Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Πίστη ή ορθολογισμός;...


Είμαστε όλοι ανώτερα όντα, Κόρες και Γιοι του Θεού, Αγνοί και Άσπιλοι Πολεμιστές του Φωτός, ψυχές αθάνατες και μονάδες μιας καθαρής ενέργειας, που υπάρχει παντού και υπήρχε από πάντα…

 

Τι μπορεί να σημαίνει η παραπάνω φράση;…

Θα σας περιγράψω τι σημαίνει για μένα και πώς την καταλαβαίνω εγώ.

 

Αποτελεί βαθιά πεποίθησή μου πως η ζωή που ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον πλανήτη, μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός - φανταστικού και κατασκευασμένου από εμάς – μεγέθους που βαφτίσαμε “χρόνο”, δεν είναι η μόνη ζωή ούτε κατ’ ανάγκη η πιο αληθινή.

 

Οφείλω να πληροφορήσω εξ’ αρχής ότι για όσα λέω δεν έχω αδιάσειστες αποδείξεις ούτε επιχειρηματολογία δομημένη με τρόπο που να πληροί τα κριτήρια μιας επιστημονικής τεκμηρίωσης.

Απεναντίας, καθετί που υποστηρίζω βασίζεται αποκλειστικά σε πίστη, μια πίστη που σπάρθηκε και ρίζωσε μέσα στο χώμα των παραδόσεων, της ανατροφής, των παιδικών και νεανικών ακουσμάτων και αναγνώσεων, μα πάνω απ’ όλα των προσωπικών βιωμάτων και εμπειριών…

 

Σπρωγμένος από τη δίψα για το Μεγάλο Άγνωστο και υπακούοντας σε μια βαθιά εσωτερική ανάγκη, που από ψίθυρος σταδιακά γινόταν φωνή και κραυγή μέσα μου, είχα ορθάνοιχτα τα αισθητήρια όργανα και έψαχνα με λαχτάρα οτιδήποτε μπορούσε να αφορά αυτό που καλούμε “Θεό” και τη σχέση μας μαζί Του, οτιδήποτε μιλούσε για τη ζωή πριν τη γέννηση ή μετά το θάνατο, για την ψυχή, την ηθική, το νόημα της ζωής, τη σχέση μας με τον αληθινό μας εαυτό και τους άλλους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, ρουφούσα κάθε πληροφορία που υποψιαζόμουν πως θα μπορούσε να απαντήσει στα βασανιστικά προαιώνια ερωτήματα του τύπου:

«Ποιος είμαι; Από πού έρχομαι, τι κάνω εδώ και πού πάω;»



.
Η διαδικασία αυτής της εσωτερικής αναζήτησης είναι ένα μακρύ ταξίδι, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα είναι ισόβιο. Βιβλία, στίχοι τραγουδιών, ταινίες, ατέλειωτες συζητήσεις με ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο πνευματικούς, μα πάνω απ’ όλα προσωπική παρατήρηση και ακρόαση αυτής της φωνούλας που δονούσε ολόκληρη την ύπαρξή μου. Η φωνή αυτή ήταν το φίλτρο, το υπερευαίσθητο μηχάνημα που “σκανάριζε” τις εμπειρίες μου και μου έλεγε: «αυτό είναι σωστό, εκείνο όχι», «αυτό πλησιάζει πιο κοντά στην αλήθεια, εκείνο όχι», «αυτό μου θυμίζει την καταγωγή μου, εκείνο όχι»


Πιστεύω λοιπόν…

Πιστεύω πως η ζωή δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίας αλληλεπίδρασης των στοιχείων του σύμπαντος, αλλά υλοποίηση της επιθυμίας του Ενός να γνωρίσει βιωματικά τον ίδιο Του τον Εαυτό. Για να μη μπερδευτούμε, ας τα πάρουμε από την…αρχή: "


 Πιστεύω πως το μόνο που υπάρχει είναι το Ένα, το Απόλυτο, το Παν, αυτό που εμένα μ’ αρέσει να λέω “Θεό”. Τίποτα άλλο δε μπορεί να νοηθεί έξω από Αυτό, γιατί απλούστατα περικλείει και περιλαμβάνει τα πάντα (αυτό άλλωστε σημαίνει και η χριστιανική φράση «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών»)…

Ο Θεός λοιπόν, αυτό το υπέρτατο Πνεύμα, γνώριζε πως είναι το Παν το Υπαρκτό, όμως το γνώριζε μόνο εννοιολογικά / θεωρητικά και όχι βιωματικά / πρακτικά. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο αν βρισκόταν σε…απόσταση από τον ίδιο του τον εαυτό, για να μπορέσει να τον παρατηρήσει και να τον γνωρίσει. Επομένως, έπρεπε να βρει ένα σημείο αναφοράς έξω από αυτόν (πράγμα αδύνατον, αφού είναι τα πάντα) ή να δημιουργήσει ένα σημείο αναφοράς μέσα σ’ αυτόν! Και όντως αυτό έκανε!

