Τρίτη 22 Ιουνίου 2010

μη ανοφέλετα θρηνήσεις...



"Απολείπειν ο θεός Αντώνιον" (απαγγελία Δημήτρης Χόρν)

Πάντα ξαφνικά έρχεται η δύσκολη στροφή της μοίρας, πάντα ξαφνικά έρχεται η καταστροφή, σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλιώς δε θα ήταν καταστροφή. Αλίμονο σε εκείνον που δεν είναι ψυχικά προετοιμασμένος. Αλίμονο σε εκείνον που δεν έχει φιλοσοφικό υπόβαθρο και δεν έχει οπλιστεί με γενναιότητα για να την αντιμετωπίσει. Και η γενναιότητα απορρέει μόνον από την βαθιά γνώση, από την σοφία της ζωής.

Σοφός είναι ο άνθρωπος που μέσα από το ταξίδι της ζωής, μέσα από τις δύσκολες εμπειρίες έχει καταφέρει να επιτύχει το “γνώθι σ’ αυτόν” αυτό το περίφημο αρχαιοελληνικό ρητό που υπήρχε έξω από το μαντείο των Δελφών. Ο σοφός αυτός άνθρωπος γνωρίζει πολύ καλά πως ο υπερβολικός ενθουσιασμός ή η υπερβολική χαρά δεν του αρμόζουν. Και αυτό γιατί ο πόνος, η χαρά, τα πλούτη, η φτώχεια, ο θάνατος, υπάρχουν στην ζωή και όσο εύκολα τα συναντάμε, τόσο εύκολα μπορεί να τα αποχαιρετίσουμε. Γνωρίζει επίσης ότι τίποτα πάρα πολύ επώδυνο και τίποτα πάρα πολύ ευχάριστο δεν κρατάει για πάρα πολύ καιρό. Γνωρίζει ακόμη ότι το μόνο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεράσει είναι η ανύψωση της συνειδητότητας του. Όσο πιο δύσκολο το εμπόδιο, τόσο πιο ψηλά πρέπει να υψωθεί. Αυτό που χαρακτηρίζεται σαν καταστροφή, ή σαν απελπιστικό πρόβλημα, θα απαιτήσει μια σημαντική ανύψωση της συνειδητότητας του προκειμένου να ξεπεραστεί.

Η αποδοχή της μεταβλητότητας της ζωής και η αναγνώριση της μικρότητας του ανθρώπου μπροστά στα απρόβλεπτά της, μπροστά στον ίδιο τον θάνατο, μπορούν να τον οδηγήσουν στον δρόμο της μεγαλύτερης δυνατής ανύψωσης της συνειδητότητας του, στην απόλυτη ευδαιμονία, στην απόλυτη ταύτιση με το θείο. Είναι μια κατάσταση, την οποία οι μύστες και οι άγιοι που την προσέγγισαν, δεν μπόρεσαν να την περιγράψουν με λόγια. Η μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου φανερώνεται σε οριακές στιγμές. Είναι η στάση που απαιτεί ο Καβάφης λέγοντας: "κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους". Την βλέπουμε όταν οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου στήνουν χορό μπροστά στο θάνατο, όταν ο Χριστός συγχωρεί τους σταυρωτές του και γαλήνια δέχεται τον θάνατό του, όταν η μονή του Αρκαδίου τινάζεται στον αέρα, όταν ο καπετάνιος αφήνει τελευταίος το πλοίο του που βυθίζεται. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ποντίκια φεύγουν πάντα πρώτα...






"....you have projected onto yourself a world of your own imagination - based on memories, on desires (hopes) and fears - and that you have imprisoned yourself in it. Break the spell and be free."



Nisargadatta Maharaj





Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...


Δευτέρα 21 Ιουνίου 2010

Θραύσματα Καρδιάς


Σχέσεις …

Τι ενώνει δύο ανθρώπους ; Η χημεία θα απαντήσετε.

Και τι είναι η χημεία ;

Είναι αυτή η μυστηριώδης ελκτική δύναμη που τους φέρνει κοντά, αυτή η “κολλώδης ταινία” που τους δένει.

