Της πείνας

Σαρανταπέντε μάστορες κι εξήντα μαθητάδες

ολημερίς εχτίζανε τ' αρχόντου το παλάτι

εχτίζαν και πονούσανε κι όλο μοιρολογούσαν

μέσα στον ήλιο, στη βροχή και μες στο ξεροβόρι.

Δεν τους πονούσε το μυστρί μήτε το πηλοφόρι

μήτε ο ήλιος κι η βροχή μήτε το ξεροβόρι

μον' του αρχόντου οι προσβολές και οι πικρές κουβέντες

κι όλο την πείνα βρίζανε και τηνε καταριόνταν:

"Ανάθεμά σε, πείνα μου και μυριανάθεμά σε

που μου φλογίζεις την κοιλιά και το μυαλό θολώνεις

και μ' έμαθες να μην κοιτώ στα μάτια τους ανθρώπους,

στη γη δειλά να περπατώ και με σκυφτούς τους ώμους,

να λιβανίζω δουλικά τους θρόνους της κατάντιας

αντίς ορθός να σηκωθώ, τον ήλιο ν' αντικρίσω,

να διώξω τσ' αφεντοληστές και τους αρχοντοκλέφτες!"...