Σάββατο 17 Απριλίου 2010

Φαντάσου ...

Ο James Bender, στο βιβλίο του Πώς να Μιλάτε Σωστά (Νέα Υόρκη, Εκδόσεις McGraw-Hill, 1994), διηγείται την ιστορία ενός χωρικού που καλλιεργούσε καλαμπόκι που πάντα κέρδιζε βραβεία. Κάθε χρόνο έφερνε το καλαμπόκι του στην έκθεση της Πολιτείας και κέρδιζε την μπλε σημαία. Μια χρονιά ένας δημοσιογράφος του πήρε συνέντευξη, κι έμαθε κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον τρόπο που το καλλιεργούσε.
.
Ο δημοσιογράφος ανακάλυψε ότι ο αγρότης μοιραζόταν τον σπόρο του καλαμποκιού του με τους γείτονές του. «Πώς μπορείτε να μοιράζεστε τον καλύτερο σπόρο σας με τους γείτονές σας, όταν κι αυτοί φέρνουν καλαμπόκι στην έκθεση, σε ανταγωνισμό μαζί σας, κάθε χρόνο;» ρώτησε ο δημοσιογράφος.


.
«Μα, δεν το ξέρετε, κύριε;», είπε ο αγρότης. «Ο άνεμος ξεσηκώνει την γύρη από το καλαμπόκι, όταν ωριμάζει, και την μεταφέρει από χωράφι σε χωράφι. Αν οι γείτονές μου καλλιεργούν κατώτερης ποιότητας καλαμπόκι, η επικονίαση αυτής της γύρης σταθερά θα υποβαθμίζει την ποιότητα του δικού μου καρπού. Αν θέλω να παράγω καλό καλαμπόκι θα πρέπει να βοηθήσω τους γείτονές μου να καλλιεργούν καλό καλαμπόκι».
.
Ο αγρότης αυτός γνώριζε καλά την αλληλεξάρτηση της φύσης. Το καλαμπόκι του δεν μπορεί να βελτιώνεται αν δεν βελτιώνεται και το καλαμπόκι του γείτονα. Το ίδιο ισχύει και σε όλα τα άλλα επίπεδα της ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται εγωιστικά και επιπόλαια στη φύση, νομίζοντας έτσι ότι οι ίδιοι δεν πρόκειται να επηρεαστούν από τη συμπεριφορά τους αυτή.



Οτιδήποτε μας περιστοιχίζει παίζει ρόλο στη ζωή μας κι εμείς στη δική του. Έμψυχο ή άψυχο, δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι η σχέση αλληλεξάρτησης και συμβίωσης που εκατομμύρια χρόνια υπάρχει επάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη. Κι όμως μερικοί άνθρωποι επιλέγουν να την αγνοούν. Είμαστε όλοι δεμένοι μεταξύ μας με ένα αόρατο πλέγμα και πράξη μας καλή ή κακή επηρεάζει το σύμπαν.

.
Πέρα από τα σύνορα του ατομικού νου βρίσκεται η ελευθερία, η γνώση και η αγάπη. Μέσα στον παγκόσμιο νου, είμαστε όλοι ένα, μπερδεμένοι στο ατέλειωτο δίχτυ της ενέργειας που μας περιβάλλει, σε έναν κοινό Εαυτό. Δεν υπάρχει λοιπόν κανένα μυστήριο γύρω από την τηλεπάθεια, την κατάθλιψη, την τρέλα, τη μετενσάρκωση, κλπ. Οι σκέψεις κυκλοφορούν ελεύθερα απ’ το ένα κεφάλι στο άλλο χωρίς πραγματικά να κυκλοφορούν. Δεν χρειάζονται κανένα μεταφορικό μέσο, γιατί το ΙΔΙΟ ΕΓΩ βρίσκεται μέσα σε όλες τις σκέψεις. Έτσι πιάνουμε τις σκέψεις των άλλων πολύ συχνότερα απ’ όσο νομίζουμε. Δεν τις πιάνουμε μόνο μέσα στα όνειρα μας, αλλά συνεχώς αυτό παθαίνουμε.


