Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

Είλωτες

Με τους μικρούς συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις
τα δάχτυλά μας έσκαψαν βαθιά τη μαύρη γη,
ωραίους λάκκους φτιάξαμε, να μπουν οι ψευδαισθήσεις
κι ανοίξαμε το δρόμο μας προς την υποταγή.






Εξαρτημένοι, υποτελείς, τους έχουμε επιτρέψει
σταδιακά τις τύχες μας να ορίζουν οι ληστές
κι αυτοί γελώντας της ντροπής τις δάφνες έχουν δρέψει
και διαφεντεύουν τις ψυχές των δούλων τις πιστές.


Η μαζική μας ύπνωση θα μπει στην ιστορία,
κοιτάμε ό,τι κερδίσαμε να βγαίνει στο σφυρί,
πρωταθλητές στο βόλεμα και στην αδιαφορία
σαν ντροπιασμένοι είλωτες, ραγιάδες θλιβεροί.




Κι εσύ, ανύποπτε αδερφέ, ακόμα καμαρώνεις
μες στην πλαστή σου ευμάρεια μ’ αφέλεια θαυμαστή,
καυχιέσαι, εθελοτυφλείς κι ανίδεος ξαπλώνεις
κι έχουν στον κήπο σου στρατιές κοράκων μαζευτεί.


Ένα κελί πιο άνετο – δε λέω – σου ‘χουν χτίσει
και τα δεσμά σου στόλισαν μ’ ασήμι σκαλιστό
και σ’ έχουν κάνει, αδερφέ, αυτοί που σ’ έχουν γδύσει,
για το ψωμί που σου πετούν να λες «ευχαριστώ».



Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2011

ΞΕΡΩ ΝΕΚΡΟΥΣ - ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΙΔΗΣ




Πριν βιαστείτε να αναρωτηθείτε, "πού κολλάει ο Καζαντζίδης σε μια σελίδα εσωτερικής αναζήτησης", σας ενημερώνω ότι τα περισσότερα τραγούδια του έχουν στίχο απλό και στιβαρό, γεμάτο μηνύματα, βαθιά νοήματα και άλλα πράγματα που τείνουν να εκλείψουν από την εποχή μας: ανθρωπιά, φιλότιμο, περηφάνια, σεβασμό σε αξίες και βαθύ ειλικρινή πόνο για όλα τα αίσχη και τις ατιμίες, για όλη τη σκληρή αλλοτρίωση που μετάλλαξε έναν υπέροχο λαό και τον μετέβαλλε σε εγωιστή, αλαζόνα, απάνθρωπο, ανέντιμο και κυνικό απατεωνίσκο...Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, άλλωστε όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε προσωπικές στιγμές όπου "συλλάβαμε" τον εαυτό μας να φέρεται με παρόμοιους τρόπους...Γι' αυτούς τους "νεκρούς" ανθρώπους έγραψε η εξαιρετική στιχουργός Σώτια Τσώτου και τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης..."Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρά τους"...



Ξέρω νεκρούς που 'χουν τα μάτια ανοιχτά


και που χτυπάει κανονικά μέσα η καρδιά τους,

παν' στη δουλειά χτυπάνε κάρτα στις εφτά

στο μισθολόγιο υπάρχει το όνομα τους.



Αλλά έχουν φύγει μυστικά και σιωπηλά


κι έχουν χωρίσει από τον κόσμο τα δικά τους,


γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά


τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρα τους.



Ξέρω νεκρούς που μες τους δρόμους περπατούν


κοιτούν βιτρίνες παζαρεύουν και ψωνίζουν,


κάνουνε Πάσχα και τα έθιμα κρατούν


πληρώνουν φόρους και στις εκλογές ψηφίζουν.



Αλλά έχουν φύγει μυστικά και σιωπηλά


κι έχουν χωρίσει από τον κόσμο τα δικά τους,


γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά


τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρα τους...