Τετάρτη 3 Μαρτίου 2010

Των παιδιών το γέλιο...


Πριν από μία εβδομάδα χτύπησε την πόρτα της οικογένειάς μας ο σκοτεινός καβαλάρης, ο ανελέητος επισκέπτης, που η λαϊκή φαντασία τον έντυσε με μαύρο μανδύα και του έβαλε στο χέρι δρεπάνι κοφτερό...


Η γιαγιά, η μάνα του πατέρα μου, μια γυναίκα βασανισμένη και κουρασμένη από τη ζωή, άφησε την τελευταία της πνοή και έφυγε πλήρης ημερών (93 ετών) για το βασίλειο των σκιών, να ανταμώσει τον άντρα και τους γιους της, που είχαν ταξιδέψει πριν από αυτήν...

Η ατμόσφαιρα στο σπίτι βαριά, θείοι και ξαδέρφια που είχαν να βρεθούν καιρό στεκόμασταν βουβοί δίπλα στο φέρετρο, μετά στον ναό και στο κοιμητήριο, όταν την αφήσαμε να αναπαυθεί πλάι στον παππού, στον πατέρα και στον θείο...


Επιστροφή στο σπίτι για τον καφέ, "της παρηγοριάς" που λένε, το ίδιο παγερό κλίμα, το ίδιο βάρος, όχι μόνο για τη γιαγιά, αλλά και για τους παλιότερους νεκρούς, ώσπου ξαφνικά...

...ξαφνικά, δροσιά και φως και γέλια παιδικά...


Τα μικρά ανηψάκια, ο Γιωργάκης και η Ρηνούλα, γυρίζουν απ' το σχολείο, μπαίνουν χοροπηδηχτά στο σπίτι και μαζί τους εισβάλλει η ίδια η ζωή, αυτή η αιώνια άπιαστη αλήτισσα, η ατίθαση και παντοδύναμη, που βγάζει τη γλώσσα στο πένθος και στη θλίψη...

Σκάνε χαμόγελα στα πρόσωπα, τα δάκρυα σκουπίζονται κι ένα "ααχ" ανακούφισης που δεν ακούγεται όμως πλανάται, σαν να ανασηκώσαμε όλοι μαζί πλάκα βαριά απάνω απ' το στήθος μας...

Τα πιτσιρίκια γνώριζαν ασφαλώς πως η γιαγιά "πήγε στον ουρανό, κοντά στον Θεούλη"... Οι γονείς προτίμησαν να τα στείλουν στο σχολείο, για να μην παρευρίσκονται στην κηδεία (εδώ προσωπικά έχω κάποιες ενστάσεις, αλλά δεν είναι του παρόντος).
Σημασία έχει πως κατάφεραν να διαλύσουν την πυκνή ομίχλη του πένθους με το αυθόρμητο γέλιο και τα αθώα βλέμματά τους...



Πάλι η ζωή θριάμβευσε...

18 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Και πάντα θα θριαμβεύει όσο υπάρχουν παιδιά, υπάρχει ΖΩΗ.
Να ζήσετε να τη θυμάστε και να χαμογελάτε. ΄Ετσι μόνο αναπαύεται η ψυχή της

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Διαβάτης είπε...

Το χαμόγελο των παιδιών σβήνει κάθε σκοτάδι και κάθε σκιά θανάτου.

Καλή δύναμη σε όσους μένουν , και καλό παράδεισο σε όσουν φεύγουν.

Την αγάπη μου από τη Μεγαλόνησο

Αργυρούλα

delta είπε...

Τα παιδιά δεν προλαβαίνουν να φοβηθούν τον θάνατο γιατί τα κρατάει πολύ απασχολημένα η ίδια η ζωή. Χαίρονται και ζουν με όση ένταση μπορούν την κάθε στιγμή. Αντιμετωπίζουν συνεχώς τη ζωή με νέα μάτια χωρίς να βαριούνται ποτέ. Αλήθεια πόσες φορές δεν έχουμε διαβάσει το ίδιο παραμύθι σε ένα παιδί κι αυτό συνεχίζει να το ακούει σαν να είναι η πρώτη φορά ;

Το λάθος το δικό μας είναι ότι δεν τα αντιγράφουμε.

