Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Μεταμόρφωση


Έσβησα όλα τα φώτα κι έμεινα μόνος

μέσα στον μεγάλο καθρέφτη
είδωλο αμείλικτο του γυμνού εαυτού μου
- μισός σκοτάδι μισός λάμψη -
ανυπεράσπιστος
απέναντι στον φόβο μιας αλλαγής
ελκυστικής
και αναπόφευκτης.


Έπνιξα λίγο πριν βγει στα χείλη
την κραυγή της δειλίας
την ηχώ μιας ζωής που ξεθώριασε
που γαντζώνεται πάνω μου με της συνήθειας τα φτιασίδια
παρακαλώντας ικετεύοντας
μην την εγκαταλείψω.


Εγκαθίδρυσα μέσα μου τη σιωπή των αιώνων.
Ακινητώ και αφουγκράζομαι.


Τώρα τα σπλάχνα μου δονούνται
φλέβες σεισμών στολίζουνε το δέρμα μου
με κραδασμούς χαρμόσυνους
εαρινούς
το φυλλοβόλο μου κορμί βαθιές στεριώνει ρίζες
κι ανηφορίζουνε στο στήθος μου χυμοί πολύβουοι.


Τώρα οι αισθήσεις πάλλονται
και μαστιγώνουν τον πηχτό αέρα
με τα ολοκαίνουργια πολύχρωμα φτερά

μιας πεταλούδας που βαφτίστηκε στον ήλιο.


( Ταριχευτές, συλλέξτε το κουκούλι της
- αδιάσειστο τεκμήριο θανατογένεσης
-
στου μέλλοντος τα εξελικτικά μουσεία
θρυμματισμένο έκθεμα...)

12 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου Φώτη!Το ποίημα σου με άγγιξε ιδιαίτερα, με συγκλόνησε!
Σε κάθε στίχο βλέπω τον εαυτό μου...Είναι υπέροχο!

Φώτης είπε...

Γεια σου, Ειρήνη μου!
Δεν ξέρω τι ακριβώς πέρασες το 2009. αλλά θυμάμαι ότι είχες πει κάποια στιγμή πως η προηγούμενη χρονιά σε έκανε να επανεξετάσεις κάποιες επιλογές, να αναθεωρήσεις πράγματα και γενικότερα, να ανακαλύψεις και να αγαπήσεις την ίδια την Ειρήνη.
Αυτή η διαδικασία της μεταμόρφωσης δεν είναι εύκολη, αλλά επίπονη και βασανιστική. Πέρασα μια παρόμοια κατάσταση το 2007 (τότε έγραψα και το ποίημα) και ακόμα θεωρώ ότι μεταμορφώνομαι μέρα τη μέρα, γιατί αυτό το παιχνίδι είναι αέναο και ισόβιο...
Σ' ευχαριστώ πολύ και χαίρομαι που μπόρεσα να εκφράσω κάποια από τα συναισθήματά σου.
Να είσαι καλά!

delta είπε...

Κάθε άνθρωπος που έχει ξεκινήσει ένα πνευματικό μονοπάτι θα νιώσει ρίγος διαβάζοντας τους υπέροχους αυτούς στίχους Φώτη μου.

Θα νιώσει την παλιά, την ξεθωριασμένη ζωή να γαντζώνεται πάνω του κάθε φορά που οι συνήθειες επιστρέφουν.

Πόσο δύσκολο είναι άραγε να αφεθείς στην αναπόφευκτη αλλαγή ;

Πόση εξάσκηση χρειάζεται για να εγκαθιδρύσεις μέσα σου την σιωπή των αιώνων ;

«Τώρα τα σπλάχνα μου δονούνται
φλέβες σεισμών στολίζουνε το δέρμα μου
με κραδασμούς χαρμόσυνους
εαρινούς
το φυλλοβόλο μου κορμί βαθιές στεριώνει ρίζες
κι ανηφορίζουνε στο στήθος μου χυμοί πολύβουοι»

Δεν γράφονται αυτοί οι στίχοι από άνθρωπο που δεν έχει βιώσει …

Πάντα να μας χαρίζεις τέτοιες στιγμές

Ευρύνοος είπε...

Χειροκροτώ τον τρόπο έκφρασης σου Φώτη φίλε μου..!

εύγε..
άλλωστε όποιος βίωσε "παρόμοιες καταστάσεις" έβγαινε περισσότερο ποιητής απο πρίν, ΑΝ είχε την υποδομή να το κάνει..

καλό βράδυ :)

Φώτης είπε...

Δημήτρη μου,
νιώθω συγχρόνως συγκίνηση, ικανοποίηση αλλά και την επιβεβαίωση που επικυρώνει τη διαίσθηση και το ένστικτό μου! Αποφασίζοντας να μορφοποιήσω με λεκτικά σύμβολα τις μυστικές κι αόρατες διαδικασίες που συντελούνται στην ψυχή μου, παράλληλα με την αγωνία για το αν θα με κατανοήσει κανείς ένιωθα ενστικτωδώς και μια σιγουριά πως αργά ή γρήγορα, κοντά ή μακριά, θα βρεθούν άνθρωποι πνευματικά ώριμοι και ψυχικά συγγενείς, που θα αγκαλιάσουν αυτό που είμαι και αυτό που κάνω.
Σας βρήκα και με βρήκατε κι είναι μονάχα η αρχή! Ακόμα κι αν δεν ένιωθα την επιτακτική ανάγκη να εκφραστώ μέσω της ποίησης, θα το έκανα πλέον ως "υποχρέωση" απέναντι σε όλους εσάς! Ευτυχώς, δε χρειάζεται να το κάνω "καταναγκαστικά"!

Φώτης είπε...

