Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010

"Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"...




Με αφορμή ένα άρθρο του delta στο "Ξάνθη Φιλοσοφείν", σχετικά με τη στάση μας απέναντι σε όσους μας κάνουν κακό και γενικότερα την έννοια της συγχώρεσης ( http://nekthl.blogspot.com/2010/01/blog-post_26.html ), θέλω να θυμίσω το παράδειγμα της έμπρακτης αγάπης που μας έδωσε ο μεγαλύτερος μύστης στην κορυφαία (κατά τη γνώμη μου) στιγμή της ζωής του...


[ Προς διευκόλυνση της κατανόησης: αφηγείται ένας Ρωμαίος στρατιώτης σε έναν φίλο του λίγο μετά από τα γεγονότα ]

"...Ου γαρ οίδασι..."

Ήμουν εκεί...
ήμουν εκεί σου λέω
δίπλα ακριβώς στον κάθετο κορμό
τα πόδια Του τα ματωμένα σχεδόν αγγίζανε το κράνος μου
πάλεψα μάλιστα με δυο τρεις άλλους
να μπω κι εγώ στη μοιρασιά
εκεί που ρίχνανε τον κλήρο της ντροπής
όμως δεν πρόλαβα.


Κι όλο γελούσαμε, φωνάζαμε αγριεμένοι
σαν τα τσακάλια που μεθάνε
μόλις το αίμα ερεθίσει τα ρουθούνια τους
κι άλλοι Τον έφτυναν, Τον βρίζανε
και Τον χλευάζανε σα λυσσασμένοι.

Μα μέσα στη βουή του όχλου
μες στις βρισιές και τις κατάρες
και τ' άγρια γέλια τα δαιμονικά
εγώ Τον άκουσα
- ήμουνα δίπλα Του, σου λέω -
Τον άκουσα με ξέπνοη φωνή
να ψιθυρίζει: "...άσ' τους, δεν ξέρουνε τι κάνουν...".

Κείνη τη φοβερή στιγμή
γύρισα και Τον κοίταξα κατάματα
κι ήταν το βλέμμα Του
- αν θέλεις το πιστεύεις -
ήταν γεμάτο πίκρα και στοργή και γλύκα
γεμάτο θλίψη, κατανόηση και σιγουριά
και πόνο και αγάπη
- ναι, μη γελάς, ανόητε! ΑΓΑΠΗ! -
σαν αδερφός που τα μικρότερα αδέρφια
αστόχαστα τον βασανίζουν και τον πληγώνουνε
και δεν του πάει η καρδιά να τα μαλώσει
τι είναι τυφλά κι ανίδεα και δεν καταλαβαίνουν.


Κι όταν μπροστά στο στήθος Του
έγειρε το στεφανωμένο Του κεφάλι
και ήρεμος ξεψύχησε
- θυμάσαι; -
κείνη την ώρα που σκοτείνιασε η μέρα
κι απ' τον σεισμό οι τάφοι ανοίξανε,
τότε, τότε μονάχα κατάλαβα

και έκλαψα.

Κι έγινε πάνω στο κορμί μου
καρφί και λόγχη
κείνο το "...ου γαρ οίδασι...".



8 σχόλια:

Ευρύνοος είπε...

Έτσι και ο προηγούμενος "σταυρώθηκε" απο τα αδέλφια του..
ο Δάσκαλος Σωκράτης..
φαίνεται είναι η μοίρα εκείνων που δείχνουν τον Δρόμο αδελφέ μου Φώτη να έχουν τραγικό τέλος με αυτοθυσία..
είδες που είπαμερ στο θέμα μου περί Παιδείας και Δασκάλων;
να γιατί δέν υπάρχουν..
γνωρίζουν το τέλος, πρίν αρχίσουν..
και είναι οδυνηρό και δύσκολο..

αν και ο κόσμος τους περιμένει, εκείνοι δέν βγαίνουν απο το καβούκι τους..
ίσως περιμένουν τους πρώτους μαθητές για να υπάρχει η πρώτη κίνηση..
ποιός ξέρει..

καλημέρα φίλε μου :)

delta είπε...

