Φαντάσου ...

Ο James Bender, στο βιβλίο του Πώς να Μιλάτε Σωστά (Νέα Υόρκη, Εκδόσεις McGraw-Hill, 1994), διηγείται την ιστορία ενός χωρικού που καλλιεργούσε καλαμπόκι που πάντα κέρδιζε βραβεία. Κάθε χρόνο έφερνε το καλαμπόκι του στην έκθεση της Πολιτείας και κέρδιζε την μπλε σημαία. Μια χρονιά ένας δημοσιογράφος του πήρε συνέντευξη, κι έμαθε κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον τρόπο που το καλλιεργούσε.
.
Ο δημοσιογράφος ανακάλυψε ότι ο αγρότης μοιραζόταν τον σπόρο του καλαμποκιού του με τους γείτονές του. «Πώς μπορείτε να μοιράζεστε τον καλύτερο σπόρο σας με τους γείτονές σας, όταν κι αυτοί φέρνουν καλαμπόκι στην έκθεση, σε ανταγωνισμό μαζί σας, κάθε χρόνο;» ρώτησε ο δημοσιογράφος.

.

«Μα, δεν το ξέρετε, κύριε;», είπε ο αγρότης. «Ο άνεμος ξεσηκώνει την γύρη από το καλαμπόκι, όταν ωριμάζει, και την μεταφέρει από χωράφι σε χωράφι. Αν οι γείτονές μου καλλιεργούν κατώτερης ποιότητας καλαμπόκι, η επικονίαση αυτής της γύρης σταθερά θα υποβαθμίζει την ποιότητα του δικού μου καρπού. Αν θέλω να παράγω καλό καλαμπόκι θα πρέπει να βοηθήσω τους γείτονές μου να καλλιεργούν καλό καλαμπόκι».

.
Ο αγρότης αυτός γνώριζε καλά την αλληλεξάρτηση της φύσης. Το καλαμπόκι του δεν μπορεί να βελτιώνεται αν δεν βελτιώνεται και το καλαμπόκι του γείτονα. Το ίδιο ισχύει και σε όλα τα άλλα επίπεδα της ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται εγωιστικά και επιπόλαια στη φύση, νομίζοντας έτσι ότι οι ίδιοι δεν πρόκειται να επηρεαστούν από τη συμπεριφορά τους αυτή.

Οτιδήποτε μας περιστοιχίζει παίζει ρόλο στη ζωή μας κι εμείς στη δική του. Έμψυχο ή άψυχο, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η σχέση αλληλεξάρτησης και συμβίωσης που εκατομμύρια χρόνια υπάρχει επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Κι όμως μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να την αγνοούν. Είμαστε όλοι δεμένοι μεταξύ μας με ένα αόρατο πλέγμα και πράξη μας καλή ή κακή επηρεάζει το σύμπαν.

.

Πέρα από τα σύνορα του ατομικού νου βρίσκεται η ελευθερία, η γνώση και η αγάπη. Μέσα στον παγκόσμιο νου, είμαστε όλοι ένα, μπερδεμένοι στο ατέλειωτο δίχτυ της ενέργειας που μας περιβάλλει, σε έναν κοινό Εαυτό. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα μυστήριο γύρω από την τηλεπάθεια, την κατάθλιψη, την τρέλα, τη μετενσάρκωση, κλπ. Οι σκέψεις κυκλοφορούν ελεύθερα απ’ το ένα κεφάλι στο άλλο χωρίς πραγματικά να κυκλοφορούν. Δεν χρειάζονται κανένα μεταφορικό μέσο, γιατί το ΙΔΙΟ ΕΓΩ βρίσκεται μέσα σε όλες τις σκέψεις. Έτσι πιάνουμε τις σκέψεις των άλλων πολύ συχνότερα απ’ όσο νομίζουμε. Δεν τις πιάνουμε μόνο μέσα στα όνειρα μας, αλλά συνεχώς αυτό παθαίνουμε.

Όμως δεν το υποπτευόμαστε, ούτε όταν λέμε σε κάποιον «αχ μου το πήρες απ’ το στόμα», ούτε όταν ξαφνικά χωρίς κανένα λόγο μας χαλάει το κέφι. Νομίζουμε πως είμαστε κυκλοθυμικοί, αλλά είμαστε απλούστατα τόσο ευαίσθητοι, ώστε να λαβαίνουμε τα συναισθήματα των άλλων, να λαβαίνουμε δηλαδή τα δυσάρεστα αποτελέσματα των ξένων σκέψεων. Η ίδια διαδικασία είναι υπεύθυνη και για τις διάφορες ενοχές που βασανίζουν τους ανθρώπους. Έχουν πράγματι βαριά συνείδηση όσοι βασανίζονται από αόριστες ενοχές, ή μήπως λαβαίνουν τις ενοχές των άλλων ;

Ζητάμε την ευτυχία, αλλά πως μπορούμε να είμαστε ευτυχείς αν δεν είναι όλοι ευτυχείς ; Πως μπορούμε να εξαιρούμε τον εαυτό μας από μια «κακή» πράξη του άλλου, και πως μπορούμε να εξαιρούμε τον άλλο από μια «καλή» πράξη δική μας ; Ακόμη κι αν τάχουμε όλα, υγεία, εξυπνάδα, καλοσύνη, αγάπη, οικογένεια, χρήμα κλπ, πάλι δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσα αγαθά κι αν έχει ο άνθρωπος, πάντα κάτι θα τον βασανίζει : Τα συναισθήματα των άλλων! Βαθιά μέσα του ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν υπάρχει έστω κι ένας δυστυχισμένος. Αλλά δεν το ξέρει ότι το ξέρει. Και υποφέρει ψυχικά, και λένε γι’ αυτόν : «Μα τι του λείπει ; Τα’ χει όλα !»

Γ’ αυτό και όλοι όσοι θέλουν να ζουν ειρηνικά θα πρέπει να βοηθούν τους «πλησίον» τους να έχουν ειρήνη. Όσοι επιλέγουν να ζουν καλά πρέπει να βοηθήσουν άλλους να ζουν καλά, γιατί η αξία μιας ζωής μετριέται από τις ζωές που αγγίζει. Κι εκείνοι που επιλέγουν να είναι ευτυχείς θα πρέπει να βοηθούν άλλους να βρουν ευτυχία, γιατί η ευτυχία κι η ευημερία καθενός είναι συνδεδεμένη με την ευτυχία και την ευημερία όλων.

Ας προσπαθήσουμε όμως να το δούμε κι ανάποδα

Φαντάσου λοιπόν μια κοινωνία που όλοι οι άνθρωποι θα βίωναν πληρότητα και ευδαιμονία, που όλοι θα ξεχείλιζαν από ανιδιοτελή αγάπη και χαρά, που όλοι θα ένοιωθαν συμπόνια για τον πλησίον, θα είχαν την εσωτερική ανάγκη να προσφέρουν, να απαλύνουν κάθε πόνο του συνανθρώπου τους. Σε ένα τέτοιο κόσμο, αν σε ρίχνανε σήμερα, πόσο ακόμη νομίζεις ότι θα μπορούσες να διατηρήσεις τη μιζέρια σου ;

.

.

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...