Υλικές, συναισθηματικές, διανοητικές δεσμεύσεις

Το ουσιαστικότερο βήμα που πρέπει να κάνει ο άνθρωπος είναι να σβήσει τον δικό του «ήλιο» που αντιμάχεται «Εκείνον». Να καταργήσει το προσωπικό του «εγώ», για να ενταχθεί αυτόματα στην κατάσταση πριν από την πτώση. Στην εποχή που ο ομφάλιος λώρος τον συνέδεε ακόμα με το Θείο. Την εποχή που η Γνώση εισέρρεε άφθονη, λούζοντας το «Είναι» του με Φως. Η Γνώση που ανοίγοντας το δρόμο της Ψυχής καλεί το Πνεύμα να ανταποκριθεί προς την Αλήθεια. Καλεί το Πνεύμα να απαγκιστρωθεί από τις άγκυρες που το κρατούν στη γη, να πετάξει και να ενωθεί με το Θεό, που σαν πρωταρχική ιδέα ενυπήρχε μέσα του.

Η αιτία που μας κρατάει δέσμιους της γης και δεν μας αφήνει να πετάξουμε είναι κυρίως η εξάρτηση μας από την ύλη. Εκτός όμως από την ύλη, αλυσίδες που δένουν το πνεύμα μας στις μορφικές εκδηλώσεις μιας δεδομένης χρονικής στιγμής, μπορούν επίσης να γίνουν το συναίσθημα και η διάνοια. Όσο αυτά κυριαρχούν, το πνεύμα μας καθηλώνεται στο χώρο και το χρόνο, χάνοντας τη γνώση της οικουμενικότητας των αισθήσεων. Δυστυχώς οι πιο λεπτές μορφές δεσμεύσεων είναι πάντα και οι πιο επικίνδυνες. Γιατί θέλοντας και μη, όταν τις παρατηρούμε από την υλική μας κατάσταση, τις μεγαλοποιούμε, τις ωραιοποιούμε και τις θεωρούμε οικουμενικές.

Στο όνομα της υποτιθέμενης αγάπης, όταν αυτή δεν είναι παρά ένα συναίσθημα, παραμερίζεται η Οικουμενική Αγάπη. Στο όνομα της παντογνωσίας όταν αυτή δεν είναι παρά διανοητικές, εξωτερικές γνώσεις, δεν δίνεται χώρος στη Θεία Γνώση. Έτσι ο άνθρωπος τελματώνεται στην ύλη με την ψευδαίσθηση της σωστής επιλογής. Αυτή είναι και η δυσκολότερη κατάσταση. Η ψευδαίσθηση της σωστής επιλογής είναι εκείνη που αποκοιμίζει την αναζήτηση της τελείωσης.

Οι άνθρωποι που έχουν πνευματικές ανησυχίες, που έχουν διαμορφώσει διαχρονικά ένα πνεύμα υψηλό και ένα ήθος αξιόλογο, κατά κανόνα ξεπερνούν τις βαριές υλικές δεσμεύσεις, αλλά κινδυνεύουν να τελματωθούν από λεπτότερες και πιο αιθέριες. Αυτό που θα πρέπει να καταδειχθεί σ’ αυτή την ομάδα ανθρώπων, είναι να μάθουν να κοιτάζουν μέσα τους. Μπορεί να είναι ήδη προετοιμασμένοι αρκετά να δεχθούν την Θεία Αλήθεια. Όμως πρέπει να καταλάβουν ότι Αυτή δεν είναι εκείνη που μέχρι σήμερα κατείχαν. Δεν είναι αυτή που έχουν κατά καιρούς ανακαλύψει σε κείμενα ή σε εξωτερικά τυπικά.

Το γεγονός ότι μέσα σ’ όλα αυτά υπάρχουν Ακτίνες Φωτός, δυσκολεύει τα πράγματα. Ο Θείος Σπινθήρας, που κατοικεί μέσα τους, αναγνωρίζει τις ακτίνες φωτός που διασώθηκαν ανάμεσα στο πλήθος των επίκτητων γνώσεων και ανταποκρίνεται σ’ αυτά τα ψήγματα Αλήθειας, γιατί διψάει για την Αλήθεια. Εκεί λοιπόν που βρίσκει αυτά τα ψήγματα έλκεται ισχυρά και νομίζει ότι αν παραμείνει και ψάξει και «μυηθεί» περισσότερο, τότε θα μπει στην Αλήθεια. Γι’ αυτό επιμένει, γι’ αυτό έλκεται και ίσως πολλές φορές γι’ αυτό τελματώνεται.

Αυτό που είναι απαραίτητο να κατανοήσει ο άνθρωπος, είναι ότι ενώ σε εξωτερικούς χώρους μπορεί να βρει ίχνη Αλήθειας, μέσα του, στο Άχωρο και Άχρονο, θα βρει την Πλήρη Αλήθεια. Πρέπει να νιώσει ο ίδιος την Αλήθεια. Γιατί ο ίδιος είναι Θεός. Δηλαδή, η Αλήθεια! Πρέπει πρώτα να καταλάβει ότι αυτό που βρήκε έξω από το Θείο Εαυτό του δεν είναι, ούτε μπορεί να εξελιχθεί στην Πλήρη Αλήθεια. Έπειτα, κι αφού έχουμε το δεδομένο ότι ψάχνει, να κάνει μια στροφή 180 μοιρών και να κατανοήσει ότι ο ίδιος έχει την Αλήθεια μέσα του. Αρκεί να καθαρίσει το «Είναι» του και να ψάξει με σεβασμό στο κέντρο των Ουρανών του. Στη σύνδεση του με την Αλήθεια. Στη σύνδεσή του με το Θεό.

.

.

“Η γνώσις φυσιεί (προκαλεί έπαρση),

η δε αγάπη οικοδομεί”

.

Απόστολος Παύλος

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...