Λύτρωση

Βρεθήκαμε χθες, στον ίδιο χώρο, σε μια εκδήλωση. Με τον άνθρωπο από τον οποίον είχα δεχθεί μια αδικαιολόγητη συκοφαντική επίθεση. Είχα γράψει σχετικά στο άρθρο «Ο Παράδεισος» στο Ξάνθη Φιλοσοφείν :

.

http://nekthl.blogspot.com/2010/02/blog-post_05.html

Μερικές ψυχρές ματιές και απόσταση ασφαλείας. Έτσι για να μη τρακάρουμε. Όλοι οι κοινοί μας φίλοι είχαν δώσει δίκιο σε μένα. Μέσα μου ακούστηκε η γνωστή φωνή : Μπορείς να συγχωρήσεις ; Μπορείς να ξεχάσεις ; Μπορείς να πεις «δεν πειράζει» ; Μπορείς να πεις «άνθρωποι είμαστε, όλοι κάνουμε λάθη»; Μπορείς να τον αγκαλιάσεις ;

Οι απόπειρες να αδιαφορήσω για τα ερωτήματα απέτυχαν παταγωδώς. Η φωνή δυνάμωνε συνεχώς. «Μπορείς να τον αγκαλιάσεις» ;

Και ξαφνικά η εικόνα από το παραμύθι του Paulo Coelho : Στην κόλαση παραμένουν όσοι είναι ικανοί να εγκαταλείψουν τους φίλους τους … Και η αφύπνιση. Αυτό που λέει ο Coelho ισχύει και για τις δύο πλευρές … και για κείνον… και για μένα !

Δεν το άντεξα άλλο αυτό. Είπα θα το ξεριζώσω αυτό το αγκάθι που μου έκαιγε το στήθος. Δε θα μείνω άλλο στην κόλαση. Πήρα φόρα κι έπεσα πάνω του ! Και τον αγκάλιασα σφιχτά. Πρόλαβα να πω λίγα λόγια :

.

«Θέλω να ξέρεις, πως ποτέ δεν είχα τίποτα μαζί σου μέχρι τώρα κι ούτε πρόκειται εσκεμμένα να γίνει οτιδήποτε από μέρος μου στο μέλλον. Σε βλέπω ακόμα σαν αδελφό μου. Για όσα λάθη πιθανόν να έχω κάνει θεώρησε το μια στιγμή ασυνειδησίας από μέρος μου.»

Αυτό που ακολούθησε από κει και πέρα είναι δύσκολο με λόγια να το περιγράψω. Ένα θαύμα ! Ένας γνωστός στο τέλος μου είπε : «αν δεν το έβλεπα με τα μάτια μου, δύσκολα θα το πίστευα αυτό που έγινε»

Μετά την πρώτη έκπληξη από την σφιχτή αγκαλιά μου, που δεν του άφηνε και πολλά περιθώρια να αντιδράσει, και ακούγοντας τα λόγια μου ο φίλος μου κατέρρευσε στην κυριολεξία. Έπεσε πάνω στον ώμο μου και αδιαφορώντας για τον υπόλοιπο κόσμο ξέσπασε σε ένα απίστευτο κλάμα, που όμοιο του δεν έχω ξανακούσει, με λυγμούς και αναφιλητά. Ενώ είναι μεγαλύτερός μου, ένοιωσα ότι είχα ένα μωρό στην αγκαλιά μου και του ψιθύριζα συνεχώς «ηρέμησε» και έπερνα πάντα την ίδια απάντηση «συγγνώμη». Μείναμε για πέντε λεπτά αγκαλιασμένοι και ξεκομμένοι από το υπόλοιπο περιβάλλον. Για μια στιγμή σήκωσα τα μάτια και είδα γύρω μου πρόσωπα σαστισμένα και βουρκωμένα από τη συγκίνηση. Ζήτησα ένα ποτήρι νερό και τον βοήθησα να καθίσει. Καιρό είχα να δακρύσω. Ήταν τα δάκρυα της ανακούφισης από το αγκάθι που βγήκε. Και μας πονούσε και τους δύο αφόρητα.

Η ζωή είναι γεμάτη μαγικές στιγμές. Η ζωή μας δίνει συνεχώς μαθήματα αφύπνισης. Αρκεί να ανοίξουμε τα μάτια μας και να δούμε. Κάθε μέρα ας προσπαθώ να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία της αγάπης , ό,τι κι αν συμβεί. Αν υπάρχει μια λέξη που θα μπορούσε πραγματικά να περιλάβει την λέξη αγάπη είναι η λέξη "ζωή". Η αγάπη είναι ζωή σε όλες τις μορφές της. Κι αν χάσεις την αγάπη, χάνεις τη ζωή.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Ποιμένες

Είμαι θυμωμένος! Θέλω να φωνάξω και να διαμαρτυρηθώ!
Με αφορμή κάποια εργασιακά προβλήματα ( επικείμενες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, απεργιακές κινητοποιήσεις κ.τ.λ. ), ξαναγυρίζει η σκέψη μου στα γνωστά θέματα της αδικίας, της ανισότητας, της χειραγώγησης, της εκμετάλλευσης και γενικά της κοροϊδίας που μας πουλάνε με απροκάλυπτο κυνισμό και προκλητικό θράσσος όλοι όσοι διαφεντεύουν τις ζωές μας.