 

Με μία μεγαλειώδη κοσμογονική έκρηξη (αυτό που οι σύγχρονοι επιστήμονες λένε Big Bang) διαίρεσε τον εαυτό του σε μέρη, που μπορούσαν πλέον να στρέφονται προς το Όλον και να βιώνουν μαζί του τη μεγαλειώδη σχέση της Ενότητας και της Πληρότητας. Έτσι, ο Θεός δημιούργησε το υλικό Σύμπαν από την καθαρή ενέργεια, από την ίδια την ουσία του εαυτού του. Όλα είναι Θεός, όλα είναι τα άγια κομμάτια του Αγίου Όλου…Και οι αθάνατες ψυχές μας, που ενσαρκώνονται για λίγα χρόνια σ’ ένα σώμα θνητό, είναι μικρές φλογίτσες που ξεπηδούν από το ηρακλείτειο Αιώνιο Πυρ, από την Πηγή του Φωτός που καταυγάζει την ίδια τη ζωή…


 Για να εκπληρωθεί λοιπόν η επιθυμία του Θεού να γνωρίσει βιωματικά τον εαυτό του, έπρεπε τα επιμέρους κομμάτια να μπουν στο υλικό σύμπαν ή με άλλα λόγια, να ελαττώσουν την ταχύτητα των δονήσεών τους και από καθαρή λεπτότατη πνευματική ενέργεια να μετατραπούν σε μία πιο χονδροειδή μορφή υλικής πλέον ενέργειας, κάτι που ισοδυναμούσε με αυτό που ονομάζουμε “εν-σάρκωση”…Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι μετατράπηκε η ουσία μας όταν ενσαρκωθήκαμε, δε γίναμε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε. Είμαστε αγνά και τέλεια δημιουργικά πνεύματα με θεϊκή φύση και ουσία κι αυτό εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να αλλάξει. Το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν να επιλέξουμε να…ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να παραιτηθούμε δηλαδή συνειδητά από την ανάμνηση του πραγματικού εαυτού μας και να συμμετέχουμε έτσι εθελοντικά στο κοσμικό “παιχνίδι” και σχέδιο του Θεού! Από τη στιγμή που αρχίσει κάποιος να προσεγγίζει τη σύλληψη αυτής της ιδέας, θα μείνει έκθαμβος και άφωνος μπροστά στο μεγαλείο που αποτελεί τη βάση της ίδιας μας της ύπαρξης!

 

Δεν είμαστε δούλοι κάποιου αυταρχικού και διεστραμμένου τυράννου, δεν είμαστε ξένοι, απόκληροι, αμαρτωλοί και παράσιτα του σύμπαντος!

Είμαστε το τελειότερο θαύμα που προήλθε από την πλαστουργό δύναμη του Υπέρτατου Όντος, η κορωνίδα της δημιουργίας και ταυτόχρονα εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί του αιώνιου κοσμικού δράματος!



 Ηθελημένη “αμνησία” λοιπόν η ζωή μας και μοναδικός σκοπός της η βιωματική επίγνωση του τι σημαίνει να είσαι χωριστά από το Θεό, προκειμένου να οδηγηθούμε σταδιακά μέσα από εμπειρίες, λάθη, σχέσεις, παρατήρηση και προσωπικό αγώνα στην “επιστροφή”, στην “ενθύμηση”, στην “αφύπνιση”, στη “φώτιση” και την “επανένωση” με την αληθινή θεϊκή μας υπόσταση!  

 

Ξέρω πως οι υλιστές / ρεαλιστές / ορθολογιστές / άθεοι ή άλλου είδους αναγνώστες, που θα διαβάσουν αυτά τα λόγια ( ειδικά στο άκουσμα της “βδελυρής” έννοιας της  “πίστης” ), θα ξινίσουν τα μούτρα με απέχθεια ή στην καλύτερη περίπτωση, θα χαμογελάσουν ειρωνικά για την “αφέλεια” μιας ακόμα μεταφυσικής προσέγγισης του μεγάλου μυστηρίου της ζωής.

