Ένας μεγάλος δάσκαλος μου είπε κάποτε ότι δεν είναι αυτά που χάσαμε στην πορεία του χρόνου που μας απομάκρυναν από το Παράδεισο , αλλά αντιθέτως όλα εκείνα που επικάθησαν πάνω στην ψυχή μας, πάνω σε ότι πιο όμορφο έχουμε και δεν μας αφήνουν να το δούμε.




Ανατρέχοντας στην αρχαία σοφία ακούμε τον Πλωτίνο να προτρέπει : «Κλειστείτε στον εαυτό σας και κοιτάξτε. Κι αν δε βρίσκετε τον εαυτό σας όμορφο, πράξτε όπως ο δημιουργός ενός αγάλματος που πρέπει να γίνει όμορφο … κόβει από δω, λειαίνει από κει, κάνει αυτή τη γραμμή πιο ανάλαφρη, εκείνη πιο καθαρή, μέχρι που ένα όμορφο πρόσωπο προβάλλει. Έτσι πρέπει να κάνετε κι εσείς, να μη πάψετε να σμιλεύεται το άγαλμά σας».

Επιπλέον ο τελευταίος εκπρόσωπος τόσο του Αρχαίου Κόσμου, όσο και του Στωϊκισμού Μάρκος Αυρήλιος στο σύγγραμμα του Τα εις Εαυτόν, γραμμένο στην Ελληνική πιο λακωνικά και με μεγαλύτερη ακρίβεια μας λέει :«Ένδον σκάπτε. Ένδον η πηγή του αγαθού και αεί δυναμένη αναβλύειν εάν αεί σκάπτης (Σκάψε μέσα σου. Μέσα σου βρίσκεται η πηγή του καλού και μπορεί να αναβλύζει πάντοτε, αν πάντοτε σκάβεις)»



Και η απλοϊκή σκέψη μου κάνει έναν παραλληλισμό με το πηγάδι από το οποίο όσο αντλούμε το νερό του, τόσο περισσότερο νερό αυτό μας δίνει, ενώ αν σταματήσουμε την άντληση για μεγάλο διάστημα το πηγάδι στερεύει. Κάπως έτσι είναι κι ο εσωτερικός μας κόσμος. Σε όσο μεγαλύτερο βάθος ψάχνουμε τόσο ομορφότερα πράγματα έρχονται στην επιφάνεια, ενώ όταν σταματάμε για κάποιο διάστημα την αναζήτηση, παύει να αναβλύζει η πηγή του αγαθού που αναφέρει ο φιλόσοφος.
.
Οτιδήποτε ψάχνουμε στον εξωτερικό κόσμο, σχέσεις, άτομα, υλικά αγαθά, ταξίδια, σπουδές, εργασία, το έχουμε μέσα μας. Όσο βασιζόμαστε σε εξωτερικά πράγματα, σε άλλα άτομα για να μας φέρουν ευτυχία δεν είμαστε ποτέ ασφαλείς.


