ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΑΑΑΑ...

Τρέμετε, ναύτες αναξιόπιστοι, ο καπετάν-Φώτης ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!!!...

Βρε αθεόφοβοι, βρε αποστάτες, βρε πραξικοπηματίες, τι καμώματα είναι αυτά;...Δηλαδή, δε μπορεί ένας άνθρωπος να λείψει μια βδομάδα, χωρίς να κινδυνέψει το σπίτι του; ( το καράβι του, ήθελα να πω! ) Δηλαδή, απαγορεύεται και να μετακομίσουμε;...( Ναι, ναι, σ' εκείνη την τροπική καλυβα που ανέφερε ο...ύπουλος υποπλοίαρχος! )

Και καλά, αυτός ο υποκινητής της ανταρσίας θέλει να μου πριονίσει την καρέκλα ( από καιρό το είχα καταλάβει πως κάτι ετοίμαζε ο μπαμπέσης! )...Εσείς;...Οι υπόλοιποι, που σας θεωρούσα πιστούς συντρόφους;...Πώς παρασυρθήκατε έτσι από τις φλυαρίες και τα στιχάκια του ( άντε και από 3-4 ρομαντικές φωτογραφίες);...Margo;...Πεταλούδα;...Κι εσύ, Nath;...Κι εσύ, Ειρήνη;... Μα αλήθεια, πιστέψατε πως θα σας άφηνα παραμονές του Αη-Βαλεντίνου ( μεγάλη η χάρη του! ) χωρίς ένα ποίημα ερωτικό; Και με φέρατε άρον άρον από το νησί κι έχω αφήσει και τη γοργόνα να ξεροσταλιάζει στην παραλία!!!

Τι να πω;...Με απογοητεύσατε, όμως ο κυβερνήτης του σκάφους, που έχετε την τιμή να επιβαίνετε, είναι μεγαλόψυχος, ξέρει να συγχωρεί και έχει και αίσθηση του χιούμορ, οπότε...μάλλον θα τη γλιτώσετε και δε θα σας ρίξω στα ψαράκια του ωκεανού! ( Αυτό φυσικά, δεν ισχύει για τον δολιοφθορέα και Μέγα Αποστάτη Δημήτριο, ο οποίος θα κρεμαστεί για παραδειγματισμό από το μεσιανό κατάρτι! )

Λοιπόν, ξαναπαίρνω στα χέρια το τιμόνι και προς απόδειξη της μεγαλοψυχίας μου, σας προσφέρω ένα από τα πιο αγαπημένα ποιήματά μου, έναν ύμνο που απευθύνεται ταυτόχρονα στον Έρωτα αλλά και στην ίδια τη Δημιουργία:

"ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ"

Όταν κοιτάζω μέσα στα πράσινα μάτια της,
βλέπω εκτάσεις ανθισμένες,
κήπους και κάμπους,
δάση πυκνά, κατάφυτα λιβάδια,
βλέπω βουνά της άνοιξης και σμαραγδένιες λίμνες,
βλέπω τους μίσχους της ζωής
να υψώνονται μες στην αχλύ του πρωινού,
να στάζουνε στο έδαφος δροσοσταλίδες λάμψης,
βλέπω το σέλας το απόκοσμο
με χάρη να ξεδιπλώνει τις πολικές πτυχές του,
των λουλουδιών πολύχρωμα σεντόνια που τα ξεστρώνει ο ήλιος,
βλέπω το Φως και το Κενό,
βλέπω την ίδια τη ζωή να αναδύεται κατάπληκτη
μέσα σε στρόβιλους φωτιάς απ' τις σπηλιές του Χρόνου
και πάλι να βυθίζεται σε σκοτεινούς ωκεανούς,
εκεί βαθιά,
που συλλαμβάνονται τα δάκρυα και τα όνειρα...

Όταν κοιτάζω μέσα στα μάτια της τα πράσινα,
τα φωτεινά, τα σκοτεινά,
βλέπω Εσένα, Κύριε,
βλέπω την Άναρχη Αρχή,
βλέπω το Τέλος τ' Ατελεύτητο
και γίνεται το βλέμμα μου
πρίσμα Ευγνωμοσύνης!


