Παρασκευή 12 Μαρτίου 2010

Πτωχοί τω πνεύματι...


Με έμπνευση από τις πολύ όμορφες αναρτήσεις της Ειρήνης στο «Με τα φτερά της ψυχής»

Να ξαναγίνουμε παιδιά
.
και του καπετάν Φώτη στα «Εσωτερικά Μονοπάτια»

Των παιδιών το γέλιο
.
γράφτηκαν οι σημερινές σκέψεις
.

Ήμασταν την προηγούμενη Κυριακή σε ένα παιδότοπο στο πάρτυ του παιδιού ενός φίλου. Σε κάποια στιγμή είδα τον γιο μου να μαλώνει με ένα άλλο αγόρι

«Είσαι χαζός!»
«Αλήθεια ; Εσύ είσαι πολύ πιο χαζός!»
«Όχι τόσο όσο εσύ και να φύγεις από δω, δεν σε ξαναπαίζω» του είπε σπρώχνοντας τον ο πεντάχρονος γιος μου.
«Ούτε εγώ σε ξαναπαίζω ποτέ και δεν σε έχω φίλο» απάντησε ο εξάχρονος φίλος του.


Τα παιδιά απομακρύνθηκαν το ένα από το άλλο. Δεν πρόλαβα να τελειώσω τον καφέ μου και πρόσεξα ότι σαν να μη συνέβη τίποτα τα παιδιά έπαιζαν χαρούμενα και πάλι μαζί. Είχαν ξεχάσει εντελώς το επεισόδιο. Ούτε μούτρα, ούτε πληγωμένος εγωισμός, ούτε σκάλισμα του παρελθόντος, ούτε αντεγκλήσεις. Μετά από μια σύντομη ανταλλαγή αρνητικών συναισθημάτων και ένα ακόμη πιο σύντομο χρονικό διάστημα για να ξεθυμάνουν, τα παιδιά είχαν ξεχάσει τα πάντα.

Αυτό είναι που μας λείπει σκέφτηκα! Τι θα γινόταν αν στη θέση τους ήταν δύο μεγάλοι. Το πιθανότερο ήταν να πνίξουν το θυμό τους, να τον σπρώξουν βίαια στο υποσυνείδητό τους και να συνεχίσουν να τον κουβαλούν μαζί τους από κει και πέρα. Το σπίτι όμως δεν καθαρίζει αν σπρώξουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί …



Τα παιδιά ζουν τόσο έντονα την κάθε στιγμή και φροντίζουν να εκδηλώσουν απόλυτα κάθε συναίσθημα θετικό ή αρνητικό έτσι ώστε να μην χρειάζεται να ανατρέχουν σ’ αυτό. Η στιγμή έχει περάσει κι έχει μείνει πίσω. Το παιδί δε θα ασχοληθεί πια με το παρελθόν. Κάπου στο δρόμο προς την ενηλικίωση φαίνεται ότι γινόμαστε ειδικοί στο να κρατάμε κακία, να υπερπροστατεύουμε το ευάλωτο Εγώ μας και να μην συγχωρούμε. Αποθηκεύουμε στη μνήμη μας λάθη και αδικίες και είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τα χρησιμοποιήσουμε σαν πυρομαχικά. Γινόμαστε επιδέξιοι αντιρρησίες, με ακλόνητη άποψη για το τι είναι σωστό. Είμαστε αποφασισμένοι να κερδίσουμε την κάθε μάχη, κι όταν την χάνουμε αρχίζουμε αμέσως να σχεδιάζουμε την εκδίκηση μας.


Ας δούμε όμως και τη γνώμη του σοφού δάσκαλου Όσσο :

Την ημέρα που το παιδί αρχίζει να γίνεται γνώστης, χάνει τον Παράδεισο. Για λίγο διάστημα το παιδί ζει μέσα στον κήπο της Εδέμ. Δεν γνωρίζει τίποτα, είναι μη νους. Απλώς υπάρχει από τη μια στιγμή στην άλλη, δεν έχει έγνοιες. Όταν νιώθει πεινασμένο κλαίει, όταν νιώθει ικανοποιημένο κοιμάται, όταν είναι θυμωμένο ουρλιάζει. Δεν έχει όμως καμιά ιδέα για τίποτα. Ούτε επαινεί με το χαμόγελο ούτε επικρίνει με το κλάμα, ούτε αισθάνεται ντροπή όταν κλαίει, ούτε αισθάνεται περηφάνια, επειδή σήμερα ήταν καλό παιδί. Δεν γνωρίζει τίποτα για όλες αυτές τις ανοησίες. Δεν γνωρίζει ούτε το καλό ούτε το κακό ούτε κανενός είδους διακρίσεις. Ζει σε πλήρη ένωση με την πραγματικότητα και με οτιδήποτε συμβαίνει.