Ο ίδιος ο θάνατος είναι που δίνει την αξία στη ζωή μας. Μας λέει ότι υπάρχει το τέλος και ότι δεν πρέπει να σπαταλούμε τον χρόνο μας μίζερα, αλλά να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με χαμόγελο, σαν παιχνίδι, όπως ακριβώς τα παιδιά μας.

Ιδιαίτερα συγκινητική και ανθρώπινη αλλά και ανατρεπτική στην εξέλιξη της η ανάρτηση σου Φώτη μου. Γέλιο και δάκρυ είναι η ζωή είπε ο Γκιμπράν.

Καλό ταξίδι να έχει η ψυχή της γιαγιάς σου…

Φώτης είπε...

Γεια σου, "γλαρένια" Γιάννα μου!

Σ' ευχαριστώ για το πέρασμα και τις ευχές σου!
Όντως, κι εγώ το πιστεύω πως οι ψυχές αυτών που έφυγαν θέλουν να μας βλέπουν (ή να μας νιώθουν) χαρούμενους και ευτυχισμένους.

Να είσαι καλά!

Φώτης είπε...

Αργυρούλα,

τα παιδιά είναι η ίδια η ζωή και η ελπίδα.

Καλή δύναμη και σε σένα!
Φιλιά στην όμορφη Κύπρο!

Φώτης είπε...

Καλησπέρα, Δημήτρη μου!

Κι εγώ κάπως έτσι βλέπω τον θάνατο.
Είναι αυτός που μας θυμίζει τη θνητότητά μας, τον κοινό μας προορισμό κι αν μάθουμε να τον αντιμετωπίζουμε με σεβασμό και όχι φόβο, μπορεί να γίνει πολύτιμος σύμβουλος στο ταξίδι της ζωής.

"Μνήμη θανάτου" που πρότειναν οι αρχαίοι Έλληνες.
Ο Δημήτρης Λιαντίνης λέει ότι έτσι κι αλλιώς το χρέος μας για το δώρο της ζωής θα το πληρώσουμε όλοι την ώρα του θανάτου μας.
Ας φροντίσουμε να κάνουμε αυτό το χρέος όσο πιο μεγάλο γίνεται!

Ας χαρούμε, ας γελάσουμε, ας ερωτευτούμε, ας χορέψουμε, ας παίξουμε μαζί με τα παιδιά και τα ζώα, ας ρουφήξουμε την κάθε στιγμή, τη μεγάλη χαρά και τη βαθιά ανείπωτη θλίψη κι ας φτάσουμε στο τέρμα του ταξιδιού πλήρεις και έτοιμοι να υποδεχτούμε τον δίδυμο αδερφό του Ύπνου με βλέμμα περήφανο και (γιατί όχι;) μ' ένα χαμόγελο στα χείλη...

Margo είπε...

Το χαμογελό τους η ζωντάνια τους, μας θυμίζει ακόμη ότι ο θάνατος είναι μέρος της ύπαρξής μας και εκείνα "έρχονται" επειδή εμείς "φεύγουμε"

Όμως είναι όμορφο να μεγαλώνει ο άνθρωπος να φεύγει πλήρης ημερών να περνά απ' όλα τα στάδια της ζωής.
Ας είναι γλυκιά η θύμησή της..
Καλό απόγευμα Φώτη

Φώτης είπε...

Καλησπέρα, Margούλα!

Ναι, καλό είναι να μεγαλώνει και να γερνάει ο άνθρωπος, αλλά τα γεράματα συνοδεύονται και από πολύ πόνο.

Πόσοι είναι έτοιμοι να αντέξουν τις αρρώστιες και τα άλλα προβλήματα υγείας;
Πόσοι θα άντεχαν να χάνουν αγαπημένα πρόσωπα, να θάβουν τα ίδια τους τα παιδιά κι αυτοί να μένουν ζωντανοί;

Η γιαγιά έχασε το '95 ένα γιο (τον πατέρα μου) και πριν από 4 μήνες τον θείο μου.
Πόσο άλλο να άντεχε;

Τέλος πάντων, ποιος ξέρει;...Ίσως τώρα να έχουν ήδη συναντηθεί...

Καλό απόγευμα, κόρη της Μυκόνου

Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ είπε...

