"Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι"...

Με αφορμή ένα άρθρο του delta στο "Ξάνθη Φιλοσοφείν", σχετικά με τη στάση μας απέναντι σε όσους μας κάνουν κακό και γενικότερα την έννοια της συγχώρεσης ( http://nekthl.blogspot.com/2010/01/blog-post_26.html ), θέλω να θυμίσω το παράδειγμα της έμπρακτης αγάπης που μας έδωσε ο μεγαλύτερος μύστης στην κορυφαία (κατά τη γνώμη μου) στιγμή της ζωής του...

[ Προς διευκόλυνση της κατανόησης: αφηγείται ένας Ρωμαίος στρατιώτης σε έναν φίλο του λίγο μετά από τα γεγονότα ]

"...Ου γαρ οίδασι..."

Ήμουν εκεί...
ήμουν εκεί σου λέω
δίπλα ακριβώς στον κάθετο κορμό
τα πόδια Του τα ματωμένα σχεδόν αγγίζανε το κράνος μου
πάλεψα μάλιστα με δυο τρεις άλλους
να μπω κι εγώ στη μοιρασιά
εκεί που ρίχνανε τον κλήρο της ντροπής
όμως δεν πρόλαβα.


Κι όλο γελούσαμε, φωνάζαμε αγριεμένοι
σαν τα τσακάλια που μεθάνε
μόλις το αίμα ερεθίσει τα ρουθούνια τους
κι άλλοι Τον έφτυναν, Τον βρίζανε
και Τον χλευάζανε σα λυσσασμένοι.

Μα μέσα στη βουή του όχλου
μες στις βρισιές και τις κατάρες
και τ' άγρια γέλια τα δαιμονικά
εγώ Τον άκουσα
- ήμουνα δίπλα Του, σου λέω -
Τον άκουσα με ξέπνοη φωνή
να ψιθυρίζει: "...άσ' τους, δεν ξέρουνε τι κάνουν...".

Κείνη τη φοβερή στιγμή
γύρισα και Τον κοίταξα κατάματα
κι ήταν το βλέμμα Του
- αν θέλεις το πιστεύεις -
ήταν γεμάτο πίκρα και στοργή και γλύκα
γεμάτο θλίψη, κατανόηση και σιγουριά
και πόνο και αγάπη
- ναι, μη γελάς, ανόητε! ΑΓΑΠΗ! -
σαν αδερφός που τα μικρότερα αδέρφια
αστόχαστα τον βασανίζουν και τον πληγώνουνε
και δεν του πάει η καρδιά να τα μαλώσει
τι είναι τυφλά κι ανίδεα και δεν καταλαβαίνουν.


Κι όταν μπροστά στο στήθος Του
έγειρε το στεφανωμένο Του κεφάλι
και ήρεμος ξεψύχησε
- θυμάσαι; -
κείνη την ώρα που σκοτείνιασε η μέρα
κι απ' τον σεισμό οι τάφοι ανοίξανε,
τότε, τότε μονάχα κατάλαβα
και έκλαψα.
Κι έγινε πάνω στο κορμί μου
καρφί και λόγχη
κείνο το "...ου γαρ οίδασι...".

Έρωτας

«Είσαι ερωτευμένος ;» με ρώτησε σήμερα το πρωί μια φίλη μου

«Ναι», της απάντησα χαριτολογώντας, «είμαι ερωτευμένος με το ΣΥΜΠΑΝ»

Το απόγευμα το σύμπαν φρόντισε έτσι ώστε να πέσει στα χέρια μου το εκπληκτικό παρακάτω κείμενο του Όσσο για τον έρωτα.

Ο έρωτας δε θα έπρεπε να είναι κτητικός, δε θα έπρεπε να είναι αποκλειστικός, θα έπρεπε να είναι περιεκτικός. Μόνο όταν ο έρωτας είναι περιεκτικός, θα γνωρίσεις τι είναι έρωτας.

Όταν ο έρωτας είναι αποκλειστικός – αποκλειστικός προς έναν άνθρωπο – τότε στενεύει τόσο πολύ που θα τον σκοτώσεις. Καταστρέφεις την απεραντοσύνη του. Προσπαθείς να βάλεις ολόκληρο τον ουρανό μέσα σε ένα μικρό χώρο, που δεν μπορεί να τον εμπεριέχει. Θα έπρεπε κανείς να είναι απλώς ερωτευμένος.

