Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

Η ενσάρκωση του λόγου

"Για μένα, το ανθρώπινο ον είναι υπερβατικό ον, δηλαδή υπερβαίνει τον λεγόμενο υλικό κόσμο - ίσως να συμβαίνει το ίδιο και στα ζώα, αλλά δεν το ξέρουμε.
Κάθε πλάσμα είναι λόγος που έχει παροντοποιηθεί, υλοποιηθεί μέσω του ανθρώπινου σώματος.
Ενσαρκώνεται διότι έχει αυτήν τη βασική εμπιστοσύνη που ονομάζεται πίστη, συντηρεί την ελπίδα μιας επαύριον που θα ανατείλει και προβάλλει το φως μιας αγάπης που είναι έλξη προς ένα σκοπό, ο οποίος
το οδηγεί αλλού, σε ένα δρόμο δίχως τέλος.


- Μα πώς μπορεί να ενσαρκωθεί ένας λόγος;

Δεν ξέρω "πώς", αλλά είναι έτσι. Κατά τη συνουσία, ένας λόγος μένει ανείπωτος, οι γεννήτορες σταματούν να μιλούν κι από αυτόν τον άλεκτο λόγο, στη σιωπή της επιθυμίας, καμιά φορά έρχεται στη ζωή ένα νέο ανθρώπινο ον...
Εκείνη τη στιγμή είναι απογυμνωμένοι, είναι εκτός εαυτών. Δεν βρίσκονται πια στη συνήθη εικόνα του σώματός τους. Το σώμα τους αφανίζεται...


...Νομίζω ότι όλα όσα είμαστε είναι μεταφορά ή σημείο. Το σώμα μας δεν είναι παρά εικόνα κάποιου άλλου πράγματος, που ζει αιώνια. Έτσι, για μένα ο θάνατος δεν έχει νόημα χωρίς την ανάσταση...

...το σώμα μας είναι σχεδόν πάντα σε κατάσταση έλλειψης: έχουμε πάντα ανάγκη κάποιου πράγματος.
Αυτή όμως η έλλειψη του σώματός μας είναι εικόνα μιας άλλης, βαθιάς κλήσης που συνδέεται με τη μυστηριώδη μας υπόσταση και που ονομάζω
έλλειψη Θεού."


( Αποσπάσματα από το βιβλίο της Φρανσουάζ Ντολτό:
"Τα Ευαγγέλια και η πίστη. Ο κίνδυνος μιας ψυχαναλυτικής ματιάς"
Εκδ. Βιβλιοπωλείον της Εστίας, Αθήνα 2005, σελ. 382-384)

10 σχόλια:

delta είπε...

«Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος» αρχίζει το κατά Ιωάννην. Τι είναι ο λόγος όμως ; (προσωπική άποψη εκφράζω για να μη μας την πέσουν και οι θεολόγοι)

Ο Λόγος λοιπόν για μένα είναι η Συμπαντική Νοημοσύνη. Είναι τον Όν το Άναρχο (χωρίς αρχή), το Αιώνιο, το Αμετάβλητο κατά την ουσία του, σύμφωνα με τον Παρμενίδη.

Είναι το Όν που «πάντα ρει» μέσα από τις μορφές που λαμβάνει σύμφωνα με τον Ηράκλειτο. Αντί για τη λέξη «θεός» ο Ηράκλειτος χρησιμοποιούσε την αρχαιοελληνική λέξη «λόγος» που σημαίνει λογική. Ακόμα κι αν εμείς οι άνθρωποι δεν σκεφτόμαστε πάντοτε με τον ίδιο τρόπο, ακόμα κι αν η λογική μας δεν είναι πάντα η ίδια, ο Ηράκλειτος πίστευε ότι υπάρχει ένα είδος «παγκόσμιας λογικής» που κατευθύνει τα πάντα μέσα στη φύση. Αυτή η «παγκόσμια λογική», ο «νους του Σύμπαντος», εξουσιάζει τα πάντα, και όλοι οι άνθρωποι πρέπει να σέβονται την κυριαρχία της. Οι περισσότεροι όμως επιμένουν να ζουν σύμφωνα με τη δική τους ατομική λογική. Σε όλες τις μεταβολές και τις αλλαγές και τις αντιθέσεις μέσα στη φύση, ο Ηράκλειτος έβλεπε την ενότητα, την ολοκλήρωση. Αυτό το «κάτι», που βρίσκεται μέσα σε όλα και αποτελεί θεμέλιο των πάντων, το ονόμαζε «Θεό» ή «λόγο».