Όταν ακούω την τραγουδιστή φωνή της,
ακούω τον ήχο των νερών
που χύνονται κρυστάλλινα κι ορμητικά
προς τη μεγάλη θάλασσα,
ακούω κελάηδισμα πουλιών εξωτικών
που χαιρετίζουνε χαρούμενα τον ήλιο,
ακούω φωνούλες παιδικές, γέλιο μωρού
κι ορχήστρες άλλων εποχών
να συνοδεύουνε τον Μέγα Βόμβο της ζωής
που ταξιδεύει αέναα
πάνω στα διάφανα νερά της μελωδίας.
Ακούω θρόισμα από ανέμους αστρικούς
και ψιθυρίσματα αρχέγονα
που συλλαβίζει η μάνα γη στη χλόη που φυτρώνει,
ακούω το τρίξιμο της πυρκαγιάς
και τους ψαλμούς που πέμπουνε στον Πλάστη
όλα τα κύτταρα της Ύπαρξης απ' τους ναούς της φύσης.
Ακούω τον φλοίσβο των κυμάτων που ταράζονται
και θρυμματίζονται μ' ορμή πάνω στον βράχο,
ακούω την αστείρευτη παλίρροια
του αίματος του πορφυρού
που κελαρύζοντας φουσκώνει και χαράζει
πάνω στο δέρμα διαδρομές,
το νέι, το φλάουτο
και τη γαλήνια φλογέρα του βοσκού,
τύμπανα απόκοσμα θριαμβικά,
ρυθμούς τελετουργίας,
το κοντραμπάσο, το λαούτο, τα κρουστά
και το βιολί των ουρανών,
το πιάνο και το νοσταλγικό παράπονο
της Λύρας.
Ακούω τον ήχο της βροχής
που θρέφει των ψυχών μας τα θεμέλια
και τους σεισμούς που κυοφορεί
η γη στ' άγια της σπλάχνα,
τη Δόνηση την ιερή του πρώτου Λόγου
που κίνησε τα ύδατα στους καταρράκτες της Δημιουργίας.

Όταν ακούω τη φωνή της την τραγουδιστή,
την υγρή, τη χιλιόχρωμη,
ακούω Εσένα, Κύριε,
ακούω τους εκκωφαντικούς κραδασμούς της Σιωπής,
ακούω τη Συμφωνική των Γαλαξιών και των Νεφελωμάτων
και γίνεται η ανάσα μου
λυγμός Ευγνωμοσύνης!


Όταν φιλώ τα απαλά της χέρια,
φιλώ τα πέταλα των ρόδων και των κρίνων,
φιλώ φτερούγες των απόδημων πουλιών,
την κορυφή απ' το γαλάζιο σύννεφο π' αχνίζει,
δέντρων καρπούς και νούφαρα
και μέλι απ' τις κυψέλες της Αγάπης,
φιλώ το φως του φεγγαριού
- γιομίζουνε χρυσόσκονη τα χείλη μου τα άχρωμα -
φιλώ το "πριν" και το "μετά",
φιλώ το άγιο "Τώρα",
φιλώ το δέρμα των αγέννητων μωρών,
τα γράμματα τα άγραφα που να μου στείλει καρτερώ,
το μυρωμένο της προσκέφαλο
και τις ξυλόγλυπτες πολύτιμες βυζαντινές εικόνες.
Φιλώ το χώμα της πατρίδας μου,
της λύρας το δοξάρι,
του βιολοντσέλου τις χορδές,
το κύμα και το χιόνι,
φιλώ τους σπόρους που θεριεύουν μες στη γη
και τ' αμπελιού τις ρώγες
και το ζεματιστό το πρόσφορο που βγαίνει από τον φούρνο.

Όταν φιλώ τα χέρια της τα απαλά,
τα λευκά, τα άσπιλα,
φιλώ Εσένα, Κύριε,
φιλώ του ουρανού το Δώρο και τ' Αντίδωρο,
φιλώ τις άκρες του χιτώνα της Παναγιάς
και γίνονται τα χείλη μου
φιλί Ευγνωμοσύνης!

Καλό βράδυ και καλό τριήμερο σε όλους! Σας αγαπάω όλους πολύ ( και ίσως λίγο παραπάνω αυτόν τον μυστήριο τύπο από την Ξάνθη, που μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στους φίλους του)!