Ποιος μου κλέβει τον ελεύθερο χρόνο;...

Πρόσφατα και μετά από πολλή σκέψη και έρευνα, έκανα μια σπουδαία και εντυπωσιακή ανακάλυψη! Η μέρα μου έχει ακριβώς 24 ώρες! Μετά από ατέλειωτους υπολογισμούς και εξονυχιστικές μετρήσεις και επαληθεύσεις, το αποτέλεσμα ήταν ίδιο! Ακριβώς 24! Ούτε λιγότερες, ούτε περισσότερες! Και το πιο εντυπωσιακό ακόμα είναι ότι και η δική σου μέρα έχει τις ίδιες ακριβώς ώρες! Τι απίστευτη κοσμική σύμπτωση, έτσι;...

Πώς μοιράζουμε συνήθως αυτό το σταθερό ημερήσιο απόθεμα ωρών;


Ασφαλώς, κάποιες ώρες θα αφιερωθούν στον απαραίτητο, ευεργετικό και ζωτικής σημασίας ύπνο. Η διάρκεια του ύπνου ποικίλει ανάλογα με τις ανάγκες και τον τρόπο ζωής του καθένα μας. Εγώ, για παράδειγμα, κοιμάμαι συνήθως 6 με 7 ώρες και αυτές μου είναι αρκετές για να ξεκουραστώ. Κάποιοι πρέπει να κλείσουν οπωσδήποτε 8ωρο (το οποίο τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια!), κάποιοι με ιδιαίτερες αντοχές θέλουν μόνο 4 με 5 ώρες, ενώ υπάρχουν και αρκετοί που φροντίζουν ο αριθμός των ωρών που σπαταλούν (ή αξιοποιούν) στη χώρα του Μορφέα να φτάνει σε διψήφια επίπεδα, χτυπώντας κάτι 10ωρα και 12ωρα!


Έπειτα, κάποιο διάστημα της ημέρας θα αφιερωθεί στην εξυπηρέτηση βασικών λειτουργικών αναγκών του σώματός μας, καθώς και στις απαραίτητες υποχρεώσεις της καθημερινότητας (δουλειές του σπιτιού, ψώνια, εξόφληση λογαριασμών με το αναπόφευκτο στήσιμο σε ατέλειωτες ουρές, διάβασμα των παιδιών, κ.ά.). Δεν ξεχνώ φυσικά τον χρόνο που καταθέτουμε στην εργασία μας και ο οποίος μπορεί να είναι 4, 8 ή και περισσότερες ώρες, ανάλογα με τη φύση και τις απαιτήσεις του επαγγέλματός μας, στον οποίο χρόνο προστίθεται και η τόσο χαλαρωτική για τα νεύρα μας διαδικασία της μετακίνησης προς και από τον χώρο εργασίας! Όλα αυτά μας κάνουν γύρω στις 12 με 14 ώρες (+/-2) καθημερινώς και όλα αυτά σε μία μέρα που θα την χαρακτηρίζαμε "φυσιολογική", χωρίς να υπολογίσουμε τα απρόβλεπτα και έκτακτα περιστατικά.


Τι μας μένει λοιπόν;...Αν φεύγουν γύρω στις 20 ώρες με τον ύπνο και όλα τα υπόλοιπα, μένουν περίπου 4 ώρες τις καθημερινές και 10 με 12 ώρες τα Σαββατοκύριακα (ή στα ρεπό), οι οποίες αποκαλούνται ελεύθερος χρόνος! Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα! Το πώς επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το πολύτιμο απόσταγμα της κάθε μέρας μας είναι που θα διαμορφώσει τις συνήθειες, τον χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση τη ζωή μας ολόκληρη! Δεν έχω πρόθεση να κρίνω τις επιλογές κανενός. Ο καθένας, από τη στιγμή που αυτοπροσδιορίζεται ως "ενήλικος" με όλη την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που συνεπάγεται αυτός ο χαρακτηρισμός, βάζει τις προτεραιότητές του και επιλέγει, έχοντας παράλληλα και την επίγνωση των κερδοφόρων ή ζημιογόνων συνεπειών των επιλογών του. Θα μου πείτε τώρα: "Σιγά μην έχει και επίγνωση!"


Εντάξει, μάλλον περιγράφω μια ιδανική κατάσταση. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αλλού θα οδηγηθώ αν σαπίζω 4-5 ώρες στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και αλλού αν διαβάζω, αν κάνω βόλτες στη φύση, αν παίζω με τα παιδιά και τα ζώα ή αν προσεύχομαι και διαλογίζομαι.


Στο ερώτημα λοιπόν του τίτλου θέλω να απαντήσω ότι αυτός ο...άτιμος που μου κλέβει τον ελεύθερο χρόνο έχει συγκεκριμένο όνομα και λέγεται...Φώτης! Μόνος μου επιλέγω, μόνος μου παγιδεύομαι, μόνος μου ξεμπλέκω...Είναι μέρες που τις γεμίζω δημιουργικά, κάνοντας πράγματα ουσιαστικά και όταν το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι νιώθω πλήρης και ικανοποιημένος που έζησα κάθε λεπτό με νόημα και ουσία. Και είναι και μέρες που απλώς φεύγουν, χάνονται στα βάθη του χρόνου, γλιστρούν σαν σκιές και μοιάζουν σαν να μην ήρθαν και να μην πέρασαν ποτέ. Κάπου λέει ο Γιώργος Σεφέρης: "Άφησα αυτό το μεγάλο ποτάμι να γλιστρήσει μέσα απ' τα δάχτυλά μου, χωρίς να προλάβω να πιω μια στάλα..."


Θα κλείσω με τη φωνή του Κωνσταντίνου Καβάφη. Μπορεί να ακούγεται θλιμμένη και μελαγχολική, στην ουσία όμως εγώ την ακούω να έρχεται πριν από 102 χρόνια και να μου λέει: "Ζήσε! Μην ξεχνιέσαι! Μην παγιδεύεσαι στην ανία, μη σπαταλάς τις ώρες και τις μέρες σου!"

"ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ"

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

(1908)

[Η ορθογραφία ακολουθεί το πρωτότυπο. Όχι, δεν ήταν ανορθόγραφος ο ποιητής! Απλώς, δεν είχαν διαμορφωθεί τότε οι κανόνες της σύγχρονης νεοελληνικής γραμματικής και κάποιες λέξεις γράφονταν αλλιώς.]