Ίσως δεν είναι και τόσο..."εσωτερικό" το θέμα, όταν όμως επηρεάζει την ψυχική σου γαλήνη, σίγουρα αποκτά και εσωτερικές προεκτάσεις. Το ζήτημα δεν είναι μόνο οικονομικό. Δεν είναι μόνο η ανασφάλεια ενός μετέωρου και άγνωστου εργασιακού μέλλοντος με μηδαμινές πιθανότητες συνταξιοδότησης. Δεν είναι μόνο η κοινωνικοπολιτική διάσταση με το χάσμα ανάμεσα σε "πατρίκιους" και "πληβείους", ανάμεσα σε προνομιούχους και βιοπαλαιστές, ούτε φυσικά σκοπεύω να ντύσω τη διαμαρτυρία μου με ρούχα οποιουδήποτε πολιτικού χρώματος ή ιδεολογίας.



Εκείνο που πιο πολύ με πνίγει και με πονάει είναι η παθητική αποδοχή των όσων μας επιβάλλουν και η μοιρολατρική παραίτηση από οποιαδήποτε προοπτική αντίστασης. Μας αναγκάζουν να σκύβουμε το κεφάλι, μας αποβλακώνουν με τα τηλε-σκουπίδια και την παραπληροφόρηση, μας φορτώνουν και μας χρεώνουν με "θυσίες" που πρέπει τάχα να υποστούμε, την ώρα που οι πραγματικοί υπεύθυνοι και ένοχοι πίνουν σαμπάνιες στην υγειά των θυμάτων και επιχειρούν να μας στερήσουν κάθε εναπομείναν δικαίωμα και κάθε ίχνος αξιοπρέπειας και περηφάνιας.

Δεν ξέρω πώς ακούγονται όλα αυτά, ίσως να μοιάζουν γενικόλογες αοριστίες και θεατρικά "κατηγορώ" προς πάσα κατεύθυνση. Μπορεί κάποιος να ρωτήσει: "Και τι προτείνεις, ρε φίλε; Πώς φαντάζεσαι την αντίσταση και τον αγώνα;" Δεν έχω συγκεκριμένες προτάσεις, ούτε έτοιμο σχέδιο επιχειρήσεων.
Σε πρώτη φάση, ήθελα να φωνάξω ότι κουράστηκα να κατευθύνουν άλλοι τη ζωή μου, να αποφασίζουν για ό, τι με αφορά, να επιλέγουν το αν θα εργαστώ, το πού και με ποιες συνθήκες θα εργαστώ, το πόσα ψίχουλα θα μου πετάξουν και αν φτάνουν αυτά για να περάσω τον μήνα μου χωρίς δανεικά, να επιλέγουν και να ελέγχουν το βιοτικό μου επίπεδο, την εκπαίδευση, την ενημέρωση, τη διασκέδαση και κάθε πεδίο της ζωής μου.


Αν πρέπει οπωσδήποτε να προτείνω κάποια λύση, θα αρχίσω πρώτα από την προσωπική αφύπνιση καθένα από μας. Είναι επιτακτική ανάγκη να συνειδητοποιήσω ότι είμαι υπόδουλος, δέσμιος, είλωτας. Ο πιο σκλάβος από όλους είναι αυτός που δεν έχει συναίσθηση της σκλαβιάς του! Να κάνω πρώτα τη διάγνωση της ασθένειας και ύστερα να ψάξω για την αγωγή και τη θεραπεία.
Να ψάξω, να στοχαστώ σοβαρά, να παρατηρήσω ενδοσκοπικά τη ζωή μου σαν αντικειμενικός θεατής, να ασκήσω ένα είδος "κοινωνικού διαλογισμού" που θα μου επιτρέψει να αναθεωρήσω αγκυλωμένες πεποιθήσεις και στοιχειωμένα στερεότυπα, που με παραπλανούν και με αποκοιμίζουν.


Κι έπειτα, να σηκώσω το κεφάλι ψηλά, να κοιτάξω δίπλα μου και γύρω μου, για να βρω και τους χιλιάδες άλλους που έχουν την ίδια ανάγκη αυτεξάρτησης και αυτονομίας και να ενώσω τις προσπάθειές μου μαζί τους.
Όπως λέει και ο φίλος Βαγγέλης (Επίκουρος) στην τελευταία του ανάρτηση στο "Ξάνθη Φιλοσοφείν", "...να αντισταθούμε ομαδικά και συγκροτημένα σε αυτή την κατηφόρα...", να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα κεκτημένα δικαιώματά μας, να ξαναπάρουμε πίσω τη ζωή που μας κλέβουν καθημερινά!