.
Ο Πλάτων είπε : «Ο δρόμος για τον εαυτό βρίσκεται μέσα σας». Ο δε Παράκελσος ένας από τους μεγαλύτερους αλχημιστές και αποκρυφιστές όλων των εποχών μας λέει πιο αναλυτικά ότι : «Οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον εαυτό τους κι επομένως δεν καταλαβαίνουν τα πράγματα του εσωτερικού τους κόσμου. Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του την ουσία του Θεού και όλη τη σοφία και τη δύναμη του κόσμου εν σπέρματι. Κατέχει το ένα είδος γνώσης όσο και το άλλο, κι αυτός που δε βρίσκει αυτό που είναι μέσα του, δεν μπορεί αληθινά να πει πως δεν το έχει, μα πως δε στάθηκε ικανός να το αναζητήσει με επιτυχία».
.
Γνώσεις υπάρχουν πολλές, αλλά αυτές δεν θα μας βοηθήσουν στην εξέλιξή μας. Μας βοηθάει μόνο αυτό το οποίο έχουμε ζήσει. Και αυτές οι βιωματικές γνώσεις μπορεί να είναι πολύ λίγες. Είναι όμως αυτό που έχουμε στην διάθεσή μας πραγματικά. Όλα τα άλλα είναι θεωρίες. Μπορεί να έχουμε διαβάσει για ανώτερα αιθέρια σώματα, για αριθμοσοφία και συμβολισμό, χωρίς να έχουμε καταφέρει να τα μεταφέρουμε στην πράξη. Οι πραγματικές αλλαγές όμως προκαλούνται από τα βιώματα τα οποία αποκτώνται από την ενδοσκοπική αυτοσυγκέντρωση και τον συντονισμό με την φωνή της συνείδησής μας. Είναι στην πραγματικότητα κάτι το πολύ απλό. Αρκεί να είμαστε συνεχώς σε κατάσταση συγκέντρωσης του νου μέσα στον εαυτό μας, για να διακρίνουμε ό,τι συμβαίνει μέσα στο συνειδητό και στο υποσυνείδητό μας και να συμβουλευόμαστε πάντοτε εκείνη την λεπτή αίσθηση συγκίνησης που χαρακτηρίζει την πραγματική φωνή της δικής μας συνείδησης, όχι των άλλων.


Αν θέλουμε να είμαστε πραγματικά ο εαυτός μας, πρέπει να αφαιρέσουμε και όχι να προσθέσουμε. Να πετάξουμε από επάνω μας ό,τι είναι ξένο προς την συνείδησή μας και να έχουμε την συνεχή εποπτεία και έλεγχο του εαυτού μας. Αυτός είναι ο προσωπικός τρόπος εργασίας. Είναι η συνεχής αυτοπαρατήρηση και η αφαιρετική διαδικασία που εφαρμόζει ο γλύπτης που ανέφερα στην εισαγωγή στα αγάλματα του. Είναι μια άσκηση, ένας συνεχόμενος διαλογισμός που δε σταματάει ποτέ. Κατάλαβα ότι δεν εξελίσσομαι διαβάζοντας, συζητώντας, παρακολουθώντας ωραίες ομιλίες. Εξελίσσομαι ζώντας και εφαρμόζοντας με ειλικρίνεια.




Ένα τελευταίο σημείο που πρέπει να προσεχθεί είναι ότι δεν υπάρχει βοήθεια εκ των έξω. Κανείς έξω από εμάς δεν μπορεί να μας βοηθήσει, αν δεν προσπαθήσουμε και εμείς. Ένας δάσκαλος δεν μπορεί να μας εξελίξει αυτός. Πρέπει να το κάνουμε εμείς. Ο Σωκράτης έλεγε πως δεν μπορείς να περπατήσεις σε ένα δρόμο που φτιάχτηκε από άλλους για σένα. Πρέπει να περπατήσεις και να φτιάξεις το δικό σου δρόμο με το περπάτημα σου. Και ο δρόμος αυτός θα είναι μόνο για σένα, για κανέναν άλλον.
.
Είναι σαν τα πουλιά που πετάνε στον ουρανό και δεν αφήνουν ίχνη για να τα ακολουθήσει κανένα άλλο πουλί. Ο ουρανός μένει άδειος πάλι. Η πνευματική μας εξέλιξη δεν είναι κάτι που μας «συμβαίνει», που μας το κάνουν οι άλλοι, αλλά κάτι που το προκαλούμε εμείς, με τον προσωπικό μας αγώνα και προσπάθεια. Η βοήθεια μπορεί να έρθει μόνο εκ των έσω, από τον ανώτερο εαυτό μας. Δεν θα έρθει όμως από μόνη της, δεν θα μας «συμβεί», αλλά πρέπει με την συστηματική εξάσκηση να την προκαλέσουμε εμείς οι ίδιοι. Αν ελπίζουμε σε εξωτερική βοήθεια, ή σε εσωτερική που θα έρθει από μόνη της, τότε απλώς χρησιμοποιούμε προσχήματα για να αποφύγουμε την εσωτερική εργασία.
.
Εδώ όμως, όπως πάντοτε, μπορεί να συμβεί κάτι το απρόσμενο. Αν αποφασίσουμε να εργαστούμε εμείς μέσα μας, τότε κατά έναν παράδοξο τρόπο, θα αρχίσουμε να παίρνουμε βοήθεια και από έξω. Τα πάντα θα αρχίσουν να μας βοηθούν. Δάσκαλοι, φίλοι, βιβλία, διδασκαλίες, περιστάσεις… Όταν βοηθούμε εμείς τον εαυτό μας, όταν είμαστε ενεργητικοί, τότε βρίσκουμε βοήθεια από τους πάντες και τα πάντα.