Όμως δεν το υποπτευόμαστε, ούτε όταν λέμε σε κάποιον «αχ μου το πήρες απ’ το στόμα», ούτε όταν ξαφνικά χωρίς κανένα λόγο μας χαλάει το κέφι. Νομίζουμε πως είμαστε κυκλοθυμικοί, αλλά είμαστε απλούστατα τόσο ευαίσθητοι, ώστε να λαβαίνουμε τα συναισθήματα των άλλων, να λαβαίνουμε δηλαδή τα δυσάρεστα αποτελέσματα των ξένων σκέψεων. Η ίδια διαδικασία είναι υπεύθυνη και για τις διάφορες ενοχές που βασανίζουν τους ανθρώπους. Έχουν πράγματι βαριά συνείδηση όσοι βασανίζονται από αόριστες ενοχές, ή μήπως λαβαίνουν τις ενοχές των άλλων ;


Ζητάμε την ευτυχία, αλλά πως μπορούμε να είμαστε ευτυχείς αν δεν είναι όλοι ευτυχείς ; Πως μπορούμε να εξαιρούμε τον εαυτό μας από μια «κακή» πράξη του άλλου, και πως μπορούμε να εξαιρούμε τον άλλο από μια «καλή» πράξη δική μας ; Ακόμη κι αν τάχουμε όλα, υγεία, εξυπνάδα, καλοσύνη, αγάπη, οικογένεια, χρήμα κλπ, πάλι δεν είμαστε ικανοποιημένοι και δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσα αγαθά κι αν έχει ο άνθρωπος, πάντα κάτι θα τον βασανίζει : Τα συναισθήματα των άλλων! Βαθιά μέσα του ξέρει ότι δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος αν υπάρχει έστω κι ένας δυστυχισμένος. Αλλά δεν το ξέρει ότι το ξέρει. Και υποφέρει ψυχικά, και λένε γι’ αυτόν : «Μα τι του λείπει ; Τα’ χει όλα !»


Γ’ αυτό και όλοι όσοι θέλουν να ζουν ειρηνικά θα πρέπει να βοηθούν τους «πλησίον» τους να έχουν ειρήνη. Όσοι επιλέγουν να ζουν καλά πρέπει να βοηθήσουν άλλους να ζουν καλά, γιατί η αξία μιας ζωής μετριέται από τις ζωές που αγγίζει. Κι εκείνοι που επιλέγουν να είναι ευτυχείς θα πρέπει να βοηθούν άλλους να βρουν ευτυχία, γιατί η ευτυχία κι η ευημερία καθενός είναι συνδεδεμένη με την ευτυχία και την ευημερία όλων.

Ας προσπαθήσουμε όμως να το δούμε κι ανάποδα




Φαντάσου λοιπόν μια κοινωνία που όλοι οι άνθρωποι θα βίωναν πληρότητα και ευδαιμονία, που όλοι θα ξεχείλιζαν από ανιδιοτελή αγάπη και χαρά, που όλοι θα ένοιωθαν συμπόνια για τον πλησίον, θα είχαν την εσωτερική ανάγκη να προσφέρουν, να απαλύνουν κάθε πόνο του συνανθρώπου τους. Σε ένα τέτοιο κόσμο, αν σε ρίχνανε σήμερα, πόσο ακόμη νομίζεις ότι θα μπορούσες να διατηρήσεις τη μιζέρια σου ;
.
.
.
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...


12 σχόλια:

Κωστας είπε...

Ετσι ειναι ακριβως φιλε μου..
Και απο φιλοσοφοι ας γινουμε σοφοι,
πρατωντας με α-ληθεια στην Ενοτητα..
με κοινο εργο χειροπιαστο για τον αμυητο..εχουμε χρεος να φτιαξουμε ενα καλυτερο κοσμο για μας,για τα παιδια μας για ολο τον κοσμο για την Ενοτητα.Γιατι αν δεν το κανουμε εμεις που κατανοουμε αυτες τις αληθειες ποιος θα το κανει;
Παλευει ο Ελληνας να αφησει ενα σπιτι στα παιδια του με στερησεις ολη του τη ζωη,αλλα αδιαφορει για τον κοσμο που του παραδιδει..
Η Ενοτητα ειναι μονοδρομος και οποιος νομιζει οτι υπαρχει ατομικη ευτυχια πλαναται οικτρα..Ολοι αυτοι οι μεγαλοι δασκαλοι που περασαν απο τον κοσμο,φτανωντας στην φωτιση φυγαν απο τις σπηλιες τους απο τις ερημους με το χρεος της ενθυμησης,της αφυπνισης των αδερφων..κ'αυτο το χρεος μοιραζετε μεχρι και το τελευταιο κομματι του ολου ενωθει,συνδεθει...