Φίλε Τάσο,
σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Έχω διαπιστώσει ότι κι εσύ εκφράζεσαι ποιητικά, γι' αυτό και η γνώμη σου αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα για μένα! Ο τρόπος έκφρασης είναι κάτι που προκύπτει μετά από εντατική και συνειδητή επεξεργασία κάποιας κλίσης, κάποιου χαρίσματος που ήδη υπάρχει μέσα μας σε σπερματική λανθάνουσα κατάσταση. Άλλωστε, θα ήταν αγνωμοσύνη προς τη Συμπαντική Πηγή των Δωρεών, αν δεν ανακαλύπταμε και δεν καλλιεργούσαμε τους σπόρους που έκρυψε μυστικά μέσα στο γόνιμο έδαφος της ενσάρκωσής μας η Θεϊκή Σοφία και η Χάρις του Πατρός μας!
Να είσαι καλά, φίλε!

Nath είπε...

Διαβάζοντας το ποίημα σου Φώτη, ένιωσα παράξενα και η πρώτη φράση που μου βγήκε ήταν
"Οποιος τη μεταμόρφωση ζητά, να είναι έτοιμος για πόνο, απόρριψη, οδύνη και μοναξιά....»

Και αναρωτήθηκα μετά, μα τι έπαθα τώρα, είναι τόσο όμορφο και ελπιδοφόρο το ποίημα αυτό! Γιατί νιώθω έτσι?

Συνειδητοποίησα ότι αυτό που περισσότερο με ταρακούνησε ήταν η τελευταία στροφή και ρώτησα τον εαυτό μου γιατί που με πάει?

Δεν ξέρω πως είναι από την πλευρά του Ουρανού, φίλε μου Φώτη, αν είναι αυτό που περιγράφεις είναι πανέμορφο, από την πλευρά της Γης όμως, είναι σκληρό να είσαι Ταριχευτής…

Ευχαριστώ…

Φώτης είπε...

Καλημέρα Nath (ελπίζω κάποια στιγμή να σε αποκαλώ με το βαφτιστικό σου όνομα!)
Δεν παραξενεύομαι που σου γέννησε ανάμικτα συναισθήματα το συγκεκριμένο ποίημα. Έχεις δίκιο. Η μεταμόρφωση δεν είναι μια διαδικασία ευχάριστη και απολαυστική, ούτε θα σε επιβραβεύσουν πολλοί για το τόλμημα αυτό.
Όταν το έγραψα, ένιωθα χαρά και ανακούφιση που ξεπέρασα τον εαυτό μου και άφησα πίσω μου (όχι χωρίς πόνο) μερικά παλιά και σκουριασμένα κομμάτια μου. Κάποιοι βλέπουν αμέσως το ελπιδοφόρο μήνυμα. Μια φίλη που το διάβασε, τρόμαξε με την περιγραφή, ίσως της θύμισε πράγματα που ήθελε να ξεχάσει, δεν ξέρω.
Με τη λέξη "ταριχευτές" εννοούσα όλους αυτούς που μένουν πίσω δειλοί και άτολμοι, να κατακρίνουν το θάρρος της πεταλούδας την ώρα που αυτή έχει ήδη πετάξει μακριά...Σ' αυτούς αφήνουμε προίκα μόνο το θρυμματισμένο κουκούλι...
Να είσαι καλά!

Ανώνυμος είπε...

Αγαπητε Fotis καλησπερα,προσπαθησα να σε γνωρισω μεσα απο το ποιημα και δεν τα καταφερα.Πηρα το ποιημα σου και το εκανα δικο μου βιωμα και ΕΙΔΑ.
Και Ω ναι φως πολυ φως!Σε θεωρω τυχερο που εχεις τετοια ευλογια.Ευχομαι αυτοι οι χυμοι να σε δυναμωνουν παντα και να παραγεις καρπους να τρεφομαστε και εμεις οι λειχηνες.:)

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Όταν η πορεία η εσωτερική βρίσκει λέξεις για να ντυθεί γίνεται ποίηση...

Φώτη, υπέροχο. Ευχαριστώ

Φώτης είπε...

Φίλε Sapfiros,
σ' ευχαριστώ για τις ευχές σου, θα ήθελα όμως να μην υποτιμάς τον εαυτό σου με προσδιορισμούς όπως "οι λειχήνες". Χωρίς να σε έχω γνωρίσει (δεν ξέρω ούτε το πραγματικό σου όνομα) είμαι σίγουρος πως θα έχεις κάποια ταλέντα και ικανότητες, που σου δόθηκαν ως δωρεά και ευλογία και τα οποία μπορείς κι εσύ να προσφέρεις στον κόσμο. Ναι, εγώ νιώθω τυχερός για το χάρισμα του χειρισμού της υπέροχης μητρικής μας γλώσσας, αν και θεωρώ ότι έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου. Οι χυμοί όμως και οι καρποί δεν προέρχονται από μένα, αλλά από τη ρίζα της ίδιας της ζωής. Το φως που είδες μες στα λόγια μου προέρχεται από εκεί και από τα δικά σου βιώματα που βρήκαν τρόπο να εκφραστούν μέσα από τους στίχους μου.
Άγνωστε φίλε, να είσαι πάντα καλά!

Φώτης είπε...

Καλημέρα, Ελένη!
Σε μένα έγιναν λίγο ανάποδα τα πράγματα! Πρώτα άρχισα να πειραματίζομαι με τη γλώσσα και τους ποιητικούς τρόπους και μετά από χρόνια μπήκα σε μονοπάτια πιο εσωτερικά και άρχισα να ψάχνομαι. Τώρα προσπαθώ να "παντρέψω" αυτές τις δύο πορείες και να περιγράψω τη διαδρομή με τον μόνο τρόπο που μπορώ.
Σ' ευχαριστώ κι εγώ!