Πόσο μοναχικός είναι αυτός ο δρόμος ; Απόλυτα. Και πολλές φορές κόντρα στο ρεύμα. Το πλήθος όμως ποτέ δεν είχε την εμπειρία της αλήθειας. Η αλήθεια συνέβη μόνο σε άτομα. Η πεπατημένη δεν περπατιέται από τον Σωκράτη και από ανθρώπους σαν τον Σωκράτη. Η πεπατημένη περπατιέται από την μάζα, τους μέτριους, τους ανθρώπους που δεν έχουν το κουράγιο να προχωρήσουν στο άγνωστο. Αυτοί ποτέ δεν εγκαταλείπουν την λεωφόρο. Συνεχίζουν να μένουν κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο, επειδή αυτό τους δίνει την παρηγοριά πως, «τόσος κόσμος είναι μαζί μας»...


Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Η ενσάρκωση του λόγου

"Για μένα, το ανθρώπινο ον είναι υπερβατικό ον, δηλαδή υπερβαίνει τον λεγόμενο υλικό κόσμο - ίσως να συμβαίνει το ίδιο και στα ζώα, αλλά δεν το ξέρουμε.
Κάθε πλάσμα είναι λόγος που έχει παροντοποιηθεί, υλοποιηθεί μέσω του ανθρώπινου σώματος.
Ενσαρκώνεται διότι έχει αυτήν τη βασική εμπιστοσύνη που ονομάζεται πίστη, συντηρεί την ελπίδα μιας επαύριον που θα ανατείλει και προβάλλει το φως μιας αγάπης που είναι έλξη προς ένα σκοπό, ο οποίος
το οδηγεί αλλού, σε ένα δρόμο δίχως τέλος.


- Μα πώς μπορεί να ενσαρκωθεί ένας λόγος;

Δεν ξέρω "πώς", αλλά είναι έτσι. Κατά τη συνουσία, ένας λόγος μένει ανείπωτος, οι γεννήτορες σταματούν να μιλούν κι από αυτόν τον άλεκτο λόγο, στη σιωπή της επιθυμίας, καμιά φορά έρχεται στη ζωή ένα νέο ανθρώπινο ον...
Εκείνη τη στιγμή είναι απογυμνωμένοι, είναι εκτός εαυτών. Δεν βρίσκονται πια στη συνήθη εικόνα του σώματός τους. Το σώμα τους αφανίζεται...


...Νομίζω ότι όλα όσα είμαστε είναι μεταφορά ή σημείο. Το σώμα μας δεν είναι παρά εικόνα κάποιου άλλου πράγματος, που ζει αιώνια. Έτσι, για μένα ο θάνατος δεν έχει νόημα χωρίς την ανάσταση...

...το σώμα μας είναι σχεδόν πάντα σε κατάσταση έλλειψης: έχουμε πάντα ανάγκη κάποιου πράγματος.
Αυτή όμως η έλλειψη του σώματός μας είναι εικόνα μιας άλλης, βαθιάς κλήσης που συνδέεται με τη μυστηριώδη μας υπόσταση και που ονομάζω
έλλειψη Θεού."


( Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φρανσουάζ Ντολτό:
"Τα Ευαγγέλια και η πίστη. Ο κίνδυνος μιας ψυχαναλυτικής ματιάς"
Εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2005, σελ. 382-384)

Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Πτωχοί τω πνεύματι...


Με έμπνευση από τις πολύ όμορφες αναρτήσεις της Ειρήνης στο «Με τα φτερά της ψυχής»

Να ξαναγίνουμε παιδιά
.
και του καπετάν Φώτη στα «Εσωτερικά Μονοπάτια»

Των παιδιών το γέλιο
.
γράφτηκαν οι σημερινές σκέψεις
.

Ήμασταν την προηγούμενη Κυριακή σε ένα παιδότοπο στο πάρτυ του παιδιού ενός φίλου. Σε κάποια στιγμή είδα τον γιο μου να μαλώνει με ένα άλλο αγόρι

«Είσαι χαζός!»
«Αλήθεια ; Εσύ είσαι πολύ πιο χαζός!»
«Όχι τόσο όσο εσύ και να φύγεις από δω, δεν σε ξαναπαίζω» του είπε σπρώχνοντας τον ο πεντάχρονος γιος μου.
«Ούτε εγώ σε ξαναπαίζω ποτέ και δεν σε έχω φίλο» απάντησε ο εξάχρονος φίλος του.


Τα παιδιά απομακρύνθηκαν το ένα από το άλλο. Δεν πρόλαβα να τελειώσω τον καφέ μου και πρόσεξα ότι σαν να μη συνέβη τίποτα τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα και πάλι μαζί. Είχαν ξεχάσει εντελώς το επεισόδιο. Ούτε μούτρα, ούτε πληγωμένος εγωισμός, ούτε σκάλισμα του παρελθόντος, ούτε αντεγκλήσεις. Μετά από μια σύντομη ανταλλαγή αρνητικών συναισθημάτων και ένα ακόμη πιο σύντομο χρονικό διάστημα για να ξεθυμάνουν, τα παιδιά είχαν ξεχάσει τα πάντα.

Αυτό είναι που μας λείπει σκέφτηκα! Τι θα γινόταν αν στη θέση τους ήταν δύο μεγάλοι. Το πιθανότερο ήταν να πνίξουν το θυμό τους, να τον σπρώξουν βίαια στο υποσυνείδητό τους και να συνεχίσουν να τον κουβαλούν μαζί τους από κει και πέρα. Το σπίτι όμως δεν καθαρίζει αν σπρώξουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί …



Τα παιδιά ζουν τόσο έντονα την κάθε στιγμή και φροντίζουν να εκδηλώσουν απόλυτα κάθε συναίσθημα θετικό ή αρνητικό έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ανατρέχουν σ’ αυτό. Η στιγμή έχει περάσει κι έχει μείνει πίσω. Το παιδί δε θα ασχοληθεί πια με το παρελθόν. Κάπου στο δρόμο προς την ενηλικίωση φαίνεται ότι γινόμαστε ειδικοί στο να κρατάμε κακία, να υπερπροστατεύουμε το ευάλωτο Εγώ μας και να μην συγχωρούμε. Αποθηκεύουμε στη μνήμη μας λάθη και αδικίες και είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τα χρησιμοποιήσουμε σαν πυρομαχικά. Γινόμαστε επιδέξιοι αντιρρησίες, με ακλόνητη άποψη για το τι είναι σωστό. Είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε την κάθε μάχη, κι όταν την χάνουμε αρχίζουμε αμέσως να σχεδιάζουμε την εκδίκηση μας.