Αγαπημένοι φίλοι, συγχωρέστε μου το αγανακτισμένο ύφος και τον μανιφεστικό τόνο του γραπτού. Δε λέω να πάρουμε τα όπλα και να βγούμε στους δρόμους. Ούτε παριστάνω τον γενναίο επικριτή των πάντων. Τα λέω πρώτα στον εαυτό μου, που το πιο συχνά βυθίζεται στο λήθαργο, κοιμάται, δειλιάζει, αδιαφορεί, παραιτείται και εφησυχάζει, γυρνώντας στο άλλο πλευρό.

Θα αφήσω την ποίηση να ολοκληρώσει όσα δε μπορώ να εκφράσω με άλλο τρόπο.
( Ένα ποίημα που έγραψα πριν από 10 χρόνια, αφιερωμένο σε κάθε είδους εξουσία. )

"Ποιμένες"

Αυτοανακηρυχθήκατε ‘‘ποιμένες’’ κι ‘‘οδηγοί’’.

Με βοσκοράβδι ξύλινο χτυπώντας μας,

μια με σχοινιά σφιχτοπλεγμένα μας τραβάτε

και μια μας σπρώχνετε μπροστά

με τις βουκέντρες.

Κοπάδι εμείς φιλήσυχο,

αμνοί και βόδια,

οδοιπορούμε μουγκανίζοντας

πάντα με μάτια υπάκουα

γεμάτα ευγνωμοσύνη

εμπιστοσύνη

πίστη τυφλή έχοντάς σας

σε νέα βοσκοτόπια μακρινά για να μας πάτε.

Λύκους στο δρόμο δε θα συναντήσουμε

κανείς δε θα μας βλάψει

του ταξιδιού τις απειλές τις εξαλείψατε

και μόνο απαιτείτε

υποταγή

και σύνεση

και πειθαρχία.

Μπορείτε πλέον να καυχιέστε

να επαίρεστε.

Γερά πολύ μας έχετε δεμένους

απ’ της ανάγκης τον χαλκά

με τα λουριά της πείνας.

Του τρόμου μας αφέντες και προστάτες μας,

ευχαριστούμε…

Άνθρωπε αγάπα !

Καλησπέρα

Μόλις γύρισα από μια μεσημεριανή σαββατιάτικη έξοδο με τρεις πολύ καλούς φίλους και μου ήλθε η διάθεση να μοιραστώ λίγες σκέψεις μαζί σας. Τι θα μπορούσα να γράψω όμως που να καταφέρει λίγο να αγγίξει τις καρδιές σας ; Ίσως αν περιγράψω αυτό που βιώνω τα τελευταία χρόνια. Και δεν είναι κάτι που διάβασα. Δεν έχει σχέση με εξωτερική γνώση. Κάρμα, μετενσάρκωση, ζεν, τάο, τσάκρας, κουνταλίνη και όλα όσα πρόσφατα έγιναν τόσο πολύ της μόδας. Ίσως αν μοιραστώ μαζί σας το μυστικό της ζωής μου. Και πάντα να ξέρετε ότι κάθε μυστικό είναι κρυμμένο στο πιο φανερό σημείο. Ανοίξτε όλα τα ιερά βιβλία και ψάξτε το κοινό σημείο τους. Και θα το βρείτε. Είναι το πιο δυνατό όπλο. Αυτό που θα εξοντώσει όλους τους εχθρούς σας. Αμφιβάλετε ;


Μπορείτε αυτή τη στιγμή να αγαπήσετε αληθινά αυτόν που θεωρείτε εχθρό σας ; Την επόμενη στιγμή ο εχθρός σας δεν υπάρχει πια. Η προϋπόθεση είναι να έχουμε ισχυρή αυτοεκτίμηση και αυτό επιτυγχάνεται αν αγαπήσουμε αληθινά τον εαυτό μας. Ο υπέροχος Λάο Τσε, αυτός ο μεγάλος ευγενικός δάσκαλος είχε πει ότι είμαστε ήδη όλοι τέλειοι. Πάντα με συγκινούσε αυτή η ρήση.

Αρχίζεις λέγοντας : «Ναι αγαπώ τον εαυτό μου εδώ που βρίσκεται με όλους τους εθισμούς και τους περιορισμούς του, όμως δε σημαίνει ότι θα βρίσκομαι και αύριο εδώ. Σημαίνει απλώς ότι μ’ αρέσει ο εαυτός μου εδώ που βρίσκεται τώρα. Είμαι σπουδαίος. Και ξεκινάω. Ξεκινάω να αγαπήσω ολόκληρο τον κόσμο. Τον άλλο μου εαυτό.»

