Το Φως των Χριστουγέννων...

Φίλοι μου, για τη σημερινή ημέρα εύχομαι το χαρμόσυνο μήνυμα της γεννήσεως του Χριστού να φέρει σε όλο τον κόσμο υγεία, αγάπη, φως, ελπίδα και κάθε είδους ευλογία!

Δε θα επαναλάβω τα ήδη γνωστά περί της πραγματικής ημερομηνίας και χρονολογίας των Χριστουγέννων. Πολλοί από εμάς γνωρίζουν πως η 25^η Δεκεμβρίου καθιερώθηκε το 335 μ.Χ. από την εκκλησία της Δύσης, προκειμένου να αντικατασταθεί η ρωμαϊκή λατρεία της γέννησης του θεού Ήλιου (αλλά και η αντίστοιχη ειδωλολατρική της γέννησης του Μίθρα). Ίσως επεκταθώ σε λεπτομέρειες σε επόμενη ανάρτηση. Άλλωστε, πέρα από το καθαρά ιστορικό ενδιαφέρον της υπόθεσης (δεν είναι κακό να καταρρίπτονται κάποιοι μύθοι κάπου κάπου…), σημασία έχει το συμβολικό κομμάτι της σημερινής ημέρας, που έχει να κάνει με τον ερχομό του Φωτός και της ελπίδας στη ζωή μας.

Ο Χριστός είναι ο Θεός, που υπάρχει μέσα στις καρδιές μας, ο Σωτήρας και Λυτρωτής του κόσμου, η ίδια η Αγάπη και το Πνευματικό Φως, που έρχεται να καταυγάσει τα σκοτάδια και να μας οδηγήσει ξανά στο μονοπάτι της αφύπνισης και της επιστροφής / ένωσης με τον Δημιουργό.

Όλα τα υπόλοιπα είναι φιλολογικές, θεολογικές και δογματικές αγκυλώσεις, που αποπροσανατολίζουν και μας απομακρύνουν από την ουσία της χριστιανικής διδασκαλίας.

Δεν είναι τα Χριστούγεννα η χαζοχαρούμενη γιορτή του καταναλωτισμού, των επιδεικτικών στολισμών, των ρεβεγιόν και των πλουσιοπάροχων γευμάτων. Δεν είναι από μόνα τους κακά όλα αυτά. Κακά γίνονται όταν μένουμε μόνο σε αυτά και παραδινόμαστε στις υλικές απολαύσεις και τον πνευματικό λήθαργο, χάνοντας το πραγματικό νόημα των ημερών.

Χωρίς να θέλω να γίνω περισσότερο από ότι επιβάλλει η μέρα καταγγελτικός και επικριτικός, θα ευχηθώ την παγκόσμια αφύπνιση και την επίγνωση του αληθινού μας εαυτού, παραθέτοντας δυο τρία κείμενα, αντλημένα από τη γνωστική φιλοσοφία, αλλά και το Μέγα Γεροντικόν της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας.

(Από το βιβλίο Εισαγωγή στη Γνωστική Φιλοσοφία του Αναστάσιου Β. Βλάχου):

«Η αφύπνιση δεν είναι μια κατάσταση, αλλά μια πράξη…Αν δέχεσαι παθητικά τις καταστάσεις που επιβάλλονται στη συνείδησή σου, κοιμάσαι….Συλλογίσου το αυτό όταν βρίσκεσαι ανάμεσα στο πλήθος και θα διαπιστώσεις πως περιβάλλεσαι από έναν ολόκληρο κόσμο υπνοβατών…Στην πλειοψηφία τους οι άνθρωποι δεν αφυπνίζονται ποτέ, ούτε καν μέχρι του σημείου να αντιληφθούν ότι αποκοιμήθηκαν…Αλλά, εάν έχεις επιλέξει να είσαι ξύπνιος, τότε διαλέγεις έναν τραχύ δρόμο, που ανηφορίζει αδιάκοπα και απαιτεί προσπάθεια κάθε λεπτό. Ξυπνάς και πρέπει αμέσως να ξανα-ξυπνήσεις…Χάρη σ’ αυτήν την πορεία της περισυλλογής, η συνείδηση γίνεται διαρκώς πράξη και τίποτε δεν αξίζει περισσότερο από τη συνείδηση που αγρυπνά»

( Από το Μέγα Γεροντικόν):

Διηγήθηκε κάποιος ότι τρεις φιλόπονοι άνθρωποι, φίλοι μεταξύ τους, έγιναν μοναχοί.