Ας δούμε όμως και τη γνώμη του σοφού δάσκαλου Όσσο :

Την ημέρα που το παιδί αρχίζει να γίνεται γνώστης, χάνει τον Παράδεισο. Για λίγο διάστημα το παιδί ζει μέσα στον κήπο της Εδέμ. Δεν γνωρίζει τίποτα, είναι μη νους. Απλώς υπάρχει από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν έχει έγνοιες. Όταν νιώθει πεινασμένο κλαίει, όταν νιώθει ικανοποιημένο κοιμάται, όταν είναι θυμωμένο ουρλιάζει. Δεν έχει όμως καμιά ιδέα για τίποτα. Ούτε επαινεί με το χαμόγελο ούτε επικρίνει με το κλάμα, ούτε αισθάνεται ντροπή όταν κλαίει, ούτε αισθάνεται περηφάνια, επειδή σήμερα ήταν καλό παιδί. Δεν γνωρίζει τίποτα για όλες αυτές τις ανοησίες. Δεν γνωρίζει ούτε το καλό ούτε το κακό ούτε κανενός είδους διακρίσεις. Ζει σε πλήρη ένωση με την πραγματικότητα και με οτιδήποτε συμβαίνει.


Σιγά-σιγά θα γίνει γνώστης, θα αρχίσει να μαθαίνει πράγματα. Τώρα έχει αρχίσει να τρώει τον καρπό του δέντρου και αργά ή γρήγορα ο παράδεισος θα εξαφανιστεί.

Θα συνεχίσουν να υπάρχουν παραλίες, μα δε θα είναι πια όμορφες. Θα συνεχίσουν να πετούν πεταλούδες, μα δε θα τις βλέπει πια. Θα συνεχίσουν να ανθίζουν λουλούδια, μα το παιδί δε θα τα βλέπει πια. Τώρα θα είναι πολύ απασχολημένο με το διάβασμα. Τώρα το μόνο που υπάρχει είναι αριθμητική, γεωγραφία, ιστορία, Μια στο τόσο, το παιδί ακούει ένα πουλί να κελαηδάει αλλά μόνο μια στο τόσο. Κι ολόκληρη η κοινωνία προσπαθεί να το απομακρύνει από εκείνο το κελάηδημα.


Ο δάσκαλος θα πει : «Κοίταξε στον πίνακα! Συγκεντρώσου» Το παιδί ήταν πράγματι συγκεντρωμένο. Το κελάηδημα του πουλιού ήταν τόσο όμορφο! Το παιδί ήταν απόλυτα συγκεντρωμένο κι ο δάσκαλος το απέσπασε. Τώρα πρέπει να κοιτάξει στον πίνακα κι εκεί δεν υπάρχει τίποτα να δει. Σιγά-σιγά, τα καταφέρνουμε να αποσπάσουμε το παιδί από το κελάηδημα του πουλιού.

Η αποπομπή δεν γίνεται από το Θεό, αλλά από την κοινωνία. Η κοινωνία σέρνει κάθε Αδάμ και κάθε Εύα έξω από τον κήπο της Εδέμ. Και από τη στιγμή που έχεις μπει στο κεφάλι για τα καλά, είναι πολύ δύσκολο να μπεις και πάλι μέσα σε κείνη την αγνότητα, σ’ εκείνη την Αγνή Γη του παραδείσου. Οι δάσκαλοι του Ζεν λένε, όπως ακριβώς είπε και ο Ιησούς : Αν δεν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά, δεν θα μπείτε στο Βασίλειο του Θεού.



Ένας χριστιανός ιεραπόστολος πήγε σε ένα δάσκαλο του Ζεν και άρχισε να διαβάζει την Επί του Όρους Ομιλία. Ο δάσκαλος του Ζεν άκουγε και είπε : «Όποιος το έχει πει αυτό, πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στη βουδική φύση». Ο δάσκαλος του Ζεν δεν είχε ποτέ ακούσει τίποτα για τον Χριστό και δεν είχε διαβάσει ποτέ τη Βίβλο. Κι όταν ο ιεραπόστολος διάβασε : «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», ο δάσκαλος του Ζεν είπε: «Τώρα σταμάτα. Τώρα δεν χρειάζεται να διαβάσεις τίποτε άλλο. Όποιος το έχει πει αυτό είναι Βούδας.»