Ο έρωτας δε θα έπρεπε να είναι σχέση, αλλά μια κατάσταση του ΕΙΝΑΙ. Κι όποτε ερωτεύεσαι μέσα από τον έναν, είσαι ερωτευμένος με το όλο. Και αν ο έρωτας σου έχει συμβεί πραγματικά, ξαφνικά θα βρεις ότι έχεις αρχίσει να είσαι ερωτευμένος με τα δέντρα και τα πουλιά και με τον ουρανό και με τους ανθρώπους.

Όταν είσαι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο, τι ακριβώς σημαίνει ; Όταν είσαι ερωτευμένος με μια γυναίκα, είσαι ερωτευμένος με όλες τις γυναίκες. Αυτή η μία γυναίκα είναι απλώς η αντιπρόσωπος, η μία γυναίκα είναι απλώς ένα παράδειγμα όλων των γυναικών που υπήρξαν, που υπάρχουν και θα υπάρξουν.

Η μία γυναίκα είναι απλώς μια πόρτα προς τη γυναικεία φύση. Η γυναίκα όμως δεν είναι μόνο γυναίκα, είναι και άνθρωπος. Έτσι έχεις ερωτευτεί και όλους τους ανθρώπους. Και η γυναίκα δεν είναι μόνο άνθρωπος, είναι και όν. Έτσι έχεις ερωτευτεί όλα τα όντα.

Από τη στιγμή που ερωτευτείς, θα εκπλαγείς, που η ενέργεια σου απελευθερώνεται στα πάντα. Αυτό είναι αληθινός έρωτας.

Ο κτητικός έρωτας δεν είναι αληθινός έρωτας. Είναι τόσο στενός, που πνίγεται και πνίγει και τον άλλον άνθρωπο. Αυτή είναι η κατάσταση μέχρι τώρα.

Ο έρωτας δεν υπήρξε ποτέ περιεκτικός. Έχεις διδαχτεί τον αποκλειστικό έρωτα. Ο έρωτας όμως μπορεί να είναι περιεκτικός. Μπορείς να ερωτευτείς ολόκληρο τον κόσμο.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Ποιος μου κλέβει τον ελεύθερο χρόνο;...

Πρόσφατα και μετά από πολλή σκέψη και έρευνα, έκανα μια σπουδαία και εντυπωσιακή ανακάλυψη! Η μέρα μου έχει ακριβώς 24 ώρες! Μετά από ατέλειωτους υπολογισμούς και εξονυχιστικές μετρήσεις και επαληθεύσεις, το αποτέλεσμα ήταν ίδιο! Ακριβώς 24! Ούτε λιγότερες, ούτε περισσότερες! Και το πιο εντυπωσιακό ακόμα είναι ότι και η δική σου μέρα έχει τις ίδιες ακριβώς ώρες! Τι απίστευτη κοσμική σύμπτωση, έτσι;...

Πώς μοιράζουμε συνήθως αυτό το σταθερό ημερήσιο απόθεμα ωρών;


Ασφαλώς, κάποιες ώρες θα αφιερωθούν στον απαραίτητο, ευεργετικό και ζωτικής σημασίας ύπνο. Η διάρκεια του ύπνου ποικίλει ανάλογα με τις ανάγκες και τον τρόπο ζωής του καθένα μας. Εγώ, για παράδειγμα, κοιμάμαι συνήθως 6 με 7 ώρες και αυτές μου είναι αρκετές για να ξεκουραστώ. Κάποιοι πρέπει να κλείσουν οπωσδήποτε 8ωρο (το οποίο τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια!), κάποιοι με ιδιαίτερες αντοχές θέλουν μόνο 4 με 5 ώρες, ενώ υπάρχουν και αρκετοί που φροντίζουν ο αριθμός των ωρών που σπαταλούν (ή αξιοποιούν) στη χώρα του Μορφέα να φτάνει σε διψήφια επίπεδα, χτυπώντας κάτι 10ωρα και 12ωρα!


