Σάββατο 15 Ιανουαρίου 2011

Όλα τα Μονοπάτια Ενώνονται πάνω στο Βουνό


Αγάπη ή Επίγνωση ;


Μετά από τον προβληματισμό που έθεσε ο καπετάν Φώτης και προσπαθώντας να επιλέξω το μέγιστο των χαρισμάτων (ανάγκη του νου μας είναι πάντα να επιλέγει) έπεσα πάνω σε μια ομιλία του Όσσο (ποιού άλλου;) που ξεδιάλυνε μέσα μου την απάντηση:


Η ψηλότερη κορυφή είναι το αποκορύφωμα όλων των αξιών: Αλήθεια, αγάπη, επίγνωση, αυθεντικότητα – συνολικά. Αυτές οι ποιότητες είναι αδιαχώριστες στην ψηλότερη κορυφή. Είναι διαχωρισμένες μόνο στις σκοτεινές κοιλάδες του ασυνείδητου μας. Είναι διαχωρισμένες μόνο όταν είναι μολυσμένες, ανακατεμένες με άλλα πράγματα. Τη στιγμή που γίνονται καθαρές, γίνονται ένα. Όσο πιο καθαρές, τόσο πιο κοντά έρχονται η μία με την άλλη.

Για παράδειγμα, κάθε αξία υπάρχει σε πολλά επίπεδα. Κάθε αξία είναι μια σκάλα με πολλά σκαλοπάτια. Η αγάπη είναι πόθος, το κατώτερο σκαλοπάτι – που αγγίζει την κόλαση – και η αγάπη είναι επίσης και προσευχή, το ανώτερο σκαλοπάτι, που αγγίζει τον παράδεισο. Και ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο υπάρχουν πολλά επίπεδα, που είναι ευδιάκριτα.

Στον πόθο, η αγάπη είναι μόνο ένα τοις εκατό. Τα ενενήντα εννέα τοις εκατό είναι άλλα πράγματα: ζήλιες, κτητικότητα, θυμός, σεξουαλικότητα, εγωισμοί. Είναι περισσότερο κάτι σωματικό, κάτι χημικό. Δεν υπάρχει τίποτα βαθύτερο από αυτό. Είναι πολύ επιφανειακό – ούτε καν επιδερμικό.





Όσο ψηλότερα πας, τόσο βαθύτερα γίνονται τα πράγματα. Αρχίζουν να έχουν καινούργιες διαστάσεις. Αυτό που ήταν μόνο σωματικό, αρχίζει να έχει και ψυχολογική διάσταση. Αυτό που ήταν απλώς βιολογικό, γίνεται και ψυχολογικό. Μοιραζόμαστε τη βιολογία με όλα τα ζώα, όχι όμως και την ψυχολογία.

Όταν η αγάπη πηγαίνει ακόμα ψηλότερα – η βαθύτερα, που είναι το ίδιο – τότε αρχίζει να έχει κάτι πνευματικό μέσα της. Γίνεται μεταφυσική. Μόνο ο Βούδας, ο Κρίσνα, ο Χριστός γνωρίζουν αυτή την ποιότητα της αγάπης.

Η αγάπη απλώνεται παντού και το ίδιο συμβαίνει και με άλλες αξίες. Όταν η αγάπη είναι εκατό τοις εκατό αγνή, δεν μπορείς να κάνεις κανένα διαχωρισμό ανάμεσα στην αγάπη και την συνειδητότητα. Τότε, δεν είναι πια δύο. Δεν μπορείς να κάνεις κανένα διαχωρισμό ούτε ανάμεσα στην αγάπη και τον Θεό. Δεν είναι πλέον δύο. Γι’ αυτό και η δήλωση του Ιησού ότι ο Θεός είναι αγάπη. Τα κάνει συνώνυμα. Υπάρχει μεγάλη ενόραση σ’ αυτό.




Στην περιφέρεια, το κάθε τι εμφανίζεται διαχωρισμένο από το κάθε τι άλλο. Στην περιφέρεια η ύπαρξη έχει πολλές μορφές. Όσο πιο κοντά στο κέντρο έρχεσαι, η πολλαπλότητα αρχίζει να λιώνει, να διαλύεται και αρχίζει να εμφανίζεται το ενιαίο. Το κάθε τι είναι ένα.