Η αγάπη όλα τα υπομένει

η αγάπη όλα τα ελπίζει

δίνει ζωή στην οικουμένη

κι η γη γυρίζει - κι η γη γυρίζει

τραγούδησε ο Κώστας Χατζής σε στίχους της Σώτιας Τσώτου

Τι όμορφο τραγούδι !

Αγάπα άνθρωπε. Αυτό είναι το κλειδί. Αυτό είναι η αρχή και το τέλος.

.

Στη σημερινή κοινωνία που εμείς δημιουργήσαμε, η λέξη αγάπη ακούγεται συχνά. Φεύγει από τα χείλια μας με επιπολαιότητα, χωρίς ούτε καν να την αντιλαμβάνεται η ψυχή μας. Η λέξη αυτή, που και το ψιθύρισμα της δονεί τα σύμπαντα, δεν ταρακουνάει καθόλου την καρδιά μας. Αλλοίμονο ! Έχουμε τόσο φροντίσει να περιβάλλουμε την ψυχή μας με περιβλήματα, ώστε να μην την φτάνουν οι Θείοι Αναπαλμοί. Η ύλη που θελήσαμε να υποτάξουμε, μας υπόταξε τελικά. Η τύφλωσή μας είναι τόσο μεγάλη που βλέπουμε το φως για σκοτάδι.

Όταν αγάπη ονομάζουμε τις συγκινησιακές μας φορτίσεις και τους επιπόλαιους συναισθηματισμούς μας, έχουμε ποτέ συλλογιστεί πόσο διαστρεβλώνουμε την Θεία Ουσία της Ύπαρξης ; Την δική μας Θεία Ουσία ; Μα η αγάπη υψώνεται πάνω από τέτοιες μικρότητες, πάνω από όλα. Γιατί η αγάπη είναι ο Θεός, η αγάπη είναι ο νόμος που συντονίζει όλη την πλάση. Δεν είναι δυνατό να την υποδουλώνεις μέσα στα ελαττώματα και το υλικό σου πεδίο. Καλύτερα προσπάθησε να βάλεις έναν αετό πίσω στο τσόφλι από όπου βγήκε, παρά να περιορίσεις το Άπειρο και να καθορίσεις τον χώρο που καταλαμβάνει…

Η αγάπη δεν κατέχει, ούτε κατέχεται. Η αγάπη αρκείται στην αγάπη. Δεν γνωρίζει ζήλια, ούτε ανταμοιβή, ιδιοκτησία ή θυμό. Δεν δίνει τίποτα, παρά μόνο από τον εαυτό της και δεν παίρνει τίποτα παρά μόνο από τον εαυτό της. Είναι άφθαρτη και αιώνια, δεν κουράζεται και πάντα ελπίζει. Η αγάπη είναι ένωση και δεν δέχεται μέσα της τίποτα που να διαχωρίζει.

Το μίσος, το μόνο που γνωρίζει είναι ο χωρισμός. Γι’ αυτό στην κοινωνία μας τα πάντα είναι χωρισμένα. Ο εαυτός μας απ’ τον εαυτό μας, το δικό μας από του άλλου. Μαχόμαστε χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι πολεμάμε το άλλο μας μισό. Και φυσικά πουθενά δεν οδηγούμαστε. Πολλές φορές νομίζουμε ότι αγαπάμε κι αυτό μας γεμίζει ευτυχία. Είναι κι αυτό όμως ένα τέχνασμα του μίσους, για να μας καθησυχάσει και να μας αποκοιμίσει. Γιατί αγαπάμε με το νου μας που γνωρίζει μόνο να χωρίζει. Κι αν αγαπάμε καμιά φορά με την καρδιά μας, παρεμβάλλουμε σ’ αυτήν τόσα στοιχεία, που δεν βγαίνει παρά μια φριχτή παραποίηση.

.

.

Ας δοκιμάσουμε να γίνουμε σαν τα δέντρα, που απλόχερα προσφέρουν τους καρπούς τους σε όλους, χωρίς καμιά διάκριση και χωρίς να ζητούν κανένα αντάλλαγμα. Αυτή η προσφορά είναι η ανάγκη τους και η ζωή τους. Ας δοκιμάσουμε να γίνουμε σαν τα πουλιά που συνεχίζουν να πετούν στον ουρανό και να κελαηδούν, παρόλο που τα πυροβολούν και τα σκοτώνουν οι αδαείς κυνηγοί. Ας δοκιμάσουμε να γίνουμε σαν τα λουλούδια που σκορπίζουν το άρωμά τους παρόλο που τα κόβουν. Ας το δοκιμάσουμε. Και το αποτέλεσμα μπορεί να μας εκπλήξει. Αυτή η αγάπη θα μας κάνει άφθαρτους. Αυτή η αγάπη θα μας κάνει αιώνιους. Αυτή η Αγάπη θα μας καταστήσει Θεούς !