Ένα συνεχόμενο σφίξιμο στην καρδιά κατά την ανάγνωση του υπέροχου ποιήματος σου εκτονώθηκε σε ένα δάκρυ που κύλησε την ώρα που ΦΩΤΙΖΕ στην οθόνη η λέξη ΑΓΑΠΗ με κεφαλαία γράμματα …

Ξεχωριστό ποίημα Φώτη μου. Πραγματικά ξεχωριστό.

Αν και έχω την εντύπωση πως είναι τόσο ιδιαίτερα τα ποιήματα σου που αν διάβαζα κάποιο χωρίς να ξέρω ότι είναι δικό σου θα το καταλάβαινα.

Σ’ ευχαριστώ που για ακόμη μια φορά βοήθησες τα συναισθήματα μου να ξεχειλίσουν.

Καλό βράδυ καπετάνιε μου

Φώτης είπε...

Φίλε μου Τάσο,

ο δρόμος των Δασκάλων και των πρωτοπόρων που αλλάζουν την ιστορία της ανθρωπότητας δεν ήταν κι ούτε θα είναι ποτέ εύκολος και ασφαλής.
Το τίμημα για την παράτολμη απόφαση να ανοίξουν νέους δρόμους και να αφυπνίσουν τους συνανθρώπους τους είναι η περιφρόνηση, ο χλευασμός, το μίσος και ο θάνατος.

Ίσως οι σημερινοί δάσκαλοι να φοβούνται, δεν ξέρω. Μαθητές πάντως υπάρχουν και διψούν για γνώση και αλήθεια.

Να είσαι καλά, αδερφέ!
Καληνύχτα!

Φώτης είπε...

Το υγρό μαργαριτάρι που κύλησε από τα μάτια σου έχει βαθιά συγγένεια με τα δικά μου δάκρυα κάθε φορά που διαβάζω τα πάθη του Χριστού, κάθε που βλέπω στις ταινίες τα βασανιστήρια και τη σταύρωση, κάθε που φέρνω στο μυαλό τη μορφή και τα λόγια Του...

Κι όταν έγραφα το ποίημα αυτό δάκρυσα, γιατί μεταφέρθηκα νοητά σ' εκείνα τα χρόνια, σ' εκείνο τον τόπο κι ήταν σαν να Τον έβλεπα υψωμένο, αιμόφυρτο, απελπιστικά μόνο, να αγκαλιάζει με το υπέροχο βλέμμα Του τους δήμιους και τους βασανιστές Του, να ευλογεί όλη την πλάση με τα διψασμένα χείλη Του και να μοιράζει μαζί με το κορμί την ψυχή και την αγάπη Του για το φριχτό και εξαίσιο ανθρώπινο γένος...

Φίλε, αν αναγνώριζες ένα ποίημά μου, χωρίς να ξέρεις πως είναι δικό μου, αυτό θα σήμαινε πως απέκτησα δική μου ξεχωριστή ποιητική φωνή κι αυτό είναι το πιο δύσκολο στην τέχνη.
Είναι ίσως το πιο απλό, το πιο αγνό και πιο ωραίο σχόλιο που μου έχει προσφέρει κανείς!

Σ' ευχαριστώ με τη σειρά μου, καπετάν-Δημήτρη! Καληνύχτα!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Νομίζω πως αν πω κάτι θα είναι φλυαρία...

Ευχαριστώ :-)

Φώτης είπε...

Ποτέ δεν είναι φλυαρία τα λόγια μιας (έστω και άγνωστης) φίλης.

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα!
Καλό βράδυ!

ANAZHTHΣH είπε...

Σε στιγμές φώτισης πραγματικά λυπάσαι όταν διαπιστώνεις τον εγκλωβισμό του άλλου στην κακία,τη στενομυαλιά και τα πάθη.Πόση δύναμη όμως χρειάζεται για να τον συγχωρέσεις ,όταν η οργή και το μένος του στρέφεται οδυνηρά εναντίον σου, τη στιγμή που μπορείς να τον συντρίψεις...
Καλό ξημέρωμα φίλε μου.

Φώτης είπε...

Αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα και χρειάζεται δύναμη ψυχής και φωτισμένο πνεύμα, για να μπορέσουμε να το εφαρμόσουμε στην καθημερινότητά μας.

Πολύ χαίρομαι που επέστρεψες μετά από τα προβλήματα με τον καινούργιο Η/Υ!
Καλό βράδυ, φίλη μου.