Πίστη ή ορθολογισμός;...

Είμαστε όλοι ανώτερα όντα, Κόρες και Γιοι του Θεού, Αγνοί και Άσπιλοι Πολεμιστές του Φωτός, ψυχές αθάνατες και μονάδες μιας καθαρής ενέργειας, που υπάρχει παντού και υπήρχε από πάντα…

 

Τι μπορεί να σημαίνει η παραπάνω φράση;…

Θα σας περιγράψω τι σημαίνει για μένα και πώς την καταλαβαίνω εγώ.

 

Αποτελεί βαθιά πεποίθησή μου πως η ζωή που ζούμε σ’ αυτόν εδώ τον πλανήτη, μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια ενός - φανταστικού και κατασκευασμένου από εμάς – μεγέθους που βαφτίσαμε “χρόνο”, δεν είναι η μόνη ζωή ούτε κατ’ ανάγκη η πιο αληθινή.

 

Οφείλω να πληροφορήσω εξ’ αρχής ότι για όσα λέω δεν έχω αδιάσειστες αποδείξεις ούτε επιχειρηματολογία δομημένη με τρόπο που να πληροί τα κριτήρια μιας επιστημονικής τεκμηρίωσης.

Απεναντίας, καθετί που υποστηρίζω βασίζεται αποκλειστικά σε πίστη, μια πίστη που σπάρθηκε και ρίζωσε μέσα στο χώμα των παραδόσεων, της ανατροφής, των παιδικών και νεανικών ακουσμάτων και αναγνώσεων, μα πάνω απ’ όλα των προσωπικών βιωμάτων και εμπειριών…

 

Σπρωγμένος από τη δίψα για το Μεγάλο Άγνωστο και υπακούοντας σε μια βαθιά εσωτερική ανάγκη, που από ψίθυρος σταδιακά γινόταν φωνή και κραυγή μέσα μου, είχα ορθάνοιχτα τα αισθητήρια όργανα και έψαχνα με λαχτάρα οτιδήποτε μπορούσε να αφορά αυτό που καλούμε “Θεό” και τη σχέση μας μαζί Του, οτιδήποτε μιλούσε για τη ζωή πριν τη γέννηση ή μετά το θάνατο, για την ψυχή, την ηθική, το νόημα της ζωής, τη σχέση μας με τον αληθινό μας εαυτό και τους άλλους ανθρώπους. Με λίγα λόγια, ρουφούσα κάθε πληροφορία που υποψιαζόμουν πως θα μπορούσε να απαντήσει στα βασανιστικά προαιώνια ερωτήματα του τύπου:

«Ποιος είμαι; Από πού έρχομαι, τι κάνω εδώ και πού πάω;»

.Η διαδικασία αυτής της εσωτερικής αναζήτησης είναι ένα μακρύ ταξίδι, που συνεχίζεται μέχρι σήμερα και θα είναι ισόβιο. Βιβλία, στίχοι τραγουδιών, ταινίες, ατέλειωτες συζητήσεις με ανθρώπους λιγότερο ή περισσότερο πνευματικούς, μα πάνω απ’ όλα προσωπική παρατήρηση και ακρόαση αυτής της φωνούλας που δονούσε ολόκληρη την ύπαρξή μου. Η φωνή αυτή ήταν το φίλτρο, το υπερευαίσθητο μηχάνημα που “σκανάριζε” τις εμπειρίες μου και μου έλεγε: «αυτό είναι σωστό, εκείνο όχι», «αυτό πλησιάζει πιο κοντά στην αλήθεια, εκείνο όχι», «αυτό μου θυμίζει την καταγωγή μου, εκείνο όχι»…

Πιστεύω λοιπόν…

Πιστεύω πως η ζωή δεν είναι αποτέλεσμα τυχαίας αλληλεπίδρασης των στοιχείων του σύμπαντος, αλλά υλοποίηση της επιθυμίας του Ενός να γνωρίσει βιωματικά τον ίδιο Του τον Εαυτό. Για να μη μπερδευτούμε, ας τα πάρουμε από την…αρχή: "

