Ποιμένες

Είμαι θυμωμένος! Θέλω να φωνάξω και να διαμαρτυρηθώ!
Με αφορμή κάποια εργασιακά προβλήματα ( επικείμενες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, απεργιακές κινητοποιήσεις κ.τ.λ. ), ξαναγυρίζει η σκέψη μου στα γνωστά θέματα της αδικίας, της ανισότητας, της χειραγώγησης, της εκμετάλλευσης και γενικά της κοροϊδίας που μας πουλάνε με απροκάλυπτο κυνισμό και προκλητικό θράσσος όλοι όσοι διαφεντεύουν τις ζωές μας.

Ίσως δεν είναι και τόσο..."εσωτερικό" το θέμα, όταν όμως επηρεάζει την ψυχική σου γαλήνη, σίγουρα αποκτά και εσωτερικές προεκτάσεις. Το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Δεν είναι μόνο η ανασφάλεια ενός μετέωρου και άγνωστου εργασιακού μέλλοντος με μηδαμινές πιθανότητες συνταξιοδότησης. Δεν είναι μόνο η κοινωνικοπολιτική διάσταση με το χάσμα ανάμεσα σε "πατρίκιους" και "πληβείους", ανάμεσα σε προνομιούχους και βιοπαλαιστές, ούτε φυσικά σκοπεύω να ντύσω τη διαμαρτυρία μου με ρούχα οποιουδήποτε πολιτικού χρώματος ή ιδεολογίας.



Εκείνο που πιο πολύ με πνίγει και με πονάει είναι η παθητική αποδοχή των όσων μας επιβάλλουν και η μοιρολατρική παραίτηση από οποιαδήποτε προοπτική αντίστασης. Μας αναγκάζουν να σκύβουμε το κεφάλι, μας αποβλακώνουν με τα τηλε-σκουπίδια και την παραπληροφόρηση, μας φορτώνουν και μας χρεώνουν με "θυσίες" που πρέπει τάχα να υποστούμε, την ώρα που οι πραγματικοί υπεύθυνοι και ένοχοι πίνουν σαμπάνιες στην υγειά των θυμάτων και επιχειρούν να μας στερήσουν κάθε εναπομείναν δικαίωμα και κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και περηφάνιας.

Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά, ίσως να μοιάζουν γενικόλογες αοριστίες και θεατρικά "κατηγορώ" προς πάσα κατεύθυνση. Μπορεί κάποιος να ρωτήσει: "Και τι προτείνεις, ρε φίλε; Πώς φαντάζεσαι την αντίσταση και τον αγώνα;" Δεν έχω συγκεκριμένες προτάσεις, ούτε έτοιμο σχέδιο επιχειρήσεων.
Σε πρώτη φάση, ήθελα να φωνάξω ότι κουράστηκα να κατευθύνουν άλλοι τη ζωή μου, να αποφασίζουν για ό, τι με αφορά, να επιλέγουν το αν θα εργαστώ, το πού και με ποιες συνθήκες θα εργαστώ, το πόσα ψίχουλα θα μου πετάξουν και αν φτάνουν αυτά για να περάσω τον μήνα μου χωρίς δανεικά, να επιλέγουν και να ελέγχουν το βιοτικό μου επίπεδο, την εκπαίδευση, την ενημέρωση, τη διασκέδαση και κάθε πεδίο της ζωής μου.


Αν πρέπει οπωσδήποτε να προτείνω κάποια λύση, θα αρχίσω πρώτα από την προσωπική αφύπνιση καθένα από μας. Είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσω ότι είμαι υπόδουλος, δέσμιος, είλωτας. Ο πιο σκλάβος από όλους είναι αυτός που δεν έχει συναίσθηση της σκλαβιάς του! Να κάνω πρώτα τη διάγνωση της ασθένειας και ύστερα να ψάξω για την αγωγή και τη θεραπεία.
Να ψάξω, να στοχαστώ σοβαρά, να παρατηρήσω ενδοσκοπικά τη ζωή μου σαν αντικειμενικός θεατής, να ασκήσω ένα είδος "κοινωνικού διαλογισμού" που θα μου επιτρέψει να αναθεωρήσω αγκυλωμένες πεποιθήσεις και στοιχειωμένα στερεότυπα, που με παραπλανούν και με αποκοιμίζουν.


Κι έπειτα, να σηκώσω το κεφάλι ψηλά, να κοιτάξω δίπλα μου και γύρω μου, για να βρω και τους χιλιάδες άλλους που έχουν την ίδια ανάγκη αυτεξάρτησης και αυτονομίας και να ενώσω τις προσπάθειές μου μαζί τους.
Όπως λέει και ο φίλος Βαγγέλης (Επίκουρος) στην τελευταία του ανάρτηση στο "Ξάνθη Φιλοσοφείν", "...να αντισταθούμε ομαδικά και συγκροτημένα σε αυτή την κατηφόρα...", να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα κεκτημένα δικαιώματά μας, να ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν καθημερινά!


Αγαπημένοι φίλοι, συγχωρέστε μου το αγανακτισμένο ύφος και τον μανιφεστικό τόνο του γραπτού. Δε λέω να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στους δρόμους. Ούτε παριστάνω τον γενναίο επικριτή των πάντων. Τα λέω πρώτα στον εαυτό μου, που το πιο συχνά βυθίζεται στο λήθαργο, κοιμάται, δειλιάζει, αδιαφορεί, παραιτείται και εφησυχάζει, γυρνώντας στο άλλο πλευρό.

Θα αφήσω την ποίηση να ολοκληρώσει όσα δε μπορώ να εκφράσω με άλλο τρόπο.
( Ένα ποίημα που έγραψα πριν από 10 χρόνια, αφιερωμένο σε κάθε είδους εξουσία. )

"Ποιμένες"

Αυτοανακηρυχθήκατε ‘‘ποιμένες’’ κι ‘‘οδηγοί’’.

Με βοσκοράβδι ξύλινο χτυπώντας μας,

μια με σχοινιά σφιχτοπλεγμένα μας τραβάτε

και μια μας σπρώχνετε μπροστά

με τις βουκέντρες.

Κοπάδι εμείς φιλήσυχο,

αμνοί και βόδια,

οδοιπορούμε μουγκανίζοντας

πάντα με μάτια υπάκουα

γεμάτα ευγνωμοσύνη

εμπιστοσύνη

πίστη τυφλή έχοντάς σας

σε νέα βοσκοτόπια μακρινά για να μας πάτε.

Λύκους στο δρόμο δε θα συναντήσουμε

κανείς δε θα μας βλάψει

του ταξιδιού τις απειλές τις εξαλείψατε

και μόνο απαιτείτε

υποταγή

και σύνεση

και πειθαρχία.

Μπορείτε πλέον να καυχιέστε

να επαίρεστε.

Γερά πολύ μας έχετε δεμένους

απ’ της ανάγκης τον χαλκά

με τα λουριά της πείνας.

Του τρόμου μας αφέντες και προστάτες μας,

ευχαριστούμε…