Βασιλοπαίδες

Χρόνους πολλούς μετά την τελευταία γέννησή μου
παλεύοντας να βρω το "ποιος",
το "από πού" και το "γιατί",
μέσα σε ερήμους, δάση
και σε ανήλιαγες στοές οδοιπορούσα.



Αυτό που μοίρασε τον Εαυτό Του σε κομμάτια
κι όμως Ανέπαφο και Άφθαρτο παρέμεινε
τα θολωμένα παιδικά μου βήματα οδήγησε κοντά σας,
σε σας που πάντα κατοικούσατε μαζί μου
μέσα στα δώματα του Σύμπαντος
μες στα παλάτια του Πατρός τα άχρονα
και στις αυλές τις αστρικές,
εκεί που δίχως λέξη ν' ανταλλάξουμε
όλοι γνωρίζαμε πως είμαστε Ένα.



Πριν καταλάβω, πριν να θυμηθώ,
ένας ζητιάνος νόμιζα πως είμαι,
ένας παρίας άχρηστος κι ασήμαντος,
φριχτό φορτίο περιττό πάνω στους ώμους της ζωής.



Τώρα γεμίσαν λάμψη απόκοσμη οι οφθαλμοί
κι άστραψαν γλώσσες πύρινες ανάμεσα στα φρύδια.
Τώρα Εκείνο που Προέλευση
και Προορισμός μας είναι,
Αυτό που Αρχή και Τέλος Προαιώνιο υπήρξε,
το Άφατο, το Απερίγραπτο, το Παν,
που μας απέστειλε μες στη Σοφία Του
ν' ανταμωθούμε,
τώρα Εκείνο γίνεται Ψίθυρος Άγιος
και Ήχος Μυστικός
κι όλο μας λέει σε εμάς τους άσημους και ταπεινούς
πως γεννηθήκαμε μαζί
σε Νεφελώματα πορφύρας
κι όλοι αδέρφια είμαστε επουράνια
πρίγκηπες κι αρχοντόπουλα
βασιλοπαίδες...