Οι σχέσεις, είτε είναι σχέσεις φιλίας, είτε ερωτικές δοκιμάζονται συχνά. Και έτσι είναι το σωστό. Εκεί φαίνεται η δύναμη της “κόλλας”. Αν η κόλληση αντέξει, μετά την ένταση θα επικρατήσει η ηρεμία, η γαλήνη. Αν η απωστική δύναμη είναι ισχυρή θα συμβεί ο χωρισμός. Και συνήθως, μόλις η ένταση καταλαγιάσει, θα επιχειρηθεί η επανένωση. Θα είναι το ίδιο ισχυρή όμως με την πρώτη φορά ;





Μπορείς να κολλήσεις ένα κομμάτι σελοτέιπ στο χέρι σου.


Αν το κάνεις με προσοχή η ένωση μένει σταθερή και διατηρείται.


Μπορείς να το ξεκολλήσεις και να το κολλήσεις ξανά, αλλά η αποτελεσματικότητα δε θα ‘ναι η ίδια με την πρώτη φορά.


Μπορείς να το επαναλάβεις πολλές φορές, αλλά κάθε φορά η κόλλα θα κρατάει λιγότερο.


Ο λόγος είναι προφανής… Κάθε φορά, κομματάκια από το δέρμα σου, μικρά και αόρατα, ξεριζώνονται από το τράβηγμα.


Είναι αυτά τα μικροσκοπικά θραύσματα που εμποδίζουν την ένωση να ξαναγίνει σταθερή και διαρκής.


Είναι το σύνολο αυτών των θραυσμάτων που τελικά, μια μέρα, κάνουν την ταινία να μην κολλάει πια.

Είναι αυτά τα απολεσθέντα θραύσματα της ψυχής μας, που αν δεν τα επανακτήσουμε, δεν επιτρέπουν την επανένωση να λειτουργήσει.



Πατήστε πάνω στο video για να το δείτε ολόκληρο




Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...


1η Ανάρτηση Ξάνθη Φιλοσοφείν

Τετάρτη 16 Ιουνίου 2010

Η κορωνίδα της δημιουργίας...



« Ο Δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό, να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο…»

Ένα μικρό αφιέρωμα σε ένα μεγάλο Δάσκαλο και φιλόσοφο – τον μεγαλύτερο ίσως που εμφανίστηκε τον τελευταίο αιώνα στην έρημη πατρίδα μας…
Δε θα σχολιάσω…Η φωνή του, καθαρή και κρυστάλλινη, χύνεται από ψηλά μες στης ψυχής μας το σπαρμένο χωράφι και την ποτίζει…
Ας ευχηθούμε μόνο να φυτρώσουν σπόροι, που καρπούς αντάξιους θα φέρουν…

« Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερις τρόπους συμπεριφοράς:
Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.
Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.
Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν τον νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.
Και κυρίως αυτό:
Ότι αγαπάς τον άνθρωπο…Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν...

«Το αληθινότερο πράγμα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του! »

« Έλληνας θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί, το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα και το δείλι να δακρύζεις περήφανα...»

« Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμονται οι νόμοι και οι προφήτες της παιδείας:
Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης και να γκρεμίζεις στην αχεροπλιθιά της πρόληψης.»

« Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο. Ακόμη κι όταν το τελευταίο είναι οι “Ωδές” του Κάλβου. Κι αν δεις ένα μικρό μυρμήγκι να τραβάει στη δουλειά του, είναι χρήσιμο να συλλογιστείς ότι το έργο που κάνει δεν είναι μικρότερο από μια σπουδαία αγόρευση του μεγάλου Βενιζέλου στη Βουλή. »

  
 
« Ο περήφανος και τίμιος άνθρωπος θα ζητήσει την εσχατιά της αλήθειας, παρότι υποψιάζεται ότι το φως της θα τυφλώσει τη χωματένια του όραση. »



« Μια μέρα θα τα κλείσουμε...Ας γνωρίσουμε λοιπόν τη ζωή που μας δίνεται τόσο λίγο, όσο μπορούμε πιο βαθιά. Αλλά αυτό προϋποθέτει κόπο πολύ, αγώνα ασταμάτητο και προ παντός θυσία...Έτσι θα νιώσουμε τη ζωή, γλυκειά σαν τρυφερή παρθένα, ανυπότακτη σαν τα όνειρα.»