Τελικά καπετάνιε η διαίσθηση σου δεν έπεσε έξω ! Το σύμπαν με εξέπληξε πάλι. Σήμερα έλαβα ένα δώρο από έναν απίστευτο τύπο. Ένα εξαιρετικό βιβλίο που έλειπε από την βιβλιοθήκη μου. «Τα Ευαγγέλια και η πίστη. Ο κίνδυνος μιας ψυχαναλυτικής ματιάς» της Φρανσουάζ Ντολτό. Ιδιαίτερα συγκινητικό το τελευταίο μέρος της αφιέρωσής που περιείχε :

«Κι αν δεν ανταμωθήκαμε ακόμα,
στα κοσμικά βάθη της συνειδητότητας
βλέπω τις ψυχές μας σε δείπνο μυστικό
μαζί να τρώνε και να πίνουνε
από τα δισκοπότηρα του Πνεύματος
και ανάμεσα μας ο Χριστός
να χαίρεται και να γελά…»

Φώτης


Ευχαριστώ

Φώτης είπε...

Έτσι ακριβώς, φίλε!
Πολύ σωστά τα λέει ο παππούς Ηράκλειτος:
"...τοις εγρηγορόσιν ένα και κοινόν κόσμον είναι, των δε κοιμωμένων έκαστον εις ίδιον αποστρέφεσθαι..."
και
"...τω μεν θεώ καλά πάντα και αγαθά και δίκαια, άνθρωποι δε α μεν άδικα υπειλήφασιν α δε δίκαια..."

Χαίρομαι που έπεσα μέσα σχετικά με την έκπληξη του Σύμπαντος...
Και θα χαρώ περισσότερο όταν το διαβάσεις και μου πεις τη γνώμη σου.
Αυτή η ψυχαναλυτική προσέγγιση των ευαγγελίων φώτισε μες στο μυαλό μου κάποιες πλευρές της θρησκείας μας που δεν είχα φανταστεί και αναδύθηκε μέσα απ' τις σελίδες του ακόμα ένα πρόσωπο του Ιησού.

Μη λες "ευχαριστώ".
Θέλησα απλώς να μοιραστώ ένα βιβλίο που μου άρεσε με κάποιον άνθρωπο ξεχωριστό, που μπορεί να το εκτιμήσει και να στοχαστεί πάνω σ' αυτό.

Να είσαι πάντα καλά, αδερφέ!

Margo είπε...

Τα αποσπάσματα δείχνουν ένα πολύ ενδιαφέρον βιβλίο όμως στάθηκα και στη μεταξύ σας συνομιλία και σχέση και χάρηκα άλλη μια φορά. Να είστε καλά!!!

Φώτης είπε...

Καλησπέρα, Μαρία μου!

Όντως είναι πολύ καλό το βιβλίο! Εμένα με ενθουσίασε (αν και δεν συμφωνούσα σε όλα τα σημεία).
Πάντως με έβαλε σε διαδικασία σκέψης και προβληματισμού.

Ο "συγκυβερνήτης" είναι για μένα ένα πολύ σημαντικό πρόσωπο, γι' αυτό και του δείχνω την εκτίμησή μου με συμβολικές χειρονομίες.
Και να σκεφτείς ότι δεν έχουμε καν γνωριστεί από κοντά!

Καλό σου βράδυ, φίλη μου!

Nath είπε...

Καλησπέρα σε όλους!!!

Κυβερνήτη, συγκυβερνήτη και.... σε μας τους απλούς μούτσους.. Μάργκο μου!

Τώρα πειράζει που εγώ θα ρωτήσω γιατί....γιατί λέει "Ο κίνδυνος μιας ψυχαναλυτικής ματιάς"? γιατί κίνδυνος?

Παρακαλώ Θερμά τους Μελετητές και Φίλους των Εσωτερικών, και όχι μόνο, πεδίων αν θέλουν να απαντήσουν... στο φλέγον ερώτημά μου!
ΧΩΡΙΣ ΣΧΟΛΙΑ ΨΥΧΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΓΙΑ ΤΟ χαρακτήρα μου παρακαλώ!

Φώτης είπε...

Πολύ καλή απορία, φίλη μου!

Η ίδια η συγγραφέας το διευκρινίζει σε κάποιο σημείο του βιβλίου, μόνο που δεν θυμάμαι αυτή τη στιγμή την ακριβή διατύπωση.
Και δεν είναι εύκολο να το βρω με ένα ξεφύλλισμα (έχει και 450 σελίδες!)

Πάντως, το νόημα περίπου είναι ότι μια ψυχαναλυτική προσέγγιση των κυριοτέρων σκηνών του Ευαγγελίου θα μπορούσε να κλονίσει κάποιες παγιωμένες αντιλήψεις μας και γενικότερα πεποιθήσεις και στερεότυπα που μας απομακρύνουν από την ουσία της διδασκαλίας του Χριστού.
Υπάρχει δηλαδή ο "κίνδυνος" να αμφισβητήσουμε την επίσημη ερμηνεία που μας έμαθαν και να απορρίψουμε το δογματικό "γράμμα του Νόμου", πλησιάζοντας έτσι πιο κοντά στο "πνεύμα του Νόμου", πιο κοντά στην ουσία και την αλήθεια του χριστιανισμού.