Έπειτα, κάποιο διάστημα της ημέρας θα αφιερωθεί στην εξυπηρέτηση βασικών λειτουργικών αναγκών του σώματός μας, καθώς και στις απαραίτητες υποχρεώσεις της καθημερινότητας (δουλειές του σπιτιού, ψώνια, εξόφληση λογαριασμών με το αναπόφευκτο στήσιμο σε ατέλειωτες ουρές, διάβασμα των παιδιών, κ.ά.). Δεν ξεχνώ φυσικά τον χρόνο που καταθέτουμε στην εργασία μας και ο οποίος μπορεί να είναι 4, 8 ή και περισσότερες ώρες, ανάλογα με τη φύση και τις απαιτήσεις του επαγγέλματός μας, στον οποίο χρόνο προστίθεται και η τόσο χαλαρωτική για τα νεύρα μας διαδικασία της μετακίνησης προς και από τον χώρο εργασίας! Όλα αυτά μας κάνουν γύρω στις 12 με 14 ώρες (+/-2) καθημερινώς και όλα αυτά σε μία μέρα που θα την χαρακτηρίζαμε "φυσιολογική", χωρίς να υπολογίσουμε τα απρόβλεπτα και έκτακτα περιστατικά.


Τι μας μένει λοιπόν;...Αν φεύγουν γύρω στις 20 ώρες με τον ύπνο και όλα τα υπόλοιπα, μένουν περίπου 4 ώρες τις καθημερινές και 10 με 12 ώρες τα Σαββατοκύριακα (ή στα ρεπό), οι οποίες αποκαλούνται ελεύθερος χρόνος! Κι εδώ είναι το μεγάλο στοίχημα! Το πώς επιλέγουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτό το πολύτιμο απόσταγμα της κάθε μέρας μας είναι που θα διαμορφώσει τις συνήθειες, τον χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση τη ζωή μας ολόκληρη! Δεν έχω πρόθεση να κρίνω τις επιλογές κανενός. Ο καθένας, από τη στιγμή που αυτοπροσδιορίζεται ως "ενήλικος" με όλη την ωριμότητα και την υπευθυνότητα που συνεπάγεται αυτός ο χαρακτηρισμός, βάζει τις προτεραιότητές του και επιλέγει, έχοντας παράλληλα και την επίγνωση των κερδοφόρων ή ζημιογόνων συνεπειών των επιλογών του. Θα μου πείτε τώρα: "Σιγά μην έχει και επίγνωση!"


Εντάξει, μάλλον περιγράφω μια ιδανική κατάσταση. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι αλλού θα οδηγηθώ αν σαπίζω 4-5 ώρες στον καναπέ με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και αλλού αν διαβάζω, αν κάνω βόλτες στη φύση, αν παίζω με τα παιδιά και τα ζώα ή αν προσεύχομαι και διαλογίζομαι.


Στο ερώτημα λοιπόν του τίτλου θέλω να απαντήσω ότι αυτός ο...άτιμος που μου κλέβει τον ελεύθερο χρόνο έχει συγκεκριμένο όνομα και λέγεται...Φώτης! Μόνος μου επιλέγω, μόνος μου παγιδεύομαι, μόνος μου ξεμπλέκω...Είναι μέρες που τις γεμίζω δημιουργικά, κάνοντας πράγματα ουσιαστικά και όταν το βράδυ ξαπλώνω στο κρεβάτι νιώθω πλήρης και ικανοποιημένος που έζησα κάθε λεπτό με νόημα και ουσία. Και είναι και μέρες που απλώς φεύγουν, χάνονται στα βάθη του χρόνου, γλιστρούν σαν σκιές και μοιάζουν σαν να μην ήρθαν και να μην πέρασαν ποτέ. Κάπου λέει ο Γιώργος Σεφέρης: "Άφησα αυτό το μεγάλο ποτάμι να γλιστρήσει μέσα απ' τα δάχτυλά μου, χωρίς να προλάβω να πιω μια στάλα..."


Θα κλείσω με τη φωνή του Κωνσταντίνου Καβάφη. Μπορεί να ακούγεται θλιμμένη και μελαγχολική, στην ουσία όμως εγώ την ακούω να έρχεται πριν από 102 χρόνια και να μου λέει: "Ζήσε! Μην ξεχνιέσαι! Μην παγιδεύεσαι στην ανία, μη σπαταλάς τις ώρες και τις μέρες σου!"

"ΜΟΝΟΤΟΝΙΑ"

Την μια μονότονην ημέραν άλλη
μονότονη, απαράλλακτη ακολουθεί. Θα γίνουν
τα ίδια πράγματα, θα ξαναγίνουν πάλι
η όμοιες στιγμές μας βρίσκουνε και μας αφίνουν.