« Να ζεις με πλήθουσα γύρω σου τη σιωπή και τα λόγια σου, όταν χρειάζουνται, να πέφτουν μετρημένα σαν τις καμπάνες της Μεγάλης Παρασκευής...»


« Μας καρτεράει στην έξοδο, φίλε, έχει στημένο στα έσχατα άσφαλτο στρατοκαρτέρι ο ανίκητος. Ο μεγάλος...με την κόκκινη χλαμύδα και του κατραμιού τη ματιά. Μη μας δεχτεί κιοτήδες, άπλερους και ντροπερά παραδομένους...Η ευγενέστερη πράξη λογιάζω πως στέκει στον άνθρωπο η διαμαρτυρία στο τίποτα. Ενάντια στο σκοτάδι που βουίζει τριγύρω του, στο αδιέξοδο, στην άρνηση και την καταφρόνια για λύση. Γιατί ο άνθρωπος γίνεται αληθινός, περνάει στην υψηλή κλάση των εκλεκτών και των ολίγων μόνο αφού συνειδητά ομολογήσει και θαρραλέα παραδεχθεί το σκοτάδι. Τότε ο αγώνας του έχει αντίπαλο μόνο και μάχεται ενάντιά του με το άδειο πουκάμισο της ελπίδας και τη φρίκη. Αυτό τον κάνει αληθινό και τον ντύνει με την ευγένεια, αυτό το ατίμητο φόρεμα. Όλα τ’ άλλα είναι κονταροχτυπιές στον αδειανό αγέρα. Η πιο κακή εκτύπωση του Δον Κιχώτη...»

« Ευτυχώς δε με κουράζει η μοναξιά. Καταφεύγω στα βιβλία και εκεί βρίσκω πραγματική λύτρωση. Κάτι που πλησιάζει την απόλυτη γαλήνη...Διαβάζω ποίηση και λογοτεχνία. Είναι μια καταφυγή, ξέρεις, η μελέτη. Ανδρώνεται η ψυχή. Ζεις σ’ ένα δικό σου ξεχωριστό κόσμο. Βασίλειο θα μπορούσα να πω...»

« Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.»

«...Γιατί “άνθρωπος” στη βάση του σημαίνει “λάθος” και στην κορφή του “εξαγνισμός”...»

« Αρετή είναι η ειλικρίνεια που δείχνουμε απέναντι στον εαυτό μας. Και είμαστε ενάρετοι στον βαθμό που μπορούμε να γυμνώνουμε τον εαυτό μας απέναντι στον εαυτό μας...»

« Η λύπη που μπορεί να μου προσφέρη πεσκέσι η ζωή δεν οδηγεί και στην απαισιοδοξία. Η πικρία μου έχει τη δύναμη να μην πνίγει την ελπίδα. Και αγαπάω με μανία και πληρότητα τη ζωή, έστω κι αν είναι βαρύ το φορτίο της λύπης που μας επιφορτώνει.»

«...κι αν κρουστάλλιασε τώρα τη ζήση μας ο βοριάς και η έγνοια της δημιουργίας, η ανάγκη να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε εμείς με τον μόχθο μας τον ίδιο τη ζωή, μη λυπάσαι. Είναι και τούτο ωραίο, θεία προσταγή, αδελφέ. Είναι ο άνθρωπος της δημιουργίας η κορωνίδα. Έχει θείο το σπέρμα και υψηλήν την αποστολήν. Σε τούτο διαφέρει μαθές από τα κτήνη και τα βοσκήματα. Αρκεί να το καταλάβη. Να νοιώση βαθειά, τόσο βαθειά που να τον ποτίση ένας θείος και πολυδύναμος τρόμος, ότι είναι πλασμένος από πάστα περιούσια...»