Η συγγραφέας δεν υποστηρίζει πως κατέχει κάποια αλήθεια "εξ αποκαλύψεως", ούτε επιδιώκει να ιδρύσει σχολή. Η κύρια γραμμή του έργου της έχει να κάνει με την εσώτερη επιθυμία μας, τον κινητήριο μοχλό της ζωής μας, τη φωνή της καρδιάς μας (που ταυτίζεται με τη φωνή του Ιησού) και μοιάζει να μας λέει:
"Ζήστε αληθινά, αυθόρμητα, χωρίς υποκρισία, να είστε αληθινοί, τολμηροί, έτοιμοι να ρισκάρετε ακόμα και να έρθετε σε σύγκρουση με τις απαρχαιωμένες συμπεριφορές που σας καταπιέζουν και σας αλλοτριώνουν."

Ουφ, με έπιασε πάλι η φλυαρία, αλλά νομίζω ότι πήρες μια ιδέα, έτσι;...

Πάντως είναι πολύ καλό βιβλίο, είτε συμφωνείς είτε όχι με το περιεχόμενό του.

Άντε μου καληνύχτα!

LAMDA είπε...

Πολύ ωραίο άρθρο φίλε Φώτη.

Ο άνθρωπος είναι ένα τρεισιπόστατο Ον που αποτελείται από ΣΩΜΑ-ΨΥΧΗ -ΠΝΕΥΜΑ, από τον Φυσικό του Σώμα με όλες τις λειτουργίες του, τις αισθήσεις, ένστικτα και πάθη, το Αστρικό του Σώμα που είναι στις ουσία τα συναισθήματά του και το Νοητικό που λειτουργει σε πνευματικό επίπεδο. Αυτά τα 3 είναι στην ουσία οι 3 όψεις του ΘΕΟΥ ΛΟΓΟΥ: ΑΓ. ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ, ΥΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΤΕΡΑ . Οπότε κάθε φορά που γεννιέται ένας άνθρωπος γίνεται ενσάρκωση του Θείου Λόγου στον άνθρωπο. Λένε ότι τα πρώτα χρόνια αναπτύσσεται στον άνθρωπο το φυσικό σώμα, στη συνέχεια το αστρικό (συναισθήματα) και στο τέλος το νοητικό!

Να είσαι καλά.

Nath είπε...

Καλησπέρα!

Πήρα παραπάνω από μια ιδέα και σε ευχαριστώ πολύ για αυτό!!!

Μου αρέσει αυτή η προσέγγιση, παρότι στο παρελθόν δεν συμπαθούσα τις "ψυχαναλυτικές" διαδικασίες και προσεγγίσεις, διαπίστωσα άμεσα ότι πράγματι μια ψυχαναλυτική προσέγγιση οποιασδήποτε σκηνής της ζωής κλονίζει δυνατά την αντίληψη που έχουμε για τον εαυτό μας και όχι μόνο.
Αν και χαρακτηρίζεται "ψυχοφθόρα" διαδικασία, είναι αποτελεσματική κατά τη γνώμη μου, αρκεί να μην εγκλωβιστούμε εκεί...πολύ!

Καλό Βράδυ!

Φώτης είπε...

Καλησπέρα, Λάμπρο μου!

Συμφωνώ, φίλε!
Αυτή την ενσάρκωση της Αγίας Τριάδας είχα στο νου μου!

Σ' ευχαριστώ για το καίριο σχόλιο και την παρουσία σου.

Καλό βράδυ!

Φώτης είπε...

@ Nath,

χαίρομαι που βοήθησα να σχηματίσεις μια άποψη.

Αν και δεν έχω κάνει (ακόμα) ψυχανάλυση, θεωρώ ότι κάποια διερεύνηση του παρελθόντος και του συναισθηματικού μας φορτίου μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη. Κουβαλάμε πολλά πράγματα, άχρηστα βάρη και σκουπίδια, που φορτωθήκαμε ασυναίσθητα και μας ταλαιπωρούν.Ίσως όλοι να χρειαζόμαστε κάποια στιγμή να ξαπλώσουμε στον καναπέ και να μιλήσουμε σε έναν ειδικό.

Αρκεί (όπως πολύ σωστά επισημαίνεις) να μη γίνει αυτό έμμονη ιδέα και χρειάζεσαι ισοβίως έναν ψυχαναλυτή για στήριγμα και δεκανίκι.
Ο καθένας πρέπει να μάθει να στέκεται στα πόδια του.

Καλη νύχτα να έχεις