Η κορωνίδα της δημιουργίας...

« Ο Δάσκαλος είναι που μεταμορφώνει τον εγκέφαλο του ζώου σε νου του ανθρώπου. Αυτός κατορθώνει ώστε η ματιά του καθένα μας να μη μένει βλέμμα βοδιού, αλλά να γίνεται βιβλίο ανοιχτό, να το διαβάζεις. Επεξεργάζεται το πετσί της κεφαλής μας και δημιουργεί πρόσωπο…»

Ένα μικρό αφιέρωμα σε ένα μεγάλο Δάσκαλο και φιλόσοφο – τον μεγαλύτερο ίσως που εμφανίστηκε τον τελευταίο αιώνα στην έρημη πατρίδα μας…

Δε θα σχολιάσω…Η φωνή του, καθαρή και κρυστάλλινη, χύνεται από ψηλά μες στης ψυχής μας το σπαρμένο χωράφι και την ποτίζει…

Ας ευχηθούμε μόνο να φυτρώσουν σπόροι, που καρπούς αντάξιους θα φέρουν…

« Να υπάρχεις Ελληνικός δηλώνει τέσσερις τρόπους συμπεριφοράς:

Ότι δέχεσαι την αλήθεια που έρχεται μέσα από τη φύση, όχι την αλήθεια που φτιάχνει το μυαλό των ανθρώπων.

Ότι ζεις σύμφωνα με την ηθική της γνώσης, όχι με την ηθική της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων.

Ότι αποθεώνεις την εμορφιά, γιατί η εμορφιά είναι δυνατή σαν τον νου σου και φθαρτή σαν τη σάρκα σου.

Και κυρίως αυτό:

Ότι αγαπάς τον άνθρωπο…Πώς αλλιώς! Ο άνθρωπος είναι το πιο τραγικό πλάσμα μέσα στο σύμπαν...

«Το αληθινότερο πράγμα στο γνήσιο ποιητή είναι η ίδια η ζωή του! »

« Έλληνας θα ειπεί το πρωί να γελάς σαν παιδί, το μεσημέρι να κουβεντιάζεις φρόνιμα και το δείλι να δακρύζεις περήφανα...»

« Αυτές είναι οι δύο εντολές που πάνω τους κρέμονται οι νόμοι και οι προφήτες της παιδείας:

Να χτίζεις στο μάρμαρο της γνώσης και να γκρεμίζεις στην αχεροπλιθιά της πρόληψης.»

« Να σέβεσαι ένα δέντρο περισσότερο από ένα βιβλίο. Ακόμη κι όταν το τελευταίο είναι οι “Ωδές” του Κάλβου. Κι αν δεις ένα μικρό μυρμήγκι να τραβάει στη δουλειά του, είναι χρήσιμο να συλλογιστείς ότι το έργο που κάνει δεν είναι μικρότερο από μια σπουδαία αγόρευση του μεγάλου Βενιζέλου στη Βουλή. »

   

« Ο περήφανος και τίμιος άνθρωπος θα ζητήσει την εσχατιά της αλήθειας, παρότι υποψιάζεται ότι το φως της θα τυφλώσει τη χωματένια του όραση. »

« Μια μέρα θα τα κλείσουμε...Ας γνωρίσουμε λοιπόν τη ζωή που μας δίνεται τόσο λίγο, όσο μπορούμε πιο βαθιά. Αλλά αυτό προϋποθέτει κόπο πολύ, αγώνα ασταμάτητο και προ παντός θυσία...Έτσι θα νιώσουμε τη ζωή, γλυκειά σαν τρυφερή παρθένα, ανυπότακτη σαν τα όνειρα.»

« Να ζεις με πλήθουσα γύρω σου τη σιωπή και τα λόγια σου, όταν χρειάζουνται, να πέφτουν μετρημένα σαν τις καμπάνες της Μεγάλης Παρασκευής...»