.

Δεν ξέρει η αγάπη μοιρολόι

αρχή και τέλος δεν γνωρίζει

χτυπάει τ' αόρατο ρολόι

κι η γη γυρίζει - κι η γη γυρίζει


Άνθρωπε, αγάπα !!!

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προοριαμό ...

Γυναίκα

"Γυναίκα"

Πόσες φορές
μες στις θλιμμένες κάμαρες της νιότης
νύχτες που τις βαφτίζαμε
με του κρασιού το χρίσμα
ανίατα ρομαντικοί
βαθιά πονώντας
ποθώντας μόνο την πυρά
και της οσμής, της γεύσης
και της αφής το ξύπνημα γυρεύοντας
Γυναίκα,


πόσες φορές θελήσαμε
στου ιερού ναού Σου
ικέτες να προσπέσουμε το άγιο βήμα
να μεταλάβουμε πνοή
ζεστή ανάσα
να δέσει μες στη σάρκα μας
να ιαστεί η ψυχή μας!

Έτσι όπως το πάμε με τις τελευταίες αναρτήσεις, πρέπει να μετονομάσουμε το blog..."Ερωτικά Μονοπάτια"!

Αποτύπωμα

Πως μια ζωή αδιάλειπτα μονότονη
στις λίμνες των ματιών σου
να πνίξω δελεάστηκα
Όχι ! δεν είναι αλήθεια

.

Πως έψαχνα την αφορμή
το μουδιασμένο σώμα μου
σε άγριο χορό να ρίξω
Μισή αλήθεια είναι...

Οι άνεμοι του έρωτα,

της λογικής τη δύναμη,
μακριά την παρασύρανε
Αυτή είναι η αλήθεια !

Για μια στιγμή μαγεύτηκα,
κι αφέθηκα ευάλωτος, γυμνός, στην αγκαλιά σου
Τότε χωρίς αναστολή, με σφράγισες
με το ανεξίτηλο, άλικο, υγρό αποτύπωμά σου

Του Αγίου Βαλεντίνου χθες (μεγάλη η χάρη του) και με τίμησε φαίνεται ο άγιος με την παραπάνω έμπνευση. Είπα να την μοιραστώ μαζί σας.

(Καπετάνιε δείξε επιείκεια…)

.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

ΕΠΕΣΤΡΕΨΑΑΑΑΑ...

Τρέμετε, ναύτες αναξιόπιστοι, ο καπετάν-Φώτης ΕΠΕΣΤΡΕΨΕ!!!...

Βρε αθεόφοβοι, βρε αποστάτες, βρε πραξικοπηματίες, τι καμώματα είναι αυτά;...Δηλαδή, δε μπορεί ένας άνθρωπος να λείψει μια βδομάδα, χωρίς να κινδυνέψει το σπίτι του; ( το καράβι του, ήθελα να πω! ) Δηλαδή, απαγορεύεται και να μετακομίσουμε;...( Ναι, ναι, σ' εκείνη την τροπική καλυβα που ανέφερε ο...ύπουλος υποπλοίαρχος! )

Και καλά, αυτός ο υποκινητής της ανταρσίας θέλει να μου πριονίσει την καρέκλα ( από καιρό το είχα καταλάβει πως κάτι ετοίμαζε ο μπαμπέσης! )...Εσείς;...Οι υπόλοιποι, που σας θεωρούσα πιστούς συντρόφους;...Πώς παρασυρθήκατε έτσι από τις φλυαρίες και τα στιχάκια του ( άντε και από 3-4 ρομαντικές φωτογραφίες);...Margo;...Πεταλούδα;...Κι εσύ, Nath;...Κι εσύ, Ειρήνη;... Μα αλήθεια, πιστέψατε πως θα σας άφηνα παραμονές του Αη-Βαλεντίνου ( μεγάλη η χάρη του! ) χωρίς ένα ποίημα ερωτικό; Και με φέρατε άρον άρον από το νησί κι έχω αφήσει και τη γοργόνα να ξεροσταλιάζει στην παραλία!!!