Μήνας περνά και φέρνει άλλον μήνα.
Αυτά που έρχονται κανείς εύκολα τα εικάζει,
είναι τα χθεσινά τα βαρετά εκείνα.
Και καταντά το αύριο πια σαν αύριο να μη μοιάζει.

(1908)

[Η ορθογραφία ακολουθεί το πρωτότυπο. Όχι, δεν ήταν ανορθόγραφος ο ποιητής! Απλώς, δεν είχαν διαμορφωθεί τότε οι κανόνες της σύγχρονης νεοελληνικής γραμματικής και κάποιες λέξεις γράφονταν αλλιώς.]

Τι σε δένει ;

Θέλω να μάθω κολύμπι. Θέλω να φύγω από αυτό τον τόπο. Δεν τον αντέχω άλλο … Με πνίγει ! Θέλω να περάσω το ποτάμι. Θέλω να περάσω στην απέναντι όχθη.

Είσαι έτοιμος να ξεκινήσουμε ;

Ναι, απλώς να πάρω κάποια πράγματα μαζί μου κι έρχομαι.

Τι πράγματα ;

Κάποια προσωπικά αντικείμενα και τροφή που θα χρειαστώ στην άλλη όχθη.

Δεν τα χρειάζεσαι. Υπάρχει καλύτερη τροφή εκεί.

Δεν ξέρω τι εννοείς. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος. Πρέπει να πάρω μαζί μου μερικές αποσκευές.

Δεν μπορείς να κολυμπήσεις για πουθενά με αυτό το φορτίο πραγμάτων.

Τότε δε φεύγω ! Εσύ τα ονομάζεις φορτίο. Εγώ δεν πάω πουθενά χωρίς τις αποσκευές μου.

Αν υποθέσουμε πως, σαν αλληγορία, δεν τα λέμε «αποσκευές» αλλά «πεποιθήσεις» ή «καταστροφικές συνήθειες» ;

Θα πάω με τις αποσκευές μου σε άλλον εκπαιδευτή που να καταλαβαίνει τις ανάγκες μου.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Ερωτική Λαβωματιά

Του Παραδείσου αρώματα
των χορευτών τη χάρη
των μαγισσών την τεχνική
και των Θεών τα κάλλη

Μ’ αυτά τα όπλα πάνω σου
πώς να σε πολεμήσω ;
με λάβωσες θανάσιμα
και πάω να ξεψυχήσω

Μ’ αντίδοτο απ’ τα χείλη σου
πότισε τα δικά μου
στου έρωτα σου το κελί
σφράγισε την καρδιά μου

Θάλασσες μες τα μάτια σου
θύελλες στο κορμί σου
ήλιος καυτός τα χείλη σου
χιόνι λευκό η ψυχή σου …



Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Υποθετικό

Αν μου επέτρεπες να ψηλαφίσω

με δάχτυλα τρεμάμενα
μία προς μία όλες
τις ανοιχτές πληγές σου

αν με περίμενες τα βράδια
στο βαθύ κατώφλι των ματιών σου
κι έσπερνες πάνω στο οργωμένο μου κορμί
τον άγιο σπόρο του φιλιού σου

αν άφηνες έστω μια λέξη
απ' τα θλιμμένα μου τραγούδια
διστακτικά να πλαγιάσει
πάνω στο κοριτσίστικο στήθος σου
και το πρωί, ξυπνώντας, δεχόσουν να πατήσεις
με τα πόδια γυμνά
πάνω στα σκορπισμένα ροδοπέταλα
των ματαιωμένων μου ονείρων

θα σου κρατούσα το χέρι σφιχτά
και θ' άναβα μια μεγάλη φωτιά
με ό,τι απέμεινε από τις τελευταίες άρρωστες ζωές μου


έτσι, να βλέπεις - μη μου σκοντάψεις - να φωτίζεις
τη γενναία σου κάθοδο
μες στις απόκρημνες χαράδρες, στους κρατήρες,
στα βαραθρώδη σπήλαια
της γερασμένης μου ψυχής...

Η αγάπη σε κάνει Βασιλιά

Ένας Ινδός ζητιάνος πέθανε σε μια πολύ μεγάλη πόλη…

Προσευχήσου να μην πεθάνεις σαν αυτό το ζητιάνο.

