Δως μου το χέρι σου
.
Κράτησε με
.
Τράβα με κοντά σου
.
Βοήθα με να ανέβω
.
Απάλλαξε με από τα πάθη μου
.
Κι όμως έχεις τη δύναμη να το κάνεις μόνος σου
.
Μη φεύγεις σε παρακαλώ, άκουσε με
.
Χρειάζομαι τη βοήθεια σου
.
Θα ‘θελα να σου μοιάσω
.
Να γίνω κι εγώ … άγγελος
.
Είσαι ήδη άγγελος αλλά δεν το θυμάσαι
.
… Είμαι ήδη; … και δεν το θυμάμαι ; …
.
Μην ανησυχείς, θα το θυμηθείς
Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό...
.jpg)
14 σχόλια:
τίποτα δεν πρέπει να μας είναι ξένο..
ακόμη και τα πάθη μας ,
ανήκουν στη νομοτέλεια που διέπει αυτόν τον κόσμο..που οδοιπορούμε..
Το δικαίωμα μόνο και η δύναμη της επιλογής ανήκουν αναφαίρετα μόνον σε εμάς..
Ακόμη και ποιόν Αγγελο κρατάς μέσα σου!!
Καλο ΣΚ Δημήτρη!!!
η Μνήμη η Ιερή...
δε θα την συναντήσεις στους αύλακες του εγκεφάλου
αλλά στα οργώματα της ψυχής
Χμμμ...τώρα που το λες, κάτι αρχίζω να θυμάμαι αμυδρά...κάτι σκιές, κάτι εικόνες...
...Κι αυτό στην πλάτη μου τι είναι;...Ωχ!...Κάτι πιάνω!...Μα...αυτά είναι...είναι φτερά!...Αληθινά φτερά!...Είχες δίκιο!!!
Σοβαρά τώρα:
όλες οι μεγάλες πνευματικές παραδόσεις κι όλοι οι φωτισμένοι δάσκαλοι που ευλόγησαν με το πέρασμά τους την ανθρωπότητα συμφωνούν πως είμαστε άγγελοι, παιδιά του Θεού, γιοι και κόρες του Φωτός, αληθινοί Θεοί κι εμείς, ψυχές ομοούσιες με την αστείρευτη Πηγή της Αγάπης και της Αλήθειας...
Καλό βράδυ, Δημήτρη μου!
@ ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
Η δύναμη της επιλογής …
Εκεί που κατευθύνουμε την σκέψη μας συνήθως, σε εκείνον τον δρόμο βαδίζουμε.
Στο χέρι μας είναι όπως λες. Αναφαίρετο δικαίωμα μας και δεν υπάρχει λάθος σ’ αυτό.
Διαλέγω να κρατώ μέσα μου τον Άγγελο της Αγάπης, να έχω δίπλα μου τον Άγγελο της Ευγνωμοσύνης.
Παρεμπιπτόντως ο άγγελος αυτού του μήνα είναι ο άγγελος του ελέους, ο άγγελος της θείας χάριτος. Αυτός ίσως που έχουμε ανάγκη περισσότερο.
Καλό Σαββατοκύριακο Πέλα μου.
@ μια φορα κι εναν τρελο...
Εκεί την ψάχνω Ελένη μου. Αλλά αυτά τα οργώματα μερικές φορές πόσο πονάνε. Να είσαι καλά καλή μου.
@ Fotis
Ένας από τους μεγαλύτερους μυστικιστές της ιστορίας, ο Μάιστερ Έκχαρτ, το έθεσε με ποιητικό τρόπο πριν από αιώνες :
Κάθε αντικείμενο, κάθε πλάσμα, κάθε άνδρας, γυναίκα και παιδί,
Έχει μια ψυχή
Και είναι πεπρωμένο όλων
Να βλέπουν όπως βλέπει ο Θεός,
Να γνωρίζουν όπως γνωρίζει ο Θεός,
Να νιώθουν όπως νιώθει ο Θεός,
Να Είναι όπως Είναι ο Θεός.