Δεν υπάρχει τίποτα ανώτερο και τίποτα κατώτερο. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν δύο αξίες. Υπάρχουν δύο μονοπάτια, που οδηγούν από την κοιλάδα στην κορυφή.

Το ένα μονοπάτι είναι η επίγνωση, ο διαλογισμός, το μονοπάτι του Ζεν. Το άλλο είναι το μονοπάτι της αφοσίωσης, των μπάκτι, των Σούφι. Αυτά τα δύο μονοπάτια είναι διαχωρισμένα όταν αρχίζεις το ταξίδι. Πρέπει να επιλέξεις. Όποιο κι αν επιλέξεις πρόκειται να σε οδηγήσει στην ίδια κορυφή.

Και όσο φτάνεις πιο κοντά στην κορυφή, θα εκπλαγείς: Οι ταξιδιώτες του άλλου μονοπατιού έρχονται πιο κοντά σ’ εσένα. Σιγά – σιγά, τα μονοπάτια αρχίζουν να ενώνονται. Μέχρι να φτάσεις στην κορυφή, έχουν γίνει ένα.




Ο άνθρωπος που ακολουθεί το μονοπάτι της επίγνωσης, βρίσκει αγάπη σαν συνέπεια της επίγνωσης του, σαν υποπροϊόν, σαν σκιά. Και εκείνος που ακολουθεί το μονοπάτι της αγάπης βρίσκει επίγνωση σαν συνέπεια, σαν υποπροϊόν, σαν σκιά της αγάπης. Είναι οι δυο πλευρές του ίδιου νομίσματος.

Και να θυμάσαι: Αν η επίγνωσή σου στερείται αγάπης, τότε είναι ακόμα ακάθαρτη. Δεν έχει ακόμα γνωρίσει το εκατό τοις εκατό καθαρότητας. Δεν είναι ακόμα αληθινή επίγνωση. Δεν είναι καθαρό φως.

Πρέπει να υπάρχουν θύλακες σκοταδιού μέσα σου που δουλεύουν ακόμα, λειτουργούν, σε επηρεάζουν, κυριαρχούν πάνω σου. Αν η αγάπη σου είναι χωρίς επίγνωση, τότε δεν είναι ακόμα αγάπη. Πρέπει να είναι κάτι κατώτερο, κάτι πιο κοντά στον πόθο, παρά στην προσευχή.




Άφησέ το λοιπόν, να είναι το κριτήριο: Αν ακολουθείς το μονοπάτι της επίγνωσης, ας είναι η αγάπη το κριτήριο.

Όταν η επίγνωσή σου ξαφνικά ανθίσει μέσα στην αγάπη, ξέρεις απόλυτα ότι η επίγνωση έχει συμβεί, το σαμάντι έχει επιτευχθεί.

Αν ακολουθείς το μονοπάτι της αγάπης, τότε άφησε την επίγνωση να λειτουργήσει σαν κριτήριο, σαν λύδια λίθος. Όταν ξαφνικά, από το πουθενά, στο ίδιο το κέντρο της αγάπης σου, αρχίζει να εμφανίζεται μια φλόγα επίγνωσης, τότε ξέρεις…

Γλέντα το! Έχεις φτάσει στο σπίτι.



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...

Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Άγγελοι ή δαίμονες;...


...Δεν πιστεύω στην κόλαση ούτε στον παράδεισο, έτσι όπως μας τον παρουσιάζουν οι επίσημες θρησκείες...Μέσα μας είναι και τα δύο και κάθε στιγμή επιλέγουμε το άσπρο ή το μαύρο...

...Και το ερώτημα του τίτλου είναι ασφαλώς ρητορικό...Δεν είμαστε ούτε 100% άγγελοι ούτε 100% δαίμονες...Μέσα μας εμπεριέχουμε και τη θεία / αγγελική φύση, που στρέφεται προς το πνεύμα και την κατώτερη / δαιμονική, που παρασύρεται από τις απολαύσεις του υλισμού και ξεχνά την αληθινή της υπόσταση...

