Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Γυναίκα

"Γυναίκα"

Πόσες φορές
μες στις θλιμμένες κάμαρες της νιότης
νύχτες που τις βαφτίζαμε

με του κρασιού το χρίσμα
ανίατα ρομαντικοί
βαθιά πονώντας
ποθώντας μόνο την πυρά
και της οσμής, της γεύσης

και της αφής το ξύπνημα γυρεύοντ
ας
Γυναίκα,


πόσες φορές θελήσαμε
στου ιερού ναού Σου
ικέτες να προσπέσουμε το άγιο βήμα
να μεταλάβουμε πνοή
ζεστή ανάσα

να δέσει μες στη σ
άρκα μας
να ιαστεί η ψυχή μας!



Έτσι όπως το πάμε με τις τελευταίες αναρτήσεις, πρέπει να μετονομάσουμε το blog..."Ερωτικά Μονοπάτια"!

12 σχόλια:

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Διακρίνω μια αμηχανία Φώτη μου;δεν θα΄πρεπε,ο έρωτας είναι μια μορφή πληρότητας, συμβαίνει,στηνπορεία αναζητησης στα εσωτερικά μονοπάτια της καρδιάς σου,της ψυχής σου.Δεν το επιδιώκεις.Και εσύ έχεις το χάρισμα να το ακουμπάς και να το δίνεις,με τηνγραφή σου!!
Πολύ όμορφο και τρυφερό!!!!

delta είπε...

Ανίατα ρομαντικός όπως σε γνώρισα. Ο βαθύς πόνος του ερωτικού πάθους, μέσα από την όραση της νιότης, αποτυπώνεται πανέμορφα με την χαρισματική αυτή γραφή σου Φώτη μου. Μέχρι να καταφέρουμε να υπερβούμε αυτόν τον πόνο άρρωστη θα συνεχίσει να παραμένει η ψυχή μας.

Ευχαριστούμε

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Η αβάσταχτη μαγεία του Έρωτα...

Φώτη κατ' αρχήν τα σέβη μου και στη συνέχεια σου στέλνω τις καλημέρες μου!

Φώτης είπε...

@ Καλημέρα, Πέλα μου!

Δεν ξέρω πώς σου δημιουργήθηκε η εντύπωση της αμηχανίας.
Αυτό το ποίημα το έγραψα πριν μια δεκαετία και ήθελα απλώς να εκφράσω την ανάγκη που γινόταν πόνος και αυτό το σχεδόν θρησκευτικό δέος, που ένιωθα μπροστά στη μαγεία και το μυστήριο της ερωτικής σχέσης.
Μου άρεσε πάντα να συνδέω το ερωτικό με το θρησκευτικό συναίσθημα, αφού και η ανάγκη για τον Θεό είναι βαθιά ερωτική αλλά και η ερωτική επαφή στη βαθύτερη ουσία της είναι μια θρησκευτική μυσταγωγία...

Άλλωστε, ο Έρωτας είναι το παράθυρο μέσα απ' το οποίο μπορούμε να ρίξουμε κλεφτές ματιές στην Αιωνιότητα...

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα και τα καλά σου λόγια!
Φιλιά!

Φώτης είπε...

@ Γεια σου, Δημήτρη μου!

Έτσι ακριβώς, φίλε!
Ανίατα ρομαντικοί...
Τότε, στα 20 και στα 22, ήταν πιο πολύς ο πόνος παρά η γλύκα του έρωτα.
Ίσως κακές συγκυρίες και συγχρονισμός (bad timing, που λένε στο χωριό μου!), ίσως φόβοι και δισταγμοί, ίσως λάθος επιλογές,
πάντως ήταν πολλές οι νύχτες "μες στις θλιμμένες κάμαρες της νιότης", που τις βαφτίζαμε στο κρασί και στον πόνο.
Ευτυχώς, δε με πήρε από κάτω και μου βγήκε δημιουργικά!

Θέλω να πιστεύω πως τον έχω υπερβεί αυτόν τον πόνο. Γι' αυτό και μπορώ να μιλάω πιο άνετα γι' αυτόν.

Καλό μεσημέρι, φίλε!

Φώτης είπε...

@ Γεια σου, Ελένη!

Από το ύφος και τον τόνο σου, μάλλον κάτι ξέρεις κι εσύ για την αβάσταχτη μαγεία και τον βαθύ πόνο του έρωτα.

Ανταποδίδω τα σέβη και τις καλημέρες!
Να είσαι καλά!

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Φωτη με παρεξήγησες.Το ποίημα είναι καταπληκτικό,δείχνει όλη την μαγεία το μυστηριο και το θείο που ενυπάρχει τόσο στον ερωτα όσο και στο θρησκευτικό συναίσθημα. εγώ αναφερόμουν στον επίλογο.
Να΄σαι καλά τρυφερός ευαισθητοσ και ρομαντικός πάντα!

Nath είπε...

Καλησπέρα Φώτη!!!

Ο πόνος του έρωτα είναι σκληρός, ειδικά όταν κάποιος είναι νέος...
Μπράβο που δεν σε πήρε από κάτω και σου βγήκε δημιουργικά....μετουσιώθηκε ο πόνος του έρωτα στα εσωτερικά σου ποιήματα. Τα δύο μονοπάτια συναντήθηκαν νωρίς... και μάλλον αγαπήθηκαν... από ότι φαίνεται!

Αν το είχα κάνει και εγώ τότε που ήμουν νέα ... θα είχα γλιτώσει από την ανία.. και άλλα...!

Όμως όπως και να έχει, κάποια στιμή συναντιούνται, αυτό μου δείχνει η ζωή.
Και τότε.. ... είναι η "ΜΕΓΑΛΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ"!!!

Φώτης είπε...

@ Εντάξει, κορίτσι μου, τώρα κατάλαβα τι εννοούσες!
(Αργεί λίγο το ρημάδι να πάρει στροφές, αλλά τα καταφέρνει!)

Καλή σου νύχτα!

Φώτης είπε...

@ Γεια σου φίλη μου Nath (πες μας το όνομά σου το βαφτιστικό, αν δεν είναι παραβίαση προσωπικών δεδομένων!)

Συμφωνώ ότι κάποια στιγμή τα μονοπάτια συναντιούνται κι αυτό δεν έχει να κάνει με την ηλικία.
ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ!

Αν σου παρουσιαστεί η μεγάλη ευκαιρία και θελήσεις να εκφραστείς, μην την αφήσεις να φύγει ανεκμετάλλευτη!

Σ' ευχαριστώ!
Καλή σου νύχτα!

Margo είπε...

Ευτυχώς που έχουμε τον έρωτα, ευτυχώς που έχουμε ανθρώπους σαν και εσένα Φώτη να τον υμνούν.. έχει γίνει πολύ δύσκολη η καθημερινότητα και τούτο το ποίημά σου έγινε βάλσαμο.
Καλό σου βραδάκι:)

Φώτης είπε...

Γεια σου, Margo μου!

Κι εγώ γι' αυτό γράφω, για να δραπετεύω από την καθημερινότητα, για να απλώνω στο χαρτί τα τοπία που γεννιούνται μέσα μου και να προσφέρω τους καρπούς της ευγνωμοσύνης μου προς τον έρωτα και τον Θεό.

Χαίρομαι αν σε ανακουφίζουν και σε ξεκουράζουν τα λόγια μου!

Καληνύχτα, φίλη μου!