Πόσο εύθραυστοι είμαστε...

«Ποίημα για κάθε άνθρωπο»

(John Wood, 1974)

Θα σας παρουσιάσω αργά-αργά

πτυχές του εαυτού μου,

αν έχετε υπομονή και είστε τρυφεροί.

Θα ανοίξω συρτάρια

που συνήθως μένουν κλειστά

και θα βγάλω από εκεί τόπους και ανθρώπους και πράγματα,

ήχους και οσμές, έρωτες και απογοητεύσεις, ελπίδες και λύπες,

κομμάτια εδώ κι εκεί μιας ζωής τριάντα χρόνων

που αιχμαλώτισα στις φούχτες μου

και αφού βρέθηκαν στα χέρια μου

εξόρυξαν το δρόμο προς τη μνήμη μου,

εισέβαλαν στην καρδιά μου

- εσείς κι εγώ δεν θα τα δούμε ποτέ –

είναι ο εαυτός μου.

Αν δεν τα πάρετε στα σοβαρά,

αρνηθείτε τη σημασία τους

ή αν, χειρότερα, τα κρίνετε,

θα αρχίσω ήσυχα, αργά-αργά να τα τυλίγω

σε μικρά βελούδινα πανάκια,

όπως τα παλιά ασημένια και χρυσά κοσμήματα,

θα τα τοποθετήσω σε μία μικρή ξύλινη μπιζουτιέρα

και θα την κλειδώσω…

[ Πόσες φορές έχουν οι άνθρωποι γύρω μας προσπαθήσει να μας προσφέρουν μικρά πολύτιμα κομμάτια από το θησαυρό της ψυχής τους κι εμείς είτε γελάσαμε μαζί τους είτε αδιαφορήσαμε είτε ακόμα τους επιτεθήκαμε, με αποτέλεσμα να τους τρομάξουμε και να “κλειδώσουν” πάλι την καρδιά τους…

Μήπως θα έπρεπε να είμαστε λίγο πιο προσεκτικοί;…

Άλλωστε, είμαστε όλοι τόσο εύθραυστοι…

Ο Sting κάτι ξέρει…]