''Μια ομάδα ανθρώπων, μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα, βρέθηκε σ' έναν άλλο κόσμο που έμοιαζε πάρα πολύ με τον δικό μας. Αυτός ο κόσμος ομοίως είχε πολλές ανέσεις και διασκεδάσεις. Με μεγάλη έκπληξη αναγνώρισαν ότι βρίσκονται στην κόλαση, ενώ μπορούσαν να ικανοποιήσουν όλες τις επιθυμίες τους. Εκείνοι που ήθελαν εύκολη ζωή την βρήκαν, εκείνοι πού κυνηγούσαν το κέρδος απέκτησαν πολλά λεφτά. Πάντα δίπλα τους υπήρχαν δαιμόνια που τους εξυπηρετούσαν. Όμως μια μέρα γνωστή ως "ημέρα παράπονων" μερικοί κάτοικοι ήρθαν να μιλήσουν με τον αρχηγό των δαιμόνων και του είπανε:
- Εμείς εδώ έχουμε μια ωραία ζωή. Εύκολη δουλειά που μας αρέσει, καθημερινά βγαίνουμε έξω, κάνουμε συνέχεια καταπληκτικά πάρτι και οποιεσδήποτε διασκεδάσεις. Όμως αντιληφθήκαμε ότι σιγά σιγά χάνουμε τις δυνάμεις μας, απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλον και με αρκετά γρήγορο ρυθμό χάνουμε αυτά που εύκολα κατακτήσαμε…
- Και βεβαίως, απόρησε ο δαίμονας, μήπως ξεχάσατε πως είστε στην κόλαση;''

ANAZHTHΣH είπε...

Αλήθεια πώς μπορεί να γίνει αυτή η πεποίθηση κοινός τρόπος ζωής;
Ο καθένας που το συνειδητοποιεί ας το εφαρμόσει και θα μεταδοθεί ή χρειάζεται παράλληλα και η κατάλληλη κοσμική συγκυρία;

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Υπέροχη ιστορία φίλε Δημήτρη, ευχαριστώ για τον πλούτο που μου δίνεις το δικαίωμα να μοιράσω μέσα απο την ραδιοφωνική εκπομπή.
Σήμερα ελπίζω κάποιοι να αποταμίευσαν γνώση.
Καλό βράδυ φίλε
και...καλή αντάμωση.

Φώτης είπε...

Ο Καζαντζάκης γράφει στο "Ο φτωχούλης του Θεού" δια στόματος του αγίου Φραγκίσκου:
"Σύρε να κάμεις τον γύρο του κόσμου, φράτε Λεόνε κι αν βρεις πως σε όλα τα καλύβια και τα φτωχόσπιτα του κόσμου έχουν αναμμένη φωτιά, γύρνα πίσω κι άναψέ μου το τζάκι.
Ένας άνθρωπος να τουρτουρίζει στον κόσμο, πρέπει κι εγώ να τουρτουρίζω μαζί του."...

Δε ζούμε μόνοι μας...
Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε και το εμπεδώσουμε, τόσο καλύτερα για όλους μας!

Εξαιρετική ανάρτηση!
Καληνύχτα, αδερφέ!

delta είπε...

@ Περσέας

Ναι φίλε μου Κώστα.

Προσπαθούμε να εξασφαλίσουμε υλικά μια άνετη ζωή στα παιδιά μας και καλά κάνουμε αλλά αν δεν ασχοληθούμε ουσιαστικά μαζί τους ώστε να επιτύχουμε την πνευματική ανάπτυξή τους και αν δεν αγωνιστούμε για να βελτιώσουμε τον κόσμο που τους παραδίδουμε δε θα μπορέσουμε να τα δούμε ευτυχισμένα. Αυτό προϋποθέτει βέβαια την δική μας εσωτερική βελτίωση.

Πολύ όμορφη η ιστορία σου δείχνει ότι ο άνθρωπος ανεβαίνει πολύ δύσκολα τα σκαλιά της συνειδητότητας και τα κατεβαίνει πολύ εύκολα ειδικά όταν όλα του έρχονται βολικά. Όποιον αγαπάει ο Κύριος τον παιδεύει.

(το blog σου για κάποιο λόγο δεν δείχνει τις ανανεώσεις. Μήπως γνωρίζεις τι φταίει ;)

Καλό βράδυ φίλε μου

delta είπε...