« Μας καρτεράει στην έξοδο, φίλε, έχει στημένο στα έσχατα άσφαλτο στρατοκαρτέρι ο ανίκητος. Ο μεγάλος...με την κόκκινη χλαμύδα και του κατραμιού τη ματιά. Μη μας δεχτεί κιοτήδες, άπλερους και ντροπερά παραδομένους...Η ευγενέστερη πράξη λογιάζω πως στέκει στον άνθρωπο η διαμαρτυρία στο τίποτα. Ενάντια στο σκοτάδι που βουίζει τριγύρω του, στο αδιέξοδο, στην άρνηση και την καταφρόνια για λύση. Γιατί ο άνθρωπος γίνεται αληθινός, περνάει στην υψηλή κλάση των εκλεκτών και των ολίγων μόνο αφού συνειδητά ομολογήσει και θαρραλέα παραδεχθεί το σκοτάδι. Τότε ο αγώνας του έχει αντίπαλο μόνο και μάχεται ενάντιά του με το άδειο πουκάμισο της ελπίδας και τη φρίκη. Αυτό τον κάνει αληθινό και τον ντύνει με την ευγένεια, αυτό το ατίμητο φόρεμα. Όλα τ’ άλλα είναι κονταροχτυπιές στον αδειανό αγέρα. Η πιο κακή εκτύπωση του Δον Κιχώτη...»

« Ευτυχώς δε με κουράζει η μοναξιά. Καταφεύγω στα βιβλία και εκεί βρίσκω πραγματική λύτρωση. Κάτι που πλησιάζει την απόλυτη γαλήνη...Διαβάζω ποίηση και λογοτεχνία. Είναι μια καταφυγή, ξέρεις, η μελέτη. Ανδρώνεται η ψυχή. Ζεις σ’ ένα δικό σου ξεχωριστό κόσμο. Βασίλειο θα μπορούσα να πω...»

« Ο έρωτας είναι γνώση. Ο έρωτας είναι ευγένεια και αρχοντιά.»

«...Γιατί “άνθρωπος” στη βάση του σημαίνει “λάθος” και στην κορφή του “εξαγνισμός”...»

« Αρετή είναι η ειλικρίνεια που δείχνουμε απέναντι στον εαυτό μας. Και είμαστε ενάρετοι στον βαθμό που μπορούμε να γυμνώνουμε τον εαυτό μας απέναντι στον εαυτό μας...»

« Η λύπη που μπορεί να μου προσφέρη πεσκέσι η ζωή δεν οδηγεί και στην απαισιοδοξία. Η πικρία μου έχει τη δύναμη να μην πνίγει την ελπίδα. Και αγαπάω με μανία και πληρότητα τη ζωή, έστω κι αν είναι βαρύ το φορτίο της λύπης που μας επιφορτώνει.»

«...κι αν κρουστάλλιασε τώρα τη ζήση μας ο βοριάς και η έγνοια της δημιουργίας, η ανάγκη να ζήσουμε και να δημιουργήσουμε εμείς με τον μόχθο μας τον ίδιο τη ζωή, μη λυπάσαι. Είναι και τούτο ωραίο, θεία προσταγή, αδελφέ. Είναι ο άνθρωπος της δημιουργίας η κορωνίδα. Έχει θείο το σπέρμα και υψηλήν την αποστολήν. Σε τούτο διαφέρει μαθές από τα κτήνη και τα βοσκήματα. Αρκεί να το καταλάβη. Να νοιώση βαθειά, τόσο βαθειά που να τον ποτίση ένας θείος και πολυδύναμος τρόμος, ότι είναι πλασμένος από πάστα περιούσια...»

( Τα αποσπάσματα προέρχονται από τις επιστολές του Δημήτρη Λιαντίνη προς τον αδελφό του Στέφανο και προς τον φίλο του Μίλτο Κηρυκόπουλο.

Η φωτογραφία του καθηγητή προέρχεται από το προσωπικό του αρχείο και την ιστοσελίδα: http://www.liantinis.org/ )