Σιγά-σιγά θα γίνει γνώστης, θα αρχίσει να μαθαίνει πράγματα. Τώρα έχει αρχίσει να τρώει τον καρπό του δέντρου και αργά ή γρήγορα ο παράδεισος θα εξαφανιστεί.

Θα συνεχίσουν να υπάρχουν παραλίες, μα δε θα είναι πια όμορφες. Θα συνεχίσουν να πετούν πεταλούδες, μα δε θα τις βλέπει πια. Θα συνεχίσουν να ανθίζουν λουλούδια, μα το παιδί δε θα τα βλέπει πια. Τώρα θα είναι πολύ απασχολημένο με το διάβασμα. Τώρα το μόνο που υπάρχει είναι αριθμητική, γεωγραφία, ιστορία, Μια στο τόσο, το παιδί ακούει ένα πουλί να κελαηδάει αλλά μόνο μια στο τόσο. Κι ολόκληρη η κοινωνία προσπαθεί να το απομακρύνει από εκείνο το κελάηδημα.


Ο δάσκαλος θα πει : «Κοίταξε στον πίνακα! Συγκεντρώσου» Το παιδί ήταν πράγματι συγκεντρωμένο. Το κελάηδημα του πουλιού ήταν τόσο όμορφο! Το παιδί ήταν απόλυτα συγκεντρωμένο κι ο δάσκαλος το απέσπασε. Τώρα πρέπει να κοιτάξει στον πίνακα κι εκεί δεν υπάρχει τίποτα να δει. Σιγά-σιγά, τα καταφέρνουμε να αποσπάσουμε το παιδί από το κελάηδημα του πουλιού.

Η αποπομπή δεν γίνεται από το Θεό, αλλά από την κοινωνία. Η κοινωνία σέρνει κάθε Αδάμ και κάθε Εύα έξω από τον κήπο της Εδέμ. Και από τη στιγμή που έχεις μπει στο κεφάλι για τα καλά, είναι πολύ δύσκολο να μπεις και πάλι μέσα σε κείνη την αγνότητα, σ’ εκείνη την Αγνή Γη του παραδείσου. Οι δάσκαλοι του Ζεν λένε, όπως ακριβώς είπε και ο Ιησούς : Αν δεν γίνετε σαν τα μικρά παιδιά, δεν θα μπείτε στο Βασίλειο του Θεού.



Ένας χριστιανός ιεραπόστολος πήγε σε ένα δάσκαλο του Ζεν και άρχισε να διαβάζει την Επί του Όρους Ομιλία. Ο δάσκαλος του Ζεν άκουγε και είπε : «Όποιος το έχει πει αυτό, πρέπει να βρίσκεται πολύ κοντά στη βουδική φύση». Ο δάσκαλος του Ζεν δεν είχε ποτέ ακούσει τίποτα για τον Χριστό και δεν είχε διαβάσει ποτέ τη Βίβλο. Κι όταν ο ιεραπόστολος διάβασε : «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι», ο δάσκαλος του Ζεν είπε: «Τώρα σταμάτα. Τώρα δεν χρειάζεται να διαβάσεις τίποτε άλλο. Όποιος το έχει πει αυτό είναι Βούδας.»

«Πτωχοί τω πνεύματι» σημαίνει απλώς χωρίς νου. «Πτωχοί τω πνεύματι» σημαίνει κενό. Όλες οι σκέψεις έχουν εξαφανιστεί. Τότε βρίσκεσαι και πάλι στον Παράδεισο.