Ο ζητιάνος πέθανε πάμπτωχος και μίζερος ζητιανεύοντας στο ίδιο μέρος για σαράντα χρόνια. Οι άνθρωποι στη γειτονιά πήραν το πτώμα του και το έκαψαν μαζί με τα κουρέλια του. Επειδή θεώρησαν ότι μετά από σαράντα χρόνια ζητιανιάς πρέπει να είχε βρωμίσει πολύ την γειτονιά, έσκαψαν στο σημείο που πάντα κάθονταν, για να καθαρίσουν και να πετάξουν την βρώμα.

Κι έζησαν μια μεγάλη έκπληξη. Αν ζούσε ο ζητιάνος θα είχε τρελαθεί ! Βρήκαν ένα κιούπι γεμάτο χρυσές λίρες ακριβώς κάτω από το σημείο που συνήθιζε να κάθεται ο ζητιάνος.

Αντί να κοροϊδεύουμε τον ζητιάνο μήπως πρέπει να σκάψουμε κι εμείς από κάτω μας για να ανακαλύψουμε τον θησαυρό αυτό που λέγεται αγάπη ;


Πηγαίνουμε για ψάρεμα συνέχεια. Προσπαθούμε να ψαρέψεουμε ανθρώπους. Το εγώ θέλει να γίνει κύριος των άλλων, θέλει να τους κατακτήσει, οπότε τρυπάει βαθιά μέσα τους, βάζοντας στο αγκίστρι την αγάπη για δόλωμα.

Τόσο πολλοί άνθρωποι τελειώνουν τη ζωή τους μέσα στον πόνο και τα βάσανα, μέσα στη συναισθηματική φτώχεια και μιζέρια, εξαιτίας της αυταπάτης τους για την αγάπη. Εξ αιτίας αυτής της αυταπάτης της αγάπης, υποφέρει ολόκληρη η ανθρωπότητα. Εξακολουθούμε όμως να μη καταλαβαίνουμε ότι η αγάπη που προέρχεται από το εγώ είναι ψεύτικη και δημιουργεί γύρω μας μια κόλαση.

Η αγάπη που είναι προσκολλημένη στο εγώ είναι μια μορφή ζήλιας. Και γι’ αυτό κανένας δε ζηλεύει τόσο πολύ όσο ζηλεύουν οι εραστές. Η αγάπη που είναι προσκολλημένη στο εγώ είναι μια συνομωσία και είναι ένα κόλπο για να κατακτήσουμε τους άλλους. Γι’ αυτό κανένας δε σου προκαλεί μεγαλύτερη ασφυξία, από κάποιον που σου λέει ότι σ’ αγαπάει. Αυτή η κατάσταση δημιουργείται εξαιτίας αυτής της ονομαζόμενης αγάπης που έρχεται από το εγώ. Και δεν μπορεί να υπάρξει ποτέ μια σχέση ανάμεσα στην αγάπη και το εγώ.

Δεν αντιλαμβάνεσαι ότι συνεχώς αναζητάς απ’ έξω κάτι που ήδη υπάρχει μέσα σου. Κι επειδή το αναζητάς απ’ έξω δεν κοιτάζεις μέσα σου. Τότε αυτό που θα μπορούσε να εμφανιστεί μέσα σου, δεν εμφανίζεται ποτέ.

Η αγάπη είναι ο ουσιαστικός θησαυρός, με τον οποίο γεννιέται κάθε άτομο. Ο άνθρωπος γεννιέται με αγάπη. Είναι δικαίωμα που το έχει από τη γέννηση του, είναι ο ατομικός του πλούτος, βρίσκεται μέσα του.

Είναι ένας σύντροφος που του έχει δοθεί στη γέννηση του και τον συνοδεύει όλη του τη ζωή. Πολύ λίγοι όμως είναι αρκετά τυχεροί για να κοιτάξουν μέσα τους και να δουν που βρίσκεται η αγάπη, πως μπορούν να τη βρουν και πως μπορούν να την αναπτύξουν.

Έτσι γεννιέσαι μ’ αυτήν, όμως αυτός ο πλούτος παραμένει ανεξερεύνητος. Είναι απολύτως ανεξερεύνητος κι εσύ εξακολουθείς να ζητιανεύεις στις πόρτες των άλλων, απλώνοντας το χέρι, επειδή θέλεις αγάπη.

