Δημοτικό

">

Τρία πουλάκια κάθονταν ψηλά σε μαύρο πύργο,

το ‘να κοιτάει τη Ζάκυνθο, του Σολωμού το λόφο,

τ’ άλλο τις χιονοσκέπαστες κορφές του Ταϋγέτου,

το τρίτο το πικρότερο τ’ Αχέροντα τα μέρη

που ‘ναι τα μαύρα τα νερά κι οι πύλες του θανάτου.

Δεν κελαηδούσαν σαν πουλιά μηδέ σαν χελιδόνια

μον’ κελαηδούσαν κι έλεγαν ανθρωπινή κουβέντα:

«Για ιδές θάμα κι αντίθαμα που γίνεται στον κόσμο,

με δυο φτερούγες χρυσαφιές στους ώμους φυτρωμένες

να γελοπαίζει ο Χάροντας στους ουρανούς πετώντας

κι απ’ τη φαρέτρα να τραβά βέλη φαρμακεμένα

και να δοξεύγει τους θνητούς, στο χώμα να τους ρίχνει.

Κι όποιος δεχτεί τη σαϊτιά τα μάτια του θολώνουν

και η ψυχή του πνίγεται σε βουερό σκοτάδι

κι εκεί προσμένει ο Έρωτας στου ποταμού την όχθη

μέσα στη βάρκα του σκυφτός κρατώντας το δρεπάνι,

δίνει η ψυχή τον οβολό και την κερδίζει ο Άδης!»…