μη ανοφέλετα θρηνήσεις...

"Απολείπειν ο θεός Αντώνιον" (απαγγελία Δημήτρης Χόρν)

Πάντα ξαφνικά έρχεται η δύσκολη στροφή της μοίρας, πάντα ξαφνικά έρχεται η καταστροφή, σαν κεραυνός εν αιθρία, αλλιώς δε θα ήταν καταστροφή. Αλίμονο σε εκείνον που δεν είναι ψυχικά προετοιμασμένος. Αλίμονο σε εκείνον που δεν έχει φιλοσοφικό υπόβαθρο και δεν έχει οπλιστεί με γενναιότητα για να την αντιμετωπίσει. Και η γενναιότητα απορρέει μόνον από την βαθιά γνώση, από την σοφία της ζωής.

Σοφός είναι ο άνθρωπος που μέσα από το ταξίδι της ζωής, μέσα από τις δύσκολες εμπειρίες έχει καταφέρει να επιτύχει το “γνώθι σ’ αυτόν” αυτό το περίφημο αρχαιοελληνικό ρητό που υπήρχε έξω από το μαντείο των Δελφών. Ο σοφός αυτός άνθρωπος γνωρίζει πολύ καλά πως ο υπερβολικός ενθουσιασμός ή η υπερβολική χαρά δεν του αρμόζουν. Και αυτό γιατί ο πόνος, η χαρά, τα πλούτη, η φτώχεια, ο θάνατος, υπάρχουν στην ζωή και όσο εύκολα τα συναντάμε, τόσο εύκολα μπορεί να τα αποχαιρετίσουμε. Γνωρίζει επίσης ότι τίποτα πάρα πολύ επώδυνο και τίποτα πάρα πολύ ευχάριστο δεν κρατάει για πάρα πολύ καιρό. Γνωρίζει ακόμη ότι το μόνο πρόβλημα που πρέπει να ξεπεράσει είναι η ανύψωση της συνειδητότητας του. Όσο πιο δύσκολο το εμπόδιο, τόσο πιο ψηλά πρέπει να υψωθεί. Αυτό που χαρακτηρίζεται σαν καταστροφή, ή σαν απελπιστικό πρόβλημα, θα απαιτήσει μια σημαντική ανύψωση της συνειδητότητας του προκειμένου να ξεπεραστεί.

Η αποδοχή της μεταβλητότητας της ζωής και η αναγνώριση της μικρότητας του ανθρώπου μπροστά στα απρόβλεπτά της, μπροστά στον ίδιο τον θάνατο, μπορούν να τον οδηγήσουν στον δρόμο της μεγαλύτερης δυνατής ανύψωσης της συνειδητότητας του, στην απόλυτη ευδαιμονία, στην απόλυτη ταύτιση με το θείο. Είναι μια κατάσταση, την οποία οι μύστες και οι άγιοι που την προσέγγισαν, δεν μπόρεσαν να την περιγράψουν με λόγια. Η μεγαλοπρέπεια του ανθρώπου φανερώνεται σε οριακές στιγμές. Είναι η στάση που απαιτεί ο Καβάφης λέγοντας: "κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα, ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους". Την βλέπουμε όταν οι πολιορκημένοι του Μεσολογγίου στήνουν χορό μπροστά στο θάνατο, όταν ο Χριστός συγχωρεί τους σταυρωτές του και γαλήνια δέχεται τον θάνατό του, όταν η μονή του Αρκαδίου τινάζεται στον αέρα, όταν ο καπετάνιος αφήνει τελευταίος το πλοίο του που βυθίζεται. Δεν είναι τυχαίο ότι τα ποντίκια φεύγουν πάντα πρώτα...

"....you have projected onto yourself a world of your own imagination - based on memories, on desires (hopes) and fears - and that you have imprisoned yourself in it. Break the spell and be free."

Nisargadatta Maharaj

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...