 Πιστεύω πως το μόνο που υπάρχει είναι το Ένα, το Απόλυτο, το Παν, αυτό που εμένα μ’ αρέσει να λέω “Θεό”. Τίποτα άλλο δε μπορεί να νοηθεί έξω από Αυτό, γιατί απλούστατα περικλείει και περιλαμβάνει τα πάντα (αυτό άλλωστε σημαίνει και η χριστιανική φράση «ο πανταχού παρών και τα πάντα πληρών»)…

Ο Θεός λοιπόν, αυτό το υπέρτατο Πνεύμα, γνώριζε πως είναι το Παν το Υπαρκτό, όμως το γνώριζε μόνο εννοιολογικά / θεωρητικά και όχι βιωματικά / πρακτικά. Αυτό μπορούσε να γίνει μόνο αν βρισκόταν σε…απόσταση από τον ίδιο του τον εαυτό, για να μπορέσει να τον παρατηρήσει και να τον γνωρίσει. Επομένως, έπρεπε να βρει ένα σημείο αναφοράς έξω από αυτόν (πράγμα αδύνατον, αφού είναι τα πάντα) ή να δημιουργήσει ένα σημείο αναφοράς μέσα σ’ αυτόν! Και όντως αυτό έκανε!

 

Με μία μεγαλειώδη κοσμογονική έκρηξη (αυτό που οι σύγχρονοι επιστήμονες λένε “Big Bang”) διαίρεσε τον εαυτό του σε μέρη, που μπορούσαν πλέον να στρέφονται προς το Όλον και να βιώνουν μαζί του τη μεγαλειώδη σχέση της Ενότητας και της Πληρότητας. Έτσι, ο Θεός δημιούργησε το υλικό Σύμπαν από την καθαρή ενέργεια, από την ίδια την ουσία του εαυτού του. Όλα είναι Θεός, όλα είναι τα άγια κομμάτια του Αγίου Όλου…Και οι αθάνατες ψυχές μας, που ενσαρκώνονται για λίγα χρόνια σ’ ένα σώμα θνητό, είναι μικρές φλογίτσες που ξεπηδούν από το ηρακλείτειο Αιώνιο Πυρ, από την Πηγή του Φωτός που καταυγάζει την ίδια τη ζωή…

 Για να εκπληρωθεί λοιπόν η επιθυμία του Θεού να γνωρίσει βιωματικά τον εαυτό του, έπρεπε τα επιμέρους κομμάτια να μπουν στο υλικό σύμπαν ή με άλλα λόγια, να ελαττώσουν την ταχύτητα των δονήσεών τους και από καθαρή λεπτότατη πνευματική ενέργεια να μετατραπούν σε μία πιο χονδροειδή μορφή υλικής πλέον ενέργειας, κάτι που ισοδυναμούσε με αυτό που ονομάζουμε “εν-σάρκωση”…Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι μετατράπηκε η ουσία μας όταν ενσαρκωθήκαμε, δε γίναμε κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά είμαστε. Είμαστε αγνά και τέλεια δημιουργικά πνεύματα με θεϊκή φύση και ουσία κι αυτό εκ των πραγμάτων δεν είναι δυνατόν να αλλάξει. Το μόνο που μπορούσε να γίνει ήταν να επιλέξουμε να…ξεχάσουμε ποιοι είμαστε, να παραιτηθούμε δηλαδή συνειδητά από την ανάμνηση του πραγματικού εαυτού μας και να συμμετέχουμε έτσι εθελοντικά στο κοσμικό “παιχνίδι” και σχέδιο του Θεού! Από τη στιγμή που αρχίσει κάποιος να προσεγγίζει τη σύλληψη αυτής της ιδέας, θα μείνει έκθαμβος και άφωνος μπροστά στο μεγαλείο που αποτελεί τη βάση της ίδιας μας της ύπαρξης!