Πριν όμως σπεύσουν να λιθοβολήσουν τον “βλάσφημο” που υμνεί την ψυχή και αγνοεί τις κατακτήσεις της επιστήμης και της λογικής, ας αφήσουν τις πέτρες της “αλάνθαστης” κριτικής τους να κυλήσουν στο χώμα και ας μείνουν για λίγο σιωπηλοί και ακίνητοι…Ας θυμηθούν και ας απομονώσουν μέσα τους  κάθε στιγμή και κάθε φορά που σκίρτησαν από ασυγκράτητη χαρά ή από αφόρητη λύπη, κάθε φορά που ένιωσαν απλά ανθρώπινα συναισθήματα, έρωτα, πίστη σε κάποιον ή κάτι, συμπόνια, προσδοκία, ευτυχία, πόνο, ελπίδα ή απόγνωση…Κι αν έχουν το κουράγιο, ας αναρωτηθούν…Τι κακόγουστη και ανούσια φάρσα θα ήταν η ζωή και η ίδια η ύπαρξη, αν δεν υπήρχε η παρουσία και η απόδειξη του ζωντανού Θεού μέσα σε κάθε πτυχή και κάθε κύτταρο του ορατού και αόρατου κόσμου;…


 Θα αφήσω να γράψει τον επίλογο ο Δημήτρης Λιαντίνης με ένα απόσπασμα από νεανική επιστολή του:


« Είναι πλάνη απόλυτη και άγνοια τυφλή να ισχυρισθούμε ότι δεν υπάρχει μεταθανάτιος ζωή. Όσο και να το λέμε, σε τελευταία ανάλυση δεν το πιστεύει κανείς. Διότι τότε η ζωή χάνει το αλάτι της αυτόματα, χάνει τη βαθύτερη ουσία και τα θέμελά της. Όσοι από τους φιλοσόφους – και είναι λίγοι – φθάσανε σ’ αυτήν την πίστη, πιστέψανε δηλαδή ότι μαζί με το χωματένιο σαρκίο θάβεται και η ψυχή, η μόνη απάντηση που μας δώσανε ήταν μια σπαρακτική κραυγή άναρθρη και ανατριχιαστική, γεμάτη σκοτάδι και φρίκη. Γιατί ξεκόψανε τον άνθρωπο από τη μεγάλη και αιώνια πηγή του, το Θεό…»

 

15 σχόλια:

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Υπέροχη ανάρτηση Φώτη μου!
Πίστη στον εαυτός μας,πίστη στο Θεό,πέρα από θρησκείες και καλούπια, μας κάνουν να απογειωνομαστε από ευτυχία αλλά και μας κάνουν να ριζώνουμε όλο και περισσότερο στη ζωή.
Μου έλειψαν οι αναρτήσεις σου,μου χρωστάς και το τρίτο μέρος σχετικά με το θάνατο!

Φώτης είπε...

Γεια σου, Ρηνούλα μου!

Αυτό ακριβώς επιδιώκω να κάνω:
να σπάσω τα καλούπια των προκαταλήψεων και των δογματικών στερεοτύπων.

Δεν το έχω ξεχάσει το τρίτο μέρος της "θανατολογίας". Θα αναρτηθεί σύντομα.
(Ξέρεις, πέρασα και από "επιτροπή λογοκρισίας" το καλοκαίρι!
Μου την "έπεσαν" μια γοργόνα και μια πεταλούδα, επειδή έγραφα πένθιμα πράγματα!)

Καλή σου νύχτα, φίλη μου!

delta είπε...

Ας προσπαθήσουμε να διαλογιστούμε στη σιωπή στα παρακάτω ερωτήματα:

Μήπως υπάρχει μια δύναμη που αποφασίζει ποιος θα είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος με βάση τις προσωπικές της συμπάθειες ή αντιπάθειες;

Μήπως υπάρχει ο αμείλικτος δικαστής που τιμωρεί τον περισσότερο κόσμο και τον βασανίζει με μια ατελείωτη σειρά προβλημάτων;

Μήπως ο άνθρωπος γεννιέται τυχαία σε μια στιγμή ενθουσιασμού των γονιών του και ζει μια ζωή που εξαρτάται από τυχαίες καταστάσεις και συγκυρίες;