Αλλά κι ο αγαπημένος μου μυστικιστής ποιητής Ρουμί λέει σε μια σύντομη στροφή:
Είσαι η Αλήθεια
Από την κορυφή ως τα νύχια.
Τώρα τι άλλο θέλεις να μάθεις;
Δεν πάσχουμε νομίζω από γνώση αλλά από βιώματα.
Στην ησυχία του μυαλού, τα ολόφωτα αυτά όντα μας πλησιάζουν. Χωρίς φτερά, χωρίς εγωισμό, γεμάτα αγάπη και συμπόνια και μας μιλάνε. Και επαληθεύουν αυτά που έχουν πει όλοι οι μεγάλοι μύστες.
Να ‘ξερες πόσο μου έχεις λείψει Φώτη μου…
Σίγουρα δε θυμόμαστε ευτυχώς όχι όλοι, ανάμεσά μας ξεχωρίζουν οι άγγελοι.. όμως η σκέψη και μόνο ότι υπάρχουν άγγελοι γαληνεύει τη ψυχή και διώχνει τον φόβο.
Κάπως έτσι νιώθω και με όσα διάβασα εδώ:)
Καληνύχτα σε όλη τη παρέα!
"η επιθυμία για ευχαρίστηση, είναι αντικατοπτρισμός της άχρονης αρμονίας εντός μας"
έχε υπομονή λοιπόν Δέλτα.
κι άλλωστε:
Είσαι Ήδη Αυτό.
καλή σου μέρα
@ Margo
Υπάρχει μια εσωτερική γνώση κρυμμένη μέσα μας, ανεξάρτητη από τις εξωτερικές εμπειρίες μας. Εμφανίζεται κυρίως όταν αποκόπτουμε τα εξωτερικά ερεθίσματα, όταν έχουμε τα μάτια κλειστά και καθόμαστε ακίνητοι. Αυτό δε σημαίνει βέβαια πως πρέπει να μένουμε αδρανείς όλη μέρα. Σημαίνει απλώς ότι πρέπει να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να καθοδηγηθεί από την ίδια Πηγή που κάνει τους πλανήτες να περιστρέφονται γύρω από τον ήλιο και να πιστέψουμε ότι θα μας καθοδηγήσει τέλεια χωρίς να χρειαστεί εμείς να παρεμβαίνουμε καθόλου. Τότε, μένοντας απλοί παρατηρητές, νιώθουμε την έμφυτη δημιουργικότητά μας, βλέποντας με έκπληξη τα πάντα να μπαίνουν με τέλειο τρόπο στη θέση τους. Ακριβώς όπως το τρεχούμενο νερό ποτέ δε βρομίζει, έτσι κι εμείς κινούμαστε από μια φυσική δύναμη, η οποία επιθυμεί να ολοκληρωθεί μέσα μας. Όλοι μας έχουμε την δυνατότητα να επικοινωνήσουμε με αυτή τη γνώση μέσα από την πρακτική του διαλογισμού.
Καλημέρα Margo
Πάντα να νιώθεις γαλήνη κι ομορφιά.
@ Η ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ
Ο Walt Whitman ένας από τους μεγαλύτερους Αμερικανούς ποιητές προσπαθεί σ’ αυτές τις γραμμές να μας θυμίσει πως δεν είμαστε μόνο αυτό που φαίνεται εξωτερικά :
Θα μπορούσα να τραγουδήσω τόσα μεγαλεία και δόξες για σένα!
Δεν έχεις γνωρίσει αυτό που είσαι,
Κοιμάσαι μπρούμυτα σε όλη σου τη ζωή,
Τα βλέφαρα σου ήταν κλειστά τις περισσότερες στιγμές…
---
Όποιος κι αν είσαι, διεκδίκησε αυτό που είναι δικό σου
Με κάθε ρίσκο!
Η Ανατολή και η Δύση είναι ήμερες σε σύγκριση μ’ εσένα,
Τα απέραντα λιβάδια, οι ατέλειωτοι ποταμοί…
Είσαι κι εσύ απέραντος κι ατέλειωτος σαν κι αυτά…
---
Όμορφη, φωτεινή Κυριακή να περάσεις.