 

Δεν είμαστε δούλοι κάποιου αυταρχικού και διεστραμμένου τυράννου, δεν είμαστε ξένοι, απόκληροι, αμαρτωλοί και παράσιτα του σύμπαντος!

Είμαστε το τελειότερο θαύμα που προήλθε από την πλαστουργό δύναμη του Υπέρτατου Όντος, η κορωνίδα της δημιουργίας και ταυτόχρονα εμείς οι ίδιοι οι δημιουργοί, οι σεναριογράφοι, οι σκηνοθέτες και οι ηθοποιοί του αιώνιου κοσμικού δράματος!

 Ηθελημένη “αμνησία” λοιπόν η ζωή μας και μοναδικός σκοπός της η βιωματική επίγνωση του τι σημαίνει να είσαι χωριστά από το Θεό, προκειμένου να οδηγηθούμε σταδιακά μέσα από εμπειρίες, λάθη, σχέσεις, παρατήρηση και προσωπικό αγώνα στην “επιστροφή”, στην “ενθύμηση”, στην “αφύπνιση”, στη “φώτιση” και την “επανένωση” με την αληθινή θεϊκή μας υπόσταση!  

 

Ξέρω πως οι υλιστές / ρεαλιστές / ορθολογιστές / άθεοι ή άλλου είδους αναγνώστες, που θα διαβάσουν αυτά τα λόγια ( ειδικά στο άκουσμα της “βδελυρής” έννοιας της  “πίστης” ), θα ξινίσουν τα μούτρα με απέχθεια ή στην καλύτερη περίπτωση, θα χαμογελάσουν ειρωνικά για την “αφέλεια” μιας ακόμα μεταφυσικής προσέγγισης του μεγάλου μυστηρίου της ζωής.

Πριν όμως σπεύσουν να λιθοβολήσουν τον “βλάσφημο” που υμνεί την ψυχή και αγνοεί τις κατακτήσεις της επιστήμης και της λογικής, ας αφήσουν τις πέτρες της “αλάνθαστης” κριτικής τους να κυλήσουν στο χώμα και ας μείνουν για λίγο σιωπηλοί και ακίνητοι…Ας θυμηθούν και ας απομονώσουν μέσα τους  κάθε στιγμή και κάθε φορά που σκίρτησαν από ασυγκράτητη χαρά ή από αφόρητη λύπη, κάθε φορά που ένιωσαν απλά ανθρώπινα συναισθήματα, έρωτα, πίστη σε κάποιον ή κάτι, συμπόνια, προσδοκία, ευτυχία, πόνο, ελπίδα ή απόγνωση…Κι αν έχουν το κουράγιο, ας αναρωτηθούν…Τι κακόγουστη και ανούσια φάρσα θα ήταν η ζωή και η ίδια η ύπαρξη, αν δεν υπήρχε η παρουσία και η απόδειξη του ζωντανού Θεού μέσα σε κάθε πτυχή και κάθε κύτταρο του ορατού και αόρατου κόσμου;…

 Θα αφήσω να γράψει τον επίλογο ο Δημήτρης Λιαντίνης με ένα απόσπασμα από νεανική επιστολή του:

« Είναι πλάνη απόλυτη και άγνοια τυφλή να ισχυρισθούμε ότι δεν υπάρχει μεταθανάτιος ζωή. Όσο και να το λέμε, σε τελευταία ανάλυση δεν το πιστεύει κανείς. Διότι τότε η ζωή χάνει το αλάτι της αυτόματα, χάνει τη βαθύτερη ουσία και τα θέμελά της. Όσοι από τους φιλοσόφους – και είναι λίγοι – φθάσανε σ’ αυτήν την πίστη, πιστέψανε δηλαδή ότι μαζί με το χωματένιο σαρκίο θάβεται και η ψυχή, η μόνη απάντηση που μας δώσανε ήταν μια σπαρακτική κραυγή άναρθρη και ανατριχιαστική, γεμάτη σκοτάδι και φρίκη. Γιατί ξεκόψανε τον άνθρωπο από τη μεγάλη και αιώνια πηγή του, το Θεό…»