το γελιο τους φωτιζει και διωχνει τη θλιψη..
σε επαναφερει πισω στη ζωη..
ευλογημενοι οσοι εχουν παιδια..
ετσι κι η γιαγια σου..
την τιμησατε ετσι οπως της επρεπε.
ας ειναι ηρεμη εκει που πηγαινει ευχομαι.
να εισαι και εσυ καλα Φωτη.
θα καμαρωνε
αν ηξερε ποσο γλυκα και τρυφερα
εγραψες για αυτην..
κι ελπιζω οτι ειχε καταλαβει κι ειχε αισθανθει
ποσο σπανιο εγγονο ειχε..
καλησπερα

Φώτης είπε...

Πεταλουδίτσα μου γλυκιά,

έτσι ακριβώς ήταν το πρόσωπό της, ήρεμο και γαλήνιο.

Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Να έχεις μια όμορφη νύχτα!

Nath είπε...

Εύχομαι Καλό και ήσυχο ταξίδι στη γιαγιά σου Φώτη...

Καληνύχτα

Φώτης είπε...

Σ' ευχαριστώ, Ναθούλα μου!

Να είσαι πάντα καλά!
Καληνύχτα

ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ είπε...

Να την θυμάσαι όμορφα την γιαγιά σου Φώτη.Κι ας είναι αυτό το αφιέρωμα μνημόσυνο,με λόγια της ψυχής σου.
Ανδεν υπήρχε η ζωή να κρυφογελάει στον θάνατο.τα γέλια των παιδιών που είναι η ελπίδα αυτού του κόσμου,απένα ντι στα δάκρυα..την λυπη των μεγάλων,τότε τι;
Ακόμη και η εποχή που έφυγε κάτι δηλώνει.Αναγέννηση που την εισπράξατε από το φως και τα χαμόγελα των παιδιών.Να΄σαι καλά Φώτη!

Φώτης είπε...

Πέλα μου,

ακριβώς γι' αυτό το έγραψα, σαν μνημόσυνο και σαν μήνυμα ελπίδας και αναγέννησης!
Πολύ χαίρομαι που κατάλαβες τι ήθελα να πω!

Σ' ευχαριστώ, φίλη μου!
Καληνύχτα!

Ευρύνοος είπε...

Καλό της ταξίδι αδελφέ μου..

υπάρχουν κάποια έθιμα που όταν κάποιος φεύγει, μαζεύονται γύρω και τραγουδάνε και γελούνε..

φταίει η κοσμοθέαση που έχουμε εδώ..
ο φόβος του θανάτου μας κάνει θλιμένους και μικρούς μπροστά του..

τα παιδιά ευτυχώς δέν έχουν ποτιστεί με τούτο τον φόβο και βλέπεις την Φυσική αντίδραση..

καλό βράδυ φίλε μου :)

Φώτης είπε...

Αυτό ακριβώς, Τάσο μου!

Μας έχουν ποτίσει με τον φόβο του θανάτου, ενώ το μόνο που του πρέπει είναι ο σεβασμός...

Αν τον αποδεχτείς ως φυσική διαδικασία, ως το κλείσιμο ενός κύκλου, ως το μεταβατικό στάδιο και το πέρασμα σε μια άλλη διάσταση, τότε γιατί να τρέμεις μπροστά του;
Γιατί να κλαίμε και να πενθούμε, γιατί να μην τολμάμε να μιλήσουμε για αυτόν, απλά και φυσικά;

Δεν είναι το τέλος ο θάνατος...
Επιστροφή είναι...

Σ' ευχαριστώ, αδερφέ!
Καληνύχτα!

μιά φορά κι ἕναν τρελλό... είπε...

Ίσως τελικά τίποτα πιο δυνατό στον κόσμο από το γέλιο το παιδικό.
Όλοι οι χυμοί της ζωής συμπυκνωμένοι μέσα του...

Είθε το "ταξίδι" της γιαγιάς σου να είναι γλυκό και ειρηνικό...

Ένα πολύ όμορφο βράδυ σου εύχομαι!!

Φώτης είπε...

Γεια σου, Ελένη μου!

Πού χάθηκες εσύ τις τελευταίες μέρες;

Σ' ευχαριστώ, να είσαι πάντα καλά!
Καληνύχτα και σε σένα!