Τι να πω;...Με απογοητεύσατε, όμως ο κυβερνήτης του σκάφους, που έχετε την τιμή να επιβαίνετε, είναι μεγαλόψυχος, ξέρει να συγχωρεί και έχει και αίσθηση του χιούμορ, οπότε...μάλλον θα τη γλιτώσετε και δε θα σας ρίξω στα ψαράκια του ωκεανού! ( Αυτό φυσικά, δεν ισχύει για τον δολιοφθορέα και Μέγα Αποστάτη Δημήτριο, ο οποίος θα κρεμαστεί για παραδειγματισμό από το μεσιανό κατάρτι! )

Λοιπόν, ξαναπαίρνω στα χέρια το τιμόνι και προς απόδειξη της μεγαλοψυχίας μου, σας προσφέρω ένα από τα πιο αγαπημένα ποιήματά μου, έναν ύμνο που απευθύνεται ταυτόχρονα στον Έρωτα αλλά και στην ίδια τη Δημιουργία:

"ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ"

Όταν κοιτάζω μέσα στα πράσινα μάτια της,
βλέπω εκτάσεις ανθισμένες,
κήπους και κάμπους,
δάση πυκνά, κατάφυτα λιβάδια,
βλέπω βουνά της άνοιξης και σμαραγδένιες λίμνες,
βλέπω τους μίσχους της ζωής
να υψώνονται μες στην αχλύ του πρωινού,
να στάζουνε στο έδαφος δροσοσταλίδες λάμψης,
βλέπω το σέλας το απόκοσμο
με χάρη να ξεδιπλώνει τις πολικές πτυχές του,
των λουλουδιών πολύχρωμα σεντόνια που τα ξεστρώνει ο ήλιος,
βλέπω το Φως και το Κενό,
βλέπω την ίδια τη ζωή να αναδύεται κατάπληκτη
μέσα σε στρόβιλους φωτιάς απ' τις σπηλιές του Χρόνου
και πάλι να βυθίζεται σε σκοτεινούς ωκεανούς,
εκεί βαθιά,
που συλλαμβάνονται τα δάκρυα και τα όνειρα...

Όταν κοιτάζω μέσα στα μάτια της τα πράσινα,
τα φωτεινά, τα σκοτεινά,
βλέπω Εσένα, Κύριε,
βλέπω την Άναρχη Αρχή,
βλέπω το Τέλος τ' Ατελεύτητο
και γίνεται το βλέμμα μου
πρίσμα Ευγνωμοσύνης!


Όταν ακούω την τραγουδιστή φωνή της,
ακούω τον ήχο των νερών
που χύνονται κρυστάλλινα κι ορμητικά
προς τη μεγάλη θάλασσα,
ακούω κελάηδισμα πουλιών εξωτικών
που χαιρετίζουνε χαρούμενα τον ήλιο,
ακούω φωνούλες παιδικές, γέλιο μωρού
κι ορχήστρες άλλων εποχών
να συνοδεύουνε τον Μέγα Βόμβο της ζωής
που ταξιδεύει αέναα
πάνω στα διάφανα νερά της μελωδίας.
Ακούω θρόισμα από ανέμους αστρικούς
και ψιθυρίσματα αρχέγονα
που συλλαβίζει η μάνα γη στη χλόη που φυτρώνει,
ακούω το τρίξιμο της πυρκαγιάς
και τους ψαλμούς που πέμπουνε στον Πλάστη
όλα τα κύτταρα της Ύπαρξης απ' τους ναούς της φύσης.
Ακούω τον φλοίσβο των κυμάτων που ταράζονται
και θρυμματίζονται μ' ορμή πάνω στον βράχο,
ακούω την αστείρευτη παλίρροια
του αίματος του πορφυρού
που κελαρύζοντας φουσκώνει και χαράζει
πάνω στο δέρμα διαδρομές,
το νέι, το φλάουτο
και τη γαλήνια φλογέρα του βοσκού,
τύμπανα απόκοσμα θριαμβικά,
ρυθμούς τελετουργίας,
το κοντραμπάσο, το λαούτο, τα κρουστά
και το βιολί των ουρανών,
το πιάνο και το νοσταλγικό παράπονο
της Λύρας.
Ακούω τον ήχο της βροχής
που θρέφει των ψυχών μας τα θεμέλια
και τους σεισμούς που κυοφορεί
η γη στ' άγια της σπλάχνα,
τη Δόνηση την ιερή του πρώτου Λόγου
που κίνησε τα ύδατα στους καταρράκτες της Δημιουργίας.

Όταν ακούω τη φωνή της την τραγουδιστή,
την υγρή, τη χιλιόχρωμη,
ακούω Εσένα, Κύριε,
ακούω τους εκκωφαντικούς κραδασμούς της Σιωπής,
ακούω τη Συμφωνική των Γαλαξιών και των Νεφελωμάτων
και γίνεται η ανάσα μου
λυγμός Ευγνωμοσύνης!