«Πτωχοί τω πνεύματι» σημαίνει απλώς χωρίς νου. «Πτωχοί τω πνεύματι» σημαίνει κενό. Όλες οι σκέψεις έχουν εξαφανιστεί. Τότε βρίσκεσαι και πάλι στον Παράδεισο.



Αρκετά ταλαιπωρήσαμε το μυαλό μας με πολύπλοκες σκέψεις, με τύψεις, με αμφιβολίες, με ενοχές του παρελθόντος και ανησυχίες του μέλλοντος. Η στάση μας αυτή υποδηλώνει έλλειψη εμπιστοσύνης στο Σύμπαν και την Ύπαρξη από την οποία προερχόμαστε.

Στην ουσία πάντα ήμασταν και θα παραμείνουμε παιδιά. Ας προσπαθήσουμε να ξαναανακαλύψουμε αυτήν την παιδικότητά μας
.
.
.
σσσσσσσσσσ...
.
.
.
Καληνύχτα !!!
.


Συνοδοιπόροι (στον ύπνο) είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Των παιδιών το γέλιο...


Πριν από μία εβδομάδα χτύπησε την πόρτα της οικογένειάς μας ο σκοτεινός καβαλάρης, ο ανελέητος επισκέπτης, που η λαϊκή φαντασία τον έντυσε με μαύρο μανδύα και του έβαλε στο χέρι δρεπάνι κοφτερό...


Η γιαγιά, η μάνα του πατέρα μου, μια γυναίκα βασανισμένη και κουρασμένη από τη ζωή, άφησε την τελευταία της πνοή και έφυγε πλήρης ημερών (93 ετών) για το βασίλειο των σκιών, να ανταμώσει τον άντρα και τους γιους της, που είχαν ταξιδέψει πριν από αυτήν...

Η ατμόσφαιρα στο σπίτι βαριά, θείοι και ξαδέρφια που είχαν να βρεθούν καιρό στεκόμασταν βουβοί δίπλα στο φέρετρο, μετά στον ναό και στο κοιμητήριο, όταν την αφήσαμε να αναπαυθεί πλάι στον παππού, στον πατέρα και στον θείο...


Επιστροφή στο σπίτι για τον καφέ, "της παρηγοριάς" που λένε, το ίδιο παγερό κλίμα, το ίδιο βάρος, όχι μόνο για τη γιαγιά, αλλά και για τους παλιότερους νεκρούς, ώσπου ξαφνικά...

...ξαφνικά, δροσιά και φως και γέλια παιδικά...


Τα μικρά ανηψάκια, ο Γιωργάκης και η Ρηνούλα, γυρίζουν απ' το σχολείο, μπαίνουν χοροπηδηχτά στο σπίτι και μαζί τους εισβάλλει η ίδια η ζωή, αυτή η αιώνια άπιαστη αλήτισσα, η ατίθαση και παντοδύναμη, που βγάζει τη γλώσσα στο πένθος και στη θλίψη...

Σκάνε χαμόγελα στα πρόσωπα, τα δάκρυα σκουπίζονται κι ένα "ααχ" ανακούφισης που δεν ακούγεται όμως πλανάται, σαν να ανασηκώσαμε όλοι μαζί πλάκα βαριά απάνω απ' το στήθος μας...

Τα πιτσιρίκια γνώριζαν ασφαλώς πως η γιαγιά "πήγε στον ουρανό, κοντά στον Θεούλη"... Οι γονείς προτίμησαν να τα στείλουν στο σχολείο, για να μην παρευρίσκονται στην κηδεία (εδώ προσωπικά έχω κάποιες ενστάσεις, αλλά δεν είναι του παρόντος).
Σημασία έχει πως κατάφεραν να διαλύσουν την πυκνή ομίχλη του πένθους με το αυθόρμητο γέλιο και τα αθώα βλέμματά τους...



Πάλι η ζωή θριάμβευσε...