Μήπως ο άνθρωπος είναι μια ποσότητα σάρκας και μερικά κιλά κόκαλα;

Είναι ποτέ δυνατόν η ανθρώπινη ζωή να είναι απόλυτα προκαθορισμένη, χωρίς τη δυνατότητα παρέμβασης;

Είναι δυνατόν τα άστρα, το κισμέτ, το κάρμα, το πεπρωμένο ή όποια άλλη προϋπόθεση να μας έχουν απόλυτα δέσμιους και ανίκανους για προσωπική παρέμβαση; Αν απαντήσετε «ναι», τότε που είναι η περίφημη ανθρώπινη βούληση;

Όλες τις απαντήσεις στις παραπάνω ερωτήσεις δίνονται από το υπέροχο αυτό άρθρο σου Καπετάνιε μου, που δε θα μπορούσες νομίζω να το γράψεις καλύτερα. Και συνοψίζονται στην παρακάτω παράγραφό σου:

«Είμαστε το τελειότερο θαύμα που προήλθε από την πλαστουργό δύναμη του Υπέρτατου Όντος, η κορωνίδα της δημιουργίας και ταυτόχρονα εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί του αιώνιου κοσμικού δράματος!»

Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που θα μπορούσε να μας δώσει ο Θεός: τα δυνατότητα να περνάμε στη σφαίρα της ομορφιάς, της χαράς και της ευτυχίας, γεμίζοντας με αγάπη την καρδιά και τη ζωή μας με μοναδικό όπλο την προσωπική μας παρέμβαση στα γεγονότα. Την δυνατότητα να δημιουργήσουμε την πραγματικότητά μας.

Αυτή η δυνατότητα είναι και το σημείο που συναντήθηκαν οι αναρτήσεις μας στα Εσωτερικά Μονοπάτια και στο Ξάνθη Φιλοσοφείν.

Καληνύχτα Φώτη μου

Margo είπε...

Όταν παρακολουθώ συζητήσεις ανάμεσα σε υλιστές / ρεαλιστές / ορθολογιστές όπως αναφέρεις και σε αυτούς που πιστεύουν, νιώθω πως οι πρώτοι κινούνται σε ένα χώρο που με δυσκολία τους χωράει και αγωνίζονται να φτάσουν πολύ μακριά αλλά μάταια.. οι δεύτεροι σαν να ταξιδεύουν σε όλες τις διαστάσεις με όλους τους τρόπους χωρίς να προσπαθούν να αποδείξουν τίποτα.

Εξαιρετικό το άρθρο σου Φώτη μου και έγινε αφορμή για ένα ακόμη σημαντικό σχόλιο από τον Δημήτρη..

Να είστε καλά!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

θα συμφωνήσω με τον Δημήτρη
απάντηση στο ερώτημα του τίτλου της ανάρτησής σου Φώτη μου δεν μπορεί να δωθεί παρά μονάχα μέσα από την Ιερή Σιωπή
ότι άλλο και να σου πω μπλεγμένο στα γρανάζια της λογικής και του μυαλού θα είναι
χρήσιμο το μυαλό, χρήσιμη η λογική, σαν εργαλεία για να εξυπηρετούν μικρό κομμάτι της ύπαρξης όμως.
τα παίρνει το εγώ και τα θεοποιεί, συρρικνώνοντας τη Συνειδητότητα

όμορφη καλημέρα σου εύχομαι :-)

Iptamenos Ollandos είπε...

Όμορφη ανάρτηση Φώτη.

Πολύ καλή απάντηση και από την μια φορά κι έναν τρελό. Ο Νίτσε ντυμένος μαμούφι μίλησε!

Εγώ θα προσθέσω ένα μικρό απόσπασμα από την Chandogya Upanishad (7:18)
"Όταν ένας άνθρωπος έχει πίστη τότε σκέφτεται. Αυτός που δεν έχει πίστη, δεν σκέφτεται: Μάθε τη φύση της πίστης.
Όταν υπάρχει πρόοδος τότε κάποιος βλέπει και έχει πίστη. Όπου δεν υπάρχει πρόοδος δεν υπάρχει πίστη: Μάθε τη φύση της προόδου."

Την καλημέρα μου.

Φώτης είπε...

Έτσι ακριβώς είναι, Δημήτρη!

Όλες οι επιλογές είναι στο χέρι μας και στο κάθε μας βήμα δημιουργούμε το επόμενο σκαλοπάτι, το επόμενο μέτρο του δρόμου μας...