Όταν φιλώ τα απαλά της χέρια,
φιλώ τα πέταλα των ρόδων και των κρίνων,
φιλώ φτερούγες των απόδημων πουλιών,
την κορυφή απ' το γαλάζιο σύννεφο π' αχνίζει,
δέντρων καρπούς και νούφαρα
και μέλι απ' τις κυψέλες της Αγάπης,
φιλώ το φως του φεγγαριού
- γιομίζουνε χρυσόσκονη τα χείλη μου τα άχρωμα -
φιλώ το "πριν" και το "μετά",
φιλώ το άγιο "Τώρα",
φιλώ το δέρμα των αγέννητων μωρών,
τα γράμματα τα άγραφα που να μου στείλει καρτερώ,
το μυρωμένο της προσκέφαλο
και τις ξυλόγλυπτες πολύτιμες βυζαντινές εικόνες.
Φιλώ το χώμα της πατρίδας μου,
της λύρας το δοξάρι,
του βιολοντσέλου τις χορδές,
το κύμα και το χιόνι,
φιλώ τους σπόρους που θεριεύουν μες στη γη
και τ' αμπελιού τις ρώγες
και το ζεματιστό το πρόσφορο που βγαίνει από τον φούρνο.

Όταν φιλώ τα χέρια της τα απαλά,
τα λευκά, τα άσπιλα,
φιλώ Εσένα, Κύριε,
φιλώ του ουρανού το Δώρο και τ' Αντίδωρο,
φιλώ τις άκρες του χιτώνα της Παναγιάς
και γίνονται τα χείλη μου
φιλί Ευγνωμοσύνης!

Καλό βράδυ και καλό τριήμερο σε όλους! Σας αγαπάω όλους πολύ ( και ίσως λίγο παραπάνω αυτόν τον μυστήριο τύπο από την Ξάνθη, που μου έκανε την τιμή να με συμπεριλάβει στους φίλους του)!

Για τον Έρωτα ...

Λοιπόν λοιπόν …

Αγαπητοί συνεπιβάτες

Για ελάτε κοντά, έχω μια ανακοίνωση να κάνω

Ο ποιητής Καπετάν Φώτης εξαφανίστηκε. Αγνοείται η τύχη του. Φήμες λένε ότι πήρε μια βάρκα και την έπεσε με την γοργόνα του σε ένα ερημονήσι. Εκεί στήνουν το καλύβι τους να στεγάσουν τον έρωτά τους.

Και τώρα ; Τι θα κάνουμε παραμονές του Αγίου Βαλεντίνου που όοοολοι περιμέναμε να διαβάσουμε ένα ερωτικό ποίημα από την πένα του καπετάνιου να φτιαχτούμε λιγάκι ;

Τι τώρα ; Είστε με τα καλά σας ; Τώρα αναλαμβάνει ο υποπλοίαρχος. Τώρα αναλαμβάνει ο Δέλτα ! Αυτή την ευκαιρία περίμενα για να αναδείξω το ταλέντο μου. Τώρα εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη να γράψω το ποιηματάκι για τον Έρωτα και να τονώσω το ηθικό σας ! (άπατο το βλέπω να φεύγει το καράβι). Μα τι να κάνω παιδιά μου ; Προκειμένου να αναβληθεί η γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου (μεγάλη η χάρη του) θα το γράψω είπα. Κι εσείς ξέρετε. Χειροκροτήματα, αλαλαγμούς, μπράβο Δέλτα δε παίζεσαι, και τέτοια θέλω. Γράψτε και 150 σχόλια από κάτω να φανεί ότι πέτυχε η απόπειρα. Μη μας διώξουν κι από δω κι άντε να τρέχεις να βρεις blog να σε φιλοξενήσει νυχτιάτικα. Πάμε λοιπόν …(κι ο Θεός βοηθός)

.

Ο Έρωτας παράδεισου πηγή

Η αγάπη μου για σένα είναι πουλί
που ακόμη τα φτερά του να τα ανοίξει
τριαντάφυλλο που πάει να μαραθεί
χάδι που δε τολμάει να σ’ αγγίξει

Ο πόθος μου για σένα είναι φωτιά
φωτιά που με το χρόνο δυναμώνει
φωτιά που σιγοκαίει τα σωθικά
φωτιά που όλο το σύμπαν εκπυρώνει

.

.

.

Ο Έρωτας παράδεισου πηγή
που όσο κι αν πιείς ποτέ της δε στερεύει
αγκάθι στη ζωή μου και πληγή
που μια ματιά σου μόνο τη γιατρεύει

.

Αυτό ήταν – δεν έχει άλλο

Τον έσκισα τον Φώτη ! Εεεεεε ; (χαμός στο ακροατήριο !)

Ανοίξτε τα φτερά σας ρε παιδιά ! Τι περιμένετε ;
Το πιάσατε το υπονοούμενο του ποιητή ;

(Εσύ στη γωνία κλειστά τα’ χεις ακόμη ΣΕ ΒΛΕΠΩ !)

Μη περιμένετε άλλο. Ερωτευθείτε ! Αγαπηθείτε ! ΣΑΤΟΡΙΑΣΤΕΙΤΕ !!!