...Όσο για τον όρο "θανάσιμα αμαρτήματα", χρησιμοποίησα τον συμβατικό όρο που υιοθέτησε η χριστιανική εκκλησία, χωρίς να ασπάζομαι την άποψη πως η επιλογή τους οδηγεί στο θάνατο και την αιώνια φριχτή τιμωρία...Απλώς, όταν ξεχνιόμαστε και επιλέγουμε το αμάρτημα αντί για την αρετή, καθυστερούμε την πνευματική μας ανάπτυξη, "αστοχούμε" [σύμφωνα με την αρχαιοελληνική σημασία της "αμαρτίας", από το "αμαρτάνω"=χάνω το στόχο] και συσσωρεύουμε αρνητικό κάρμα, που μας βασανίζει και μετατρέπει τη ζωή μας σε πραγματική "κόλαση"...

...Αντίθετα, όταν διατηρούμε την επίγνωσή μας και επιλέγουμε συνειδητά την ταπεινοφροσύνη αντί για την αλαζονεία, την ελεημοσύνη / γενναιοδωρία αντί για την απληστία, την εγκράτεια αντί για τη λαγνεία, τη νηστεία αντί για τη λαιμαργία, την πραότητα και τη στγχώρεση αντί για την οργή, το ζήλο αντί για την οκνηρία και την αγάπη αντί για το φθόνο, τότε εγκαθιδρύουμε μέσα μας την ασύγκριτη πνευματική γαλήνη, που αντιστοιχεί στον "παράδεισο"...


ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΑΡΕΤΗ

Αλαζονεία Ταπεινοφροσύνη

Απληστία Ελεημοσύνη

Λαγνεία Εγκράτεια

Λαιμαργία Νηστεία

Οργή Πραότητα

Οκνηρία Ζήλος

Φθόνος Αγάπη


ΕΣΥ;;;….

Τι θα επιλέξεις;;;…

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Πόσο εύθραυστοι είμαστε...



«Ποίημα για κάθε άνθρωπο»

(John Wood, 1974)

Θα σας παρουσιάσω αργά-αργά

πτυχές του εαυτού μου,

αν έχετε υπομονή και είστε τρυφεροί.

Θα ανοίξω συρτάρια

που συνήθως μένουν κλειστά


και θα βγάλω από εκεί τόπους και ανθρώπους και πράγματα,

ήχους και οσμές, έρωτες και απογοητεύσεις, ελπίδες και λύπες,

κομμάτια εδώ κι εκεί μιας ζωής τριάντα χρόνων

που αιχμαλώτισα στις φούχτες μου

και αφού βρέθηκαν στα χέρια μου

εξόρυξαν το δρόμο προς τη μνήμη μου,

εισέβαλαν στην καρδιά μου

- εσείς κι εγώ δεν θα τα δούμε ποτέ –

είναι ο εαυτός μου.



Αν δεν τα πάρετε στα σοβαρά,

αρνηθείτε τη σημασία τους

ή αν, χειρότερα, τα κρίνετε,

θα αρχίσω ήσυχα, αργά-αργά να τα τυλίγω

σε μικρά βελούδινα πανάκια,

όπως τα παλιά ασημένια και χρυσά κοσμήματα,


θα τα τοποθετήσω σε μία μικρή ξύλινη μπιζουτιέρα

και θα την κλειδώσω…


[ Πόσες φορές έχουν οι άνθρωποι γύρω μας προσπαθήσει να μας προσφέρουν μικρά πολύτιμα κομμάτια από το θησαυρό της ψυχής τους κι εμείς είτε γελάσαμε μαζί τους είτε αδιαφορήσαμε είτε ακόμα τους επιτεθήκαμε, με αποτέλεσμα να τους τρομάξουμε και να “κλειδώσουν” πάλι την καρδιά τους…

Μήπως θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί;…

Άλλωστε, είμαστε όλοι τόσο εύθραυστοι…

Ο Sting κάτι ξέρει…]