Σε όλο τον κόσμο υπάρχει μόνο μια επιθυμία : Επιθυμία για αγάπη. Και σ’ ολόκληρο τον κόσμο υπάρχει μόνο ένα παράπονο : «Δεν παίρνω αγάπη». Κι όταν δεν παίρνεις αγάπη κατηγορείς τους άλλους πως είναι δικό τους λάθος που δε σου δίνουν αγάπη. Κανένας δεν αναρωτιέται αν είναι ποτέ εφικτό να πάρεις αγάπη απ’ έξω…

Ζητάμε αγάπη από τους άλλους, χωρίς να αντιλαμβανόμαστε ότι οι άνθρωποι από τους οποίους ζητάμε αγάπη, ζητούν κι εκείνοι αγάπη για τον εαυτό τους. Δυο ζητιάνοι που ζητιανεύουν ο ένας απ’ τον άλλον … Όταν κάποιος ζητάει αγάπη, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να δώσει αγάπη γιατί καμιά πηγή αγάπης δεν υπάρχει μέσα του. Αλλιώς γιατί να την ζητάει απ’ έξω ;

Μόνο ο άνθρωπος που έχει ανεβεί πάνω από την ανάγκη να ζητάει αγάπη, μόνο ο άνθρωπος που έχει ανακαλύψει την εσωτερική πηγή αγάπης, μπορεί να δώσει αγάπη. Η αγάπη είναι μοίρασμα, δεν είναι ζητιανιά. Η αγάπη είναι βασιλιάς, δεν είναι ζητιάνος. Η αγάπη ξέρει μόνο να δίνει, δε ξέρει να παίρνει.

Η αγάπη έρχεται στην πόρτα του σπιτιού από το οποίο έχει εξαφανιστεί η επιθυμία για αγάπη.

Η αγάπη πλημμυρίζει το σπίτι που έχει σταματήσει να ζητάει αγάπη.

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Μεταμόρφωση

Έσβησα όλα τα φώτα κι έμεινα μόνος

μέσα στον μεγάλο καθρέφτη
είδωλο αμείλικτο του γυμνού εαυτού μου
- μισός σκοτάδι μισός λάμψη -
ανυπεράσπιστος
απέναντι στον φόβο μιας αλλαγής
ελκυστικής και αναπόφευκτης.


Έπνιξα λίγο πριν βγει στα χείλη
την κραυγή της δειλίας
την ηχώ μιας ζωής που ξεθώριασε
που γαντζώνεται πάνω μου με της συνήθειας τα φτιασίδια
παρακαλώντας ικετεύοντας
μην την εγκαταλείψω.


Εγκαθίδρυσα μέσα μου τη σιωπή των αιώνων.
Ακινητώ και αφουγκράζομαι.


Τώρα τα σπλάχνα μου δονούνται
φλέβες σεισμών στολίζουνε το δέρμα μου
με κραδασμούς χαρμόσυνους
εαρινούς
το φυλλοβόλο μου κορμί βαθιές στεριώνει ρίζες
κι ανηφορίζουνε στο στήθος μου χυμοί πολύβουοι.


Τώρα οι αισθήσεις πάλλονται
και μαστιγώνουν τον πηχτό αέρα
με τα ολοκαίνουργια πολύχρωμα φτερά
μιας πεταλούδας που βαφτίστηκε στον ήλιο.


( Ταριχευτές, συλλέξτε το κουκούλι της
- αδιάσειστο τεκμήριο θανατογένεσης
- στου μέλλοντος τα εξελικτικά μουσεία
θρυμματισμένο έκθεμα...)

Η λανθασμένη αντίληψη της πραγματικότητας

Για τους μυστικιστές της Ανατολής, όλα τα γεγονότα που συλλαμβάνουν οι αισθήσεις, αποτελούν διαφορετικές απόψεις ή εκδηλώσεις της ίδιας πραγματικότητας, που διατηρούν πολυποίκιλους δεσμούς και αλληλεπιδρούν αδιάκοπα μεταξύ τους. Η τάση του διαχωρισμού του αντιληπτού κόσμου σε ξεχωριστά τμήματα καθώς και η αντίληψη του εγώ σαν μια ξεχωριστή και απομονωμένη από το περιβάλλον οντότητα θεωρείται σφάλμα ή μάλλον αυταπάτη μιας κακής ποιότητας νοοτροπίας. Στη βουδιστική φιλοσοφία η νοοτροπία αυτή ονομάζεται αβιντία (άγνοια) και αποτελεί μια από τις κατώτερες καταστάσεις του νου, που μπορεί ωστόσο να ξεπεραστεί :

Όταν ο νους βρίσκεται σε κατάσταση διατάραξης βλέπει τον κόσμο σαν ένα πλήθος από ξεχωριστά πράγματα. Όταν ο νους ηρεμήσει, το πλήθος των ξεχωριστών πραγμάτων εξαφανίζεται.