Πολύ χαίρομαι που δεν είναι όλα προκαθορισμένα από πριν!...

Καλό απόγευμα!

Φώτης είπε...

Μαρία μου,
όσοι πιστεύουν στο Θεό, στο Σύμπαν, στην ψυχή και στα θαύματα, δεν έχουν ανάγκη να αποδείξουν κάτι, γι' αυτό και δεν περιορίζονται από δεσμά.

Τα όριά μας συμπίπτουν με τα όρια της Ύπαρξης...
Πώς να μην πετάμε παντού;...

Φιλιά!
Καλό απόγευμα!

Φώτης είπε...

Καλησπέρα, Ελένη!

Δεν απορρίπτω ούτε καταδικάζω τη λογική. Όπως πολύ σωστά είπες, είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο, που μας βοηθάει να κατανοούμε και να ελέγχουμε ως ένα βαθμό τις ζωές μας και να πορευόμαστε με στέρεα βήματα.
Όμως μέχρι εκεί...
Πολύ συχνά ο ορθολογικός και ρεαλιστικός τρόπος σκέψης αδυνατεί να δώσει απαντήσεις, φτάνει σε αδιέξοδα και σε τελική ανάλυση, κινείται μονάχα στην επιφάνεια της ζωής.
Η αλήθεια και η μαγεία, η ηρεμία, η πληρότητα και οι απαντήσεις, όλα βρίσκονται κάτω από την επιφάνεια, στα αχανή βάθη κι εκεί μονάχα η Σιωπή, η Πίστη και η Αγάπη μπορούν να φτάσουν...

Φιλιά και καλησπέρες!

Φώτης είπε...

Γεια σου, Ιπτάμενε!

Ναι, το "μαμουφάκι" μας πολύ συχνά εκφράζεται με τρόπο φιλοσοφικό και ποιητικό!

Το απόσπασμα από τις Ουπανισάδες είναι εμπνευσμένο και βαθυστόχαστο!
Δεν το είχα ξανακούσει.

Να είσαι καλά, φίλε!
Καλό απόγευμα!

IANIS (Giannis Doganis) είπε...

Γεια σου Φωτη, πολυ ομορφο και ουσιαστικο αρθρο!

Θυμηθηκα κατι, που ενας αλλος ποιητης εξ'ισου ομορφα περιεγραψε:

Ο άνθρωπος βρίσκεται ήδη εκεί που χρειάζεται να είναι, εκεί που προοριζόταν να είναι. Ο άνθρωπος βρίσκεται στον παράδεισο. Δεν έφυγε ποτέ από τον κήπο τής Εδέμ, κανείς δεν μπορεί να σε αποβάλλει από εκεί.

Μπορείς όμως να αποκοιμηθείς, μπορείς να αρχίσεις να βλέπεις χίλια όνειρα. Τότε τα όνειρα αυτά γίνονται η πραγματικότητά σου, και η πραγματικότητα γίνεται θολή κι απομακρύνεται, γίνεται μη πραγματική.

Osho

το μολύβι είπε...

Γειά σου Φώτη μου με την φωτεινή ανάρτηση!
Περιττό το να πω πόσο με εκφράζει!
Τόσο όμορφη!
Τόσο ωραία σχόλια...!

Μαμούφι, υποκλίνομαι!!!!!

Φώτης είπε...

Φίλε Γιάννη, καλησπέρα!

Ο Osho είναι ένας από τους αγαπημένους μου δασκάλους, οδηγούς και φιλοσόφους.

Πράγματι, δε φύγαμε ποτέ από την Εδέμ, θα το καταλάβουμε πάλι όταν θα λήξει η συνύπαρξη με το θνητό κορμί μας και κάποιοι ίσως το αντιλαμβάνονται ήδη μέσα από τις κορυφαίες στιγμές της έκστασης, του οργασμού, του διαλογισμού και της δημιουργικής έμπνευσης...

Καλό βράδυ, φίλε!

Φώτης είπε...

Καλώς τη μολυβένια Ελπίδα μας!

Σ' ευχαριστώ για τη βόλτα και τα καλά σου λόγια!
Έτσι πάει...Φωτεινή ανάρτηση, φωτεινά σχόλια!...

Καλό βράδυ, φίλη μου!

Τατιάνα Καρύδη είπε...

Θα συμφωνήσω μαζί σου.