Ο πρώτος διάλεξε σαν έργο του να ειρηνεύει τους ανθρώπους, που είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους, σύμφωνα με τον Ευαγγελικό λόγο:

“Μακάριοι οι ειρηνοποιοί”.

Ο δεύτερος να επισκέπτεται τους αρρώστους και ο τρίτος έφυγε για να ησυχάσει στην έρημο.

Ο πρώτος λοιπόν, αν και κόπιασε για να σταματήσει τις διαμάχες των ανθρώπων, δεν μπόρεσε να τους θεραπεύσει όλους και, επειδή έπεσε σε ακηδία (= ψυχική παράλυση και απροθυμία για κάθε πνευματικό έργο), πήγε σ΄ αυτόν που υπηρετούσε τους αρρώστους και τον βρήκε κι αυτόν να παραμελεί το έργο του, καθώς δεν επαρκούσε να εφαρμόσει πλήρως την εντολή.

Συμφώνησαν λοιπόν και οι δύο και πήγαν να δουν τον ερημίτη.

Του εξέθεσαν τη θλίψη τους και τον παρακάλεσαν να τους πει τι κατόρθωσε αυτός.

Εκείνος, αφού έμεινε αμίλητος για λίγο, έριξε κατόπιν νερό στη λεκάνη και τους λέει:

“Προσέξτε το νερό”.

Ήταν βέβαια ταραγμένο.

Μετά από λίγο τους λέει πάλι:

“Προσέξτε και τώρα πώς έγινε το νερό”.

Και μόλις πρόσεξαν το νερό, που είχε σταματήσει να κινείται, είδαν σαν σε καθρέπτη τα πρόσωπά τους.

Τους λέει λοιπόν τότε:

“Έτσι είναι κι αυτός που ζει ανάμεσα σε ανθρώπους.

Εξαιτίας της ταραχής δεν βλέπει τα σφάλματά του.

Όταν όμως ησυχάσει και προπαντός στην έρημο, τότε βλέπει τα ελαττώματα του εαυτού του”.

(ΤΟΜΟΣ Α' ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄, 60)

Είπε ένας Γέροντας:

“Όπως ακριβώς σ΄ έναν δρόμο, όπου πηγαινοέρχονται πολλοί πεζοί, ποτέ δεν φυτρώνει χορτάρι ούτε κι αν το σπείρεις, γιατί πατιέται το χώμα, έτσι συμβαίνει και με μας.

Παραιτήσου από κάθε φροντίδα και θα δεις να φυτρώνουν αυτά, που δεν γνώριζες, ότι βρίσκονταν μέσα σου, επειδή πάνω σ΄ αυτά περπατούσες”

(ΤΟΜΟΣ Α' ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄, 62)

Και…“ευλογώντας τα γένια μου”, ας κλείσω με ένα δικό μου ποίημα:

«ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΣ»

Έβγαλα με αργές τελετουργικές κινήσεις

την παλιά, ρυπαρή φορεσιά μου

κι άφησα το νερό των καθαρμών

να τρέξει επάνω μου αβίαστα, λυτρωτικά

κι ένιωθα κάθε του σταγόνα γεμάτη

απ’ την ενέργεια του μητρικού μας Κόσμου

να εισχωρεί μέσα στους ανυπόμονους πόρους του δέρματός μου,

να παρασέρνει με ορμή τις πλάνες, τα ψεύδη και την άγνοια

και να με εξαγνίζει.

Βγαίνω ολόγυμνος, καινούργιος

και ντύνομαι με τα λευκά ενδύματα

μιας νέας Ύπαρξης λουσμένης απ’ το Φως.

Εκεί, στη γωνιά σωριασμένα δε βλέπω πια τα ρούχα μου

μα το κενό θνητό μου σώμα.

Μη με ρωτάς, λοιπόν, το θάνατο αν φοβάμαι.

Τίποτα δεν απέμεινε για να μου πάρει…

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ!!!

( Κανονικά, η ανάρτηση ετοιμαζόταν για χτες, αλλά δεν πρόλαβα!...Ωραίο καπετάνιο έχετε! Μες στην οργάνωση! Να με χαίρεστε!...)