Ashvaghosha, the awakening of faith

Παρά το γεγονός των επιμέρους διαφορών ανάμεσα στις διάφορες σχολές του Ανατολικού μυστικισμού, όλες τους υπογραμμίζουν την βασική ενότητα του σύμπαντος, και πάνω σ’ αυτή θεμελιώνουν τις διδασκαλίες τους. Ο απώτερος στόχος των οπαδών – είτε πρόκειται για Ινδουιστές, είτε για Βουδιστές ή Ταοϊστές – είναι να ξεπεράσουν την εσφαλμένη κατώτερη κατάσταση του νου και να αντιληφθούν την ενότητα και την αλληλουχία όλων των πραγμάτων. Να ξεπεράσουν την πλάνη της ύπαρξης του ατομικού εγώ και να ταυτιστούν με την υπερβατική πραγματικότητα. Η αντίληψη της ενότητας – γνωστή με τον όρο «φώτιση» - δεν είναι μόνο μια διανοητική πράξη, αλλά και μια εμπειρία που απαιτεί τη συμμετοχή ολόκληρου του ατόμου. Η διαδικασία της εμπειρίας και της συμμετοχής είναι καθαρά θρησκευτικού χαρακτήρα. Γι’ αυτό το λόγο και οι περισσότερες ανατολικές φιλοσοφίες είναι στην πραγματικότητα θρησκευτικές.

Σύμφωνα με την ανατολική άποψη του κόσμου, ο διαχωρισμός της φύσης σε διαφορετικά αντικείμενα είναι επουσιώδης. Το κάθε αντικείμενο θεωρείται ρευστό και αδιάκοπα εναλλασσόμενο. Η εικόνα του κόσμου που προσφέρει ο ανατολικός μυστικισμός δεν είναι στατική αλλά δυναμική. Η πραγματική ουσία αυτής της εικόνας είναι η αέναη μεταλλαγή. Ο κόσμος εδώ είναι μια αδιάσπαστη πραγματικότητα, αεικίνητη, ζωντανή, οργανική, ταυτόχρονα υλική και πνευματική.

Εφόσον η κίνηση και η αλλαγή αποτελούν τις ουσιαστικές ιδιότητες των πραγμάτων, οι δυνάμεις που προκαλούν την κίνηση δεν βρίσκονται έξω από τα αντικείμενα, όπως δίδαξαν οι πρώτοι Έλληνες φιλόσοφοι, αλλά μέσα σ’ αυτά. Κατά συνέπεια και η Θεότητα δεν είναι ένας παντοδύναμος κυβερνήτης που εξουσιάζει τον κόσμο κατά την ανεξέλεγκτη θέληση του, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται έξω από αυτόν, αλλά αντίθετα μια βασική αρχή που εμπεριέχεται στα πάντα.

Αυτός που κατοικεί μέσα σ’ όλα τα πράγματα,
αλλά που είναι κάτι άλλο από τα πράγματα,
Αυτός που τον αγνοούν τα πράγματα,
αλλά το σώμα του είναι όλα τα πράγματα,
Αυτός που ελέγχει όλα τα πράγματα από μέσα,
Αυτός είναι η Ψυχή σου, ο Εσωτερικός Ελεγκτής,
Ο Αθάνατος

Brihad-aranyaka Upanishad

Συνοδοιπόροι είμαστε με τον ίδιο προορισμό ...

Ευχές για μία χρονιά γεμάτη Φως!

Αγαπημένοι φίλοι, συνοδοιπόροι αναζητητές, μόλις πριν λίγες ώρες γλυκοχάραξε η αυγή ενός χρόνου νιογέννητου, ενός χρόνου που όλοι ευχόμαστε να είναι καλύτερος από όλους τους προηγούμενους, με λιγότερη δυστυχία, λιγότερο πόνο, λιγότερο μίσος και σκοτάδι μέσα μας και γύρω μας. Την Παρασκευή στις 00:00, που μπήκε το 2010, ο αδερφός μου χωρίς την παραμικρή υπόνοια ή διάθεση κυνισμού με ρώτησε: "Και τι έγινε που άλλαξε ο χρόνος; Γιατί γιορτάζουν όλοι σαν τρελοί αυτό το πέρασμα από το ένα δευτερόλεπτο στο επόμενο;" Τον κοίταξα αμήχανος, σαν να με ρώτησαν την πιο απίθανη ερώτηση του κόσμου, σαν μαθητής παντελώς αδιάβαστος στις Πανελλήνιες!