να σου πω τι μου συνεβει
ξυπνω πρωι πρωι
και..τσουυπ.. ερχεται
ενα μήνυμα απο εναν Αγγελο
το μηνυμα ελεγε
πως ΘΑ εχω μια υπεροχη μερα
ΘΑΥΜΑ!!
ειχα μια υπεροχη μερα!!!!!
μια μερα χωρις σκοταδι..χωρις αμφιβολια..χωρις ασχημες σκεψεις..χωρις...χωρις...
απλα...
το πιστεψα!!.
ισως Αγγελοι ειναι εκεινοι
που μας προστατευουν απο το να χασουμε την πιστη μας
οχι σε κανεναν Θεο..
αλλα στον Ανθρωπο..
ετσι..πιστευουμε
και κανουμε και αλλους να πιστεψουν
γινομαστε..
κρικοι που μαγικα
ενωνονται μεταξυ τους..
καπως ετσι..
με ενα μικρο ΝΑΙ..στο φως..
γεμιζουν οι πλατες φτερα..
οσο πιο πολλοι
τοσο πιο ευκολα και γρηγορα
θα πεταξουμε..
γιατι κανεις δεν μπορει
να πεταξει
οταν τα αδελφια του
ειναι στην γη..
φιλια!
Λένε πως όταν μια πεταλούδα χτυπάει τα φτερά της, η ενέργειά της μεταφέρεται χιλιάδες μίλια μακριά. Κατά τον ίδιο τρόπο, οτιδήποτε σκεφτόμαστε, επεκτείνεται προς τα έξω και πολλαπλασιάζεται. Έχει τη δύναμη να επηρεάσει ευεργετικά ή καταστροφικά τον κόσμο μας. Μια σιωπηλή ευχή ή μια σκέψη αγάπης προς τους άλλους έχει μια δόνηση η οποία γίνεται αντιληπτή σε ολόκληρη την πλάση. Τόσο σημαντικοί είμαστε για ολόκληρη την δημιουργία.
Το όραμα του Ουίλιαμ Μπλέικ εκφράζει αυτή την άποψη:
Βλέπε τον κόσμο σε ένα κόκκο άμμου,
Και τον ουρανό σε ένα αγριολούλουδο.
Κράτησε την απεραντοσύνη μέσα στην παλάμη σου
Και την αιωνιότητα μέσα σε μια ώρα.
Καληνύχτα Νύμφη Αθάνατη
Κάτι αλήθεια συμβαίνει εδώ κάτι μυστικό,
κάτι πλούσιο και παράξενο σαν τοπίο του βυθού,
ανθισμένες κερασιές κι απόγευμα ζεστό
και πολύχρωμο χορτάρι, ναι, για να αποκοιμηθώ.
Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
στο γαλάζιο θρόνο σου χρυσό μανδύα φοράς
και σε δυο λιοντάρια ήμερα τα πόδια σου ακουμπάς.
Τόσα χρόνια πάλευα μόνος στα τυφλά
και ταξίδεψα κι αρρώστησα και πέρασα πολλά,
τώρα όμως πλάι σου και πάλι περπατώ,
μες στα χρώματα του κήπου σου και δίπλα στο νερό.
Αμαξάκια κάτασπρα φεύγουν απαλά
και μας φέρνουνε σε σένανε στα μέρη τα παλιά,
κοντά μου φωσφορίζοντας σκύβεις και με φιλάς,
για τη νύχτα με σκεπάζεις, ναι, και με παρηγοράς.
Μια ευγενική ψυχή γεμάτη ταπεινότητα που άρχισε δειλά δειλά να φέρνει στην επιφάνεια τα κρυφά της χαρίσματα. Πολύ όμορφο Μολύβι μου. Πολλά αμαξάκια πέρασαν και δεν τα προλάβαμε. Τώρα που στη μνήμη μας άρχισαν να αχνοφωτίζονται τα «μέρη τα παλιά» είναι καιρός να ανέβουμε σε ένα από αυτά.
Καλή μέρα να έχεις
Δημοσίευση σχολίου