@ ANAZHTHΣH

Χιλιάδες κεριά μπορούν να ανάψουν από ένα κερί, είχε πει ο Βούδας, και η ζωή αυτού του κεριού δε θα μικραίνει. Είπε επίσης : Να γίνεις για τον εαυτό σου λυχνάρι.

Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε Όλυ μου από το να δυναμώσουμε την φλόγα μας, να βελτιώσουμε την ποιότητά της και να προσπαθήσουμε να συνδράμουμε στην κρίσιμη μάζα ;

Καλό σου βράδυ (και καλές φωτιές)

delta είπε...

@ epikuros

Να είσαι καλά Βαγγέλη μου. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν μπορώ να γίνομαι χρήσιμος στην όμορφη εκπομπή σου.

Την καληνύχτα μου

delta είπε...

@ Fotis

Η ιστορία σου μου θύμισε μια άλλη Φώτη μου

Ζούσε ένας φτωχός άνθρωπος κάποτε σε ένα καλύβι, ο οποίος είχε αδυναμία στο Βούδα (τι με έπιασε σήμερα με τον Βούδα ;) Είχε λοιπόν στο καλύβι του ένα ξύλινο όμορφο άγαλμα του Βούδα στο οποίο προσευχόταν.

Ένα βράδυ όμως έκανε πολύ κρύο και ο άνθρωπος τις ιστορίας μας δεν είχε καθόλου ξύλα για να ανάψει φωτιά. Ένοιωθε ότι θα πέθαινε από το κρύο όταν εμφανίστηκε μπροστά του ο Βούδας και του είπε :

Γιατί δεν ρίχνεις στην φωτιά το άγαλμά μου για να ανάψει και κάθεσαι και παγώνεις ;

Ο φτωχός τον πέρασε για δαίμονα και φώναξε : Μα τι λες ; να κάψω τον Βούδα ; ΠΟΤΕ !

Ο Βούδας του απάντησε γελώντας :

Αν με βλέπεις μέσα στο άγαλμα τότε με χάνεις. Δεν είμαι μέσα σ’ αυτό το ξύλο αλλά μέσα σε σένα. Δεν είμαι στο αντικείμενο της προσευχής αλλά σ’ αυτόν που προσεύχεται. Εγώ είμαι που τουρτουρίζω μέσα σε σένα ! Σε παρακαλώ, κάψε το άγαλμά μου.

Από το ίδιο υλικό προερχόμαστε Φώτη μου. Κάθε συνάνθρωπος μας κρύβει μέσα του ένα Βούδα, ή αν προτιμάς, έναν ΧΡΙΣΤΟ !

Καλό βράδυ καπετάνιε

Margo είπε...

Όλες οι ιστορίες πολύ όμορφες, μόνο που μας υπενθυμίζουν για μια ακόμη φορά πόσο μακρυά είμαστε από την ιδανική κοινωνία από τη μια, αλλά και από μια καλή ζωή για τον καθένα από την άλλη. Γιατί η μιζέρια αποδεικνύεται πιο δυνατή από την πληρότητα και την ευδαιμονία.. η ζωή μας πιστεύω είναι ένας διαρκής αγώνας να εμποδίσουμε τα αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις να μας καταβάλλουν. Εγώ προσωπικά αποτυγχάνω συνεχώς.
Καλό βράδυ αγαπητέ Delta:)

delta είπε...

@ Margo

Πέφτουμε για να μάθουμε να ξανασηκωνόμαστε φίλη Margo

Η μεγαλύτερη μας δόξα δεν είναι ότι δεν πέφτουμε ποτέ, αλλά ότι ξανασηκωνόμαστε κάθε φορά που πέφτουμε είχε πει ο Κομφούκιος νομίζω.

Κι εγώ νόμιζα ότι αποτυγχάνω συνέχεια μέχρι να αντιληφθώ ότι έτσι παίζεται το παιχνίδι της ζωής. Ουσιαστικά δεν υπάρχει αποτυχία.

Καλή σου νύχτα

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Υπεροχο αρθρο Δημητρη, που σε συνδυασμο με την φωνη της Ντεβα Πρεμαλ, σε απογειωνει. Σ'ευχαριστω!

delta είπε...

@ IANIS

Χαίρομαι ιδιαίτερα αν κατάφερα να το πετύχω αυτό φίλε μου Γιάννη.

Καλό σου βράδυ