Αρκετά ταλαιπωρήσαμε το μυαλό μας με πολύπλοκες σκέψεις, με τύψεις, με αμφιβολίες, με ενοχές του παρελθόντος και ανησυχίες του μέλλοντος. Η στάση μας αυτή υποδηλώνει έλλειψη εμπιστοσύνης στο Σύμπαν και την Ύπαρξη από την οποία προερχόμαστε.

Στην ουσία πάντα ήμασταν και θα παραμείνουμε παιδιά. Ας προσπαθήσουμε να ξαναανακαλύψουμε αυτήν την παιδικότητά μας
.
.
.
σσσσσσσσσσ...
.
.
.
Καληνύχτα !!!
.


Συνοδοιπόροι (στον ύπνο) είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

6 σχόλια:

Με τα φτερά της ψυχής είπε...

Γεια σου Δημήτρη σε ευχαριστώ για την αναφορά σου,αλλά εσυ έχεις ένα ιδιαίτερο, υπέροχο τρόπο να γράφεις.Σε θαυμάζω για αυτό!

Margo είπε...

Το κείμενο εξαιρετικό όπως πάντα!
Το θέμα παιδί, νους στον Όσσο, είναι από τα αγαπημένα μου.. μα δεν μπορώ να μη αναφερθώ εδώ και στις απίθανες φωτογραφίες που πλαισιώνουν την ανάρτησή σου Δημήτρη. Πάντα διαλέγεις φανταστικές φωτογραφίες αλλά αυτές είναι μαγικές όσο και τα ίδια τα μωρά.
Και στον τρόπο που κλείνεις.
Συνοδοιπόροι και στον ύπνο λοιπόν:))
Καλή σου νύχτα!

delta είπε...

@ Με τα φτερά της ψυχής

Εγώ σ’ ευχαριστώ Ειρήνη. Με την καλή σου την καρδιά και τα κοπλιμέντα σου, πάντα καταφέρνεις να με κάνεις να αισθάνομαι άβολα :))

delta είπε...

@ Margo

Ευχαριστώ πολύ Margo μου.

Ναι ! συνοδοιπόροι και στον ύπνο ! (Αλλά αν όλοι κοιμόμαστε ποιος θα μας ξυπνήσει τελικά ;)

Η αλήθεια είναι ότι έναν ανέμελο, μωρουδίστικο ύπνο, όπως αυτόν που κάνουν τα μωράκια στις φωτογραφίες, πολύ θα τον ζήλευα !

Φώτης είπε...

Καλησπέρα, Δημήτρη!

Εγώ, όπως γνωρίζεις, είμαι ακόμα άτεκνος, όμως με τέτοιες γλυκές φατσούλες δε μπορώ να μη συγκινηθώ και να μη χαμογελάσω!

Μακάρι να παίρναμε λίγα μαθήματα από τον αυθορμητισμό, την αθωότητα και τη σοφία των πιτσιρικάδων...

Καληνύχτα, φίλε!

LAMDA είπε...

Καλημέρα Δημήτρη, υπέροχο άρθρο!

"Αυτό είναι που μας λείπει σκέφτηκα! Τι θα γινόταν αν στη θέση τους ήταν δύο μεγάλοι. Το πιθανότερο ήταν να πνίξουν το θυμό τους, να τον σπρώξουν βίαια στο υποσυνείδητό τους και να συνεχίσουν να τον κουβαλούν μαζί τους από κει και πέρα. Το σπίτι όμως δεν καθαρίζει αν σπρώξουμε τα σκουπίδια κάτω από το χαλί …"

ΑΥΤΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΩΜΑΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΡΑΞΗ!!!

Το ΕΓΩ είναι αυτό που μας κάνει να παρεξηγούμαστε και παρεξηγούμε και κατ΄ επέκταση να έχουμε κακίες.

Αν θυμόμαστε αυτό που μου είχες πει κάποτε

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΠΑΙΝΟΣ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΕΠΗΡΕΑΖΕΙ,
ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΟΎΤΕ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΑΠΌ ΚΑΝΕΝΑΝ
ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΕΙ ΘΑ ΤΟ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΩ

τότε πολλά πράγματα θα είναι πιο ωραία στη ζωή και καθημερινότητα μας.

Να είσαι καλά!