Το Σατόρι – Του Σατορίου – Τα Σατόρια (μη με κοιτάτε περίεργα υποσχέθηκε ότι μπορώ να κλίνω το σατόρι on line)

Σατοριάζομαι : Ερωτεύομαι πολύ πολύ πολύ βαθιά (έγινα και γλωσσοπλάστης για χάρη σας)

Άντε καλό σατόριασμα

Υ.Σ. Φώτη γύρνα πίσω επειγόντως … Πνιγόμαστε !

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Ο καπετάν Φώτης στα νιάτα του

Ο εναρμονισμός του «Είναι» με τον Λόγο

Το δημιούργημα άνθρωπος θέλησε να ονομαστεί δημιουργός. Και ενώ ο Δημιουργός του διοικεί τα πάντα, χωρίς να τα περιορίζει και τα κατευθύνει με την Άπειρη Αγάπη Του, αυτός επιζητά την υποδούλωση. Αντιτάσσει την ατέλεια στην τελειότητα, επιδοκιμάζοντας την αποτυχία του. Όμως στο Τέλειο δεν μπορεί να εισχωρήσει το ατελές.


Έτσι το ατελές αποκόπτεται για να διανύσει την πορεία του και να καταλήξει στην αρχική του Τελειότητα. Όσο ο άνθρωπος διατηρεί τον τίτλο του δημιουργού πάντα θα αποτυγχάνει, γιατί διαιωνίζει την αποστασία του. Πρέπει να εναρμονίσει το «Είναι» του με τους κραδασμούς του Λόγου Δημιουργού. Τότε αυτομάτως γίνεται δημιουργός. Δημιουργός αρμονίας, Δημιουργός του Παντός.

Aυτή η θέση περιμένει τον άνθρωπο από την αρχή της εκπόρευσής του. Γι’ αυτό η Δημιουργία αναμένει από αυτόν την Τέλεια Εκδήλωσή της. Γιατί συντονιζόμενος με τον Λόγο – Δημιουργό, δεν θα μπορούσε παρά να ενεργεί σαν Αυτόν. Μέσα από τον άνθρωπο η δημιουργία θα ολοκληρωθεί. Μέσα από αυτόν θα οδηγηθεί στην Πηγή της, χωρίς να πάψει να υπάρχει.

Όταν ο άνθρωπος οδηγηθεί διαμέσου του Λόγου – Δημιουργού στο Θεό – Πηγή, τότε και η Δημιουργία ολόκληρη θα αποκτήσει πάλι την ισορροπία της μέσα στη Θεότητα. Τα Σύμπαντα θα αντηχήσουν από υπέροχους ήχους χωρίς καμιά παραφωνία. Οι Νόμοι θα αδρανοποιηθούν , γιατί τίποτα δε θα αντιτίθεται σ’ αυτούς. Παντού η Ένωση, παντού η Αγάπη.

Ο άνθρωπος είναι αναγκαίο να αντιληφθεί τη θέση του μέσα στο Σύμπαν. Είναι αλληλένδετος με το Σύμπαν, γιατί συνδέεται με το Θεό, που το δημιούργησε. Στο χέρι του κρατά την Ενότητα, στο λόγο του στηρίζεται η Δημιουργία. Όταν ο λόγος του πλανάται η ισορροπία χάνεται. Όταν ο λόγος του εναρμονίζεται με το Θείο Λόγο, τα πάντα είναι Τέλεια και η Βασιλεία των Ουρανών υπάρχει παντού.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Άπιαστο πουλί

Δεν φεύγω.
Δεν πάω πουθενά.
Είμαι εδώ κι είμαι παντού
όχι μονάχα τώρα μα από πάντα.
Έχω φτάσει.
Δεν ψάχνω.
Δε γυρεύω τίποτα.
Δε μου ανήκει τίποτα κι ανήκω σ' όλα.
Μέσα στα πάντα βρίσκομαι.
Δεν είμαι εγώ.
Δεν είσαι εσύ
κι ας μην το ξέρεις.
Είμαι εσύ και είσαι εγώ
κι είμαστε όλοι κι όλα.
Είμαστε ένα.

Δε θέλω.
Δεν επιθυμώ.
Δεν αγωνίζομαι.
Δεν κυνηγώ.
Δεν τρέχω να ξεφύγω.
Ούτε κατέχω, ούτε κατέχομαι.
Δεν κρίνω.
Δεν κατηγορώ
ούτε απολογούμαι.
Παρατηρώντας δημιουργώ.
Κατανοώντας χτίζω.

Είμαι κελί.
Είμαι φρουρός.
Είμαι φυλακισμένος.
Είμαι κλειδί.
Πόρτα ανοιχτή.
Είμαι δεσμά σπασμένα.

Κι αυτό το άπιαστο πουλί που αναζητάς,
βαθιά στα σπλάχνα σου
νεκρό σε καρτερά
να τ' αναστήσεις...