Μες στην εικονική πραγματικότητα
που χτίσαμε με ψέματα
και με περίσσιο θράσος βαφτίσαμε
"ζωή"
είναι φορές που κλέβουμε απ' τις πλαστές μας μέρες
λίγες στιγμές
- σαν αγγιζόμαστε
σαν κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια
κι όταν σφιγγόμαστε μ' απόγνωση
σώμα στο σώμα πάνω -
κι είναι αυτές η μόνη αλήθεια μας
- εκτός από τον θάνατο -
μια απόδειξη πως άξιζε ίσως
να γεννηθούμε...
που χτίσαμε με ψέματα
και με περίσσιο θράσος βαφτίσαμε
"ζωή"
είναι φορές που κλέβουμε απ' τις πλαστές μας μέρες
λίγες στιγμές
- σαν αγγιζόμαστε
σαν κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια
κι όταν σφιγγόμαστε μ' απόγνωση
σώμα στο σώμα πάνω -
κι είναι αυτές η μόνη αλήθεια μας
- εκτός από τον θάνατο -
μια απόδειξη πως άξιζε ίσως
να γεννηθούμε...
.jpg)
7 σχόλια:
Πολύ μ’ αγγίζουν αυτά τα σύντομα μηνύματα, όσο απαισιόδοξα κι αν είναι, που μας περνάς μέσα από τα ποιήματά σου Φώτη. Κι ίσως να είναι ακόμη χειρότερη η κατάστασή μας. Έχουμε σταματήσει να κοιταζόμαστε βαθιά στα μάτια. Έχουμε σταματήσει να αγγιζόμαστε. Μας έμεινε μόνο η απόγνωση.
Είναι σημαντική η συνειδητοποίηση της κατάστασής μας, αν θέλουμε να ανεβούμε τα σκαλιά της συνειδητότητας.
Πλαστές μέρες ζούμε που έχουμε το θράσος να τις βαφτίζουμε ζωή…
Βουλιάξαμε ψυχικά και πνευματικά καπετάνιε μου. Κι είναι αυτή η πτώχευση πολύ χειρότερη από την οικονομική.
Όμορφο Φώτη μου, πολύ όμορφο.
Καλημέρα Φώτη,οι άνθρωποι δεν φοβούνται το θάνατο,ουσιαστικά να ζήσουν φοβούνται.Συμφωνώ με τον Δημήτρη και σκέψτομαι ότι όλη αυτή η δύσκολη οικονομική κατασταση που βιώνουμε είναι μια ευκαιρία να στραφούμε βαθεία μέσα στη ψυχή μας και να εκτιμήσουμε σχεσεις να αναθεωρήσουμε πράγματα και καταστάσεις.
Η συλογική ασυνειδησία μας έφερε ως εδώ.
Δημήτρη και Ειρήνη μου, καλησπέρα!
Θα συμφωνήσω μαζί σας ότι η πτώχευση χτύπησε πρώτα το πνεύμα και την ψυχή και ύστερα τα ταμεία και τις τσέπες...
Το συγκεκριμένο, αν θυμάμαι καλά, το έγραψα το 2002, σε μια εποχή που ένιωθα εγκλωβισμένος μέσα σε μια κενή επαναλαμβανόμενη και ανούσια πραγματικότητα και είχα ήδη να μπαίνω σε μια διαδικασία ενδοσκόπησης.
Δε θέλω να είμαι απαισιόδοξος, όσο κι αν γύρω μου πληθαίνουν οι Κασσάνδρες και οι καταστροφολόγοι...
Αν - όπως πολύ σωστά λέτε κι οι δύο - αντικρύσουμε κατάματα την κατάντια, αν επαναπροσδιορίσουμε τη θέση μας στον κόσμο και τις σχέσεις μας, αν ξανακοιταχτούμε βαθιά στα μάτια και γίνουμε λίγο πιο ανθρώπινοι, τότε θα μπορούμε ακόμα να ελπίζουμε...
Ήρθε ο καιρός να αποκαλυφθεί η ψευτιά της ζωής μας και μας βρίσκει ανοχύρωτους.. ποτέ δεν είναι αργά όμως να κοιταχτούμε στα μάτια και να ζήσουμε αληθινά.
Βάλσαμο το ποίημά σου Φώτη μου να είσαι καλά!
Είναι θλιβερό και χωρίς ζωή το ότι σήμερα δεν αγγιζόμαστε, κοιταζόμαστε, δεν μιλαμε, με ΑΛΗΘΕΙΑ και ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑ.
Παρόλαυτά ακόμα θέλω να πιστεύω ότι μέσα μας αυτό θέλουμε, δηλαδή μια βαθιά αληθινή επικοινωνία.
Και τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν "εξωτερικά" όλο και περισσότερο, "υποχρεωνόμαστε" να στραφούμε μέσα μας, να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε ουσιαστικότερα και πιο αληθινά με τον εαυτό μας.
Πότε θα τιμήσουμε τον εαυτό μας και τη ζωή, όπως τους αξίζει? όχι με λίγες, κλεμμένες γρήγορες στιγμές, με απόγνωση αλλά με νόημα και αλήθεια.
Μαρία και Νανά,
έτσι ακριβώς είναι! Δεν είναι ακόμα αργά, για να "τιμήσουμε τον εαυτό μας" και τη ζωή...
(βλ. και την απάντησή μου παραπάνω)
Σας ευχαριστώ για την επίσκεψη!
Καληνύχτα!
Δημοσίευση σχολίου