Αληθινά, τι άλλαξε πριν λίγες ώρες; Μήπως έγινε η ζωή μας καλύτερη; Μήπως οι πεινασμένοι, οι άρρωστοι, οι κυνηγημένοι, οι φτωχοί και οι κολασμένοι αυτού του κόσμου ξαφνικά βρήκαν ανακούφιση και λύτρωση από τις συμφορές τους;


Μήπως σταμάτησαν οι πόλεμοι;


Μήπως απρόσμενα σώθηκε ο πλανήτης μας από τη μόλυνση και την περιβαλλοντική καταστροφή; Μήπως κατέβηκε στη Γη κάποιο υπερκόσμιο και υπερουράνιο πνεύμα και μεταμόρφωσε μεμιάς τη συνειδητότητα όλων των γήινων; Αλήθεια, τι άλλαξε ή τι μπορεί να αλλάξει φέτος;...

Δεν έχω έτοιμες απαντήσεις και συνταγές. Αυτό μονάχα που μπορώ να πω - τουλάχιστον για τον εαυτό μου - είναι πως φέτος εξαρτάται από εμένα το αν θα βιώσω πιο αληθινά το ποιος πραγματικά είμαι, το τι ήρθα να κάνω σε αυτή τη ζωή, το τι ψάχνω ( αν ψάχνω κάτι ) και το αν τελικά μπορώ στην πράξη να γίνω Υιός του Φωτός ( αφού θεωρητικά το γνωρίζω πως όλοι είμαστε). Δε μπορώ να περιμένω καμία θεϊκή ευλογία και δωρεά, αν εγώ δεν προετοιμάσω κατάλληλα το πνεύμα και την ψυχή μου, αν εγώ δε γίνω δοχείο και σκεύος και αγωγός καθαρός, για να μεταφέρω στο εσωτερικό μου τη Θεία Χάρη και να τη μεταδώσω γύρω μου σαν Φως...


Το ερώτημα είναι: πώς μπορεί να γίνει αυτό;...Υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος για να εξαγνίσω αυτό το "δισκοπότηρο", το πνεύμα και την ψυχή; Άλλοι θα μιλήσουν για γιόγκα και διαλογισμό, άλλοι για προσευχή και νηστεία, άλλοι για συμμετοχή στην επίσημη λατρεία και τα μυστήρια κάποιας συγκεκριμένης θρησκείας, άλλοι για υπακοή στις προσταγές κάποιου γέροντα ηγούμενου, γκουρού ή άλλου είδους πνευματικού οδηγού... Όλα αυτά βοηθάνε τελικά ή μήπως αποπροσανατολίζουν ακόμα περισσότερο; Είναι όλα αυτά διαφορετικά εσωτερικά μονοπάτια που καταλήγουν στον ίδιο θεϊκό προορισμό ή μήπως απλώς ανακουφίζουν προσωρινά, αλλά δεν αρκούν για να προσεγγίσουν το Απόλυτο και το Αληθινό;


Ίσως μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο στις απαντήσεις, ίσως ο καθένας να ψάξει και να τις βρει μόνος του, ίσως πάλι και να μην υπάρχουν απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα... Έτσι κι αλλιώς, ο δρόμος του αναζητητή είναι ισόβιος και το "ταξίδι" συχνά πιο πλούσιο κι από την ίδια την "Ιθάκη"... Εκτός και αν...η Ιθάκη είναι η ίδια η Φώτιση, οπότε όποιος την κατακτήσει, τη γευτεί και τη βιώσει, μπορεί να γίνει "Μποντισάτβα" ή "Άβαταρ", πνεύμα θεϊκό, που επιστρέφει εθελοντικά για να βοηθήσει τους υπόλοιπους θνητούς και να τους φωτίσει το δρόμο με το παράδειγμά Του...



Εύχομαι σε όλους τους φίλους, συνοδοιπόρους και συνεπιβάτες μία χρονιά γεμάτη Φως!!!

Καλά Ταξίδια!

Με αγάπη
Ο καπετάν-Φώτης...