Πριν βιαστείτε να αναρωτηθείτε, "πού κολλάει ο Καζαντζίδης σε μια σελίδα εσωτερικής αναζήτησης", σας ενημερώνω ότι τα περισσότερα τραγούδια του έχουν στίχο απλό και στιβαρό, γεμάτο μηνύματα, βαθιά νοήματα και άλλα πράγματα που τείνουν να εκλείψουν από την εποχή μας: ανθρωπιά, φιλότιμο, περηφάνια, σεβασμό σε αξίες και βαθύ ειλικρινή πόνο για όλα τα αίσχη και τις ατιμίες, για όλη τη σκληρή αλλοτρίωση που μετάλλαξε έναν υπέροχο λαό και τον μετέβαλλε σε εγωιστή, αλαζόνα, απάνθρωπο, ανέντιμο και κυνικό απατεωνίσκο...Δεν τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι, άλλωστε όλοι μας μπορούμε να αναγνωρίσουμε προσωπικές στιγμές όπου "συλλάβαμε" τον εαυτό μας να φέρεται με παρόμοιους τρόπους...Γι' αυτούς τους "νεκρούς" ανθρώπους έγραψε η εξαιρετική στιχουργός Σώτια Τσώτου και τραγούδησε ο Στέλιος Καζαντζίδης..."Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρά τους"...
Ξέρω νεκρούς που 'χουν τα μάτια ανοιχτά
και που χτυπάει κανονικά μέσα η καρδιά τους,
παν' στη δουλειά χτυπάνε κάρτα στις εφτά
στο μισθολόγιο υπάρχει το όνομα τους.
Αλλά έχουν φύγει μυστικά και σιωπηλά
κι έχουν χωρίσει από τον κόσμο τα δικά τους,
γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά
τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρα τους.
Ξέρω νεκρούς που μες τους δρόμους περπατούν
κοιτούν βιτρίνες παζαρεύουν και ψωνίζουν,
κάνουνε Πάσχα και τα έθιμα κρατούν
πληρώνουν φόρους και στις εκλογές ψηφίζουν.
Αλλά έχουν φύγει μυστικά και σιωπηλά
κι έχουν χωρίσει από τον κόσμο τα δικά τους,
γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά
τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρα τους...