( Τα αποσπάσματα προέρχονται από τις επιστολές του Δημήτρη Λιαντίνη προς τον αδελφό του Στέφανο και προς τον φίλο του Μίλτο Κηρυκόπουλο.
Η φωτογραφία του καθηγητή προέρχεται από το προσωπικό του αρχείο και την ιστοσελίδα: http://www.liantinis.org/ )
 

Παρασκευή 4 Ιουνίου 2010

1η Πανελλήνια Συνάντηση Bloggers Εσωτερικής Αναζήτησης!


...Ακολουθώντας τα "Εσωτερικά Μονοπάτια" της καρδιάς μας, πετώντας "Με τα Φτερά της Ψυχής" και με διάθεση για "Ξάνθη Φιλοσοφείν", θα προσπαθήσουμε όλοι μαζί να αφήσουμε τα χνάρια μας πάνω στην "Ιλύ του Χρόνου", να μοιραστούμε "Χρώσεις, Αποχρώσεις και Στιγμές" και να ανακαλύψουμε νέους "Πνευματικούς Θησαυρούς (Spiritual Treasures)", φτάνοντας ίσως να αντικρύσουμε μέσα μας το "FAOS SATORI" και τη φώτιση...
Συνεπιβάτες θα έχουμε ένα παράξενο πολύχρωμο σύνολο υπέροχων πλασμάτων ("Πεταλούδες", φιλοσόφους όπως ο "Επίκουρος", όντα μαγικά όπως "Nath", "Μαμούφια", "Μολύβια" και ίσως ίσως κάποιον αγαπημένο "Τρελό του χωριού"...)


Το φανταστικό (αλλά και απολύτως πραγματικό!) καρά
βι μας θα σαλπάρει την Παρασκευή 2 Ιουλίου 2010 με προορισμό το πανέμορφο Πήλιο και συγκεκριμένα "το μπαλκόνι του Πηλίου", τη Μακρινίτσα! Μιλάμε για δύο διανυκτερεύσεις (2 και 3 Ιουλίου).


Όπως καταλαβαίνετε, η πρόσκληση είναι ανοιχτή και για όποιον ή όποια ενδιαφέρεται να συμμετέχει στην παρέα μας, για να γνωριστούμε από κοντά και να ανταλλάξουμε θετική ενέργεια και αύρα!
Οι πόλεις προέλευσης δικαιολογούν εν μέρει τον χαρακτηρισμό της συνάντησης ως "Πανελλήνιας": Ξάνθη, Πολύγυρος, Θεσσαλονίκη, Καστοριά, Τρίκαλα, Χαλκίδα, Αθήνα, Πάτρα, Ζάκυνθος!
Περιμένουμε κι άλλες συμμετοχές από την υπόλοιπη Ελλάδα!
Βιαστείτε!...4 εβδομάδες έμειναν!...
(Πω πω, σαν ταξιδιωτικός πράκτορας ακούγομαι, έτσι;;;...)

Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!

Τρίτη 1 Ιουνίου 2010

Διαίσθηση


Στηρίζουν τις ανάπηρες ελπίδες μου
τα δεκανίκια
των κομμένων φράσεων
των παύσεων
των βιαστικών αναπνοών
και μιας διαίσθησης που με χλευάζει
λέγοντάς
μου
πως ετοιμάζεις μέσα σου αποσκευές
μιας αναπόφευκτης επιστροφής.

Μην πάρεις τίποτα...
Έτσι να 'ρθείς
δίχως φορτία
δίχως παρελθόν
χωρίς του φόβου μάσκες.


Δε θα χαθείς, μη σκιάζεσαι...
Χρόνια σκαλίζω αλυσίδες και φτερά
πάνω στην πέτρα,
κάνοντας θόρυβο πολύ,
για να μ' ακούς
κι όλο δανείζω τη φωνή μου στη βροχή
να ψιχαλίζει μες στις φλέβες σου
την προσευχή
και την ανάγκη μου...